Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

ΑΟΥΣΒΙΤΣ

Σαν σήμερα, πριν από εξήντα οκτώ χρόνια ο Κόκκινος Στρατός έμπαινε στο Άουσβιτς. Το εφιαλτικά εμβληματικό αυτό τοπωνύμιο είναι σήμερα γνωστό ακόμη και σ' αυτούς που δεν ξέρουν σε ποια χώρα βρίσκεται ή ακόμη και ποιοι εξόντωσαν ποιους στο διαβόητο στρατόπεδο. Για κάποιους άνω των σαράντα αυτό μοιάζει υπερβολικό. Και όμως. Πολλά παιδιά που τελειώνουν το Λύκειο έχουν τόσο συγκεχυμένη εικόνα ακόμη και για την πρόσφατη Ιστορία της χώρας και της Ευρώπης, που πιθανόν να ταυτίζουν το Άουσβιτς με τα γκούλαγκ και του Σοβιετικούς με τους Ναζί.

Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και στην οσκαρική "Η ζωή είναι ωραία" στο Άουσβιτς μπαίνει ένα αμερικάνικο τανκ, ενώ και σε κάποια άλλη ταινία που είδα πριν λίγα χρόνια (με τον Ντι Κάπριο αυτή) παρουσιάζονται οι Σοβιετικοί να μπαίνουν στο στρατόπεδο και να κοιτάνε ψυχρά τους επιζήσαντες κρατουμένους, ζητώντας τους, σχεδόν, να τους επιδείξουν ταυτότητα, σαν φρουροί στο "Τείχος του Αίσχους".

Στο βιβλίο, άλλωστε, που διδάσκω στη Γ' Λυκείου, μαζί με την εξίσωση των εχθρών του φιλελευθερισμού, ήτοι του ναζισμού και του κομμουνισμού, η συμβολή του Στάλιν και του σοβιετικού λαού και στρατού στη νίκη του '45 παρουσιάζεται με τρόπο τέτοιο, που νομίζει κανείς ότι οι Αμερικάνοι και οι Σοβιετικοί μοιράστηκαν στα ίσα το βάρος των επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών μέχρι "την παράδοση της πόλης (του Βερολίνου) στους Συμμάχους" και όχι, βέβαια, στους Σοβιετικούς.

Πέρα όμως από την προφανή προσπάθεια ο ναζισμός να παρουσιαστεί ως το φλιπσάιντ του κομμουνισμού, ο σημερινός έλλην νέος που τρελαίνεται για τα βλαμμένα που χαιρετούν ναζιστικά και θέλει να τους μοιάσει, κάνει ό,τι κάνει, γιατί, πολύ απλά, δεν ξέρει τι του γίνεται. Ακόμη και η παραπάνω αφελής φιλελεύθερη προπαγάνδα, βγαλμένη από την άποψη της Voice of America για τον Β' Παγκόμιο Πόλεμο, περνάει και δεν τον αγγίζει. Ή έχει αυτοακυρωθεί ως σκεπτόμενο ον από τόνους ασκήσεων και κόντρα ασκήσεων για να μπει στην καλή τη σχολή ή έχει κάψει φλάτζα από δικτυακά παιχνίδια και σκυλάδικα, σε συνδυασμό με την άποψη ότι εμείς οι Έλληνες τον έχουμε μεγαλύτερο (τον πολιτισμό), όπως αυτή αποτυπώνεται σε βιβλία βουλευτών-εκδοτών, καθόλου ακραίων, μάλιστα. 

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που η μόνη εμφανής διαφορά για τα περισσότερα παιδιά μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν είναι το κανονικό μουστάκι του Ιωσήφ, σε σχέση με την υποψία μύστακος του νευρωτικού από την Αυστρία, ενώ για τα πιο "ενημερωμένα" για την πολιτική ο Χίτλερ ήταν πατριώτης, ενώ ο Στάλιν πράκτωρ του σιωνισμού.

Αυτά. Θλίψη. Ας θυμηθούμε.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου