Μέχρι τώρα αντιμετώπιζα με αμφιθυμία τα τεκταινόμενα περί το Μνημόνιο, το δημοσιονομικό πρόβλημα, την κρίση χρέους της χώρας κ.λπ. Το είχα πει άλλωστε σε μία από τις πρώτες αναρτήσεις μου, πριν ένα χρόνο, ότι νιώθω ανίκανος να κατανοήσω και να αξιολογήσω τις αντιφατικές εκτιμήσεις που ακούγονται από αξιόπιστους και αναξιόπιστους αναλυτές.
Σίγουρα ο κατά φαντασίαν κομμουνιστής μέσα μου εξεγειρόταν, στο πλαίσιο της εμμονικής απόρριψης των σχεδίων του κεφαλαίου, του παρασιτικού καπιταλισμού, των ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Από την άλλη όμως, η κοινή λογική μου υπενθύμιζε τα χρόνια προβλήματα και τις πρόδηλες στρεβλώσεις του οικονομικού και κοινωνικού μας οικοδομήματος. Σκληρά τα μέτρα σκεφτόμουν, αλλά δικαίως πληρώνουμε το τίμημα της πολυετούς νάρκης μας στη μακαριότητα του βολέματος με δανεικά και της διαφθοράς, από την οποία δεν πλούτισαν μόνο οι άμεσα εμπλεκόμενοι, αλλά εμμέσως τρέφονταν και πλείστοι άλλοι κλάδοι της οικονομίας μας. Από τα μαγαζιά της παραλιακής, μέχρι νομικά και λογιστικά γραφεία, επιφορτισμένα με το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και ίδρυση off shore εταιρειών.
Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα. Τα τελευταία μέτρα, που κατά πάσα πιθανότατα θα ψηφίσει η ελληνική βουλή, ως προϋπόθεση για να μην πτωχεύσουμε, είναι τόσο βίαια κοινωνικά και κυρίως τόσο φανερά αδιέξοδα οικονομικά, που πρέπει να είσαι περίπου φυτό, για να διατηρήσεις την ψύχραιμη ματιά των τριάντα δύο σοφών. Είναι όμως η οργή αυτή δύναμη ανατροπής του χρόνια σαθρού πολιτικού σκηνικού και της αναδυόμενης εξαθλίωσης; Κακά τα ψέματα, αυτό που εξακολουθώ να πιστεύω είναι ότι ακόμη και τώρα οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με όρους ψεύτικου τσαμπουκά και ειλικρινούς δειλίας. Την ώρα που ρίχνουμε χιλιάδες μούτζες στη Βουλή, νέες μπίζνες με τις αποκρατικοποιήσεις στήνονται και νέο χρήμα θα μοιραστεί. Την ώρα που κάτι θλιβεροί και συνάμα κωμικοί τύποι που παριστάνουν το πολιτικό προσωπικό μας τρώνε πέτρες, κάποια άλλα σαϊνια, άγνωστα στους πολλούς, ακονίζουν τα μαχαίρια για το νέο μεγάλο φαγοπότι του "χτυπήματος στον κρατισμό".
Θέλεις αλλαγή; Θα 'πρεπε να είσαι έτοιμος να ρισκάρεις και κυρίως να υποφέρεις, έχοντας ένα όραμα. Αυτά όμως είναι, κατά τα φαινόμενα, ψιλά γράμματα. Ακόμη και η Κική Δημουλά γατζώνεται από το όνειρο (που ήτανε και πάει) της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Η Κική, η γειτόνισσα, θα κινήσει για τον ουρανό; Δύσκολο.
Κι εγώ, εγώ που είμαι και ονομάζομαι
προχωρημένη ώρα,
τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις;
Κική Δημουλά, "Άωρα και Παράωρα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου