Τις τελευταίες μέρες δεχόμαστε ένα ιντερνετικό (κατά βάση) νέο σφυροκόπημα προαναγγελιών χρεοκοπίας, πραξικοπημάτων, εξόδου από την ευρωζώνη, επιστροφής στη δραχμή, επιστροφής του μεγαλειοτάτου (ή πρίγκηπος τινός), μαζικής εξέγερσης των Ελλήνων και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα του καθενός. Ταυτόχρονα ενημερωνόμαστε για την προετοιμασία της χρυσής απόδρασης πολιτικών και επιχειρηματιών στο εξωτερικό, για να ξεκοκαλίσουν τα κλεμμένα. Η απάντηση σε όλα αυτά ήλθε από φίλο μου στο εξωτερικό, που όταν τον ενημέρωσα για το γαϊτανάκι της παραπληροφόρησης (;) μου έστειλε το παρακάτω mail:
Χαζομάρες. Και τι πρόβλημα έχουν να μείνουν (πολιτικοί και επιχειρηματίες) σε μια ηλιόλουστη "χρεοκοπημένη χώρα;". Μη μου πεις ότι "φοβούνται τη λαϊκή αντίδραση", γιατί θα δακρύσω. Αρκούσαν δυο-τρία επικοινωνιακά-τρομοκρατικά τρυκ για να το φάνε το ποίημα όλοι οι "εξεγερμένοι" αμάσητο.
Συμφωνώ κι επαυξάνω.Ένας λαός χωρίς πολιτικό κριτήριο άγεται και φέρεται από όσους αυτοπροβάλλονται κάθε φορά ως στοργικοί δυνάστες, σωτήρες ή απελευθερωτές. Ο Alex Jones και ο Bob Chapman έχουν αναχθεί σε λαϊκούς προφήτες μέσω βίντεο στο Internet. O Αντώνης Σαμαράς είναι ο αρνητής του μνημονίου, ενώ ο Γιωργάκης ο υπερασπιστής του, θέλοντας και μη βέβαια, αφού ο τεμπέλης ο Κωστάκης ήταν κακό παιδί και άφησε μια χώρα μουνί καλλιγραφία. Έφυγε μάλιστα βιαστικά επειδή δέχτηκε απειλές. Στη γωνία τα φασιστάκια θέλουν να "καεί το μπουρδέλο η Βουλή", για να την αντικαταστήσουν με το νεφελώδες, εθνικά υπερήφανο, κράτος τους. Με άλλα λόγια, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ο καθένας λέει ό,τι γουστάρει και το σήριαλ συνεχίζεται. Μιλάμε για την απόλυτη ξεφτίλα. Ακόμη και επί Όθωνα το πολιτικό σκηνικό ήταν πιο πειστικό.
Αντιγράφοντας τον Λένιν, υπενθυμίζω ότι κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί στην επανάσταση. Πόσω μάλλον, που πιστεύω ότι δεν υφίσταται, προς το παρόν τουλάχιστον, ούτε επαναστατική κατάσταση. Παραφράζοντας δε τον Νίτσε, θα έλεγα ότι δεν βρίσκεις άκρη, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θέλεις.
Επί του πιεστηρίου: Άννα Νταλάρα: Υφυπουργος Εργασίας. Πάγωσε η τσιμινιέρα.
Χαζομάρες. Και τι πρόβλημα έχουν να μείνουν (πολιτικοί και επιχειρηματίες) σε μια ηλιόλουστη "χρεοκοπημένη χώρα;". Μη μου πεις ότι "φοβούνται τη λαϊκή αντίδραση", γιατί θα δακρύσω. Αρκούσαν δυο-τρία επικοινωνιακά-τρομοκρατικά τρυκ για να το φάνε το ποίημα όλοι οι "εξεγερμένοι" αμάσητο.
Συμφωνώ κι επαυξάνω.Ένας λαός χωρίς πολιτικό κριτήριο άγεται και φέρεται από όσους αυτοπροβάλλονται κάθε φορά ως στοργικοί δυνάστες, σωτήρες ή απελευθερωτές. Ο Alex Jones και ο Bob Chapman έχουν αναχθεί σε λαϊκούς προφήτες μέσω βίντεο στο Internet. O Αντώνης Σαμαράς είναι ο αρνητής του μνημονίου, ενώ ο Γιωργάκης ο υπερασπιστής του, θέλοντας και μη βέβαια, αφού ο τεμπέλης ο Κωστάκης ήταν κακό παιδί και άφησε μια χώρα μουνί καλλιγραφία. Έφυγε μάλιστα βιαστικά επειδή δέχτηκε απειλές. Στη γωνία τα φασιστάκια θέλουν να "καεί το μπουρδέλο η Βουλή", για να την αντικαταστήσουν με το νεφελώδες, εθνικά υπερήφανο, κράτος τους. Με άλλα λόγια, χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Ο καθένας λέει ό,τι γουστάρει και το σήριαλ συνεχίζεται. Μιλάμε για την απόλυτη ξεφτίλα. Ακόμη και επί Όθωνα το πολιτικό σκηνικό ήταν πιο πειστικό.
Αντιγράφοντας τον Λένιν, υπενθυμίζω ότι κάθε επαναστατική κατάσταση δεν οδηγεί στην επανάσταση. Πόσω μάλλον, που πιστεύω ότι δεν υφίσταται, προς το παρόν τουλάχιστον, ούτε επαναστατική κατάσταση. Παραφράζοντας δε τον Νίτσε, θα έλεγα ότι δεν βρίσκεις άκρη, όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν θέλεις.
Επί του πιεστηρίου: Άννα Νταλάρα: Υφυπουργος Εργασίας. Πάγωσε η τσιμινιέρα.
Θα γούσταρα και Γιώργο Νταλάρα Υφυπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής (αν υπήρχε). Εφτά νομά σ' ένα δωμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιπροτείνω "Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν"
ΑπάντησηΔιαγραφή