Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

ΚΑΙ Ο ΝΤΙΣΝΕΫ ΣΤΟ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ντίσνεϋ-Φον Μπράουν: Μαζί, για τη Δημοκρατία.

Στη Ρώμη η εξουσία του αυτοκράτορα στηριζόταν, μεταξύ άλλων, στον άρτο και τα θεάματα. Εννοείται ότι αυτή η επιφανειακή ερμηνεία για την επί αιώνες αναπαραγωγή μίας, εν πολλοίς, ομοιόμορφης πολιτικής εξουσίας, δεν έχει ανταπόκριση στην πραγματικότητα, αφού αγνοεί τις οριζόντιες και κάθετες αντιφάσεις και τις υπερβάσεις τους, μέσω των οποίων η αυτοκρατορική εξουσία παρέμεινε ακλόνητη επί μακρόν στην αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι βλέπουν τους χρυσαυγίτες να μοιράζουν ψωμί "μόνο για Έλληνες" και να προσφέρουν θέαμα με ρητορικές κορώνες και επίδειξη δύναμης μποντυμπιλντεράδων που φορούν μπλουζάκια "με τα αρχαιοελληνικά γράμματα" και διαπιστώνουν ότι υπάρχει διείσδυση του ναζισμού στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, αφού οι εν λόγω εκδηλώσεις τυγχάνουν μαζικής αποδοχής από πολλούς συμπατριώτες μας. Οπότε, τι δέον γενέσθαι; Να συσπειρωθούν, σου λέει ο αστός πολιτικός, μέχρι και ο δημοκράτης Δένδιας και ο αδέκαστος Βενιζέλος, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου και να συντρίψουν τους κακούς ναζί.

Δεν έχει νόημα η ανάλωση των ελληνικών ύβρεων σε χαρακτηρισμούς για τέτοιας ειλικρίνειας εξαγγελίες. Αρκεί να επισημάνουμε ότι η αποδοχή, έστω και με επιφυλάξεις, αυτής της αντιναζιστικής συμμαχίας προϋποθέτει ότι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή δε θεωρούν τον καπιταλισμό ως μονόδρομο για το εθνικό μας μέλλον. Όλα τα άλλα είναι πολιτική Μίκυ Μάους. Και όλοι ξέρουμε τι πολιτικές συμπάθειες είχε ο Γουόλτ Ντίσνεϋ. Kαι αυτός αντικομμουνιστής ήταν, όχι ναζί, έτσι δεν είναι;

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ

Η εμμονή ορισμένων να ομιλούν για πολιτικό πολιτισμό στον καπιταλισμό και δη στην ελληνική εκδοχή του με προβληματίζει, στο βαθμό μάλιστα που πολλοί εξ αυτών τείνουν να πιστέψουν ή, ακόμη χειρότερα γι' αυτούς, το πίστευαν εξ αρχής το παραμύθι το πολιτικοπολιτισμικό.

Ο εκλεπτυσμένος πολιτικός αρχοντοχωριατισμός, βεβαίως, εκφραζόμενος ως έκπληξη απο την Όλγα Τρέμη που ακούει από τον συριζοβουλευτή τα περί ανταμώσεως στα γουναράδικα του Άρη, ευλόγως εκλαμβάνεται όχι μόνο ως προϊόν πρωτογενούς ή λόγω αυθυποβολής πλάνης, αλλά ως κακοστημένη παράσταση σε ένα θέατρο παραπλανητικό, εκμαυλιστικό, αλλά και χρεωμένο, υπερδανεισμένο, της πλάκας, τέλος πάντων, το θέατρο των ελληνικών ΜΜΕ.

Ποια είναι αυτά τα Μέσα; Μέσα που έπαιρναν (και παίρνουν) το ένα δάνειο πίσω απ' τ' άλλο από τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούνται, μάλλον με αποκλειστικό στόχο να δανείζουν τα ιδιωτικά κανάλια, χωρίς "να επιβαρύνουν τον έλληνα φορολογούμενο", όπως, βέβαια, το πράττουν τα κρατικά μέσα και τα δημόσια σχολεία και τα δημόσια νοσοκομεία. Αυτή δεν είναι η αγαπημένη ατάκα των δημοσιογράφων στα κανάλια των ειδήσεων των 8, αλλά και του κάθε φιλελεύθερου που διαχωρίζει την Οικονομία σε "ιδιωτική" και "κρατική"; Τους πέφτει κομμάτι δύσκολο να διαγνώσουν, βεβαίως, την αλληλεξάρτησή τους, σε σημείο ταύτισης, εντός του καπιταλιστικού μαγαζιού.

Ποια είναι η Όλγα Τρέμη; Αυτή που καθόλου δεν είδε το βίντεο του Ζαχόπουλου και είχε εκφράσει την έκπληξή της (και τότε), όταν διάφοροι έλεγαν ότι είχε γίνει της μουρλής κατά την προβολή του. Από έκπληξη σε έκπληξη αυτό το κορίτσι. Άμαθο και ενεό παρακολουθεί να σφυρίζουν πολιτικοί απατεώνες, πολιτικοί σωτήρες, λαϊκιστές, κόλλησε όμως στην "εμφυλιοπολεμική" ατάκα του Διαμαντόπουλου, που εκπεπληγμένη ούσα (εκ νέου), προφανώς, ούτε που σκέφτηκε να ρωτήσει για το νόημά της, όπως και ο άλλος δημοσιογράφος της υψηλής πολιτικής, ο Γιαννάκης, ο Πρετεντέρης.

Να θυμίσουμε, βεβαίως, ότι όλες οι εφημερίδες της ελληνικής αστικής τάξης (μπουχαχα) από το Γενάρη του '45 έως το καλοκαίρι του '46 έκαναν συνεχείς εκκλήσεις να αποφευχθεί ο εμφύλιος. Όταν, τελικά, μετά από όργιο δεξιάς βίας, ο εμφύλιος ξεκίνησε, συνετάχθησαν με τους πρώην ταγματασφαλίτες. Λίγους μήνες μετά ήρθε και το σχέδιο Μάρσαλ. Αν ζούσε τότε η Όλγα, πάλι θα εκπλησσόταν τα μάλα. Εγώ, πάλι, δε θα εκπλαγώ, αν μετά την επερχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, η κυρία Τρέμη μας αναπτύξει τις προοπτικές ανάπτυξης με κοινωνική ευαισθησία από τη νέα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Α, ρε Διαμαντόπουλε, έπεσες πάνω σε αριστερή.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

ΚΑΛΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΑ


 Στον φουκαρά που τον έχουν μάθει στην ευκολία, στον αριβισμό, στη φτήνια του σαπισμένου καπιταλισμού, βρίσκουν κάποιοι τις δυνάμεις της δημιουργίας και της επιχειρηματικότητας που θα τον σώσουν και θα σώσουν και τη χώρα.

Στη χώρα που οι μεγαλύτεροι οικονομικοί παράγοντες και συνομιλητές της πολιτικής ελίτ έχουν πλουτίσει από λαθρεμπόριο και το ξέρουν όλοι, ενώ αλωνίζουν στη Δικαιοσύνη και τη Διοίκηση όλοι οι μαφιόζοι της σειράς, τρομοκρατώντας και περιθωριοποιώντας όσους δικαστικούς και δημοσίους υπαλλήλους θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, βγαίνει ο κάθε αφελής(;) νομομαθής και μιλάει για "καλώς καμωμένα" τα πάντα στην υπόθεση Σακκά. Αυτά είναι τα καλώς καμωμένα στο δυτικό κόσμο.

Στον κόσμο που οι μεγαλύτεροι οικονομικοί παράγοντες και χρηματοδότες των πολιτικών ελίτ έχουν πλουτίσει από το αίμα της αποικιοκρατίας, της σκλαβιάς, της εκμετάλλευσης και ενίοτε και της σφαγής των εργατών, μιλάνε τα Μέσα του Μέρντοχ και του Μπερλουσκόνι για δυτικές αξίες.

Κώστα Σακκά, πόσο πονηρός είσαι που θέλεις, περνώντας ξυστά από το θάνατο, να ξεγελάσεις την αδέκαστη Δικαιοσύνη.




Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

ΚΑΡΦΩΜΑΤΑ



Από το Σεπτέμβριο του 2009 που ανέλαβε ο Γιωργάκης τη διαχείριση του μπριζολάδικου του Κωστάκη, για να το κάνει μπρασερί, με μειωμένο προσωπικό, δανό μάνατζερ και αμοιβές Κίνας, ένα μόνο νομοθέτημα προς τη σωστή κατεύθυνση υπήρξε: Ο νόμος του Ραγκούση, που έδινε το δικαίωμα απόκτησης ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που είχαν συμπληρώσει πολλά χρόνια παραμονής στη χώρα μας, είχαν πάει σε ελληνικό σχολείο κ.λπ. Εννοείται ότι δεν ήταν ο τέλειος νόμος, αφού θα έπρεπε να παραχωρείται σε πολύ περισσότερους ανθρώπους και με πολύ πιο ελαστικές προϋποθέσεις η ιθαγένεια, αλλά, τέλος πάντων, ήταν ένα βήμα.

Από την πρώτη στιγμή η Νέα Δημοκρατία και ο Σαμαράς προσωπικά πολέμησαν με λύσσα την εν λόγω ρύθμιση. Έβγαλε και το ΣτΕ μια απόφαση με περίεργο αιτιολογικό, με αναφορές στο Δίκαιο του Αίματος, έναν νομικό όρο που όμως παραπέμπει ευλόγως στη σκέψη του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, πίσω από την οποία βρήκε κάλυψη η πολεμική των γαλάζιων γκαβών και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η κυβέρνηση του πρώην ερημίτη κατήργησε το νόμο Ραγκούση και προανήγγειλε νέο νόμο με πολύ αυστηρότερες προϋποθέσεις κ.λπ. κ.λπ.

Ωραία όλα αυτά και φυσιολογικά για ένα κόμμα και έναν πρωθυπουργό που δεν κρύβουν τις ακροδεξιές τους συμπάθειες. Στο φινάλε, δεν είναι ξένο σώμα αυτές οι αντιλήψεις για την ελληνική κοινωνία. Πιθανότατα τις επικροτούν περισσότεροι από τους μισούς συμπατριώτες μας, που σε ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά αυτοπροσδιορίζονται ως απόγονοι του Πλάτωνος, αναζητώντας την πραγματική αλήθεια στον κόσμο των Ιδεών του Νότη Σφακιανάκη παρέα με σκωτσέζικο ουίσκι. Έλα όμως που ο Αντώνης πάει να το παίξει δίπορτο.

Μαύρος συμπολίτης μας, εξ Αφρικής ορμωμένων των γονέων του, με τα χίλια ζόρια έγινε Έλληνας και στο καπάκι του ανοίχτηκε προοπτική μεγάλης καριέρας στο NBA. Και να σου ο φίλος του Φαήλου να φωτογραφίζεται στο Μαξίμου με το παλικάρι και να λέει πόσο θέλει να δει τα καρφώματά του στην Αμερική. Αναρωτιέμαι, τελικά, ποιος είναι χειρότερος. Ο ναζί ουρακοτάγκος που μιλάει για χιμπατζήδες ή η "φιλελεύθερη" μαϊμού που πηδάει από δέντρο σε δέντρο και φαίνεται ο κώλος της.

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

ΛΑΪΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Στην Ελλάδα που σπάνε ταμπού, οι άξιοι του ιδιωτικού τομέα καταλαμβάνουν τα ύπατα αξιώματα του δημοσίου τομέα.


Γράφει ο ταλαντούχος συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης σε άρθρο του:
Κατά ένα παράδοξο για τα σκουριασμένα μυαλά τρόπο, η συγχώνευση νοσοκομείων, η κατάργηση άχρηστων στρατοπέδων, το κλείσιμο μαραζομένων ΑΕΙ και ΤΕΙ, όχι μονάχα δεν θα θίξει αλλά και θα προάγει τα λαϊκά συμφέροντα. Αρκεί τα όσα θα εξοικονομηθούν να στηρίξουν τις χειμαζόμενες τάξεις και όχι τις κομματικές πελατείες. 

Ο Χωμενίδης είναι από τους τίμιους και ειλικρινείς αριστερούς-φιλελεύθερους. Παρ' όλα αυτά, η προσέγγισή του πάσχει ακριβώς από τιμιότητα και ειλικρίνεια, που δεν τον αφήνουν να δει ότι η αναφορά του γίνεται σε ένα πλαίσιο ατιμίας και ανειλικρίνειας. H άποψη ότι, αν περιοριστεί το σπάταλο κράτος προς όφελος του λαϊκού συμφέροντος και όχι των πελατειακών σχέσεων, πρέπει να επικροτήσουμε τον περιορισμό του, θα ήταν απολύτως ορθή, αν ίσχυαν δύο βασικές προϋποθέσεις, που εμφανέστατα δεν ισχύουν. Εξηγούμαι:

Να κατανοήσουμε ότι μέσα στο συγκεκριμένο εθνικό και ευρωπαϊκό-διεθνές πλαίσιο που επιχειρείται ο περιορισμός του, είναι δεδομένο ότι θα ευνοηθούν οι πελατειακές σχέσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι οι σχέσεις αυτές είναι η βάση για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων όσων συρρικνώνουν το κράτος στο εσωτερικό, αλλά και όσων εξυπηρετούνται, εν τέλει, από αυτήν την αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού στο εξωτερικό. 

Η δεύτερη, και βασικότερη, προϋπόθεση αφορά τη στόχευση και την εξ αυτής χάραξη πορείας μέσω αυτής της συρρίκνωσης. Θετική θα ήταν, αν εννοείτο ως συρρίκνωση και εξάλειψη του σάπιου πελατειακού αστικού κράτους που εξυπηρετεί τα όσα προανέφερα. Αν στη θέση του επρόκειτο να οικοδομηθεί ένα κράτος που θα εξυπηρετούσε τα λαϊκά συμφέροντα μέσω της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της οικοδόμησης της Λαϊκής Εξουσίας, ναι θα είχαμε μία εξέλιξη θετική. Υπό τις συνθήκες που επιχειρείται όμως η συρρίκνωση του σαπισμένου κράτους, μόνο μεγαλύτερος πόνος θα προκύψει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την "κατεχόμενη" Ελλάδα, που λένε κάποιοι βλαμμένοι "αντιμνημονιακοί". Είναι εμφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πανευρωπαϊκή αναστολή μέχρι νεωτέρας (που δε θα έρθει ποτέ) της ψεύτικης μεταπολεμικής ευημερίας. Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα. Ας μην το εξωραϊζουμε με εθνοκεντρικές αναφορές από την ανάποδη.