Έρως, έρως, σαλάμι αέρος. Οι μαθητές της δεκαετίας του '60 (και πίσω) αποδομούσαν τη χαζοχαρούμενη εκδοχή του έρωτα, στα Λύκεια (εξατάξια Γυμνάσια τα έλεγαν τότε, νομίζω) αρρένων και θηλέων, με τη φράση αυτή. Στις μέρες μας τα Λύκεια είναι μικτά, ο έρωτας έχει μπει σε άλλο πλαίσιο, σαφώς πιο ειλικρινές, αν και μερικοί το λένε πεζό και σκληρό, μάλλον γιατί ξεχνάνε ότι ο έρωτας ακριβώς αυτό είναι. Πεζά σκληρός, εξ ου και γοητευτικός.
Οι μαθητές πλέον δεν έχουν κίνητρο να σατιρίσουν τον έρωτα, αφού έχει χάσει πολλά από τα ψεύτικα προσδιοριστικά του, αυτά που έδιναν τροφή στην καζούρα. Κάποιοι άλλοι μαθητές όμως έχουν περιβάλει με καρδούλες και ροζ συννεφάκια μια άλλη αγαπησιάρικη λεξούλα. "Αντι-βία" και ξερό ψωμί, κύριοι. Αυτοί δεν είναι έφηβοι, πολλοί μάλιστα πλησιάζουν ή βρίσκονται ήδη στην τρίτη ηλικία, ενώ δεν είναι λίγοι και αυτοί που μας έχουν αφήσει χρόνους. Παιδιά της γενιάς της Αντίστασης στην Κατοχή, της αντιχουντικής δράσης, αργότερα, εδώ στην Ελλάδα, ή της γενιάς που υποστήριζε τη Σοβιετική Ένωση στις ΗΠΑ των δεκαετιών του '30 και του '40, υπέφερε από το μακαρθισμό μετά το '50 ή έτρωγε, αργότερα, σφαίρες από την Πολιτοφυλακή στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.
Είναι οι παλιοί αριστεροί. Αυτοί που άσκησαν βία ή υπέστησαν τη βία του αστικού κράτους (φιλελεύθερου ή φασιστικού). Τώρα πια δεν τους κυνηγάει κανείς. Ούτε αυτοί κυνηγάνε κάτι. Οι περισσότεροι αγωνιούν για τις επενδύσεις τους, τις καταθέσεις τους, τα ενοίκια που μειώνονται, αλλά μέχρι ενός ορίου. Η ζωή τους κυλάει ήρεμα και ανέφελα. Δεν έχουν μείνει χωρίς φράγκο στην τσέπη την τελευταία εικοσαετία, τουλάχιστον, ούτε αγωνιούν για το μέλλον τους. Ευρωπαϊκή Ένωση, σταθερότητα, πολιτισμός κι ας αυξάνονται οι στρατιές των λάθρα βιούντων από Μπόχουμ μέχρι Ασπρόπυργο. Έτσι που έγιναν σοφοί, με τόσο Χάγιεκ, ήδη το κατάλαβαν η βία τι σημαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου