Όσοι αποδοκιμάζουν ή καταγγέλλουν τις αποδοκιμασίες κατά βουλευτών είναι της μόδας, όπως βέβαια και οι αποδοκιμασίες αντιστρόφως. Ποιος έχει δίκιο; Εξαρτάται.
Πρώτα απ' όλα από το ποιος είναι ο αγανακτισμένος πολίτης. Αν είναι ψηφοφόρος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που έμεινε με το ρουσφέτι στο χέρι και δεν πρόκαμε, πολύ θα ήθελα το γιαούρτι να έχει ιδιότητες μπούμεραγκ. Αν είναι επαγγελματίας της διαμαρτυρίας με τα λεφτά του μπαμπά στα τριάντα φεύγα, κόβεται επίσης. Αν η αγανάκτησή του εδράζεται στις μεσονύκτιες καταγγελίες Κούικ, Παπαγιάννη, Χίου, καληνύχτα επανάσταση.
Εξαρτάται επίσης, από τον τρόπο προσέγγισης της αποδοκιμασίας. Όταν αυτή μορφοποιείται ως ειρωνεία, μπινελίκια, γιαούρτια και αυγά, θεωρώ ότι βρίσκεται στο πλαίσιο δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών. Ας μην ξεχνάμε και τους κορνέδες, με τους οποίους ο επιστημονικός κόσμος του Θρύλου είχε εκφράσει πριν πολλά χρόνια την ανησυχία του για την πορεία της ομάδας. Σωματικές βλάβες και απειλές κατά της ζωής όμως, απορρίπτονται, κυρίως ως κωμικές, όταν απευθύνονται από μόμολα προς μόγγολα.
Κατά βάση όμως, η αξιολόγηση του φαινομένου έχει να κάνει με τον αποδέκτη των γιαουρτιών. Ας σκεφτούμε λίγο ρεαλιστικά. Ακόμη και στο σχολείο ένας εκπαιδευτικός με εμφανή την εικόνα του γκάου, γίνεται στόχος καζούρας, σαϊτας και λοιπών χάπενινγκ. Ο βουλευτής, ο εκφράζων τη λαϊκή βούληση, τι πρέπει να απογίνει όταν μπερδεύει την Λωζάνη με την Κοζάνη, δεν μπορεί να βάλει δυο λέξεις στη σειρά και εμφανώς ψηφίζει νομοσχέδια που δεν καταλαβαίνει στοιχειωδώς σε τι αναφέρονται; Γιατί δηλαδή να αποδοκιμάσω την καζούρα εναντίον άλλων πολιτικών, που αφού εδραιώθηκαν στην κορυφή του πολιτικού βίου με σωρεία ρουσφετιών θυμήθηκαν την αξιοκρατία και μάχονται για την εξυγίανση του Δημοσίου; Ποιος ο λόγος να αποδεχτώ, ως μη μετέχων στο πελατειακό πανηγύρι παιδιόθεν, την άποψη ότι το γιαούρτι είναι απαράδεκτο, επειδή "τους ψηφίζει ο λαός", όταν αυτός ο "λαός" είναι ένα κλειστό κλαμπ αλληλοεξυπηρετήσεων που αφήνει τον λαό απέξω; Ειδικά στις μέρες μας που το κλαμπ γίνεται όλο και πιο κλειστό και τα μέλη του δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα ως προς τα προεκλογικά υπεσχημένα, γιατί να στραφώ εναντίον της λόγω και έργω απαξίωσής τους;
Φάγε ή Μεβγάλ, λοιπόν; Κατανοητή η επιλογή κάποιων ανάμεσα στα δύο. Επιθυμητή όμως η ουσιαστική διαμαρτυρία. Αυτή δεν εκφράζεται με γιαουρτώματα, αλλά με σκέψη, αυτοκριτική, συλλογική προσπάθεια και κυρίως πρωτοτυπία. Καλό είναι να παίζουμε, κάποτε όμως τα παιδιά μεγαλώνουν και πρέπει να δείξουν το δρόμο σε άλλα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου