Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ

Καθώς κολυμπάμε μέσα στο ποτάμι της καθημερινότητας, παλεύουμε με τα κύματα, για την ακρίβεια, είναι δύσκολο να διακρίνουμε τη γραμμή ανάμεσα στη συνήθη προσωπική τραγωδία, τη συνήθη κλαψομούνικη υπερβολική πρόσληψή της υπό του πρωταγωνιστού, και τη δραματική αλλαγή βασικών παραμέτρων που ορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις. Εννοείται ότι η ορθή αποτίμηση και ερμηνεία των κοινωνικών σχέσεων είναι ούτως η άλλως εξαιρετικά δύσκολη, στο βαθμό που συναρτάται από τη γνώση δεδομένων που, εν πολλοίς, αγνοοούμε, αλλά κυρίως από την προσωπική μας προσπάθεια να προσαρμόσουμε αυτά τα δεδομένα στα μέτρα μας και να βρούμε ελαφρυντικά για τις επιλογές μας.

Κάποιοι, βέβαια, δεν έχουν τέτοιες αμφιβολίες. Είναι βέβαιοι για τις κατακλυσμιαίες μεταβολές και βαράνε γενικό προσκλητήριο, για να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να κάνουμε τις θυσίες μας, να ακούσουμε τον Αλιβιζάτο μας και να θαυμάσουμε την Άννα μας. 

Δεν έχετε δει, σου λένε, τι γίνεται; Πάνε αυτά που ξέρατε. Το κακομαθημένο τσογλάνι (Ελλάς) πρέπει να κατανοήσει ότι η μαμά Ευρώπη έχει ζόρια και δε μπορεί να συνεχίσει να δίνει το σύνηθες χαρτζηλίκι. Πάρε κι εσύ, υπεύθυνε πολίτη, χωρίς διαμαρτυρίες έναν μισθό-χαρτζηλίκι και αφήσου στα παπαδημέικα κόλπα, για να παραμείνουμε εντός ευρωπαϊκής πορείας. 

Εγώ αντιθέτως, και πολλοί άλλοι υποθέτω, δε βλέπουμε τις αλλαγές αυτές ως ρωγμή στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ευημερίας και της κοινωνικής συνοχής. Είναι απλά η φυσική απόληξη της πιο πρόσφατης πράξης της συναρπαστικής τραγωδίας του ιμπεριαλισμού. Αυτό το σύστημα, που καταφανώς βάζει σε δεύτερη μοίρα τις ανθρώπινες ανάγκες, οδηγεί στην υπερσυγκέντρωση του χρήματος στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας, ομνύει στη δημοκρατία και ορίζει πολιτικούς ηγέτες τραπεζίτες, απλά δε θα μπορούσε να καταλήξει πουθενά αλλού, παρά εδώ που βρισκόμαστε. Η κατηγορηθείσα για συνωμοσιολογία Ναόμι Κλάιν είπε το προφανές. "Οι μάσκες έπεσαν". Δικαίωμα του καθενός είναι να βρίσκει ελκυστικό το βλογιοκομμένο πρόσωπο που αποκαλύφθηκε πίσω από το προσωπείο. Δικαίωμά μας όμως είναι και να αποκαλούμε μασκαράδες όσους Κινούνται ως Πολίτες, για να μας πουν ότι αν έχουμε να φάμε, δεν είναι ανάγκη να έχουμε και θέρμανση, αν έχουμε σχολεία αποθήκες για τα παιδιά μας, δεν είναι ανάγκη να αναρωτιόμαστε για τη μόρφωση που (δεν) παίρνουν. Αν είμαστε στην Ευρώπη, εν ολίγοις, πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ. Κάτι σαν τον μπάτλερ σε ένα σπίτι της βρετανικής αριστοκρατίας. Υπηρέτης είναι, αλλά σε καλό σπίτι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου