ΛΟΥΤΣΙΑΝΟ ΓΚΑΛΕΤΙ

Δεν υπάρχει τίποτα πιο κωμικό ή τραγικό (εξαρτάται πώς το βλέπεις) από την ψευδαίσθηση των πολλών ότι συμμετέχουν στο πανηγύρι που στήνουν οι λίγοι. Λαϊκές μάζες που κάνουν έφοδο στον ουρανό και τελικά μένουν με το σύννεφο (και όχι μόνο) στο χέρι, καθώς την εξουσία βουτάνε οι λαϊκοί ηγέτες. Υπερήφανοι πατριώτες που φουσκώνουν σαν διάνοι όταν τα στρατά κατάγουν νίκες περιφανείς ή όταν οι εθνικές ομάδες σηκώνουν το τρόπαιο στο παγκόσμιο κύπελλο. Ελληνικό καμάρι ο Αριστοτέλης Ωνάσης και οι λοιποί εφοπλιστές, ενθουσιασμός για τον Σγούρο που χαρακτηρίστηκε παιδί θαύμα κ.ο.κ
Μέσα σε όλα αυτά τα γραφικά, η πιο αθώα και τελικά συμπαθής ταύτιση είναι αυτή του οπαδού με την ποδοσφαιρική ομάδα. Μην λέμε τα αυτονόητα - η Ομάδα είναι ιδέα. Ιδέα; Όχι μόνο. Είναι και εταιρεία και παρασκήνιο και λαμογιά και βία και πολλά άλλα, κάθε άλλο παρά ρομαντικά και αθώα. Αχταρμάς λοιπόν. Και μέσα σε αυτόν τον αχταρμά είναι ακόμη πιο παράλογη η ταύτιση. Δεν ταυτιζόμαστε μόνο με τον σύλλογο, αλλά και με την τσέπη του προέδρου.
Γιατί τα γράφω αυτά τα χιλιοειπωμένα; Πριν λίγους μήνες ο Λουτσιάνο Γκαλέτι, παιχτούρα από τις λίγες, εμφάνισε σοβαρό πρόβλημα υγείας, με αποτέλεσμα να κόψει τη μπάλα. Μιλάμε για ίνδαλμα της εξέδρας και πραγματικό επαγγελματία που σεβόταν το τελευταίο ευρώ που έπαιρνε. Πρόσφατα προέβαλε την απαίτηση να πληρωθεί το υπόλοιπο του συμβολαίου του. Το τι ακούστηκε δεν λέγεται. Βρισίδι για τον προδότη που στράφηκε με αχαριστία κατά της ομάδας, ενώ κάποιοι το' ριξαν και στις πατριωτικές κορώνες: "Αυτά παθαίνουμε με τους ξένους που έχει γεμίσει η ομάδα. Πού είναι οι εποχές με τους Έλληνες που πονούσαν την ομάδα;" Προφανώς αναφέρονται σε Γαλάκο, Δεληκάρη, Κυράστα, Αποστολάκη κ.λπ., που έφυγαν για τον Π.Α.Ο. με πόνο ψυχής.
Ξαφνικά ο ήρωας Γκαλέτι έγινε ο σατανικός καιροσκόπος που πάει να φάει τα λεφτά του προέδρου, δηλαδή του Θρύλου, δηλαδή τα δικά μας. Ρε, συνέλθετε! Τα πάρει, δεν τα πάρει τα λεφτά ο Ολυμπιακός ούτε θα καταστραφεί ούτε θα σωθεί. Στην τελική τι λογική είναι αυτή που πλασάρετε λέγοντας "Πάνω απ' όλα ο Θρύλος"; Τι είναι ο Θρύλος; Οι πρόεδροι με τα πούρα στις σουίτες ή το χαμόγελο και το δάκρυ του παίκτη μέσα στο γήπεδο; Ο Λουτσιάνο, για κάθε πραγματικό οπαδό της ομάδας, θα είναι για πάντα ένας από αυτούς που έδωσαν χαρά και τίμησαν τον κόσμο που πήγαινε να τους δει. Είναι δικαίωμά του όμως, ως εργαζομένου ή επαγγελματία (πες το όπως θες), να προβάλλει οικονομικές απαιτήσεις, καθώς είναι πλέον ένας ΠΡΩΗΝ παίκτης. Αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί το μέτρο του σεβασμού του προς την ομάδα. Το σεβασμό αυτόν τον απαιτούμε μέσα στο γήπεδο και εκεί δεν είχα ποτέ κανένα παράπονο από τον Γκαλέτι. Τα υπόλοιπα αφορούν παίκτη, μάνατζερ και διοίκηση, όχι τους οπαδούς. Εκτός κι αν ο Ολυμπιακός έχει γίνει εταιρεία λαϊκής βάσης και δεν το 'χω καταλάβει.