Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ

Σχολική χρονιά 1973-1974. Τάξη Α'Δημοτικού. Μαθητής Μανώλης Σ. Μάθημα: Καλλιγραφία. 

Στη σκάλα του φτηνού ιδιωτικού σχολείου που πήγαινα κατεβαίνω μαζί με την Χαρά Κ. Την προηγουμένη γίναμε φίλοι (και όχι μόνο), ανταλλάσσοντας τσίχλες Adams (κίτρινες) με καραμέλες Μεζ στο σχολικό. Κορύφωση με φιλάκι στο μάγουλο, λίγο πριν κατέβω στη Μπισκίνη, στάση Γαρδένια, Ζωγράφου. Ήταν Σεπτέμβρης.

Νοέμβρης. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και είχε φάει ένα τούβλο στο αριστερό μάγουλο στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου. Τυχερός. Όταν ξεκινάνε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου μένει στο τμήμα και δεν κατεβαίνει στο δρόμο. Θα λείψει τρεις μέρες. Στα τηλέφωνα που παίρνει με εντυπωσιάζουν τα τραγούδια που ακούγονται στο βάθος. Άκουγαν το σταθμό του Πολυτεχνείου και αργότερα θα καταλαβω ότι έτσι άκουσα για πρώτη φορά Θεοδωράκη στη ζωή μου.

Αυλαία. Από το Γουδί κατεβαίνουν τα τανκς, ρίχνουν μερικές ριπές (πολύ αργότερα έμαθα ότι κάποιος σκοτώθηκε στην Παπάγου από αδέσποτη). Τη νύχτα της 17 Νοέμβρη ξέρουμε ότι έγινε κάτι τρομερό, δεν ξέρω ακριβώς τι (το έμαθα κι αυτό αργότερα), θυμάμαι μόνο κάτι μαλλιάδες που δείχνει η ΥΕΝΕΔ και κυρίως τον κύριο που παρουσίαζε το Μπίνγκο να μιλάει σε κάτι μουσάτους με επιδέσμους. Μου είχε φανεί πολύ περίεργο και ρώτησα γιατί παίζουν μπίνγκο στο σκοτάδι. Αργότερα έμαθα ότι το ημίφως ήταν το ΚΨΜ του ΚΕΒΟΠ.

Τέλος πάντων, από Δευτέρα γυρίσαμε σχολείο. Στον πίνακα θυμάμαι ότι η ημερομηνία είχε κολλήσει στις 15 Νοέμβρη. Μετά από λίγες μέρες η Χαρά Κ. έφυγε από το σχολείο. Δεν είπαμε ούτε γεια. Μας το ανακοίνωσε η κυρία Κατερίνα στην τάξη. Ο πατέρας της, λέει, ήταν στρατιωτικός και είχε πάρει μετάθεση για τη Θεσσαλονίκη.

Μεγάλη απογοήτευση, μεγάλη προδοσία.