ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ"

H μητέρα μου είναι φανατική αντικομμουνίστρια εξαιτίας όλων των λάθος λόγων που κάποιος γίνεται αντικομμουνιστής. Ένας σωστός λόγος, όμως, που τροφοδότησε το δεδομέμο αντικομμουνισμό της είναι και η εμπειρία που είχε από κάποιους συνδικαλιστές στο χώρο που δούλευε. Ρεμάλια και απατεώνες τους χαρακτήριζε, τεμπέληδες και άχρηστους. Δεν ξέρω αν αυτοί στους οποίους αναφερόταν ήταν κομμουνιστές (είναι λίγο άσχετη με τη γεωγραφία του συνδικαλισμού και της αριστεράς, εντός ή εκτός εισαγωγικών), αλλά στο μυαλό της έτσι τους είχε χαρακτηρίσει.

Όταν τα έλεγε αυτά, θεωρούσα ότι ήταν προϊόν προκατάληψης για τους "άθεους κομμουνιστάς", που την έκανε να βλέπει κάθε αριστερό ως την προσωποποίηση του εωσφόρου. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα ότι ο εξωφρενικός και εξοργιστικός, κατά βάση, αντικομμουνισμός της σε αυτό το σημείο δεν ακύρωσε την ορθή κρίση της για την αξιολογηση σε προσωπικό επίπεδο. Για χρόνια τώρα βλέπω πολλούς δηλωμένους αριστερούς (επί το πλείστον όχι κομμουνιστές, για να είμαστε δίκαιοι) και συνδικαλιστές να είναι κάτι τυπάκια που χώνονται όπου τους παίρνει, για να καλύψουν την ανεπάρκεια και την αποτυχία τους στην καλύτερη των περιπτώσεων ή να αράξουν και να κονομάνε χοντρά νόμιμα, ημινόμιμα ή καραπαράνομα στην χειρότερη. 

Ηθικό δίδαγμα: Δεν ισχύει το πας μη αριστερός βάρβαρος ούτε το αντίθετο. Η "ιδεολογία" δεν μπορεί να καλύψει το σκατοχαρακτήρα, αντίθετα μπορεί να τον κάνει ακόμη χειρότερο, καθώς ο καριόλης αριστερός έχει ένα καλό "ιδεολογικό"  άλλοθι για τον εαυτό του και βέβαια τους άλλους.

Άλλοι πάλι αριστεροί έχουν μπερδέψει τον Μαρξ με τον Παπαρηγόπουλο ή ακόμη χειρότερα τον Κάρλ Σμιτ. Χαρακτηριστικό είναι ότι παλιοί θαυμαστές της ΕΣΣΔ βλέπουν με συμπάθεια ή ακόμη και θαυμασμό τον Πούτιν που εφαρμόζει μία ακραία εθνικιστική και εμφανώς αντισοσιαλιστική πολιτική. Εικονολάτρες θα μου πεις, που ενώ έχει ξεβάψει από το ξύλο το πρόσωπο του αγίου, αυτοί συνεχίζουν να το προσκυνάνε. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις καραμπινάτες περιπτώσεις ψαρέματος σε θολά νερά από φασιστάκια που υιοθετούν "αριστερό" λόγο και πετάνε πού και πού και κανένα διαστρεβλωμένο τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν για να τεκμηριώσουν την αναγκαιότητα εκδίωξης των μεταναστών. Αυτοί εντάξει. Τη δουλίτσα τους, για την οποία πληρώνονται, κάνουν. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που έχουν όντως υιοθετήσει ένα ιδιότυπο μείγμα μαρξιστικού επιστημονισμού και πατριωτικής μπουρδολογίας. Όλοι αυτοί βέβαια το μόνο που καταφέρνουν είναι κάποιος νουνεχής άνθρωπος, που συνθλίβεται από τη φιλελεύθερη επέλαση, να ακούει αριστερά και να φτύνει στον κόρφο του ή να χαμογελάει ειρωνικά.

Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο υπάρχουν και αχτίδες φωτός. Ένας μαχόμενος εργαζόμενος που μου είπε ότι βρίσκεται έξι μήνες στους δρόμους είναι μια τέτοια περίπτωση. Σημειωτέον ότι το παλληκάρι έχει εργαζόμενη σύζυγο και μικρό παιδί, ενώ η δουλειά του κάθε άλλο παρά χαλαρή είναι. Δεν πηγαίνει μόνο σε πορείες για τα εργασιακά. Όπου υπάρχει διεκδίκηση μαζική κι αυτός μέσα. Τέτοιοι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι θέληση υπάρχει. Το πρόβλημα είναι ότι από μόνη της δεν αρκεί.

ΥΓ. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ