Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

KKE, ΤΩΡΑ, ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ.


Η βροχή κίτρινη δεν έπαιζε ποτέ στο φιλμ νουάρ των αναμνήσεων από τη δεκαετία του '80. Η βροχή ήταν μαύρη κι άσπρη στην ταινία της εφηβείας μου. Τώρα, με τη λάσπη να πέφτει έγχρωμη, θυμάμαι ότι οι μικρές στιγμές της δυστυχίας δεν ήταν τόσο  μικρές , αντιθέτως ήταν πολλές και δεν ήταν στιγμές. Βλέπεις το φανάρι πίσω από τη βροχή, μυρίζεις το νοτισμένο χώμα, ακούς το αυτοκίνητο που πετάει στο πλάι τα νερά, την ώρα που το καλοκαίρι θα ήταν μέρα, και ξαφνικά θυμάσαι ότι ο μύθος της περασμένης χαράς είναι η αλήθεια της παλιάς μιζέριας και όσο κι αν είναι ωραίο να κολυμπάς στο ξερό πια, που έλεγε κι ο Μπρους, ποτάμι της χαμένης παιδικής σου χαράς, πάντα θα έρχεται το γύρισμα του δίσκου βινυλίου στο απόγευμα στο Λύκειο, που ήταν ο πρόλογος για μια νύχτα που ποτέ δεν ήταν μαγική, ποτέ δεν ήταν το καλοκαίρι μετά το χειμώνα. Και τότε καταλαβαίνεις ότι το καλοκαίρι ήρθε και είναι αληθινά όμορφο. Αληθινό καλοκαίρι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου