Δεν έχει περάσει ούτε μια εβδομάδα από την επίθεση κάποιων αλητών, που δήλωσαν προσβεβλημένοι αριστεροί, στον καθηγητή Μαραντζίδη. Ο Μαραντζίδης μαζί με τον έτερο καθηγητή (του Γέηλ, παρακαλώ) Καλύβα είναι από αυτούς που κατά δήλωσή τους απομυθοποίησαν την Αριστερά της δεκαετίας του ΄40, "αποδεικνύοντας", οπως διατείνονται, μάλλον αυτάρεσκα και ελαφρώς κωμικά για ιστορικοί, πόσο εγκληματική και βίαιη ήταν η δράση της, τόσο στην Κατοχή όσο και στον Εμφύλιο που ακολούθησε.
Η περίπτωσή τους δεν είναι, βέβαια, κάτι το πρωτοφανές, αν σκεφτούμε ότι ο κάθε σοβαρός ή καραγκιόζης ιστοριογράφος έχει κάνει επάγγελμα τα τελευταία είκοσι χρόνια την "απόδειξη¨της εγκληματικής φύσης του κομμουνισμού. Όλα αυτά τα επιστημονικά ή επιστημονικοφανή πονήματα, βέβαια, δεν έπεσαν από τον ουρανό μετά το ΄90. Από το μεσοπόλεμο και με μεγαλύτερη ένταση στον Ψυχρό Πόλεμο η δυτική ιστοριογραφία είχε κατατάξει τους μπολσεβίκους, τον Λένιν, τον Στάλιν και το "Σιδηρούν Παραπέτασμα" στην κατηγορία "Ολοκληρωτισμός-Βία-Εχθροί της Ελευθερίας".
Είπαμε, όμως· υπάρχουν οι σοβαροί αντικομμουνιστές (π.χ. Μαζάουερ) και οι Καλύβες. Ο Στάθης, λοιπόν, ορμώμενος από τους τραμπουκισμούς κατά του Μαραντζίδη, έγραψε το σύνηθες άρθρο στην "Καθημερινή" κατά της κυρίαρχης αριστερής κουλτούρας, την οποία αυτός και ο φίλος του αποδόμησαν, δείχνοντας στον κόσμο τι κουμάσια ήταν οι αριστεροί που όλοι τους είχαν για ήρωες. Τόσο έτσουξε, λέει ο Καλύβας, αυτή η "απόδειξη" του πόσο μύθος ήταν ο αριστερός μύθος που πέφτουν σφαλιάρες από τους αριστερούς, καθώς δεν αντέχουν την ιστορική "αλήθεια" του ήρωα Μαραντζίδη, που ζει "στο στόμα του λύκου", εννοώντας τις καφετέριες της Αριστοτέλους.
Το άρθρο, βέβαια, βρίθει γενικεύσεων και αποφθεγμάτων, κάνοντας κάθε καλοπροαίρετο αστό να αναρωτιέται πώς διατηρεί το Γέηλ τη φήμη του με τέτοιους φανατικούς δασκάλους στις τάξεις του. Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι η συγκλονιστική διαπίστωση του Καλύβα ότι οι αντίπαλοι των κομμουνιστών στην Κατοχή και τον Εμφύλιο (οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες, δηλαδή) είναι καλύτεροι, τελικά, διότι, ναι μεν ήταν κι αυτοί βίαιοι, αλλά, τουλάχιστον, είχαν την παρρησία να το παραδεχτούν και δεν παρίσταναν τα θύματα και τους οσιομάρτυρες. Λεβέντες, να πούμε.
Πέρα από το προφανές της αναλήθειας αυτής της διαπίστωσης, με συναρπάζει η αντίληψη του Καλύβα για την Ιστορία. Ο ντόμπρος, ο περήφανος, ο ύπουλος, ο πονηρός. Ο Καλύβας είναι κάτι χειρότερο από κρυφός φίλος των Ταγμάτων Ασφαλείας. Είναι φανερά φανατικός των Άρλεκιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου