Ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας που γυρίζαμε στα σχολεία, είναι ο μήνας που γυρίζουν τα παιδιά μου στα σχολεία, είναι και για μένα, ακόμα, ο μήνας που γυρίζω στα σχολεία. Είμαι εκπαιδευτικός που τα τελευταία δεκαεννιά χρόνια δουλεύω σε σχολείο (ιδιωτικό), ενώ είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης, (αρχικά στα φροντιστήρια-γαλέρες) από το 1992.
Ο Σεπτέμβρης, βέβαια, φέτος, είναι ο μήνας που δε θα μείνουν επί μακρόν τα παιδιά μου στα (δημόσια) σχολεία τους, λόγω των πολυήμερων απεργιών που έχουν εξαγγελθεί, ενώ κι εγώ θα μείνω εκτός για δυο μέρες, όσο διαρκεί η απεργία στα ιδιωτικά σχολεία. Ενώ η απεργία και τα αιτήματα των συναδέλφων από το δημόσιο σχολείο έχουν τύχει, όπως είναι φυσικό, επαρκούς προβολής από τα ΜΜΕ, ακόμη κι αν προβοκατόρικα οι Μπάμπηδες και οι Πορτοσάλτες αναρωτιούνται για το πώς είναι δυνατόν να απεργούν οι καθηγητές, αντιθέτως η απεργία στα ιδιωτικά σχολεία έχει μείνει μάλλον στη σκιά της επικαιρότητας. Σαφώς απασχολεί λιγότερο κόσμο, ενώ η συμμετοχή δεν αναμένεται να είναι ιδιαίτερα μεγάλη, αφού, αν οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί φοβούνται μία, οι ιδιωτικοί τρέμουν δέκα, καθώς μάλιστα οι σχολάρχες και οι πολιτικοί τους υπηρέτες από το καλοκαίρι προσπαθούν να περάσουν την (αντισυνταγματική) κατάργηση του ελέγχου στις εργασιακές σχέσεις από το υπουργείο Παιδείας και την απελευθέρωση, πρακτικά, των απολύσεων ακόμη και στη διάρκεια του σχολικού έτους.
Γιατί απεργούμε, λοιπόν; Προσπαθούμε να διατηρήσουμε παράλογα κεκτημένα; Είμαστε μια βολεμένη συντεχνία που δεν αποδέχεται τη νέα εποχή που ανατέλλει; Είμαστε υπέρ ενός πλαισίου προστασίας που ευνοεί την αναξιοκρατία; Για όποιον, βέβαια, έχει ταυτίσει την πορεία της χώρας και της εκπαίδευσης με την απελευθέρωση, απορρύθμιση της "Αγοράς" και ταυτόχρονα είναι επαρκώς αφελής, ναι, είμαστε ένοχοι για όλα τα παραπάνω.
Τι εννοώ; Ότι ακόμη και για τον φανατικό φιλελεύθερο ή και νεοφιλελεύθερο το σχήμα της απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, με την κατάργηση των περιορισμών στις απολύσεις, λειτουργεί εξορθολογιστικά μόνο στο φαντασιακό του, αν λάβουμε υπόψη τι σημαίνει αντίληψη επιχειρηματικότητας γενικώς και ειδικώς στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Μπακαλίστικη νοοτροπία, απουσία οράματος, τρεις κι εξήντα στους καθηγητές των φροντιστηρίων (με φιλοδοξία των ιδιοκτητών το ίδιο να ισχύσει και στα σχολεία), ψευτοενδιαφέρον, που μετά βίας συγκαλύπτει τη λογική του κέρδους, διαγκωνισμοί και ξεκατίνιασμα μεταξύ συναδέλφων για την εύνοια της διεύθυνσης, μέχρι και απόψεις όπως ότι είναι καλό για μας (τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς) η νομοθεσία που καθιστά απωθητικό το δημόσιο σχολείο και δίνει "κίνητρα" να αυξηθεί ο μαθητικός πληθυσμός των ιδιωτικών. Το φαίνεσθαι να συντρίβει το είναι, μυωπία κι άγιος ο θεός, εν κατακλείδι.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα της ιδιωτικής, θα έπρεπε, φυσιολογικά να βρίσκουν αντιμέτωπους τους καθηγητές και τους δασκάλους, τους παιδαγωγούς, ρε παιδί μου. Αντιθέτως, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που θεωρητικά θα έπρεπε να θέσουν εμπόδια στην προσπάθεια ολοκληρωτικής ακύρωσης του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου και να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αναβάθμισή του, γίνονται, εν πολλοίς, οι ιμάντες της μετάδοσης και του πολλαπλασιασμού της βλάβης που προέρχεται από τους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης και τους πολιτικούς εκφραστές τους. Άλλοι παραμένουν αμέτοχοι σε οποιαδήποτε κινητοποίηση και άλλοι την επικρίνουν ανοιχτά και αμείλικτα.
Εννοείται ότι δικαιολογίες υπάρχουν πολλές και ορισμένες όχι αβάσιμες: "και μία μέρα απεργίας είναι καταστροφική για τον οικογενειακό προϋπολογισμό", "γιατί να απεργήσω για τους πουλημένους συνδικαλιστές;", "αν απεργήσω, θα κλείσει το σχολείο και θα βρεθώ στο δρόμο", "αν απεργήσω θα ευνοηθεί ο συνάδελφος που είναι μανούλα στη χειραγώγηση (γλείψιμο) και θα μείνω με το πουλί στο χέρι", "αν απεργήσω θα είμαι αγνώμων στον διευθυντή μου που δε με απέλυσε, ενώ δεχόταν πιέσεις από ανταγωνιστή συνάδελφο να με στείλει αδιάβαστο". Ό,τι θες έχω ακούσει από πολλούς συναδέλφους σε διάφορα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά σχολεία. Πέρα από τα προφανή αποκυήματα νοσηρής μαλακίας, υπάρχουν και απόψεις που εμφανώς πατάνε στην Κοινή Λογική. Η Κοινή Λογική όμως είναι κοινή όταν εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον ή έστω το φαντασιακό συμφέρον του κοινού. Τι εξυπηρετεί, πλέον η λογική της υπακοής σε ένα σκηνικό που καταρρέει με πάταγο; Αν δεν υπάρξει ανάληψη προσωπικής ευθύνης για συλλογική δράση, ούτε συλλογική δράση χωρίς πατερναλισμούς θα υπάρξει ούτε προσωπικά θα σωθεί κανείς, όσο κι αν χώνεται πιο βαθιά στο προσωπικό του καταφύγιο.
Καλό αγώνα από αύριο. Αν όχι από αύριο, από μεθαύριο. Ποτέ δεν είναι αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου