Όλοι, οι κάποιας ηλικίας τουλάχιστον, θα ΄χετε πέσει πάνω σε περιπτώσεις μεταμορφώσεων φίλων, γνωστών, συγγενών. Χαζόφατσες που γίνονται απαστράπτοντα πρόσωπα μόλις ερωτεύονται (ή και το ανάποδο), άνθρωποι χαμηλών (μέχρις ανυπαρξίας) τόνων που γίνονται τσαμπουκάδες και ουάου όταν αποκτούν εξουσία και κυρίως όταν αυτή θίγεται (υπενθύμιση της υπεροχής του μαρξισμού ως ψυχολογικού ερμηνευτικού εργαλείου), φίλους που σε μια στιγμή σε κάνουν να γίνεσαι εχθρός τους και γι΄ αυτό να μισείς και τον εαυτό σου. Τα ΄χα ξαναπεί: ζόρικο πράμα η κρίση.
Ο έρωτας θριαμβεύει βεβαίως και στις κρίσι-μες μέρες μας, πλην όμως και οι ερωτευμένοι - οι απαστράπτοντες, ντε - θα φάνε στη μάπα τους Μιστερ Χάυντ. Ο δρ. Τζέκυλ ανήκει στο ρομαντικό παρελθόν του καπιταλισμού. Καλώς τα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου