Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΣΩΤΗΡΙΑ (ΜΠΕΛΛΟΥ)


Σωθήκαμε. Μας κόψανε κάτι δις από το χρέος, που δεν εφάπτεται πλέον με το μέγεθος του αστρονομικού, απλά το αγγίζει. Μετά από τόσους μήνες μνημόνιο, επικείμενη χρεοκοπία και Μπάμπη, δεν έχω γίνει μάστερ στα Οικονομικά, ένα πράγμα όμως κατάλαβα. Χρωστάμε και της Μιχαλούς και αυτό δεν αλλάζει με την περικοπή λίγων δεκάδων δις από το συνολικό χρέος, όπερ σημαίνει ότι πάπαλα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, σε λίγο πάλι για σχέδια και σχεδία σωτηρίας θα μιλάμε.
Βγήκε ήδη όλη η γνωστή δημοσιογραφική αγέλη (βλ. σκυλολόι) και γρατζουνάει (πάλι) το γνωστό φιλελεύθερο άσμα σε στίχους και μουσική Μίλτον Φρίντμαν. Να σηκώσουμε τα μανίκια, να δουλέψουμε, να κάνουμε θυσίες, ήτοι να ιδιωτικοποιήσουμε, να απορρυθμίσουμε, να ελαστικοποιήσουμε, να κόψουμε κώλους κ.λπ. Η πλάκα είναι ότι οι ίδιοι αστέρες της εγχώριας φριντμανικής δημοσιογραφίας παραπονιούνται για την απροθυμία του Γιωργάκη να άρει το φορολογικό καθεστώς που πνίγει την επιχειρηματική δραστηριότητα. Μεγάλη απάτη αυτή η τοποθέτηση.
Το φορολογικό καθεστώς για τις πολυεθνικές ήταν σκανδαλώδώς αποικιοκρατικό και γίνεται, μετά μνημόνιον, αποικιοκρατικότερο. Όσο αφορά τη δεδομένη αύξηση φόρων για τις μικρές επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κάθε άλλο παρά αντίκειται στη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία. Αφενός, είναι επιλογή του ΥΠΟ να διατηρηθεί η φοροδιαφυγή ως έχει, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά για τα μικρά και μεγάλα λαμόγια (από τον ιδιαιτερά μέχρι τον έμπορο που χτίζει περιουσία στο Ντελαγουέαρ, μαζί με τον ελεγκτή του από το ΣΔΟΕ). Η (περαιτέρω) κατάρρευση των εσόδων δεν εξηγείται μόνο από την ύφεση, αλλά και από την παραπάνω σιωπηρή επιλογή. Όσο αφορά δε, την φορολογική πολιτική και την επιβολή επιδομάτων αλληλεγγύης ακόμη και σε αμοιβόμενους με 12.000 ευρώ το χρόνο, δείχνει ακριβώς η κυβέρνηση πώς εννοεί την φορολογική δικαιοσύνη.
Επιστρέφω στην καλοκαιρινή σιωπή μου. Παραδέχομαι ότι διάγω βίον ανέμελο και τουριστικό σε κατάλυμα μούρλια, εν νοτίω Πελοποννήσω. Ελπίζω να μην παραστεί ανάγκη να ξαναμιλήσω πριν τον Σεπτέμβρη (μην τρελαθούμε κιόλας), αν και (ή μάλλον επειδή) το κανόνι παραμονεύει αναπότρεπτα στο τέλος.

ΝΤΑΛΙΚΑ

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Σωτηρία Μπέλλου


Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.

Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,

η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.

Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,

η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου