Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

ΦΑΙΔΡΟΣ Ή ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ

Ο Ιλισσός είναι το ποτάμι της ζωής μου. Βεβαίως, δεν είναι ακριβώς ποτάμι, όπως και η ζωή που ζούμε στον καπιταλισμό δεν είναι ακριβώς ζωή, αλλά για μένα είναι ΤΟ ποτάμι.

Από μικρός περνούσα από πάνω του, κατεβαίνοντας από Ζωγράφου, για να μπούμε Καλλιρόης και μετά στην παραλία για βόλτα ή στην Καλλιθέα που ήταν μια αγαπημένη θεία που κι αυτή μας αγαπούσε (και τα τρία αδέλφια) πολύ. Άκουγα από τους γονείς μου εκεί δίπλα στο κολυμβητήριο ότι εδώ περνάει ο Ιλισσός και πάντα κοιτούσα να δω τίποτα νερά να τρέχουν σαν αυτά που είχα δει σε ένα γουέστερν στην τηλεόραση, του Ρίο Γκράντε, συγκεκριμένα. Τίποτα δεν έβλεπα να κυλάει και στο μυαλό μου ο Ιλισσός ταυτίστηκε με τα γαλάζια νερά του κολυμβητηρίου στο ύψος της Αρτέμιδος Αγροτέρας.

Μετά, όταν πήγα Γυμνάσιο, μετακομίσαμε στα νότια. Κατέβαινα με το λεωφορείο τη Βουλιαγμένης και στη συμβολή με την Καλλιρόης πάλι, μερικές φορές, τον θυμόμουνα, καθώς προλάβαινα να ρίξω μία ματιά προς τα βόρεια, αν το λεωφορείο μποτιλιάριζε στο φανάρι. Βασικά όμως το ξέχασα το ποτάμι, λόγω μετακόμισης .

Δεν είναι και εύκολο να το θυμάσαι, γιατί ο Μεταξάς αρχικά και ο Καραμανλής στη συνέχεια, αυτοί οι δύο μεγάλοι πολιτικοί άνδρες και αναμορφωτές του αθηναϊκού αστικού τοπίου, τον κάλυψαν, αφήνοντας μόνο ένα χάσμα πράσινο, εκεί κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Τον θυμήθηκα όμως, όταν, έχοντας τελειώσει πια τη Φιλοσοφική και τον στρατό, φιλοτιμήθηκα επιτέλους να διαβάσω μερικά βασικά έργα της πλατωνικής βιβλιογραφίας. Ο Φαίδρος μου έκανε κλικ από τις πρώτες σελίδες. Συναντιέται, λέει, ο Σωκράτης με κάτι μαθητές του στις όχθες του Ιλισσού, τις καταπράσινες, και αρχίζει ένα νταραβέρι για το τι είναι έρωτας, την αναζήτηση του άλλου σου μισού που κάπου υπάρχει, αλλά άντε να το βρεις και λοιπά και λοιπά.

Αναζητώντας λοιπόν την αλήθεια και τον έρωτα και την αλήθεια περί έρωτα, νάτος πάλι ο Ιλισσός ο ξεχασμένος. Και στο καπάκι βρήκα και το άλλο μισό και συμπτωματικά, σε άσχετη φάση, ταυτόχρονα όμως, βρήκα και δουλειά χαμηλά στο Μοσχάτο, δίπλα στον Ιλισσό.

Στη δουλειά αυτή είδα πολλά και διάφορα, έγινα πιο σοφός, όχι από τη δουλειά καθ΄ εαυτή, όσο από την παρατήρηση των ανθρώπων επί χρόνια. Συνέχεια με τους ίδιους, τι να κάνεις, παρατηρείς να περάσει η ώρα, άμα είσαι και τύπος που βαριέται να μιλάει. 

Θυμάμαι λοιπόν, κάθε φορά που βλέπω πρωί τον Ιλισσό πόσα έχουν κυλήσει δίπλα στην κοίτη του, γιατί στην κοίτη μέσα δεν κυλάει τίποτα, παρά μόνο κάτι βρομόνερα ορμητικά, όταν βρέχει καρεκλοπόδαρα στην Αττική.

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Σήμερα διάβασα ότι ο Ιλισσός που βλέπω κάθε πρωί δεν είναι ο Ιλισσός. Δηλαδή, είναι η εκτροπή του, μετά την επιχωμάτωση, που απορρέει στο φαληρικό όρμο, ενώ ο αρχαίος Ιλισσός δεν περνούσε από εκεί που τον βλέπω εγώ σήμερα, καθώς ήταν παραπόταμος του Κηφισού, με τον οποίον ενωνόταν αρκετά πιο βόρεια.

Κρίμα τις αναμνήσεις και τη μαγεία τους.  Σε μια στιγμή όλα ψεύτικα και άντε τράβα να βρεις την αλήθεια. Να προσέχετε, αλλά και να είστε σίγουροι ότι τελικά θα τη βρείτε. Την αλήθεια που αξίζει στον καθένα, βεβαίως.






1 σχόλιο:

  1. Άσχετο, αλλά ο ιΜοσχατιώτες αποκαλούν χαϊδευτικά το Μοσχάτο Μεσοποταμία επειδή είναι ανάμεσα στα δύο ποτάμια! Υπάρχει και σχετικό βλόγι κιόλας που έχει να κάνει με αυτοοργάνωση.
    Πάντως δεν ξέρω τι είναι καλύτερο, το μη-νερά του Ιλισσού, τα στάσιμα βρωμόνερα του Κηφισσού, ή το ότι ήλθε το Ποτάμι να σώσει τη χώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή