Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

ΕΠΕΡΑΣΑΜ' ΟΜΟΡΦΑ

Αν έχω καταλάβει κάτι από τις δύο τελευταίες απεργίες - διαδηλώσεις της ΓΣΕΕ, δεν είναι βέβαια το πόσο αδιέξοδες και υποκριτικές είναι. Αυτό είναι εμφανές ακόμη και στον πλέον αφελή οπαδό της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Ανατρέπεται όλο το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων και η απάντηση είναι μία απεργία ανά δίμηνο. Τι πιο φυσικό κι επόμενο από το να δημιουργείται κλίμα ματαιότητας και ηττοπάθειας και η συμμετοχή να φθίνει πιο γρήγορα και από την "ομάδα-θαύμα" των Γόντικα-Φερέιρα;

Αυτά όμως, είπαμε, είναι γνωστά. Το νέο στοιχείο είναι η απουσία ταραξιών, μολότοφ και λοιπών εξωτικών (ενίοτε και τραγικών) στοιχείων, συνηθέστατων στις ελληνικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, κυρίως από το Δεκέμβρη του '08 και μετά. Μέχρι τώρα πίστευα ότι εν μέρει όλα αυτά είναι κατευθυνόμενα κι εν μέρει εκφράζουν μια αυθόρμητη, αδιέξοδη μεν, αλλά γνήσια διάθεση κάποιων ανθρώπων για βίαιη σύγκρουση. Τι πιο φυσικό από το να χτυπάει κόκκινο αυτή η διάθεση, με την κλιμάκωση των μέτρων λιτότητας και την παρουσία εμβληματικών μορφών της έξυπνης και χαζοβιόλας ακροδεξιάς στην κυβέρνηση; Όμως όχι, φίλοι μου. Η μετά Παπαδήμον αντίδραση των "εξτρεμιστικών" στοιχείων απλά δεν υπάρχει. Μάλλον πρέπει να πιστέψουμε ότι οι παρακμιακές μούρες πίσω από τα μαντήλια και τις μάσκες, που έκαιγαν κι έσπαγαν, το καλοκαίρι πέρυσι και το Μάιο πρόπερσι, διείδαν τη θετική αλλαγή του πολιτικού κλίματος με τον έμπειρο τραπεζίτη, ένιωσαν το αγλάισμα της ελπίδας στο σταθερό λόγο του Λουκά και αποφάσισαν να του δώσουν μια ευκαιρία.

Συμπέρασμα: Οι κουκουλοφόροι, οι συνδικαλιστές, εμείς οι αφελείς διαδηλωτές, ο Παπαδήμος, το πολιτικό προσωπικό, η αστυνομία παίζουν στο ίδιο παιχνίδι και το αστείο είναι ότι κανείς τους, πιθανόν, να μην το έχει αντιληφθεί. Το στοίχημα των κρατούντων έγκειται στο κατά πόσο η πλειοψηφία των παικτών (εμείς, ήτοι οι εργαζόμενοι, όσο ανομοιογενές κι αν είναι αυτό το σύνολο), θα συνεχίσουμε να παίζουμε, αποδεχόμενοι τα κατά συνθήκην ψεύδη, δικά τους και δικά μας, τώρα που μας έχουν βάλει να παίζουμε σε δωμάτια με θέρμανση που λιγοστεύει, ευρώ που εξαερώνονται και, σε λίγο, φαγητό που δε θα φτάνει για όλους.

ΥΓ. Επειδή, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα γίνει η νύχτα μέρα, πάλι στο Σύνταγμα θα είμαστε, στην επόμενη παράσταση. 

1 σχόλιο:

  1. Πέρα από την πλάκα, η εύστοχη διαπίστωση σου τελικά μάλλον έχει να κάνει με την πλήρη κατάρρευση όλου του συστήματος (και των κουκουλοφόρων). Ο αυτισμός του μπλακ μπλοκ σε όλο του το μεγαλείο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή