Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ


Για το 2012, εκτός από την Επανάσταση, έχουμε να περιμένουμε και τα παιδιά (τρόπος του λέγειν).

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

ΑΤΤΑΛΟΣ Γ΄


Επί τη ευκαιρία της ονομαστικής εορτής (Manuel) ενεπλάκην σε συζήτηση με αντικομμουνίστρια θεία και οπορτουνίστρια φίλη σχετικά με το φλέγον ζήτημα της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Έπρεπε να μπούμε στην ΕΟΚ; Και καλά, μπήκαμε, έπρεπε όμως να συνεχίσουμε και στην Ε.Ε. με το Μάαστριχτ; Και πες ότι συνεχίσαμε, έπρεπε να κάνουμε και upgrade με ευρώ; Η κουβέντα βέβαια περιεστράφη και γύρω από τις ευθύνες του Ανδρέα, το ρόλο του Σημίτη, την "Ευρώπη των Λαών" των ανανεωτών αριστερών κ.λπ. Η αλήθεια είναι ότι τα ΄χω λίγο μπερδεμένα στο κεφάλι μου, αφού όταν φτάσαμε στην προοπτική κατάρρευσης της ευρωζώνης, εγώ είχα φτάσει στο δεύτερο μπουκάλι Αγιωργίτικο , ενώ αδυνατούσα να αρθρώσω επιχείρημα έμπλεος οινοπνεύματος και παλιάς καλής κομμουνιστικής οργής. Τώρα όμως που ξημέρωσε, νιώθω την ανάγκη να πω τα παρακάτω.

Όταν ο βασιλιάς της Περγάμου Άτταλος κληροδότησε το κράτος του στη Ρώμη, δε νομίζω ότι έπραξε καλά ή κακά, παρ΄ όλο που, όταν διαβάζουμε περί αυτού, απορούμε για μια τόσο παράξενη διαθήκη. Ορισμένοι ηλίθιοι εθνικιστές μπορεί να μιλήσουν για προδοσία, με την ταύτιση της κρατικής οντότητας της Περγάμου με την ιδεοληψία τους περί "εθνικού κράτους". Κάποιοι άλλοι, πιο σοβαροί, προφανώς, μπορεί να αναφερθούν στις εξαρτήσεις του Άτταλου από τη ρωμαϊκή ισχύ, που του επέβαλε μια τέτοια διαθήκη. Οι συμπεριφοριστές δε, μπορεί να προσγράψουν την ενέργεια στην ψυχολογική εξάρτηση του Άτταλου από τη ρωμαϊκή προστασία και την ανάγκη να ανταποδώσει με μια τέτοια προσφορά, που διασφάλιζε ταυτόχρονα το μέλλον των υπηκόων του - ήταν και ψυχοπονιάρικο αγόρι, υπεύθυνος ηγεμών, θα σου πούνε. Τι ισχύει; Έχει σημασία; Άτταλος πέθανε, Πέργαμος επαρχία Ρώμης, Pax Romana, end of the story - happy end.

Ελλάδα: Μπήκε ΕΟΚ, ξεφάντωσε με ΜΟΠ, Πακέτα Ντελόρ, επιδοτήσεις για το τίποτα, ευρώ, χρεοκόπησε και πάει ντουγρού για το χειμώνα του ΄41-΄42. Αν συμβεί το τελευταίο, η λεγόμενη αναγκαιότητα της ιστορίας δε θα έχει το αποτέλεσμα της Περγάμου. Όλα κρίνονται (και πληρώνονται) εκ του αποτελέσματος.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι, λένε πολλοί, Χριστούγεννα αγωνίας, φόβου, ανασφάλειας, φτώχειας και απελπισίας. Για μένα είναι Χριστούγεννα ενηλικίωσης. Μια ολόκληρη κοινωνία βγαίνει μετά από δεκαετίες εφηβικού κωλοπαιδισμού στην πραγματικότητα. Τέρμα τα πάρτυ και οι διακοπές στα νησιά με τα λεφτά του μπαμπά για όλους μας. Μέχρι εδώ η πίστη στην αιωνιότητα της νιότης ως κωλοβαρέματος. Ωραία τα εμπορικά κέντρα, αλλά οι κυλιόμενες σκάλες τους, τελικά, δεν οδηγούν στον παράδεισο. 
Και τώρα που μεγαλώσαμε; Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ένας είναι ο δρόμος. Αλληλεγγύη και αγώνας. 
Αγώνας προσωπικός, για να γίνουμε καλύτεροι, να βγούμε από το βόλεμα της αυτάρεσκης ψευδαίσθησης του επιτυχημένου, που τελικά είναι επιτυχημένος στην προσπάθεια να νιώθει επιτυχημένος.
Αγώνας κοινωνικός, Όπως είναι ανώφελο να ζητάμε σωτηρία αποκλειστικά στους "κοινούς αγώνες", είναι και χαζοχαρούμενο και βλακώδες να απορρίπτουμε τη συλλογική διεκδίκηση. Πώς να το κάνουμε; Από αυτό που περνάμε τεκμαίρεται ότι η πάλη των τάξεων δεν ήταν μια ξαφνική φλασιά στο κεφάλι του μεγάλου μουσάτου.
Αγώνας ποδοσφαιρικός. Για να φτάσουμε στον Μάη με την κούπα στον Περαία, απαιτείται αγώνας εναντίον Ελλήνων και Αράβων πετρελαιάδων.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Όλοι, οι κάποιας ηλικίας τουλάχιστον, θα ΄χετε πέσει πάνω σε περιπτώσεις μεταμορφώσεων φίλων, γνωστών, συγγενών. Χαζόφατσες που γίνονται απαστράπτοντα πρόσωπα μόλις ερωτεύονται (ή και το ανάποδο), άνθρωποι χαμηλών (μέχρις ανυπαρξίας) τόνων που γίνονται τσαμπουκάδες και ουάου όταν αποκτούν εξουσία και κυρίως όταν αυτή θίγεται (υπενθύμιση της υπεροχής του μαρξισμού ως ψυχολογικού ερμηνευτικού εργαλείου), φίλους που σε μια στιγμή σε κάνουν να γίνεσαι εχθρός τους και γι΄ αυτό να μισείς και τον εαυτό σου. Τα ΄χα ξαναπεί: ζόρικο πράμα η κρίση.
Ο έρωτας θριαμβεύει βεβαίως και στις κρίσι-μες μέρες μας, πλην όμως και οι ερωτευμένοι - οι απαστράπτοντες, ντε - θα φάνε στη μάπα τους Μιστερ Χάυντ. Ο δρ. Τζέκυλ ανήκει στο ρομαντικό παρελθόν του καπιταλισμού. Καλώς τα παιδιά.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΤΡΑΜΠΑΝΤ, ΟΠΩΣ ΑΟΥΝΤΙ


Θυσία. Ωραία λέξη, που παραπέμπει σε Λεωνίδα, Ιησού, Ταρκόφσκι. Παραπέμπει, όμως και  στις "θυσίες" που απαιτούνται για να ορθοποδήσει η χώρα. Τώρα πια, όχι μόνο η χώρα, αλλά και ο πλανήτης, όπως είπε η Κριστίν Λαγκάρντ. Στην καθημερινότητά μας βέβαια δεν ακούμε τον Λουκά και την Κριστίν να μας κάνουν φιλοσοφικό ή θεολογικό μάθημα  περί θυσίας. Ακούμε από κατώτερα στελέχη και υπαλλήλους της Καπιταλισμός Α.Ε., είτε είναι οι εργοδότες μας είτε νουνεχείς (εμείς τον έχουμε απολέσει το νου) συνάδελφοι, ότι πρέπει να θυσιάσουμε μέρος των αποδοχών και των εργασιακών δικαιωμάτων μας εν γένει, προκειμένου να σώσουμε το όλον. Λογικό ακούγεται, πλην όμως τα φαινόμενα απατούν.

Πριν από δεκαετίες οι Γερμανοί δούλεψαν σκληρά, σου λέει ο άλλος, έχτισαν στα ερείπια, θυσιάζοντας ελεύθερο χρόνο και τώρα απολαμβάνουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Ένας Γερμανός της θάλασσας (Ολλανδός) μου είχε πει κάτι αντίστοιχο για τη χώρα της τουλίπας. Όταν του έθεσα το ζήτημα της εξαθλίωσης του Τρίτου Κόσμου, την είχε έτοιμη την απάντηση: "Να δουλέψουν όπως εμείς, για να φτάσουν το επίπεδο ζωής μας". Θυσίες λοιπόν και αυτοί, για να τα καταφέρουν.

Αυτά τα παραδείγματα για την απόδοση των θυσιών στο μεταπολεμικό κόσμο του ΄40 και του ΄50 είναι ενδεικτικά του καπιταλιστικού μύθου περί πόνου που οδηγεί στη σωτηρία. Αν προσθέσουμε και κάτι χαζοχαρούμενα περί αλληλεγγύης μεταξύ των πεινασμένων (ως ψυχοθεραπεία για το άδειο στομάχι, προφανώς), την έχουμε έτοιμη τη συνταγή για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Θυσίες έκαναν και οι Ανατολικοευρωπαίοι, για να βγούν από "τη χοάνη που τους είχε ρίξει ο υπαρκτός σοσιαλισμός". Πρόσφατα είδα σε ντοκιμαντέρ την Μέρκελ να ρητορεύει περί επώδυνων αλλαγών που απαιτούνται για την Ανατολική Γερμανία εν έτει 1991. Το όραμα ήταν εναργέστατο και άκρως χειροπιαστό. Τέρμα η αναμονή ετών, για να πάρεις Τράμπαντ, τώρα θα ΄χεις Γκολφ και θα τρως στα Μακ Ντόναλντς. Παραδέχομαι ότι κι εγώ, αν ήμουν στο Βερολίνο του ΄90, Γκολφ θα διάλεγα χωρίς δεύτερη κουβέντα, από πίσω όμως έχει η Μερτσέντες την ουρά.

Η επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωσε λοιπόν, ότι κινδυνεύουμε να ζήσουμε μέρες μεσοπολέμου και για να το αποφύγουμε, τι θα κάνουμε; Θυσίες. Μάλιστα. Συμφωνώ και επαυξάνω. Χωρίς ξεβόλεμα και θυσίες δε γίνεται τίποτα. Η Κριστίν και οι άλλοι θυσιολάγνοι όμως, ξεχνούν κάτι βασικό. Η Θυσία προϋποθέτει απόλυτη πίστη σε κάποιον σκοπό ούτως ώστε να μετουσιώνεται σε πηγή θετικής αυτοαξιολόγησης και τελικά να μη νοείται ως απεμπόληση δικαιωμάτων (είτε είναι το δικαίωμα στη ζωή είτε το δικαίωμα στο καθορισμένο ωράριο), αλλά ως αναγκαιότητα της ύπαρξής μας. Για ποιο σκοπό να θυσιαστούμε; Πριν δύο δεκαετίες οι αιματηρές θυσίες των "θυμάτων του κομμουνισμού" έγιναν πάνω στην πίστη της καπιταλιστικής (ανα)συγκρότησης που θα τους κάνει  Καλιφορνέζους (του Μπέβερλι Χιλς, όχι των ισπανόφωνων συνοικιών του L.A.). Σήμερα, οι "επώδυνες μεταρρυθμίσεις" γιατί είναι οδός σωτηρίας; Μα, για να σώσουμε την παγκόσμια οικονομία, να την επανεκκινήσουμε, που λέει κι ο δικός μας φωστήρας. Σοβαρά; Εγώ ξέρω ότι όταν το Τράμπαντ γονάτισε το πήγαν για παλιοσίδερα (λίγα βέβαια, ήταν κατά βάση πλαστικό). Τώρα που το Γκολφ έχει κάψει τη μηχανή, γιατί να ρίχνουμε νερό στο ψυγείο του;


Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

ΜΟΝΑΧΟ


Στις μέρες της τεχνοκρατικής αναγέννησης που ζούμε, έμπλεος δημιουργικότητας και έμπνευσης, με αρχηγό τον πρώτο εργάτη, υπάλληλο, αγρότη, τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, δεν ασχολούμαι με μικρά και ποταπά καθημερινά θέματα, απορροφημένος στην κοινή προσπάθεια ανορθώσεως της χώρας. 

Χτες όμως, είχα μία κουβεντούλα με φίλο εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, που με επανέφερε στην ταπεινή πραγματικότητα. Με ρώτησε λοιπόν ο προβληματισμένος μισθωτός το εξής: "Πρέπει να αποδεχόμαστε χωρίς μαχητική αντίδραση παράνομες περικοπές στους μισθούς, στο όνομα της επιβίωσης ημών στους χαλεπούς καιρούς μας, διαγράφοντας από το λεξιλόγιό μας τη λέξη απεργία;"

Ως γνωστόν, μισώ τον Τσώρτσιλ για το ρόλο που έπαιξε με την απελευθέρωση στην αποκατάσταση και τελικά την κυριαρχία των ταγματασφαλιτών και λοιπών καθαρμάτων. Παρ΄ όλα αυτά, παραδέχομαι ότι ήταν μεγάλος ατακαδόρος. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν πρώτη φίρμα στα στάτους του φέισμπουκ. Η αγαπημένη μου ρήση είναι αυτή που είχε πει όταν ο φλούφλης ο Τσάμπερλαιν ξεπούλησε την Τσεχοσλοβακία στο Μόναχο το ΄38. "Μεταξύ του πολέμου και της ατιμίας διαλέξατε την ατιμία, θα έχετε τον πόλεμο".


Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

WIND OF CHANGE


Οι εκλογές στη Ρωσία ήταν ένα πραγματικό σοκ για τον Πούτιν και πιθανόν ο Λιακόπουλος να βρίσκεται ήδη στο Κρεμλίνο, για να στηρίξει τον ορθόδοξο πρώην πρόεδρο, νυν πρωθυπουργό και πάλι πρόεδρο αύριο, μεθαύριο. 
Ποια πολιτική όμως, εφάρμοσε ο Πούτιν και τυγχάνει τώρα της αυξανόμενης αποδοκιμασίας από το εκλογικό σώμα; Αν πιστέψουμε τα "έγκυρα" δυτικά μέσα ενημέρωσης, η απολυταρχική διακυβέρνηση, η διατήρηση της σοβιετικής γραφειοκρατίας, οι περιορισμοί στα ατομικά δικαιώματα, η διαπλοκή με το μαφιόζικο παρακράτος κ.λπ. έκαναν πολλούς Ρώσους να στραφούν στην αντιπολίτευση, διεκδικώντας ελευθερία, αξιοκρατία, δημοκρατία. 
Μερικές παρατηρήσεις.
- Ο Πούτιν και το σύστημά του δεν έγιναν τώρα λιγότερο δημοκρατικά ούτε βέβαια ξαφνικά οι Ρώσοι θυμήθηκαν μετά από είκοσι χρόνια χωρίς σοβιετικό κράτος και δέκα χρόνια (και βάλε) με Πούτιν κορώνα στο κεφάλι τους ότι δεν έχει εκριζωθεί η σοβιετικού τύπου γραφειοκρατία και λοιπά κακά κομμουνιστικά κατάλοιπα. Πολύ απλά, το πάρτυ με την εκτόξευση της ροής χρήματος στην πετρελαιο-αεριο-παραγωγό Ρωσία δεν συνεχίζεται με την ίδια ένταση μέσα σε περιβάλλον εντεινόμενης διεθνούς κρίσης και αβεβαιότητας. Κατ΄ αναλογία, λοιπόν, οι απαλλαγέντες από τον κομμουνισμό και τον γελτσινισμό (πείνα και των γονέων), θυμίζουν τους Έλληνες που έζησαν τη γλυκιά ζωή του πασοκικού "σοσιαλισμού" (δώσε και σε μένα μπάρμπα) και τώρα ανακαλύπτουν ότι αύριο μπορεί και να μείνουν στο δρόμο με πληθωριστικές δραχμές και βέβαια αγανακτούν (τα χρυσά μου).
- Πέρα από αυτό όμως, όπως συνηθίζουν, οι φιλελεύθεροι, βλέπουν στη ρωσική κρίση την απουσία αρκετής ελευθερίας, όχι μόνο πολιτικής, αλλά και οικονομικής. Όχι μόνο, σου λένε, δεν μπορεί ο Μοσχοβίτης να βγει στο κέντρο της Κόκκινης Πλατείας και να φωνάξει "Ο Πούτιν είναι μαλάκας", αλλά, επιπλέον, υπό την ηγεσία του Βλαδίμηρου η αγορά δεν έχει απελευθερωθεί στο βαθμό που θα έπρεπε. Ιστορίες για αγρίους. Ενώ οι ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες συνάπτουν συμμαχίες-συμφωνίες με τους αμερικάνικους κολοσσούς, ενώ έχει κατεδαφιστεί εδώ και χρόνια κάθε  πτυχή κοινωνικού κράτους και ενώ οι εργασιακές συνθήκες είναι σε επίπεδο "Τόσα δίνω κι άμα θες", ακούμε ότι υπάρχει ακόμη "κρατισμός", ενώ ο Πούτιν ανθίσταται στους αμερικανικούς σχεδιασμούς. 
Ο κρατισμός τους βέβαια, δεν είναι τίποτ΄άλλο από τον παλιό καλό μονοπωλιακό καπιταλισμό (κάποιος τον είχε αναλύσει πριν από σχεδόν εκατό χρόνια) ,ενώ ο Πούτιν ως αντιαμερικάνος σταυροφόρος είναι ωραίο παραμύθι, για να χτιστούν πάνω του ακόμη και εγχώριοι αστικοί μύθοι περί ομηρίας ευτραφών πρωθυπουργών.
Τελευταία επισήμανση. Στην πιο πάνω φωτογραφία εγώ φαντασιώνομαι ότι ανεμίζουν κόκκινες σημαίες. Ανεξαρτήτως όμως προσωπικών φαντασιώσεων, το κομμουνιστικό κόμμα πήρε 20% και είναι το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, διπλασιάζοντας το ποσοστό του. Οι δυτικοί όμως αναφέρονται σε κάτι τελειωμένους της "φιλελεύθερης" αντιπολίτευσης ως αιχμή του αντιπουτινικού δόρατος. Καλό σημάδι.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Die Russen kommen!


Μετά από δύο χρόνια σχεδόν προσπάθειας σωτηρίας, που ήταν απλά το τελευταίο πάρτυ με ευρώ για τα τζιμάνια, φαίνεται ότι έρχεται το τέλος. Στη διοίκηση το σκηνικό θυμίζει τις τελευταίες μέρες στο καταφύγιο του Χίτλερ. Απροκάλυπτες αρπαχτές και βολέματα, φυγαδεύσεις ημετέρων, αντιφατικές και ανεφάρμοστες κατευθυντήριες γραμμές. Εννοείται ότι οι δ.υ. παρακολουθούν περιδεείς, περιμένοντας την είσοδο των Σοβιετικών, εε..., της δραχμής εννοοώ.

Στον ιδιωτικό τομέα αντίστοιχο κλίμα Απριλίου 1945. Μέχρι και τα τουριστικά γραφεία διοργάνωσαν μαζικά εκδρομές της Γ΄ Λυκείου μέσα στο Δεκέμβρη. Καθόλου απίθανο να σκέφτονται μερικοί ότι μέχρι το Μάρτιο ποιος ζει, ποια δραχμή πεθαίνει. Ακόμη και στη μισθοδοσία ιδιωτικών επιχειρήσεων σημειώνονται κατάφωρες παραβιάσεις της νομιμότητας, αφού στις μέρες μας καλό είναι να κάνεις το ευρώ σου παξιμάδι και όταν έρθουν οι δραχμές βλέπουμε και κάνουμε.

Κερασάκι στην τούρτα ο μηχανισμός προπαγάνδας. Τα τηλεοπτικά γκαιμπελάκια εξακολουθούν να λένε ότι, αν κάνουμε ό,τι μας λέει η Μέρκελ και ο Παπαδήμος, θα κερδίσουμε τον πόλεμο και θα παραμείνουμε ωραίοι και Ευρωπαίοι μες στο ευρώ και την καλή χαρά.

Μόνο ένας Γεωργίου θα μπορούσε να αποδώσει το σκηνικό όπως πρέπει: "Άκου φίλε. Τέρμα τα δίευρα".


Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ

O παππούς μου ήταν Κρητικός κανονικός. Με τη βράκα, τα στιβάνια, το μουστάκι. Ήταν στην Κρητική Χωροφυλακή, ενώ είχε πολεμήσει και στο Κιλκίς-Λαχανά με μετάλλιο ανδρείας και δίπλωμα με υπογραφή Βενιζέλου και Κωνσταντίνου. Εννοείται ότι ήταν ψυχούλα και τον είχε στην πίεση η γιαγιά μου, που γενικώς ήταν ολίγον φωνακλού. "Παναγιώτη, πάλι καπνίζεις;" κ.λπ. Όλα αυτά τα ξέρω από σκόρπιες αφηγήσεις του πατέρα μου, βέβαια, αφού είχε πεθάνει κάποια χρόνια πριν γεννηθώ. 
Περισσότερο με είχε εντυπωσιάσει όμως, ένα κάδρο στο πατρικό μου. Βελούδινο ύφασμα με μεταξωτό κέντημα. Ο πατέρας μου είπε, όταν ρώτησα, ότι ήταν δώρο του παππού στη γιαγιά, πριν παντρευτούν (άκουσον, άκουσον), από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε βρεθεί το '13. Η γιαγιά προφανώς θεώρησε το δώρο εξαιρετικά πολύτιμο για να το κάνει παντόφλες κι έτσι έμεινε άκοπο να στολίζει τώρα, έναν αιώνα σχεδόν μετά, τον τοίχο.
Σήμερα περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, για πολλοστή φορά. Όταν γύρισα στο ξενοδοχείο έβαλα τις αγαπημένες παντόφλες μου, αυτές με τον γκρινιάρη από τους Επτά Νάνους. Κοίταξα την προκυμαία. Ήταν γεμάτη εκσκαφείς και φορτηγά.