Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!

Είχα διαβάσει παλαιότερα ένα βιβλίο κάποιου Ολλανδού συγγραφέα με περίεργο όνομα. Σε αυτό ο ήρωας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως απόλυτα προσαρμόσιμο σε διαφορετικές καταστάσεις και σχέσεις. Λέει μάλιστα ότι είναι σαν το υγρό που παίρνει το σχήμα του μπουκαλιού.

Ποτέ δεν ήμουν φανατικός περί τα πολιτικά. Πάντα έβλεπα με κατανόηση οποιαδήποτε άποψη κι αν υποστήριζαν οι όποιοι συνομιλητές μου. Γενικά είμαι άνθρωπος που ψάχνει εναγωνίως σημεία επαφής και συμφωνίας εκεί όπου άλλοι θεωρούν δεδομένη τη ρήξη. Για κάποιους αυτό υποδηλώνει ανασφάλεια, για άλλους απλά βαρεμάρα. Εγώ ακόμα δεν έχω καταλήξει για τα αίτια.

Τους τελευταίους μήνες όμως, η περιρρέουσα κατάσταση αναμονής της Αποκάλυψης με έχει σαφώς επηρεάσει. Παίρνω ανάποδες ακόμη και με τους γραφικούς φασίζοντες εθνικιστές, που μέχρι πρόσφατα μόνο θυμηδία μου προκαλούσαν. Τρελαίνομαι με τους ψύχραιμους φιλελεύθερους που βρίσκουν (επιτέλους) στο μνημόνιο την οδό προς την μετεξέλιξη της δύσμορφης ελληνικής κοινωνίας σε Θατσεριστάν. Αγριεύομαι με τους βολεμένους αριστερούς, που ρίχνουν μερικά πυροτεχνήματα (από τον παλιό καλό καιρό) στον αέρα και εμφανώς την ψάχνουν για να συνεχίσουν την "επανάσταση" εκ του ασφαλούς, νοούμενη βέβαια ως ομφαλοσκοπούμενη μαρξίζουσα φαντασίωση στο αστικό σαλόνι τους ή στο ρουστίκ εξοχικό τους. Αναγουλιάζω με τους δήθεν αριστερούς, επί της ουσίας φασίζοντες, μπλόγκερ, και τους αντίστοιχους φασίστες αριστερίζοντες,  που θεωρούν ότι με μερικές απλές κινήσεις θα καταρρεύσει το εκδοτικό κατεστημένο, θα δώσουν ένα μάθημα στις τράπεζες, θα στήσουν κρεμάλες για τους "προδότες πολιτικούς" και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα τους. Μέσα σε αυτόν το ορυμαγδό έχουμε και τη σύγκλιση Παπαχελά, Αλέκου Παπαδόπουλου (περαστικά - καθόλου ειρωνικά) και Κουρδιστού Πορτοκαλιού όσο αφορά την ανάγκη ταχύτατης εφαρμογής των φιλελεύθερων συνταγών για δραστικό περιρισμό του κράτους. Μύλος.

Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό κυνισμού, ηλιθιότητας και αναισθησίας έπρεπε να διαβάσω τη συνέντευξη ενός Άγγλου συγγραφέα, του Τζόναθαν Κόου, για να βρω μία λογική προοπτική. Λέει λοιπόν ο συνονόματος του μεγάλου Σεμπάστιαν ότι η ακινησία, η απουσία ουσιαστικής αντίδρασης, ουσιαστικής αριστερής αντιπρότασης είναι φυσιολογική. Ο κόσμος δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τι επίκειται. Όταν συμβεί αυτό, προσθέτω εγώ, θα θυμηθούμε μάλλον την Ρόζα και θα σαρκάσουμε την προβαλλόμενη από τον κύριο Παπαχελά αυτονόητη κατάληξη της επώδυνης προσαρμογής :

"Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο"!. ... Η "τάξη" σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο.