ΜΕΡΕΣ '74

Ο Σεραφείμ καθόταν δίπλα στο τζάκι βυθισμένος στις σκέψεις του. Μόλις είχε δει το διάγγελμα του πρωθυπουργού, που με σταθερή φωνή είχε αναγγείλει τα σούρτα-φέρτα μερικών δεκάδων δις. "Τι λέει ο άνθρωπος;", αναρωτιόταν ο γερασμένος πια, αλλά πάντα νέος στην καρδιά και στο μυαλό πρώην αρχισυντάκτης της (παλιάς) εφημερίδας των συντακτών. Ήθελε να βγει έξω, να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Όλη αυτή η κατάσταση τα τελευταία τρία χρόνια τον έπνιγε. Δε νοιαζόταν για την προσωπική του προοπτική μέσα σε ένα όλο και πιο ανταγωνιστικό, όλο και πιο χυδαίο, όλο και πιο άφραγκο δημοσιογραφικό σύμπαν. "Τι θα απογίνει αυτός ο δύσμοιρος τόπος;" είπε, δυνατά αυτήν τη φορά. Χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν είχε όρεξη να μιλήσει σε κανέναν. Το ρινγκτόουν όμως με το χαμόγελο της Τζοκόντα συνέχιζε επίμονα, ερεθιστικά. Βλαστήμησε και απάντησε στην ένδειξη πράιβετ κολ.

 Από το μακρινό Βέλγιο ακούστηκε ο Αντώνης. "Σεραφείμ, γυρίζω σε λίγες ώρες στην πατρίδα. Θα ήθελα να προσγειωθώ στο Ελληνικό και να ανέβω μέχρι το κέντρο, αλλά, δυστυχώς, οι κωλογερμανοί του "Ελ.  Βενιζέλος" δεν επιτρέπουν προσγειώσεις σε άλλο αεροδρόμιο. Ας είναι. Μπορεί να μην προσγειωθώ όπως ο Εθνάρχης το '74, αλλά έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Τέρμα η απομόνωση και η παρέα με τον Σίμο και τον Στουρνάρα. Το νέο ξεκίνημα χρειάζεται πνευματικότητα. Σε άκουγα τις προάλλες που έλεγες στο ραδιόφωνο για τον Καραμανλή που κάθε Κυριακή συνέτρωγε με την πνευματική αφρόκρεμα της εποχής του. Δεν έχουμε, βέβαια, Χατζηδάκι και Τσαρούχη, αλλά μπορώ να αναβιώσω την πεφωτισμένη Εθναρχία. Στηρίζομαι σε σένα. Κανόνισε την Κυριακή να πάμε για ψάρι στο Πασαλιμάνι με  την Κική, τον Διονύση, τον Χρήστο*, τον Στέλιο**". Όλα αυτά απνευστί. Ο Σεραφείμ είχε μείνει κόκκαλο. Μετά βίας είπε ένα "Θα τα πούμε από κοντά, πρόεδρε" κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Δεν είχε πλέον όρεξη ούτε για βόλτα. "Την γαμήσαμε" σκέφτηκε, κλείνοντας με απόγνωση τα μάτια.

* Χρήστος Γιανναράς, φιλόσοφος
** Στέλιος Ράμφος, φιλόσοφος