Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΣΩΤΗΡΙΑ (ΜΠΕΛΛΟΥ)


Σωθήκαμε. Μας κόψανε κάτι δις από το χρέος, που δεν εφάπτεται πλέον με το μέγεθος του αστρονομικού, απλά το αγγίζει. Μετά από τόσους μήνες μνημόνιο, επικείμενη χρεοκοπία και Μπάμπη, δεν έχω γίνει μάστερ στα Οικονομικά, ένα πράγμα όμως κατάλαβα. Χρωστάμε και της Μιχαλούς και αυτό δεν αλλάζει με την περικοπή λίγων δεκάδων δις από το συνολικό χρέος, όπερ σημαίνει ότι πάπαλα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, σε λίγο πάλι για σχέδια και σχεδία σωτηρίας θα μιλάμε.
Βγήκε ήδη όλη η γνωστή δημοσιογραφική αγέλη (βλ. σκυλολόι) και γρατζουνάει (πάλι) το γνωστό φιλελεύθερο άσμα σε στίχους και μουσική Μίλτον Φρίντμαν. Να σηκώσουμε τα μανίκια, να δουλέψουμε, να κάνουμε θυσίες, ήτοι να ιδιωτικοποιήσουμε, να απορρυθμίσουμε, να ελαστικοποιήσουμε, να κόψουμε κώλους κ.λπ. Η πλάκα είναι ότι οι ίδιοι αστέρες της εγχώριας φριντμανικής δημοσιογραφίας παραπονιούνται για την απροθυμία του Γιωργάκη να άρει το φορολογικό καθεστώς που πνίγει την επιχειρηματική δραστηριότητα. Μεγάλη απάτη αυτή η τοποθέτηση.
Το φορολογικό καθεστώς για τις πολυεθνικές ήταν σκανδαλώδώς αποικιοκρατικό και γίνεται, μετά μνημόνιον, αποικιοκρατικότερο. Όσο αφορά τη δεδομένη αύξηση φόρων για τις μικρές επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάθε άλλο παρά αντίκειται στη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία. Αφενός, είναι επιλογή του ΥΠΟ να διατηρηθεί η φοροδιαφυγή ως έχει, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά για τα μικρά και μεγάλα λαμόγια (από τον ιδιαιτερά μέχρι τον έμπορο που χτίζει περιουσία στο Ντελαγουέαρ, μαζί με τον ελεγκτή του από το ΣΔΟΕ). Η (περαιτέρω) κατάρρευση των εσόδων δεν εξηγείται μόνο από την ύφεση, αλλά και από την παραπάνω σιωπηρή επιλογή. Όσο αφορά δε, την φορολογική πολιτική και την επιβολή επιδομάτων αλληλεγγύης ακόμη και σε αμοιβόμενους με 12.000 ευρώ το χρόνο, δείχνει ακριβώς η κυβέρνηση πώς εννοεί την φορολογική δικαιοσύνη.
Επιστρέφω στην καλοκαιρινή σιωπή μου. Παραδέχομαι ότι διάγω βίον ανέμελο και τουριστικό σε κατάλυμα μούρλια, εν νοτίω Πελοποννήσω. Ελπίζω να μην παραστεί ανάγκη να ξαναμιλήσω πριν τον Σεπτέμβρη (μην τρελαθούμε κιόλας), αν και (ή μάλλον επειδή) το κανόνι παραμονεύει αναπότρεπτα στο τέλος.

ΝΤΑΛΙΚΑ

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου


Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.

Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,

η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.

Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,

η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

SUMMERTIME

Photo by Ourania Charm
Κάθε καλοκαίρι βλέπω τον Θουκυδίδη (αλλά και τον Ξενοφώντα) με άλλο μάτι. Οι μάχες στις αμμουδιές, τα κυκλαδονήσια που αποστατούν, οι θερινές, κατά βάση, επιχειρήσεις Αθηναίων, Σπαρτιατών και λοιπών αποκτούν άλλη διάσταση, όταν σε βαράει ο ήλιος σε κάποια  παραλία ή όταν περιφέρεσαι μέσα στη σκόνη και σε αρχαία ερείπια, εκεί που κάποτε είχαν βρεθεί οι τρισκατάρατοι Αθηναίοι κληρούχοι. Το καλοκαίρι γίνεται μαγικό, ένα επαναλαμβανόμενο τέλος της αθωότητας, της εφηβείας, του θριάμβου. Τι κρίμα που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν έπιναν παγωμένη μπύρα βαρελίσια ή έστω το νεοελληνικότερον ούζο μετά πάγου. Θα τους ένιωθα ακόμη πιο κοντά.
Καλές διακοπές!

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Οh, dear!

Σήμερα στο ΙΚΑ πήγα 7.45, πριν ανοίξει για το κοινό, και βρέθηκα μπροστά σε ένα πλήθος 100 περίπου ατόμων. Ρώτησα για το τι πρέπει να κάνω και μου υπέδειξαν έναν κύριο, αγνώστου ιδιότητος, που κρατούσε τη σειρά για τους αναμένοντες έξω από την είσοδο. Όταν τον ρώτησα για τη διαδικασία, πήγε να με εγγράψει σε ένα χοντρό τετράδιο που κρατούσε, μου είπε όμως ότι είμαι το νούμερο 110, ενώ στις παροχές δέχονται μόνο πενήντα άτομα ημερησίως. "Αδελφέ, δεν το βλέπω για σήμερα" μου είπε, "Ευχαριστώ" του είπα κι εγώ και έκανα μεταβολή.
Αυτή η εικόνα προφανώς ταιριάζει σε ευνομούμενη πολιτεία, την οποία κάποιοι ψυχοπαθείς ή αιώνιοι έφηβοι, όπως λέει η Σώτη Τριανταφύλλου σε εμβριθές άρθρο της, θέλουν να μετατρέψουν σε γυφτομαχαλά, με επεισόδια και τσαντήρια στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας. Ίσα, μωρή Λονδρέζα.

ΥΓ. Μετά τα πρόσφατα γεγονότα στο Λονδίνο, αλλάζω τον τίτλο σε "Ce n'est pas possible" και την ακροτελεύτια φράση σε "Ίσα, μωρή Μονεγάσκα".

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΤΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΥΝΤΑ


 Γέλιο τρελό. Ο Πιτσιρίκος προτείνει αναστολή της εν πλατεία Αγανάκτησης μέχρι νεωτέρας (δηλ. μέχρι τέλος Αυγούστου). Τι είναι ρε φίλε το λαϊκό κίνημα; Χειμερινό σινεμά ή Πολεοδομία; Όλοι, λέει, στην Ελλάδα, φτωχοί και πλούσιοι, πάνε για μπάνια Ιούλιο - Αύγουστο. Σοβαρά; Δηλαδή, αν μέσα στο δίμηνο "στραγγαλιστεί κι άλλο το λαϊκό εισόδημα", "θα ανατρέψουμε τα αντεργατικά μέτρα" από Σεπτέμβρη, μαυρισμένοι και λαχταριστοί; Θα κατατροπώσουμε τους εφοπλιστάς και τους μεγαλοεκδότας με τα πρωτοβρόχια;
Μέσα σε αυτό το ποίημα, πετάει κι ένα άλλοθι. Κάποιοι λέει θα πάνε να δουλέψουν στα θέρετρα. Χαχαχα! Μπορεί! Αν εννοεί αυτούς που θέλουν να συνδυάσουν καμάκι και μπαράκι με τα έξοδα πληρωμένα, σίγουρα. Ποιος εργαζόμενος όμως βλέπει σοβαρά την τουριστική σεζόν ως εργασία 45 ημερών; Όσοι ξέρω φεύγουν το αργότερο αρχές Μάη και γυρίζουν Οκτώβρη και βάλε. 
Δεν θα δουλεύουν όμως μόνο οι της πλατείας ούτε θα πίνουν μόνο μπύρες στο Φαρ Άουτ του Μυλοπότα. Το κορυφαίο είναι η πρόταση για λαϊκές συνελεύσεις και στις παραλίες. Την καρέτα καρέτα την ρώτησαν;
Συμπέρασμα. Θα μας λιανίσουν, πάω στοίχημα, και καλά θα μας κάνουν. Το 'χουν μελετήσει το πράγμα. Ακόμη και οι επαναστάτες επαναστατούν με ωράριο και απαιτούν τήρηση των αργιών στην εξέγερση. Ακόμα ζούμε το μύθο μας στην Ελλάδα.

ΦΑΓΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ


Όσοι αποδοκιμάζουν ή καταγγέλλουν τις αποδοκιμασίες κατά βουλευτών είναι της μόδας, όπως βέβαια και οι αποδοκιμασίες αντιστρόφως. Ποιος έχει δίκιο; Εξαρτάται.
Πρώτα απ' όλα από το ποιος είναι ο αγανακτισμένος πολίτης. Αν είναι ψηφοφόρος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που έμεινε με το ρουσφέτι στο χέρι και δεν πρόκαμε, πολύ θα ήθελα το γιαούρτι να έχει ιδιότητες μπούμεραγκ. Αν είναι επαγγελματίας της διαμαρτυρίας με τα λεφτά του μπαμπά στα τριάντα φεύγα, κόβεται επίσης. Αν η αγανάκτησή του εδράζεται στις μεσονύκτιες καταγγελίες Κούικ, Παπαγιάννη, Χίου, καληνύχτα επανάσταση.
Εξαρτάται επίσης, από τον τρόπο προσέγγισης της αποδοκιμασίας. Όταν αυτή μορφοποιείται ως ειρωνεία, μπινελίκια, γιαούρτια και αυγά, θεωρώ ότι βρίσκεται στο πλαίσιο δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Ας μην ξεχνάμε και τους κορνέδες, με τους οποίους ο επιστημονικός κόσμος του Θρύλου είχε εκφράσει πριν πολλά χρόνια την ανησυχία του για την πορεία της ομάδας. Σωματικές βλάβες και απειλές κατά της ζωής όμως, απορρίπτονται, κυρίως ως κωμικές, όταν απευθύνονται από μόμολα προς μόγγολα.
Κατά βάση όμως, η αξιολόγηση του φαινομένου έχει να κάνει με τον αποδέκτη των γιαουρτιών. Ας σκεφτούμε λίγο ρεαλιστικά. Ακόμη και στο σχολείο ένας εκπαιδευτικός με εμφανή την εικόνα του γκάου, γίνεται στόχος καζούρας, σαϊτας και λοιπών χάπενινγκ. Ο βουλευτής, ο εκφράζων τη λαϊκή βούληση, τι πρέπει να απογίνει όταν μπερδεύει την Λωζάνη με την Κοζάνη, δεν μπορεί να βάλει δυο λέξεις στη σειρά και εμφανώς ψηφίζει νομοσχέδια που δεν καταλαβαίνει στοιχειωδώς σε τι αναφέρονται; Γιατί δηλαδή να αποδοκιμάσω την καζούρα εναντίον άλλων πολιτικών, που αφού εδραιώθηκαν στην κορυφή του πολιτικού βίου με σωρεία ρουσφετιών θυμήθηκαν την αξιοκρατία και μάχονται για την εξυγίανση του Δημοσίου; Ποιος ο λόγος να αποδεχτώ, ως μη μετέχων στο πελατειακό πανηγύρι παιδιόθεν, την άποψη ότι το γιαούρτι είναι απαράδεκτο, επειδή "τους ψηφίζει ο λαός", όταν αυτός ο "λαός" είναι ένα κλειστό κλαμπ αλληλοεξυπηρετήσεων που αφήνει τον λαό απέξω; Ειδικά στις μέρες μας που το κλαμπ γίνεται όλο και πιο κλειστό και τα μέλη του δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα ως προς τα προεκλογικά υπεσχημένα, γιατί να στραφώ εναντίον της λόγω και έργω απαξίωσής τους;
Φάγε ή Μεβγάλ, λοιπόν; Κατανοητή η επιλογή κάποιων ανάμεσα στα δύο. Επιθυμητή όμως η ουσιαστική διαμαρτυρία. Αυτή δεν εκφράζεται με γιαουρτώματα, αλλά με σκέψη, αυτοκριτική, συλλογική προσπάθεια και κυρίως πρωτοτυπία. Καλό είναι να παίζουμε, κάποτε όμως τα παιδιά μεγαλώνουν και πρέπει να δείξουν το δρόμο σε άλλα παιδιά.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Oh Mon Dieu!

 
Σε άρθρο του στα "Νέα" του Σαββάτου, ο Δημήτρης Μητρόπουλος την λέει στην Λιάνα Κανέλλη, θεωρώντας ότι το γιαούρτι που έφαγε είναι αποτέλεσμα του βίαιου παραπολιτικού, "αιρετικού", "μηντιολαϊκιστικού" λόγου που χρόνια εκπέμπεται από την βουλευτή του ΚΚΕ και πλήθος δημοσιογράφων Β' Εθνικής, μπλόγκερ κ.λπ.
Είναι γεγονός ότι όλοι οι προαναφερόμενοι, με προεξάρχουσα την κομμουνίστρια των γκαβών, το έχουν κατ' επανάληψη παραχέσει. Η αμφισβήτηση του Μνημονίου γίνεται Κούγκι και Αρκάδι, ενώ οι αναφορές στον πανταχού παρόντα Σόρος, σε Εβραίους τραπεζίτες, μασόνους πολιτικούς, προδότες πρωθυπουργούς είναι, πράγματι, από κωμικές έως εμετικές (ανάλογα και με τη διάθεση που έχεις όταν τις διαβάζεις). Σε αυτό συμφωνούμε. Ως γνωστόν όμως δεν έχει σημασία μόνο τι ακούς, αλλά και από ποιον και πότε το ακούς.
Ο Μητρόπουλος στις Αγιογραφίες του, όπως και γενικά οι λεγόμενοι mainstream αρθρογράφοι των "καθεστωτικών" (χεχε) ΜΜΕ, για χρόνια έχει ως αντικείμενο το σχολιασμό των προσώπων που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Άλλοτε επαινετικά, άλλοτε καταγγελτικά, πάντα έξυπνα και διακριτικά, έχει "αγιογραφήσει" Μπακογιάννες, Γιωργάκηδες, Σαμαράδες, Καραμανλήδες, Σημίτηδες κ.λπ. Όλοι αυτοί έχουν παρουσιαστεί ως επαρκείς, ανεπαρκείς, οξυδερκείς ή μπουνταλάδες, όμως εν συνόλω οι "αγιογραφίες" τους συνθέτουν τον ιστό ενός πολιτικού συτήματος μίας χώρας που λίγο έως πολύ (πιο πολύ προς το λίγο) λειτουργεί επί τη βάσει δυτικού τύπου, "φυσιολογικών"  αρχών και αξιών. Αυτή η μέχρι πρότινος όμως, κοινά αποδεκτή σύμβαση τρίζει συθέμελα και δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι ήδη έχει σωριαστεί σε ερείπια. Μέσα στα ερείπια το αίτημα για καλούς τρόπους είναι σίγουρα συγκινητικό, πιο πολύ όμως μοιαζει ως ρετρό και αυτοϋπονομευόμενο. Εγώ μάλιστα θα το χαρακτήριζα και ως έναν νέου τύπου λαϊκισμό, τον λαϊκισμό των ευγενών.

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ


O Μαρκ Μαζάουερ έγραψε χτες ένα εξαιρετικό άρθρο για τους NYT, το οποίο κλείνει ως εξής: "...για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον". Εδώ νομίζω βρίσκεται και η ουσία όσων διαδραματίζονται και θα διαδραματιστούν στο άμεσο μέλλον στη χώρα μας. 
Αντίθετα με κάποιους που θεωρούν ότι η αντίδραση πολλών Ελλήνων στα "Μνημόνια" είναι προϊόν βίαιου ρεψίματος καλοταϊσμένων καλοπερασάκηδων, που ξαφνικά τους κόψαν τα λουκούλεια γεύματα, είναι προφανές ότι στην Ελλάδα κρίνεται η πρώτη μάχη μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης επέλασης σε συνθήκες δημοκρατίας στη Δυτική Ευρώπη. Η ιδιομορφία της Ελλάδας, η επί δεκαετίες εμπεδωμένη εικόνα της ως του μαύρου πρόβατου, της ΕΟΚ αρχικά και της ΕΕ στη συνέχεια, σίγουρα προσφέρει το κατάλληλο έδαφος ούτως ώστε η ένταση και η έκταση αυτής της ολοκληρωτικής επίθεσης στην έννοια του κοινωνικού κράτους και της υπό ρύθμιση οικονομίας να γίνεται πιο εύκολα αποδεκτή από τους ίδιους τους Έλληνες αρχικά και από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους στη συνέχεια. Όταν οι ρεμπεσκέδες θα είναι ρεμπεσκέδες μεν, χωρίς όμως δωρεάν υγεία, παιδεία, επιδόματα ανεργίας κ.λπ., θα πάρουν σειρά και οι ευσυνείδητοι προτεστάντες του βορρά.
Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα. Πάρτε θεση και διαλέξτε πλευρά. Αν γυρίσετε πλευρό, έχετε διαλέξει, θα ξυπνήσετε όμως απότομα.