ΣΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τα Τρίκαλα είχε τελειώσει από ώρα. Οι προβολείς είχαν σβήσει και το γήπεδο ήταν βυθισμένο σε ένα μυστηριακό ημίφως. Έρημο; Όχι ακριβώς. Στη σέντρα τρεις σκιές στέκονταν ακίνητες, γαλήνιες θαρρείς, απέπνεαν πνευματικότητα. Τα λευκά μαλλιά της γυναίκας ξεχώριζαν, φωσφόριζαν, για την ακρίβεια, προκαλώντας ρίγος θανάτου στις καθαρίστριες που μάζευαν τα συμπράγκαλά τους φεύγοντας απορημένες.

- Σώτη, είσαι με τα καλά σου; Τι μας κουβάλησες μες στο ψοφόκρυο εδώ πέρα;

- Γιάννη Βούλγαρη, Ψυχή Βαθιά, που θα έλεγε κι ο Παντελής.

Κανείς από τους άλλους δύο δε γέλασε με το αστείο της αμερικανοτραφούς καθηγητρίας (σε γυμνάσια του Αϊνταχο), ενώ ούτε η ίδια γέλασε, από μετριοφροσύνη.

- Ρε παιδάκι μου, σοβαρολογείς τώρα ότι θέλεις να διοργανώσουμε την επόμενη σύναξη των 58 στο ΣΕΦ; Θα εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Στο Ακροπόλ είμασταν χίλιοι και τους βαφτίσαμε τρεις χιλιάδες να πάρει θάρρος ο κεντροαριστερός που έχει λουφάξει. Εδώ θα είναι οι εξέδρες άδειες και οι ταλιμπανοσυριζαίοι θα κάνουν πάρτυ στο φέισμπουκ.

- Ποιος τους γαμεί αυτούς, είπε οργισμένη, ως συνήθως, η πνευματική γυναίκα που έχει καταλάβει τι κουμάσια είναι οι Έλληνες γενικώς και οι αριστεροί ειδικώς.

- Σώτη, σύνελθε. Αν ξεφτιλιστούμε με τέτοιο τρόπο, ο Βενιζέλος θα τα βροντήξει. Ήδη είναι στο τσακ να γυρίσει Θεσσαλονίκη. Έχει σοβαρές δουλειές εκεί και δεν μπορεί να κωλοβαράει με τον Πρωτόπαππα και τον Πεταλωτή. Μου τα 'χει πει κατ' ιδίαν.

- Μια ζωή δειλός. Αντί να βγούμε μπροστά με θάρρος, να απευθυνθούμε στον Έλληνα που θέλει αξιοκρατία με ελεύθερες απολύσεις, ιδιωτικά πανεπιστήμια να διδάσκουν και συγγραφείς με επίθετο από "Τ", κάθεσαι και μυξοκλαίς. Θα τα πούμε χύμα και θα μαζευτεί κόσμος σκεπτόμενος έτοιμος για την ανατροπή και το γύρισμα της σελίδας.

- Μα...

- Σκάσε! Σε λίγο θα μας πεις ότι για την αιθαλομίχλη φταίει η οικονομική κρίση. Είσαι απαράδεκτος. Χρήστο, εσύ είσαι μαζί μου;

Γύρισε πίσω της, όπου μέχρι πρότινος στεκόταν ο σγουρομάλλης ομότεχνός της, ο τηρών διακριτικές, όσο μπορεί, αποστάσεις από τους πενήντα οκτώ τολμητίες. Απορημένη διαπίστωσε ότι ο συγγραφέας του "Σοφού Παιδιού", σοφώς ποιών, είχε ήδη βγει στον περίβολο του τεράστιου κλειστού γηπέδου.

Άναψε τσιγάρο, βλέποντας τη λαμπυρίζουσα Καστέλλα. Ξεφύσηξε τον καπνό δυνατά. "Δεν υπάρχει ελπίδα γι' αυτόν τον τόπο", είπε με παράπονο. Ο αέρας ακόμη και στην παραλία μύριζε σαν την προκυμαία της Σμύρνης το '22.