Το Λονδίνο και άλλες αγγλικές πόλεις έχουν μετατραπεί τις τελευταίες μέρες (και κυρίως νύχτες) σε προαύλιο προβληματικού σχολείου προβληματικής περιοχής, σε σκοτεινά δρομάκια που κυριαρχεί η εγκληματικότητα, σε φτηνά κλαμπ που κυριαρχούν τα μαχαίρια και οι τσαμπουκάδες, σε γήπεδο που κυριαρχούν οι χούλιγκαν.
Αν εξαιρέσουμε την τελευταία περίπτωση, όλες οι άλλες είναι η καθημερινή πραγματικότητα χιλιάδων εφήβων και εικοσάρηδων στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αγγλίας του φιλελευθερισμού, συντηρητικής ή (νέας) εργατικής κοπής. Η μορφή της εξέγερσης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το επιβεβαιώνει. Καμία διεκδίκηση, κανένα συλλογικό αίτημα, μόνο καταστροφή, πλιάτσικο και απροκάλυπτες ληστείες μέσα στο γενικό μπάχαλο.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Πρέπει να κατασταλεί η καταστροφική μανία των ληστρικών ομάδων; Προφανώς ναι. Ποιος θα θεωρούσε λογικό να αφεθούν ελεύθεροι στο απεχθές έργο τους; Από κει και πέρα όμως τι; Προφανέστερα τίποτα. Ο Κάμερον ήδη δήλωσε, επιστρέφοντας εσπευσμένα από τις διακοπές του, ότι πρόκειται απλά για λίγες εγκληματικές ομάδες, θα τους χτυπήσουν αμείλικτα, θα ρίξουν πλαστικές σφαίρες και όποιον πιάσουν, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα τον τιμωρήσουν σκληρά, ως ενήλικα. Τυπική περίπτωση συντηρητικού μαλάκα. Κοινωνικά αίτια και τέτοια είναι παπαριές για κουλτουριάρηδες, θέλει να πει ο ξενέρωτος άγγλος πρωθυπουργός.
Όταν βεβαίως ο βόθρος υπερχειλίσει εκ νέου, οι πλαστικές σφαίρες για τους εγκληματίες δεκαεφτάρηδες θα γίνουν πραγματικές και στο τέλος μπορεί να κατέβουν και τα τανκς έξω από το Μπιγκ Μπεν. Οι μάσκες πέφτουν στην πόλη που έζησε, έγραψε, πόνεσε και πέθανε ο Καρλ Μαρξ. Η Ιστορία συνεχίζεται. Προσδεθείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου