Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ


Τον Μανώλη Ρασούλη τον εκτιμούσα ιδιαίτερα, λόγω κυρίως της προφανούς άρνησής του να υποπέσει σε εύκολα συνθήματα και εύκολα αισθήματα, που τόσους "καταξιωμένους" δημιουργούς και μάλιστα στιχουργους έχουν καταστήσει αντιπαθείς και ύποπτους υποκρισίας. Ο θάνατός του με στενοχώρησε, έκανα μάλιστα και ένα μίνι αφιέρωμα στο fb για να κοινοποιήσω τη θλίψη μου από την απώλεια ενός από τους δημιουργούς της μουσικής υπόκρουσης της νιότης μου. Δεν συγκλονίστηκα βέβαια ούτε ένιωσα ότι έχασα τον αδελφό, τον πατέρα ούτε καν τον παππού μου. Τέλος πάντων, δεν είμαι και του συγκλονισμού ούτως ή άλλως.
Αντίθετα, συγκλονίστηκα όταν διάβασα ότι ο Ρασούλης λίγες μέρες πριν το θάνατό του είχε εξομολογηθεί στον Λευτέρη Παπαδόπουλο (μέσω επιστολής, μέρος της οποίας δημοσιοποιήθηκε στη στήλη του Παπαδόπουλου στα Νέα) ότι βρισκόταν προ οικονομικού αδιεξόδου μετά από τη διακοπή της συνεργασίας του με το κρατικό ραδιόφωνο, ενώ εξέφρασε και το παράπονο για την απόλυση της κόρης του από το δημοτικό ραδιόφωνο του Πειραιά επί Φασούλα.
Συγκλονίστηκα λοιπόν, καθώς ένας γνήσιος δημιουργός είχε φτάσει στο κατώφλι της Τρίτης Ηλικίας και έβλεπε δύσκολη την επιβίωση. 
Συγκλονίστηκα όμως και για έναν άλλο λόγο. Οι καλλιτέχνες, νέοι, μεσήλικες και γέροι, βλέπουν τον κρατικό κορβανά ως το αποκούμπι για την επιβίωση όταν χτυπάει η αδιαφορία του κοινού, των εταιρειών, του συστήματος που λέγεται εγχώριες σόου μπίζνες γενικότερα. Προσοχή, για να μην παρεξηγηθώ. Θεωρώ ότι ο Ρασούλης έκανε πολύ καλύτερες εκπομπές από τους περισσότερους που ταλαιπωρούν τ'αυτιά μας από ραδιοφώνου. Από την άλλη πλευρά όμως είναι θλιβερό ένας αντισυμβατικός σε όλη του τη ζωή άνθρωπος να παραπονιέται για την κρατική αδιαφορία προς το πρόσωπό του. Για να είμαι ειλικρινής, η απορία μου δεν έγκειται στο γεγονός της απομάκρυνσής του, αλλά στην πρόσληψή του εξαρχής.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το κράτος ανθρώπους σαν τον Ρασούλη τους αντιπαθεί. Όταν τους προσεγγίζει, αναζητά ένα άλλοθι για τη σαπίλα του. Ας μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγα μόλις χρόνια ο Θοδωρής Ρουσόπουλος είχε πλαισιώσει την κυβέρνηση Καραμανλή με ανθρώπους της τέχνης (δεν εννοώ βέβαια τον Σπανουδάκη) με αριστερό προφίλ, κατά την πασοκική τακτική των 80s. Δώσε στο λαό αριστερή τέχνη και δεξιά πολιτική. Όταν γύρισε η κατάσταση, ο Ρασούλης και αρκετοί άλλοι έπεσαν πιθανώς θύματα του πράσινου ρεβανσισμού, όμως αυτό δεν ήταν αναμενόμενο; Όσο ψεύτικο ήταν το ρουσοπουλικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους της τέχνης τόσο και περισσότερο γνήσια ήταν η τσογλανιά της πασοκικής διοίκησης απέναντί τους.
Κύριε Ρασούλη (ας μου συγχωρεθεί το αδόκιμο της προσφώνησης, αλλά δεν μπορώ τις αγαπησιάρικες εξάρσεις), καλό ταξίδι. Κανείς Ρουσόπουλος και κανένα ΠΑΣΟΚ δεν θα σε απασχολεί πλέον, εμείς όμως θα σε θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία. Σε ευχαριστούμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου