Απορούν πολλοί για την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να βάλει χέρι στις περιφέρειες και τους δήμους. Την ίδια απορία θα εκφράσουν και όταν εμφανίσει αδυναμία να φτιάξει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ έχει απέναντι έναν χρεοκοπημένο πολιτικά αντίπαλο σε συνθήκες, σχεδόν, εθνικής ταπείνωσης. Ένα μικρό μάθημα Ιστορίας ως ερμηνεία.
Το 1910, ένα χρόνο μετά το κίνημα στο Γουδί, έγιναν εκλογές, στις οποίες αναμετρήθηκαν οι "μεταρρυθμιστικές δυνάμεις" και τα παλαιά "χρεοκοπημένα" κόμματα. Οι μεταρρυθμιστές ήταν τρεις λαλούν και δυο χορεύουν, ενώ οι "χρεοκοπημένοι" ήταν μανούλες στα πελατειακά δίκτυα και εμφάνιζαν μία στοιχειώδη, έστω, συμπαγή κομματική εικόνα. Εννοείται ότι οι Θεοτόκηδες, Ράλληδες, Μαυρομιχάληδες έκαναν περίπατο, παρά το ότι τους έβριζαν και οι πέτρες για την κατάντια της Ελλάδας. Χρειάστηκε η σκανδαλώδης εύνοια του Γεώργιου στον Βενιζέλο, για να σχηματίσει ο Κρης κυβέρνηση μειοψηφίας (με τους μεταρρυθμιστές). Μετά από λίγες μέρες στην κυβέρνηση, εδήλωσε αδυναμία να προωθήσει το μεταρρυθμιστικό του έργο και παραιτήθηκε. Ο βασιλιάς, αντί να αναθέσει, ως ώφειλε, εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σε επικεφαλής παλαιού κόμματος, διέλυσε τη βουλή και προκήρυξε νέες εκλογές, εξωθώντας τα αντιβενιζελικά κόμματα σε αποχή. Ο Βενιζέλος πήρε συντριπτική πλειοψηφία και από τότε ενσωματώθηκε στο κόλπο της πελατειακής πολιτικής, με αποτέλεσμα να αποτελέσει έκτοτε τον προπάτορα των κεντρώων κομμάτων που συγκρότησαν τον άλλο πόλο του ελληνικού συστήματος εξουσίας μέχρι σήμερα, με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν μια τραβελοσοσιαλιστική συνέχεια των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Εν ολίγοις, οι συριζαίοι δεν πρέπει να απελπίζονται. Απλά η ενσωμάτωσή τους στο σύστημα που έφτιαξε ο Βενιζέλος προπολεμικά και τελειοποίησε, κατά τρόπο επιστημονικά αριστοτεχνικό, ο μετρ Ανδρέας Παπανδρέου μεταπολιτευτικά, δεν έχει ολοκληρωθεί. Ο σοσιαλισμός μπορεί να περιμένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου