Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟΞΟ



Το Mάρτιο του '46 ξεκινούσε ο εμφύλιος πόλεμος που διήρκεσε τρία χρόνια. Πρόκειται για την πιο σκοτεινή περίοδο της χώρας, αν αναλογιστούμε ότι οι συνέπειες του πολέμου προσδιόρισαν απολύτως αρνητικά τις εξελίξεις στην πολιτική και οικονομική ζωή για πολλές δεκαετίες. Η κρίση αυτή είναι αποδεκτή τόσο από τους υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας όσο και τους κομμουνιστές, τους ηττημένους.

Οι αστοί ιστορικοί αποτιμούν αρνητικά τον εμφύλιο, ρίχνοντας βέβαια το μέγιστο μερίδιο ευθύνης για αυτόν στους άφρονες και πολιτικά αμόρφωτους κομμουνιστές, καθώς η μετεμφυλιακή περίοδος σημαδεύτηκε από το βαθύ χάσμα, συναισθηματικό, πολιτικό, κοινωνικό, χαρακτηρίστηκε δε από μια ανάπηρη δημοκρατία, που σαρώθηκε, δυο δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Όσο αφορά το οικονομικό πεδίο, οι ίδιοι αναλυτές αναφέρονται στην υστέρηση έναντι των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που ανοικοδομούνταν με τα λεφτά του Σχεδίου Μάρσαλ, ενώ εμείς "τρώγαμε τις σάρκες μας". Παρ' όλα αυτά, εννοείται ότι αποτιμούν, τελικά, ως απολύτως θετική την έκβαση του πολέμου, που "θα μας είχε κάνει Αλβανία, Βόρεια Κορέα" και ό,τι άλλο εφιαλτικό βάζει ο νους του κάθε μικροαστού, που έχει μεγαλώσει με το "Προς τη Νίκη" και τη "Ζωή του Παιδιού" στο κατηχητικό.

Εδώ ακριβώς έχουμε το σημείο που τέμνεται η προοδευτική, εξ Αριστεράς μάλιστα ενίοτε προερχομένη, διανόηση με ό,τι πιο σκοτεινό και φασιστικό υπήρχε και υπάρχει σ' αυτόν τον τον τόπο. Το ιδεολόγημα, βέβαια, είναι σαφές: "Οι κομμουνιστές είχαν κρυφή ατζέντα, για να υφαρπάξουν την εξουσία και η δημοκρατική Δύση μας στάθηκε, για να αποκρουστεί η ερυθρά απειλή του ολοκληρωτισμού". Όσο αφορά τα περί κρυφής ατζέντας, βέβαια, τα απολύτως ανιστόρητα, δεν είναι δύσκολο να πάει το μυαλό μας στα μυθεύματα και την εμετική προπαγάνδα των κυβερνητικών υπηρεσιών στην εμφυλιακή και τη μετεμφυλιακή περίοδο, που με τη σειρά τους πατούσαν πάνω στα πρότυπα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας των αγγλικών και αμερικανικών, στη συνέχεια, υπηρεσιών. Παραβλέπουν όσοι χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα περί ανομολόγητων στόχων του ΚΚΕ να αναφέρουν ότι το κόμμα και τα μέλη του, οι πρώην μαχητές του ΕΛΑΣ, είχαν υποστεί τα πάνδεινα από την απελευθέρωση μέχρι την επίθεση στο Λιτόχωρο και, παρά τα όποια λάθη τακτικής, βρέθηκαν προ του διλήμματος να αποδεχτούν ένα κράτος πρώην συνεργατών των Γερμανών σε συμμαχία με σφόδρα αντικομμουνιστές πολιτικούς που έρχονταν από την προπολεμική περίοδο ή να αντισταθούν.

Η προπολεμική περίοδος. Εδώ είναι το κλειδί, για να ερμηνεύσουμε τη στάση του ΚΚΕ, την αποκληθείσα αδιάλλακτη και επιθετική. Ποιοι ήταν αυτοί με τους οποίους κλήθηκε το κόμμα να διαπραγματευτεί την πορεία της χώρας πριν και μετά τον Οκτώβρη του '44; Ο βασιλιάς και οι πολιτικοί που έσερναν πίσω τους μια οικτρή αποτυχία, την παράδοση της χώρας στον Μεταξά και τη φασίζουσα δικτατορία του. Αποτυχία, βέβαια, για τους πολιτικούς, που είχαν ανοίξει το δρόμο στην 4η Αυγούστου με την ψήφο εμπιστοσυνης που έδωσαν στον Μεταξά λίγους μήνες πριν αυτός επιβάλει τη δικτατορία του. Για το βασιλιά δεν ήταν, αντιθέτως, καμία απολύτως αποτυχία η έκλειψη της δημοκρατίας. Ο Γεώργιος ήταν αυτός που επέβαλε, ουσιαστικά, τον Μεταξά. Ποιος στήριζε τον Γεώργιο; Η Αγγλία. Η μεγάλη φιλελεύθερη χώρα δεν είχε κανένα πρόβλημα να κυβερνάται η Ελλάδα επί τέσσερα χρόνια από έναν φασίζοντα δικτάτορα, "φιλογερμανό" μάλιστα, αφού ήξερε ότι ο Μεταξάς δεν ήταν παρά το μαντρόσκυλο του βασιλιά και ο βασιλιάς ήταν ο δικός τους επιστάτης στην περιοχή.

Αυτή είναι η "δημοκρατική" τάξη με την οποία έπρεπε να συνδιαλεχθεί και να αποφύγει τον πόλεμο το ΚΚΕ. Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Νίκος Μαραντζίδης, ο καθηγητής του Γέηλ, δρ. Καλύβας έλεγαν και λένε "Ευτυχώς που χάσαμε/-νε" και σώσαμε τη δημοκρατία. Σαφώς δε γίναμε Αλβανία. Γίναμε μια μικρή κεμαλική Τουρκία, με το στρατό φύλακα-άγγελο του έθνους, τα ξερονήσια γεμάτα, τους Έλληνες μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί στη Γερμανία (οικονομική πολιτική ανάπτυξης γαρ) και όλα αυτά, βέβαια, με απόληξη τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Να θυμίσουμε στους αντικειμενικούς ιστορικούς ότι χωρίς τους αξιωματικούς της χούντας η ερυθρά σημαία θα εκυμάτιζε επί της Ακροπόλεως. Αυτοί είναι οι σύμμαχοί σας και μην ντρέπεστε γι' αυτό. Ο κύριος Μιχαλολιάκος δεν είναι τόσο κακός. Πάμε στοίχημα ότι κάποτε θα ανακαλύψετε τη θετική του πλευρά;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου