ΤΡΑΜΠΑΝΤ, ΟΠΩΣ ΑΟΥΝΤΙ

Θυσία. Ωραία λέξη, που παραπέμπει σε Λεωνίδα, Ιησού, Ταρκόφσκι. Παραπέμπει, όμως και  στις "θυσίες" που απαιτούνται για να ορθοποδήσει η χώρα. Τώρα πια, όχι μόνο η χώρα, αλλά και ο πλανήτης, όπως είπε η Κριστίν Λαγκάρντ. Στην καθημερινότητά μας βέβαια δεν ακούμε τον Λουκά και την Κριστίν να μας κάνουν φιλοσοφικό ή θεολογικό μάθημα  περί θυσίας. Ακούμε από κατώτερα στελέχη και υπαλλήλους της Καπιταλισμός Α.Ε., είτε είναι οι εργοδότες μας είτε νουνεχείς (εμείς τον έχουμε απολέσει το νου) συνάδελφοι, ότι πρέπει να θυσιάσουμε μέρος των αποδοχών και των εργασιακών δικαιωμάτων μας εν γένει, προκειμένου να σώσουμε το όλον. Λογικό ακούγεται, πλην όμως τα φαινόμενα απατούν.

Πριν από δεκαετίες οι Γερμανοί δούλεψαν σκληρά, σου λέει ο άλλος, έχτισαν στα ερείπια, θυσιάζοντας ελεύθερο χρόνο και τώρα απολαμβάνουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Ένας Γερμανός της θάλασσας (Ολλανδός) μου είχε πει κάτι αντίστοιχο για τη χώρα της τουλίπας. Όταν του έθεσα το ζήτημα της εξαθλίωσης του Τρίτου Κόσμου, την είχε έτοιμη την απάντηση: "Να δουλέψουν όπως εμείς, για να φτάσουν το επίπεδο ζωής μας". Θυσίες λοιπόν και αυτοί, για να τα καταφέρουν.

Αυτά τα παραδείγματα για την απόδοση των θυσιών στο μεταπολεμικό κόσμο του ΄40 και του ΄50 είναι ενδεικτικά του καπιταλιστικού μύθου περί πόνου που οδηγεί στη σωτηρία. Αν προσθέσουμε και κάτι χαζοχαρούμενα περί αλληλεγγύης μεταξύ των πεινασμένων (ως ψυχοθεραπεία για το άδειο στομάχι, προφανώς), την έχουμε έτοιμη τη συνταγή για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Θυσίες έκαναν και οι Ανατολικοευρωπαίοι, για να βγούν από "τη χοάνη που τους είχε ρίξει ο υπαρκτός σοσιαλισμός". Πρόσφατα είδα σε ντοκιμαντέρ την Μέρκελ να ρητορεύει περί επώδυνων αλλαγών που απαιτούνται για την Ανατολική Γερμανία εν έτει 1991. Το όραμα ήταν εναργέστατο και άκρως χειροπιαστό. Τέρμα η αναμονή ετών, για να πάρεις Τράμπαντ, τώρα θα ΄χεις Γκολφ και θα τρως στα Μακ Ντόναλντς. Παραδέχομαι ότι κι εγώ, αν ήμουν στο Βερολίνο του ΄90, Γκολφ θα διάλεγα χωρίς δεύτερη κουβέντα, από πίσω όμως έχει η Μερτσέντες την ουρά.

Η επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωσε λοιπόν, ότι κινδυνεύουμε να ζήσουμε μέρες μεσοπολέμου και για να το αποφύγουμε, τι θα κάνουμε; Θυσίες. Μάλιστα. Συμφωνώ και επαυξάνω. Χωρίς ξεβόλεμα και θυσίες δε γίνεται τίποτα. Η Κριστίν και οι άλλοι θυσιολάγνοι όμως, ξεχνούν κάτι βασικό. Η Θυσία προϋποθέτει απόλυτη πίστη σε κάποιον σκοπό ούτως ώστε να μετουσιώνεται σε πηγή θετικής αυτοαξιολόγησης και τελικά να μη νοείται ως απεμπόληση δικαιωμάτων (είτε είναι το δικαίωμα στη ζωή είτε το δικαίωμα στο καθορισμένο ωράριο), αλλά ως αναγκαιότητα της ύπαρξής μας. Για ποιο σκοπό να θυσιαστούμε; Πριν δύο δεκαετίες οι αιματηρές θυσίες των "θυμάτων του κομμουνισμού" έγιναν πάνω στην πίστη της καπιταλιστικής (ανα)συγκρότησης που θα τους κάνει  Καλιφορνέζους (του Μπέβερλι Χιλς, όχι των ισπανόφωνων συνοικιών του L.A.). Σήμερα, οι "επώδυνες μεταρρυθμίσεις" γιατί είναι οδός σωτηρίας; Μα, για να σώσουμε την παγκόσμια οικονομία, να την επανεκκινήσουμε, που λέει κι ο δικός μας φωστήρας. Σοβαρά; Εγώ ξέρω ότι όταν το Τράμπαντ γονάτισε το πήγαν για παλιοσίδερα (λίγα βέβαια, ήταν κατά βάση πλαστικό). Τώρα που το Γκολφ έχει κάψει τη μηχανή, γιατί να ρίχνουμε νερό στο ψυγείο του;