Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΟΥΙΖ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ


Κυριακή βράδυ και το δίλημμα είναι μεγάλο. Να αναφερθώ στον Ozzy ή στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα; Σωστά μαντέψατε. Τα σημαντικά τα κρατάμε για τον εαυτό μας, τα δεύτερα τα κοινοποιούμε. Πάμε λοιπόν, με ένα πολιτικό κουίζ δύο ερωτήσεων.

ΕΡΩΤΗΣΗ 1
Πολιτικό πρόσωπο, που έχει αναχθεί σε ίνδαλμα της ελληνορθοδόξου εκκλησίας, αλλά και της καθολικής τοιαύτης. Τέτοια προπαγάνδα υπέρ της εξομολόγησης έχω ν'ακούσω από τότε που πήγαινα κατηχητικό (ναι, το έκανα κι αυτό). Κάθε τρεις και λίγο βγαίνει στις ρούγες και στο βήμα της Βουλής, για να αυτομαστιγωθεί για τις περασμένες αμαρτίες του, τα κρίματα των δεκαετιών 80 και 90, τότε που είχε διορίσει τη μισή Αττικοβοιωτία, με έμφαση στο υπόλοιπο Αττικής. Μαζί με την κορμάρα του όμως μαστιγώνει και τα εκατομμύρια Έλληνες ρεμπεσκέδες, που τόσο εύκολα υπέκυπταν στα ρουσφετολογικά του θέλγητρα. Τώρα όμως, λέει, τέρμα αυτά που ήξερα και ξέρατε. Από δω και μπρος πνεύμα και ηθική. Επειδή μάλιστα το παραχέσαμε με τα βολέματα άχρηστων σε άχρηστες θέσεις, καλό θα ήταν να απολυθούν τα δύο τρίτα των εργαζομένων στο δημόσιο. Έτσι είναι. Μετάνοια με πράξεις, όχι με λόγια. Εννοείται βέβαια ότι ο ίδιος ως ηγετική μορφή του μετανοούντος πολιτικού προσωπικού θα διατηρήσει τη θέση του επιβλέποντος την όλη διαδικασία. Γιατί μου θυμίζει τα πρεζάκια, που κάθε τρεις και λίγο λένε ότι θα το κόψουν, αλλά μετά πάλι ζητάνε 5ο λεπτά για τυρόπιτα; Είναι δυνατόν κάποιος που ταύτισε την πολιτική του σταδιοδρομία με τις πελατειακές σχέσεις, να ταχθεί πραγματικά (όχι στα λόγια) στα στερνά του υπέρ της αξιοκρατίας και του εξορθολογισμού της διοίκησης; Στην καλύτερη των περιπτώσεων εννοεί ότι θα αλαφρώσει το δημόσιο, όχι βέβαια από τους άχρηστους, αλλά από τους άχρηστους για την κομματική πανούκλα, που και αυτός εκπροσωπεί.
Ποιος είναι:
α. Χαρίλαος Τρικούπης, β. Θόδωρος Δηλιγιάννης, γ. Δημοσθένης Βεργής, δ. Άλλος

ΕΡΩΤΗΣΗ 2
Πολιτική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι κοινωνικές - ταξικές αντιπαραθέσεις είναι ήσσονος σημασίας και υπερπροβάλλονται από εχθρούς του έθνους ή απλά ηλιθίους. Σύμφωνα με τους φορείς της ως άνω αντίληψης η οικονομική κρίση όχι μόνο δεν οξύνει τις ταξικές συγκρούσεις, αλλά ωθεί τους υπερήφανους Έλληνες να βγουν στους δρόμους όλοι μαζί (αγκαλιασμένοι κατά προτίμηση) και να σουλατσάρουν κρατώντας ελληνικές σημαίες, για να δείξουν πόσο Έλληνες είναι και πόσο αποφασισμένοι να φάνε λάχανο όλα τα σκουλήκια που εκεί στα υπόγεια της Λέσχης Μπόντυ-μπίλντεμπεργκ (γεια σου Θανάση*) εξύφαναν τη συνωμοσία για τη χρεοκοπία της Ελλάδας. Πρόσφατα μάλιστα ο Πιτσιρίκος, που κατά τα φαινόμενα έχει προσχωρήσει αναφανδόν στο κίνημα για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας (και να την δώσουμε σε ποιον άραγε;) εμέμφθη όσους θεωρούν ότι τέτοια εθνεγερτικά καλέσματα είναι ασύμβατα με αριστερές ιδέες, υπενθυμίζοντας τις αναφορές του ΕΛΑΣ στην "πατρίδα", τον "πατριωτισμό" κ.λπ. Προφανώς θεωρεί ότι η Ελλάδα του 2010 έχει τα ίδια σημεία αναφοράς με την ελληνική ύπαιθρο του 1940.
Περί ποίου πολιτικού ιδεολογήματος πρόκειται;
α. Φασισμός, β. Εθνικοσοσιαλισμός, γ. Ελληνοχριστιανισμός, δ. Αναλφαβητισμός

* Νομίζω ότι ο Θανάσης Χειμωνάς εισήγαγε το συγκεκριμένο όρο.

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΒΡΕΧΕΙ ΣΤΟ ΣΑΝΤΙΑΓΟ







Άτιμη φάρα οι φορτηγατζήδες! Αυτοί έφαγαν και τον Αλιέντε. Πώς δεν το σκέφτηκε να το πετάξει στην πιάτσα κάνα τζιμάνι του επικοινωνιακού επιτελείου; Ο Γιώργος άλλωστε εξακολουθεί να δηλώνει αμετανόητος σοσιαλιστής.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΕΣΠΑΣΕ Ο ΦΙΝΤΕΛ


Έχω την κακιά πρωινή συνήθεια να ακούω "ενημερωτικές" εκπομπές στο ραδιόφωνο πηγαίνοντας στη δουλειά. Προφανώς από μαζοχισμό, αντί ν' ακούσω για χιλιοστή φορά τα ακόρντα των Sabbath σε cd, καρφώνομαι σε Βερύκιους, Σταυρόπουλους, Καρζήδες, Τράγκες (εντάξει, εδώ πιο σπάνια - είναι από τα βαριά). Φέτος έχει κάτσει έτσι η πρωινή μούρλα που φεύγω κάνα τέταρτο νωρίτερα, με αποτέλεσμα να φορτώνω στον 9.84 με τον μετρ της πολιτικής και οικονομικής ανάλυσης Γιάννη Λοβέρδο, τον οποίο πετυχαίνω συνήθως στο τελευταίο εικοσάλεπτο πριν την αποφώνηση.
Παρά την κάπως κουραστική και τελικά μπανάλ εμμονή του με την περιγραφή των δομικών προβλημάτων της οικονομίας μας, του διογκωμένου δημόσιου τομέα, των κηφήνων δημοσίων υπαλλήλων και τις κραυγές για την αναγκαιότητα εφαρμογής του μνημονίου, την καταβρίσκω με το ειρωνικό, ελαφρώς σνομπ ύφος του, γιατί μάλλον μου θυμίζει Γιάννη Διακογιάννη. Και οι δύο Γιάννηδες άλλωστε δεν στερούνται παιδείας, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συναδέλφων τους.
Το τελευταίο συμβάν που με εξόργισε διασκεδαστικά αφορά στο απόλυτο επιχείρημα υπέρ της αναγκαιότητας εγκατάλειψης των σοσιαλιστικών οραμάτων (όσων απέμειναν δηλαδή). Σύμφωνα με Αμερικάνο μπλόγκερ και δημοσιογράφο, ο Φιντέλ ομολόγησε ότι δεν τραβάει πλέον το κουβανικό μοντέλο. Όποιος δεν άκουσε τις κραυγές θριάμβου του Λοβέρδου με την αυγούλα, έχασε. Ούτε ανακριτής στη Μακρόνησο δεν θα πανηγύριζε έτσι για την απόσπαση δηλώσεως μετανοίας. Βάστα ρε Γιάννη. Πρώτα απ'όλα, γιατί αποσιώπησες την ανασκευή της ερμηνείας περί χρεοκοπίας του σοσιαλιστικού μοντέλου από τον ίδιο τον Κάστρο; Αλλά, ας πούμε ότι η δήλωση αποδόθηκε και ερμηνεύτηκε σωστά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μετά από είκοσι χρόνια πλήρους απομόνωσης και προσπάθειας οικονομικού στραγγαλισμού από τη μοναδική υπερδύναμη, ένα κρατίδιο της Καραϊβικής δηλώνει ότι βρίσκεται προ αδιεξόδου. Προφανώς ο καλός δημοσιογράφος θεωρεί ότι μία καπιταλιστική οικονομία που θα αντιμετώπιζε τις ίδιες συνθήκες, θα ήταν σε πλήρη ανάπτυξη και οι πολίτες θα ευημερούσαν. Μιλάμε για γκροτέσκο φιλελεύθερη προπαγάνδα. Με κάτι τέτοια μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος. Ούτε οι σοβαροί ρεαλιστές δεν μπορούν να είναι σοβαροί ρεαλιστές σε αυτήν τη χώρα. Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε σε χαβαλέδες οραματιστές.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ


Σύμφωνα με φήμες, σε πρόσφατη σύσκεψη υψηλά ισταμένων παραγόντων του δημοσίου βίου, όταν αναφέρθηκε ο κίνδυνος μαζικών κινητοποιήσεων στο δημόσιο τομέα, λόγω των επερχόμενων περικοπών στους μισθούς, ακούστηκε η εξής άποψη: "Ακόμη κι αν πάνε όλοι στα 800 ευρώ, θα κάνουν τουμπεκί, για να κρατήσουν τη δουλίτσα τους". Αν και εξοργιστική στο άκουσμά της η ατάκα, δυστυχώς είναι απολύτως συμβατή με την πραγματικότητα.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΓΚΑΛΕΤΙ


Δεν υπάρχει τίποτα πιο κωμικό ή τραγικό (εξαρτάται πώς το βλέπεις) από την ψευδαίσθηση των πολλών ότι συμμετέχουν στο πανηγύρι που στήνουν οι λίγοι. Λαϊκές μάζες που κάνουν έφοδο στον ουρανό και τελικά μένουν με το σύννεφο (και όχι μόνο) στο χέρι, καθώς την εξουσία βουτάνε οι λαϊκοί ηγέτες. Υπερήφανοι πατριώτες που φουσκώνουν σαν διάνοι όταν τα στρατά κατάγουν νίκες περιφανείς ή όταν οι εθνικές ομάδες σηκώνουν το τρόπαιο στο παγκόσμιο κύπελλο. Ελληνικό καμάρι ο Αριστοτέλης Ωνάσης και οι λοιποί εφοπλιστές, ενθουσιασμός για τον Σγούρο που χαρακτηρίστηκε παιδί θαύμα κ.ο.κ
Μέσα σε όλα αυτά τα γραφικά, η πιο αθώα και τελικά συμπαθής ταύτιση είναι αυτή του οπαδού με την ποδοσφαιρική ομάδα. Μην λέμε τα αυτονόητα - η Ομάδα είναι ιδέα. Ιδέα; Όχι μόνο. Είναι και εταιρεία και παρασκήνιο και λαμογιά και βία και πολλά άλλα, κάθε άλλο παρά ρομαντικά και αθώα. Αχταρμάς λοιπόν. Και μέσα σε αυτόν τον αχταρμά είναι ακόμη πιο παράλογη η ταύτιση. Δεν ταυτιζόμαστε μόνο με τον σύλλογο, αλλά και με την τσέπη του προέδρου.
Γιατί τα γράφω αυτά τα χιλιοειπωμένα; Πριν λίγους μήνες ο Λουτσιάνο Γκαλέτι, παιχτούρα από τις λίγες, εμφάνισε σοβαρό πρόβλημα υγείας, με αποτέλεσμα να κόψει τη μπάλα. Μιλάμε για ίνδαλμα της εξέδρας και πραγματικό επαγγελματία που σεβόταν το τελευταίο ευρώ που έπαιρνε. Πρόσφατα προέβαλε την απαίτηση να πληρωθεί το υπόλοιπο του συμβολαίου του. Το τι ακούστηκε δεν λέγεται. Βρισίδι για τον προδότη που στράφηκε με αχαριστία κατά της ομάδας, ενώ κάποιοι το' ριξαν και στις πατριωτικές κορώνες: "Αυτά παθαίνουμε με τους ξένους που έχει γεμίσει η ομάδα. Πού είναι οι εποχές με τους Έλληνες που πονούσαν την ομάδα;" Προφανώς αναφέρονται σε Γαλάκο, Δεληκάρη, Κυράστα, Αποστολάκη κ.λπ., που έφυγαν για τον Π.Α.Ο. με πόνο ψυχής.
Ξαφνικά ο ήρωας Γκαλέτι έγινε ο σατανικός καιροσκόπος που πάει να φάει τα λεφτά του προέδρου, δηλαδή του Θρύλου, δηλαδή τα δικά μας. Ρε, συνέλθετε! Τα πάρει, δεν τα πάρει τα λεφτά ο Ολυμπιακός ούτε θα καταστραφεί ούτε θα σωθεί. Στην τελική τι λογική είναι αυτή που πλασάρετε λέγοντας "Πάνω απ' όλα ο Θρύλος"; Τι είναι ο Θρύλος; Οι πρόεδροι με τα πούρα στις σουίτες ή το χαμόγελο και το δάκρυ του παίκτη μέσα στο γήπεδο; Ο Λουτσιάνο, για κάθε πραγματικό οπαδό της ομάδας, θα είναι για πάντα ένας από αυτούς που έδωσαν χαρά και τίμησαν τον κόσμο που πήγαινε να τους δει. Είναι δικαίωμά του όμως, ως εργαζομένου ή επαγγελματία (πες το όπως θες), να προβάλλει οικονομικές απαιτήσεις, καθώς είναι πλέον ένας ΠΡΩΗΝ παίκτης. Αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί το μέτρο του σεβασμού του προς την ομάδα. Το σεβασμό αυτόν τον απαιτούμε μέσα στο γήπεδο και εκεί δεν είχα ποτέ κανένα παράπονο από τον Γκαλέτι. Τα υπόλοιπα αφορούν παίκτη, μάνατζερ και διοίκηση, όχι τους οπαδούς. Εκτός κι αν ο Ολυμπιακός έχει γίνει εταιρεία λαϊκής βάσης και δεν το 'χω καταλάβει.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ


Τις τελευταίες μέρες δεχόμαστε ένα ιντερνετικό (κατά βάση) νέο σφυροκόπημα προαναγγελιών χρεοκοπίας, πραξικοπημάτων, εξόδου από την ευρωζώνη, επιστροφής στη δραχμή, επιστροφής του μεγαλειοτάτου (ή πρίγκηπος τινός), μαζικής εξέγερσης των Ελλήνων και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα του καθενός. Ταυτόχρονα ενημερωνόμαστε για την προετοιμασία της χρυσής απόδρασης πολιτικών και επιχειρηματιών στο εξωτερικό, για να ξεκοκαλίσουν τα κλεμμένα. Η απάντηση σε όλα αυτά ήλθε από φίλο μου στο εξωτερικό, που όταν τον ενημέρωσα για το γαϊτανάκι της παραπληροφόρησης (;) μου έστειλε το παρακάτω mail:
Χαζομάρες. Και τι πρόβλημα έχουν να μείνουν (πολιτικοί και επιχειρηματίες) σε μια ηλιόλουστη "χρεοκοπημένη χώρα;". Μη μου πεις ότι "φοβούνται τη λαϊκή αντίδραση", γιατί θα δακρύσω. Αρκούσαν δυο-τρία επικοινωνιακά-τρομοκρατικά τρυκ για να το φάνε το ποίημα όλοι οι "εξεγερμένοι" αμάσητο.
Συμφωνώ κι επαυξάνω.Ένας λαός χωρίς πολιτικό κριτήριο άγεται και φέρεται από όσους αυτοπροβάλλονται κάθε φορά ως στοργικοί δυνάστες, σωτήρες ή απελευθερωτές. Ο Alex Jones και ο Bob Chapman έχουν αναχθεί σε λαϊκούς προφήτες μέσω βίντεο στο Internet. O Αντώνης Σαμαράς είναι ο αρνητής του μνημονίου, ενώ ο Γιωργάκης ο υπερασπιστής του, θέλοντας και μη βέβαια, αφού ο τεμπέλης ο Κωστάκης ήταν κακό παιδί και άφησε μια χώρα μουνί καλλιγραφία. Έφυγε μάλιστα βιαστικά επειδή δέχτηκε απειλές. Στη γωνία τα φασιστάκια θέλουν να "καεί το μπουρδέλο η Βουλή", για να την αντικαταστήσουν με το νεφελώδες, εθνικά υπερήφανο, κράτος τους. Με άλλα λόγια, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ο καθένας λέει ό,τι γουστάρει και το σήριαλ συνεχίζεται. Μιλάμε για την απόλυτη ξεφτίλα. Ακόμη και επί Όθωνα το πολιτικό σκηνικό ήταν πιο πειστικό.

Αντιγράφοντας τον Λένιν, υπενθυμίζω ότι κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί στην επανάσταση. Πόσω μάλλον, που πιστεύω ότι δεν υφίσταται, προς το παρόν τουλάχιστον, ούτε επαναστατική κατάσταση. Παραφράζοντας δε τον Νίτσε, θα έλεγα ότι δεν βρίσκεις άκρη, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θέλεις.

Επί του πιεστηρίου: Άννα Νταλάρα: Υφυπουργος Εργασίας. Πάγωσε η τσιμινιέρα.

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΣΒΟΥΡΕΣ


Έχει καταντήσει αηδία. Όλοι οι φωστήρες, που ελέω ελληνικής αφασίας έγιναν αστέρες της ελληνικής τηλεδημοσιογραφίας, βάλλουν ομαδόν κατά του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων, προβάλλοντας ως επιχείρημα την ανάλγητη πολιτική τους, που οδηγεί στην ανέχεια τους συμπατριώτες μας. Θα μου πείτε, πού είναι το μεμπτό; Εννοείται ότι η πολιτική λιτότητας είναι αδιέξοδη, αντιλαϊκή και στο φινάλε εξυπηρετεί κατά βάση τους δανειστές μας, ενώ όλο το σκηνικό που στήθηκε περί αυτήν λειτουργεί ως δούρειος ίππος για να ισοπεδωθεί το κοινωνικό κράτος και να ανοίξει ο δρόμος για την κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς πλέον ενοχές κι αναστολές. Όλα αυτά είναι για μένα αυτονόητα. Είναι όμως η κριτική του Αυτιά και των ομοίων του κριτική αποκάλυψης και αποδόμησης αυτής της πολιτικής; Προφανώς όχι.
Ελληνική κουραδομαγκιά ("Να σου ρίξω μια σφαλιάρα (στην Μέρκελ) να φέρεις σαράντα σβούρες" αναφώνησε ο εκ Σάμου ορμώμενος Ρομπέν των φτωχών), δαιμονοποίηση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, που παρουσιάζονται σαν βασανιστές της Γκεστάπο ("Να τους αφήσεις να ψοφήσουν" είπε, σύμφωνα με το βασιλιά της σάχλας, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, όταν Έλλην υπουργός διατύπωσε αμφιβολίες για τη δυνατότητα περαιτέρω περικοπών μισθών και συντάξεων) και άλλα χαριτωμένα.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Στη μετατροπή του Μνημονίου σε σήριαλ Φώσκολου, με διττό αποπροσανατολιστικό αποτέλεσμα. Οι σκεπτόμενοι, οι ψαγμένοι, αποστρέφονται την κριτική κατά της πολιτικής ΔΝΤ, στο βαθμό που αυτή ταυτίζεται με το λαϊκιστικό παραλήρημα της πρωινής ενημέρωσης και του Τράγκα (έχουμε και απογευματινή παράσταση). Από την άλλη όχθη, το κοινό του Alter (και όχι μόνο) βρίσκει μια βολική οδό εκτόνωσης της αγανάκτησής του στα πρόσωπα των κοστουμαρισμένων ΔΝΤάδων ή του Λοβέρδου. Για ουσιαστική συζήτηση περί των αιτιών της κρίσης ούτε κουβέντα. Προτάσεις για αλλαγή πολιτικής; Θα αστειεύστε.
Γιατί άλλωστε τα μεγαλοδημοσιογραφάκια να θέλουν μια τέτοια αλλαγή; Ποιοι είναι αυτοί που τους παρέχουν, ακόμη και στους "χαλεπούς" καιρούς μας, τις παχυλές αμοιβές τους; Ένας συρφετός διαπλεκόμενων που ξεφτιλίζει ακόμη και την "καλώς νοουμένη" (την καπιταλιστική ντε) εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Τι θα σήμαινε , με άλλα λόγια, ουσιαστική διαρθρωτική αλλαγή της ελληνικής οικονομίας (επι τη βάσει του καπιταλισμού πάντα); Πρώτα απ' όλα επιβολή ενός δίκαιου φορολογικού καθεστώτος και στοιχειώδη διαφάνεια στην επιχειρηματική δράση. Όχι τίποτα σπουδαίο, απλά να ισχύει αυτό που λέμε μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Ποιον συμφέρει όμως αυτό, όταν το μαύρο χρήμα που έχει βγει στις ελβετικές τράπεζες ξεπερνά και την πιο αχαλίνωτη φαντασία; Δεν είναι τυχαίο ότι οι φρικαρισμένοι ελεγκτές της τρόικας έχουν να λένε για το πλιάτσικο στις δημόσιες υπηρεσίες και το φορολογικό άσυλο που απολαμβάνουν μικρομεσαίοι και μεγαλούτσικοι αεριτζήδες, άσημοι και διάσημοι. Οι ίδιοι πάλι διαπιστώνουν ότι η ανόρθωση της οικονομίας με το φορολογικό απυρόβλητο στο οποίο βρίσκονται μερικές (δεκάδες) χιλιάδες Ελλήνων είναι όνειρο θερινής νυκτός. Ας πούμε τα πράγματα με τ'όνομά τους. Γιατί ο ιδιοκτήτης του γκρουπάδικου ή και ο μεγαλοϊδιαιτεράς να θέλει εξορθολογισμό του φορολογικού και του εκπαιδευτικού συστήματος; Αναφέρομαι σε αυτούς λόγω γνώσης του χώρου, υπενθυμίζοντας ότι ο τζίρος της μαύρης παραπαιδείας στη χώρα μας μπορεί να συγκριθεί με αυτόν του εμπορίου όπλων και ναρκωτικών. Ακόμα και η φορολογική ασυλία μεγαλοεκδοτών, μεγαλοεπιχειρηματιών και λοιπών μεγάλων δεν έχει σχέση με το ευνοϊκό καθεστώς για αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ευρώπη ή ακόμη και στην Αμερική. Εκεί υπάρχουν χρονικές περίοδοι που εφαρμόζεται καθεστώς φορολογικής ελάφρυνσης ή επιβάρυνσης, ανάλογα με την πολιτική που επιλέγεται. Αυτή η πολιτική όμως αφορά τη σχέση της επιχείρησης με το κράτος και όχι με την αρπακτική διάθεση των κρατικών λειτουργών. Να λοιπόν άλλη μια παθογένεια του ελληνικού (ο θεός να τον κάνει) καπιταλισμού. Σε όλο τον προηγμένο κόσμο τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί κολοσσοί, οι πολυεθνικές χαράσσουν πολιτικές και τις στηρίζουν. Προφανώς το κράτος δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, αντίθετα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους , είναι όμως ταυτόχρονα ένας κοινά αποδεκτός αξιόπιστος διαιτητής, που εφαρμόζει τους κανόνες που έχουν προκαθορίσει οι παίκτες, όχι ένας ζήτουλας που μιζάρεται ευκαιριακά. Μπορεί να παίζονται και εκεί παιχνίδια υπόγεια και να αλλάζουν οι κανόνες σύμφωνα με την αλλαγή των ισορροπιών, αυτό όμως είναι το μη σύνηθες, σε αντίθεση με τα καθ' ημάς. Για να μην παρεξηγηθώ, τονίζω ότι ο "ορθόδοξος" καπιταλισμός δεν παύει να είναι βίαιος και απάνθρωπος, είναι όμως τουλάχιστον δίκαιος, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε δικαιοσύνη το νόμο του ισχυρότερου. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, αλλά ο νόμος της αρπαχτής και της γλίτσας.
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να αρθρωθεί και ένας ανάλογος κριτικός λόγος από την Αριστερά. Δεν είναι δυνατόν να δηλώνουν αριστεροί οι λογιστές και οι φοροτεχνικοί που εμπνέονται ή απλά διεκπεραιώνουν τις φορολογικές απατεωνιές. Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της αδικίας που προέρχεται από τον καπιταλισμό να κλείνει η Αριστερά μάτια και στόμα μπροστά στα νοσηρά φαινόμενα της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλουτισμού, ενώ όσοι κάνουν λόγο για αυτά να αντιμετωπίζονται ως απολογητές του ορθόδοξου καπιταλισμού και οπορτουνιστές. Η απάντηση είναι απλή. Οπορτουνιστή να πεις τη μάνα σου. Αν θέλουμε να ανατρέψουμε ένα σύστημα, πρέπει να θυμόμαστε ότι προϋποτίθεται η ύπαρξή του. Τα συστήματα ανατρέπονται (ή αλλάζουν σύμφωνα με τους οπορτουνιστάς - μπουχαχα) - τα σκατά απλά ανακατεύονται. Σκεφτείτε αυτό και απαντήστε ειλικρινά αγαπητοί αναγνώστες. Τι έχουμε στο Ελλάντα. Σύστημα ή σκατά;