ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Ήταν 1985. Ο νιου γουέηβ ήχος κυριαρχούσε (στα τελευταία του κι αυτός) ως απείκασμα του πανκ κινήματος που μας είχε αφήσει χρόνους, ήδη από το μακρινό ΄80. Μέσα στη γλυκιά ανάμνηση από τσιγάρα, μπύρες, Πανελλήνιες, φροντιστήρια με ωραίες γκόμενες και σχολεία με σκρόφες καθηγήτριες, ξεχωριστή θέση έχει το χέβυ μέταλ και ξεχωριστή θέση στο χέβυ μέταλ έχουν οι Μότορχεντ, δηλαδή, (σχεδόν) ο Λέμμυ.

Ο Λέμμυ πέθανε και βγήκαν οι αναμνήσεις στο δρόμο. Teenage, backstage, sex and outrage, που έλεγε και ο συχωρεμένος. Η εφηβεία ενός χεβυμεταλλά στα έητις δε διαφέρει ως πρότζεκτ αναμνήσεων από την εφηβεία γενικά. Τώρα, αυτή η περίοδος έχει χάσει την ομορφιά της εν εξελίξει δράσης, τότε που κάθε φλώρος που άκουγε Ντουράν Ντουράν μας φαινόταν πολύ μαλάκας και κάθε μαλλιάς με παραμορφωμένη κιθάρα μας φαινόταν πολύ άτομο. Σήμερα, οι Εurythmix και η Νena έχουν την ίδια γοητεία με τους Μaiden και τους Metallica, ενώ ανατριχίλα προκαλεί το άκουσμα στο αυτοκίνητο για τη δουλειά και του It's a sin και του Ace of Spades.

Παρόλ' αυτά, ο Λέμμυ έχει και μια άλλη θέση στο πάνθεον των αναμνήσεων. Είναι ο τύπος που ξέφυγε από το σταρ σίστεμ, το εκτός μέινστριμ σταρ σίστεμ, γιατί ήταν τόσο αληθινός που ήταν ένα σταρ σίστεμ μόνος του. Απ΄ όσα θυμάμαι από τον κύριο, υπάρχει κάτι που έχει ξεχωριστή θέση. Δεν είναι ούτε οι δύο συναυλίες του στην Αθήνα (΄88 και ΄90) ούτε η μνημειώδης φάτσα του, με την μουστάκα και τις κρεατοελιές. Ήταν μια δημοσιευμένη στο Ποκ και Ροκ συνέντευξη, κάπου στα μέσα των έητις, όταν τα ποπ περιοδικά και οι πιο ψαγμένοι(;) συνεργάτες τους άκουγαν μέταλ και ξερνούσαν. Τον Λέμμυ, όμως, τον γούσταραν, γιατί "είχε πανκ ήχο" ή έτσι είχαν ακούσει ότι έλεγαν στην Αγγλία. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, θέτει, σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα του πανκ και του Σιντ Βίσιους, ξέροντας ότι ο Λέμμυ τον γνώριζε, αναμένοντας, περίπου, μία πανκάτη εξομολόγηση. Η απάντηση ήταν αποστομωτική. Σύμφωνα με τον Λέμμυ, δεν είχε ιδέα γιατί έρχονταν πανκιά στις συναυλίες των Μότορχεντ, ενώ ο Σιντ ήταν ένας μικροντήλερ, πρεζάκιας  και ψιλομαλάκας που δεν ήξερε ούτε πώς να κρατήσει το μπάσο που, υποτίθεται, έπαιζε. 

Είναι προφανές γιατί ήταν πραγματικός πανκ: Ήταν απλά και αυθόρμητα ροκ εν ρολ.

ΣΤΑΛΙΝ ΕΠΙ ΛΥΚΑΒΗΤΤΩ

Ο αέρας ξύριζε εκεί ψηλά στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Η απρομάλλα συγγραφέας άνοιξε την πόρτα και ένιωσε ανακουφισμένη στη ζεστασιά της ζεστής φιλελεύθερης φωλίτσας, της νησίδας αστικής κουλτούρας μέσα στον ωκεανό της αριστερής πολιτιστικής ηγεμονίας. Το Φριι Θίνκινγκ Ζο(ου)ν της έδινε σιγουριά. "Μια μέρα θα τους γαμήσουμε τους αριστερούς δυνάστες" μονολόγησε, ατσαλωμένη από τα χνώτα των συμμαχητών της για μια Αθήνα Μανχάταν και ένα Κολωνάκι με ελεγχόμενη στάθμευση.

Ήταν έτοιμη να βγάλει παλτό και μπότες (στο ναό του φιλελευθερισμού είχαν επικρατήσει συνήθειες πολιτισμένης δύσης και μουσουλμανικού τεμένους), όταν πάγωσε σαν να την χτύπησε τόμος της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας στην κεφάλα. Παντού στην αίθουσα η Σώτη έβλεπε προσωπογραφίες του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ πίσω από το τραπέζι όπου κάθονταν ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Αύγουστος Κορτώ και ο συγγραφέας του αριστουργήματος "Ο σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του", που δεν τον ξέρει ούτ'  η μάνα του, κοκκίνιζε περήφανα μια σημαία της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο συγγραφεύς του αντισταλινικού έπους ήταν στο μικρόφωνο, ενώ σαν μουσικό χαλί η αίθουσα λικνιζόταν, θαρείς, στο ρυθμό του σταλινικού έπους "Ιερός Πόλεμος". "Ο Ιωσήφ Στάλιν για δεκαετίες ήταν συκοφαντημένος, οδηγώντας ευφυείς ανθρώπους, σαν εμένα, να αναλίσκουμε κόπο και χρόνο στην προσπάθειά μας να τον αποδομήσουμε ως ιστορική προσωπικότητα, πολιτικά και ηθικά. Κύριοι, έσφαλα. Σφάλαμε όλοι μας. Χωρίς τον Ιωσήφ Στάλιν, θα είμασταν αναγκασμένοι να διαβάζουμε Χάιντεγκερ και ν΄ ακούμε ολημερίς κι ολονυχτίς Βάγκνερ. Εμείς, οι ταγμένοι στη φιλοσοφία του Βίτγκενστάιν και της θείας μελωδίας του Βιβάλντι". 

Μουρμουρητά και σκόρπια, αμήχανα, χειροκροτήματα ακολούθησαν τη σπαρακτική απολογία. Το λόγο πήρε ο εραστής της νουτέλας: "Φίλες και φίλοι, κάποτε σε αυτήν την αίθουσα ο Σταύρος Θεοδωράκης μου ζήτησε να μπω στην πολιτική, αλλά αρνήθηκα, προφασιζόμενος την αφοσίωσή μου στα βιβλία και τον σύντροφό μου. Εψεύσθην. Ο πραγματικός λόγος ήταν ότι ο Σταύρος στερείται λενινιστικής παιδείας. Ποτέ δε θα συμμαχούσα με έναν απαίδευτο πολιτικό. Βλέπω κριτικά την άποψη του ΚΚΕ για τους ομοφυλόφιλους και το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά χωρίς τον μεγάλο Γεωργιανό, αντί για νουτέλα θα τρώγαμε σκατά, ενώ, αντί να συζητάμε για σύμφωνο συμβίωσης, θα χτίζαμε κρεματόρια στο Άουσβιτς για την πάρτη μας".

Θύελλα χειροκροτημάτων και η αυθόρμητη κραυγή που δεν είχε ακουστεί στο Κολωνάκι ούτε το Δεκέμβρη του ΄44 έσκισε την αίθουσα: "Ζήτω ο Στάλιν". Ο Πέτρος, τρέμοντας από συγκίνηση, είπε ένα λιτό "Μετανοώ. Παραπλανηθήκαμε όπως είχε παραπλανήσει τους πάντες η γλειψιματική για τους μακεδόνες αυτοκράτορες κλίκα των χρονικογράφων που καθύβριζαν τον εξαίρετο αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ " και έπεσε εξουθενωμένος στην καρέκλα, κοιτάζοντας μακριά, πολύ μακριά.

"Όχι, Όχιιιιι, Όχιιιιιιιιιι". Η Σώτη ούρλιαζε υστερικά. Ξυπνησε από τις φωνές της. Κοίταξε το ξυπνητήρι. Ξημέρωνε.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΖΑΧΑΡΟΦ

Στα βαμμένα σκαλοπάτια του Λυκαβηττού, στα καλτσωμένα δέντρα της πλατείας Συντάγματος, στον άστεγο που κοιμάται στην είσοδο του τραπεζικού μεγάρου στη Σταδίου, στους αδιανόητα χαζοχαρούμενους Σανταρανάδες, στις φάτσες του Αλέξη και του Βαγγέλα, που οδεύουν στην εθνική συνεννόηση, ακούμε την εποχή της δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς.

Μέσα σε αυτό το πανηγύρι δημοκρατίας, ενώ τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους εξαλείφονται και λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα από εδώ. στα νοτιοανατολικά της εσχατιάς της ΕΕ, πάει η βόμβα σύννεφο, ήρθε άλλο ένα χαρμόσυνο νέο: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απένειμε το βραβείο Ζαχάροφ στη "Δημοκρατική Αντιπολίτευση" της Βενεζουέλας, επειδή μάχεται, λέει, το αυταρχικό καθεστώς που έχει στερήσει το απαλό κωλόχαρτο από τους απαλούς κώλους των κωλόπαιδων των ΒΠ του Καράκας.

Ταυτόχρονα, αυτά τα τσουτσέκια που παριστάνουν (στην κυριολεξία) τους βουλευτές, για να παίρνουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως, έδωσαν το ίδιο ή κάποιο ανώτερο ζαχαροβραβείο σε έναν σαουδάραβα μπλόγκερ που πάει να τον καθαρίσει η οικογένεια Σαούντ γιατί γράφει κακά λόγια στο μπλογκ του.

Ωραία, θα σου πει ο αφελής, χτυπάει η Ενωμένη Ευρώπη την καταπίεση όπου γης. Η διαφορά είναι ότι στη Σαουδική Αραβία υπάρχει πραγματική βαρβαρότητα, ενώ στο Καράκας οι διαμαρτυρόμενοι ενίοτε σκοτώνουν και αυτοί τους οπαδούς των λαϊκιστών και, κυρίως, έχουν πίσω τους όλο το βενεζουαλενικό βόθρο που στηρίζεται από τις ΗΠΑ και ο οποίος μέχρι και χούντα είχε αποπειραθεί να στήσει για να ρίξει τον εκλεγμένο, προ δεκαπέντε ετών, Τσάβες.

Η ακόμη μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι τέτοια βραβεία από έναν θεσμό βιτρίνας είναι μόνο για να γράφει αρθράκια το κάθε ανθυπονούμερο και το κάθε βλαμμένο φιλελέδι, πρώην Ρηγάς, πιθανόν, που τρώει καλά στον καπιταλισμό και ανησυχεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα, γενικώς.

Καθάρματα, η ΕΕ, οι ΗΠΑ και όλο το σύστημα που διασφαλίζει την ευζωία σας είναι αυτό που κάνει μπίζνες με το σαουδάραβα που σφάζει τους ταλαίπωρους μπλόγκερ με τη σέσουλα κάθε χρόνο. Για το ξεκάρφωμα και για την ψυχοθεραπεία σας απονέμετε κι εσείς βραβεία ανθρωπιάς και εκτοξεύετε καταγγελίες κατά της καταπίεσης. Καθάρματα! Ούτε για φτύσιμο.

ΑΔΩΝΙΣ FOR PRESIDENT

Βλέπω τον μικρό Γεωργιάδη (Λεωνίδα) να ωρύεται για το Λίντελ-Σκοτ που το πουλάει 30 ευρώ, στην επίτομη έκδοσή του. Είναι, σίγουρα, ενδιαφέρον, από πολιτισμική άποψη, να βλέπεις έναν τύπο με γραβάτα να πουλάει λεξικά Αρχαίων Ελληνικών σαν πωλητής γάβρου στη λαϊκή, αυτό, όμως, που είναι πιο ενδιαφέρον είναι η παρουσία του Πλεύρη (πατρός) στην εκπομπή.

Ενεθυμήθην ότι ο μεγάλος Γεωργιάδης (το καμάρι της οικογένειας) είχε πρωτογίνει γνωστός μέσω των εκπομπών του Πλεύρη, ο οποίος είχε συστήσει στο κοινό του τον νεαρό, τότε, "ιστορικό και φιλόλογο", που είχε αναπτύξει επανελληνιστική δραστηριότητα, μέσω πρωτότυπων μαθημάτων εκμάθησης Αρχαίων Ελληνικών για παιδιά, άπερ εστερούντο της ευκαιρίας να μάθουν τη γλώσσα των προγόνων τους μέσα στο ελεγχόμενο από εθνοπροδότας ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Ο σεμνός ιστορικός-φιλόλογος-εκδότης ήταν αρκούντως χαμηλοβλεπούσος, νιώθοντας, προφανώς, δέος, δίπλα στον Κωνσταντίνο Πλεύρη. Προσφάτως, όμως, ο Άδωνις, εμμέσως, έδωσε την εντύπωση ότι διέρρηξε τους δεσμούς του με τον μέντορά του. Δήλωσε ότι ήταν λάθος του η προβολή του πλεύρειου πονήματος "Εβραίοι: όλη η αλήθεια" από τη δική του εκπομπή, μόλις προ ολίγων ετών.

Βεβαίως, δεν έχω καμία αμφιβολία για την κάπως ασταθή άποψη που έχει ο Άδωνις για πρόσωπα και πράγματα, αφού είναι γνωστό ότι κάποτε έβριζε Σαμαρά και ΠΑΣΟΚ, αλλά έγινε υπουργός της γαλαζοπράσινης κυβέρνησης, υμνητής Σαμαρά και, περίπου κολλητός του Βενιζέλου. Για τη σχέση του με τον Πλεύρη, πάντως, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είναι απολύτως σταθερή. Εκτός κι αν ο Λεωνίδας καλεί τον οποιονδήποτε στην εκπομπή των αφων Γεωργιάδη εν αγνοία του Άδωνη. Λέτε; Είναι τόσο πιθανό όσο ο φιλελεύθερος νεοδημοκράτης να είναι πραγματικά δημοκράτης και όχι κρυπτοπινοτσετικός. Καλή ψήφο την Κυριακή, γαλάζια παιδιά.

ΙΔΙΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Είμαστε μια ιδιόμορφη κοινωνία. Το λέμε ξανά και ξανά, για καλό και για κακό, μας το λένε και οι άλλοι για μας, ε, δεν θέλει και πολύ για να το πιστέψουμε.

Τι είναι η ιδιομορφία; Ιδιομορφία έχουμε στα συναισθήματα, ανυπερθέτως. Το κορίτσι που θα αγαπήσουμε για πάντα θα είναι ιδιόμορφο για μας, σε σχέση με τον κοριτσίστικο μέσο όρο. Το αν θα αγαπήσουμε ιδιόμορφα και αποκλειστικά, μονογαμικά, να πούμε, κάποιοι το βλέπουν κι αυτό ως ιδιομορφία, αφού, σου λέει, αποκλίνουμε από τον πολυγαμικό μέσο όρο (κέρατο). Είναι εμφανές από τα ως άνω παραδείγματα ότι η ιδιομορφία είναι ίδιον των συναισθημάτων και των ενστίκτων, της ζωώδους και άκρως συναρπαστικής πλευράς μας, της απολύτου ατομικότητός μας, ούτως ειπείν.

Όταν μιλάμε για κοινωνίες, όμως, πώς εννοείται η ιδιομορφία; Αν πιστέψουμε τους ορθολογιστές τύπου Σώτης, Νίκου Δήμου και Αρίστου, τους παραλογιστές δηλαδή, είμαστε μία εξαιρετική περίπτωση μέσα σε μια εφαπτόμενη σχεδόν με την τελειότητα δυτική κοινωνία. Εννοούν, λοιπόν, την ελληνική ιδιομορφία ως ΤΗΝ ιδιομορφία, ανάγοντας μια συνηθισμένη περίπτωση του περιφερειακού ευρωπαϊκού καπιταλισμού σε ανεπανάληπτη περίπτωση λυμάτων, που λέει ο λόγος (του Νίκου Δήμου).

Εννοείται ότι όλα αυτά είναι αντεστραμμένος εθνικισμός. Η Ελλάδα πάλι γίνεται κέντρο του κόσμου, μόνο που ο (δυτικός) κόσμος είναι, στην Σώτεια εκδοχή,  πρότυπο υγιεινής και η Ελλάδα είναι χαλασμένη και ημιτελής μονάδα βιολογικού καθαρισμού. Στην πραγματικότητα, βέβαια, χωρίς τα λύματα των Ελλάδων (ναι φίλοι μου, είναι πολλές), η ΕΕ δε θα ήταν η ΕΕ, ο Σόιμπλε δε θα ήταν ο Σόιμπλε και ο καπιταλισμός, εν γένει, δε θα ήταν ο καπιταλισμός.

Μέσα στη ζαλάδα μας, στριμωγμένοι ανάμεσα σε εθνικόφρονες από το Σείριο και μυθικούς μαχητές υπέρ της εθνικής απομύθευσης, ενώ μας βαράνε από χίλιες μεριές με ΕΝΦΙΑ, μειώσεις συντάξεων, απειλές απολύσεων, απειλές κουρεμάτων, ακόμη και εμφυλίου πολέμου, αρνούμαστε να αποδεχθούμε ότι η μέχρι το 2010 ιδιομορφία μας ήταν η ευρωπαϊκή ταυτότητα της Ελλάδας, γιατί αυτή μόνο θα μπορούσε να είναι και, βεβαίως, η διαδικασία στην οποία έχουμε μπει από το Καστελλόριζο και δώθε δεν είναι διαδικασία απόρριψης της ιδιομορφίας μας, αλλά διαμόρφωσης της νέας ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας, σύμφωνα με τις ανακατατάξεις στην ΕΕ και το ιμπεριαλιστικό σύστημα, ευρύτερα.

Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα κυκλοφόρησε χρήμα, στο πλαίσιο του σχεδιασμού των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κύκλων στην ΕΕ, το οποίο οικειοποιήθηκε, ως κεφάλαιο διαιώνισης και ενίσχυσης της κυριαρχίας της, η ελληνική αστική τάξη. Στο πάρε-δώσε, στο μάλε-βράσε, στο νταλαβέρι, ρε παιδί μου, το κερδοσκοπικό σιρκουί, που το λέγαν ΜΟΠ, πακέτα Ντελόρ (και το ευλογήσανε στις εκκλησίες), έκανε κάποιους παρίες της ελληνικής κοινωνίας να νομίσουν ότι έγιναν κι αυτοί αστοί, διότι απέκτησαν μεζονέτα με ιδιωτικό δασάκι ή εστω κηπάκι στην Εκάλη και πήρανε και σκαφάκι να πηγαίνουν Μύκονο τα καλοκαίρια. Από πίσω, όμως, έχει η ευρωαχλάδα την ουρά.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της εκπαίδευσης. Στην Ελλάδα έχουμε το χαμηλότερο ποσοστό στην ΕΕ (ή από τα χαμηλότερα, δε θυμάμαι ακριβώς) επί του ΑΕΠ στις κρατικές δαπάνες για την εκπαίδευση. Αν, όμως, στον κύκλο εργασιών του εκπαιδευτικού συστήματος, από το νηπιαγωγείο μέχρι τις μεταπτυχιακές σπουδές,  συμπεριλάβουμε ιδιωτικές δαπάνες για ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικά ΙΕΚ, σπουδές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, φροντιστήρια ξένων γλωσσών, φροντιστήρια μέσης και στοιχειώδους (ναι, υπάρχουν και τέτοια) εκπαίδευσης, ιδιαίτερα μαθήματα (μαύρα λεφτά), γκρουπάδικα (μαύρα λεφτά), γραφεία συγγραφής εργασιών πάσης φύσεως για ρέμπελους ή ηλίθιους φοιτητές (μαύρα λεφτά), η Ελλάδα αναδεικνύεται σε πρωταθλήτρια της εκπαίδευσης. Ποιας εκπαίδευσης, όμως;

Όλα αυτά δεν πρέπει, βέβαια, να μας κάνουν να μιλάμε για ελληνική ιδιομορφία. Είναι ή, μάλλον, ήταν η ελληνική εκδοχή ενός ευρωπαϊκού συστήματος εκπαίδευσης που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Στην Ελλάδα όλο το πανηγύρι στήθηκε με την απαξίωση του δημόσιου σχολείου και με ένα παρασύστημα παιδείας να παράγει το τίποτα, στην κυριολεξία. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι στο φροντιστήριο που πήγαινα πάνω από τους μισούς μαθητές ήθελαν να περάσουν στη Φιλοσοφική, για να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές που θα θέλανε να περάσουν στη Φιλοσοφική, για να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Στην Ευρώπη, πάλι για το τίποτα προορίζονταν και προορίζονται μάζες μαθητών, αξιολογούμενοι και κατηγοριοποιούμενοι από το Δημοτικό, ενίοτε, σύμφωνα με τις νόρμες που ορίζουν τη μέγιστη απόδοση (βλ. παραγωγικότητα).

Τελικά, δεν είμαστε και τόσο ιδιόμορφοι. Σήμερα, μάλιστα, ζούμε ιστορικές στιγμές. Ήρθε η ώρα να γίνουμε πιο Ευρώπη. Ο ΦΠΑ, για παράδειγμα, στην ιδιωτική εκπαίδευση, που δήθεν απορρίπτει η Κομισιόν, κατά πάσα πιθανότητα, θα επιβληθεί. Όχι γιατί είμαστε μια ιδιόμορφη περίπτωση ή για να πάψουμε να είμαστε μια ιδιόμορφη περίπτωση. Απλά, πρέπει να συνεχίσουμε να ανήκουμε στην ευρωπαϊκή ιδιομορφία. Απλά, και οι ιδιομορφίες αναδιαμορφώνονται.

ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Σήμερα στη Βουλή είχαμε έντονο επεισόδιο με τον βουλευτή της ναζιστικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή" Λαγό να επιτίθεται στους βουλευτές του ΚΚΕ. Πολύς λόγος έγινε για το πόσο τραμπούκικα φέρθηκε, πόσο χυδαία ούρλιαζαν οι υπόλοιποι φασίστες βουλευτές και γενικά για την άθλια, αλήτικη εικόνα που εμφάνισαν για άλλη μια φορά.

Προσωπικά, εστίασα σε κάτι διαφορετικό, αφού τα παραπάνω είναι απολύτως αναμενόμενα και απευθύνονται στους πιο ηλίθιους από τους συμπολίτες μας, αυτούς που πιστεύουν ότι οι χρυσαυγίτες θα ξεβρωμίσουν τον τόπο επιτιθέμενοι στους κομμουνιστές και τους μετανάστες. Παρατήρησα, λοιπόν, ότι ο Λαγός αναφέρθηκε στην ολιγόμηνη φυλάκισή του, σε συνθήκες ξενοδοχείου, στην πριβέ πτέρυγα που φιλοξενούνταν οι χρυσαυγίτες συλληφθέντες στον Κορυδαλλό. Θυμήθηκα ότι παρόμοιες εκρήξεις αυτοαναφορικού ηρωισμού έχω δει και από άλλους χρυσαυγίτες μέσα στο κοινοβούλιο. Θυμάμαι όμως και κάτι άλλο.

Θυμάμαι τους μισούς (και βάλε) βουλευτές του ΚΚΕ, μεταπολιτευτικά, που στην καλύτερη είχαν βασανιστεί στα κρατητήρια της ΕΣΑ, ενώ, στη χειρότερη, είχαν περάσει τη μισή ζωή τους στην εξορία ή στη φυλακή. Ποτέ δεν απηύθυναν το λόγο στους αστούς αντιπάλους τους προτάσσοντας αυτά τα ακραία προσωπικά βιώματα. Πολύ απλά θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό ο ταξικός εχθρός να μετέλθει και τέτοια μέσα για να επικρατήσει. 

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει τους ναζί ελληνικής κοπής να λένε και να ξαναλένε από το βήμα της Βουλής για τη φυλάκισή τους; Η βλακεία τους, θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι, κύριοι. Είναι το παράπονο. Το παράπονο αυτού που έφαγε μια καρπαζιά από τους κολλητούς του. Αυτό βγαίνει, όταν κουνάει σαν μουρλός τα χέρια του και λέει γαι τη φυλακή ο Λαγός. Είναι αδικημένος ο άνθρωπος. Σχεδόν προδομένος.

Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ

Μπούκαρε από την εξώπορτα λαχανιασμένος. Χαλάρωσε τη γραβάτα και η τσιρίδα έσκισε ολόκληρο το σπίτι.

- Ευγενία, Ευγενίααα!
- Τι είναι Μπουμπούκο μου;
- Χαχα! Ακόμα το θυμάσαι, ε;
- Με αυτό το όνομα κάναμε όνομα, αγάπη μου.
- Μααατςςς!!!
- Σλουουρπ!!!

Το παθιασμένο και εντυπωσιακό ακουστικά γαλλικό φιλί αντήχησε σε όλο το αστικό σαλόνι του ζεύγους Γεωργιάδη - Ευγενίας. Οι δύο μεσήλικες με την εφηβική όψη και καρδιά ξεκόλλησαν με δυσκολία τα χείλη τους. Τα χείλη του Άδωνη άρχισαν να κελαηδάνε.

- Τα κατάφερα. Τους έκανα όλους να ασχολούνται με την υποψηφιότητά μου, προσποιούμενος τον άνθρωπο της τελευταίας στιγμής.
- Μα, καλά, είναι κανείς τόσο ηλίθιος που πίστεψε ότι βρήκες την πεντηκοστή υπογραφή στο παρά πέντε;
- Πόσο παιδί είσαι.
- Αγάπη μου.
- Λατρεία μου.

Τα φώτα χαμήλωσαν και το Νάιτς ιν Γουάιτ Σάτεν άρχισε να παίζει, ενώ οι Γεωργιάδηδες χόρευαν το μπλουζ σαν να μην υπήρχε αύριο, σαν να ήταν στο πάρτι της Γ' Γυμνασίου, στα χρόνια του Ανδρέα, του σοσιαλιστή. Για πάντα μαζί.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Σήμερα είδα άλλη μια φωτογραφία από αυτές που γεμίζουμε τους τοίχους μας στο φέισμπουκ και, παλιότερα, τα οικογενειακά φωτογραφικά άλμπουμ. Μία μαγευτική παραλία του Αιγαίου, η αμμουδιά, το μεταίχμιο μεταξύ άμμου και κύματος, εκεί που σκάει το κύμα. Βέβαια, έχει και κάτι άλλο. Ένα παιδάκι δύο χρονών με το μπλε  του παντελονάκι και το κόκκινο μπλουζάκι του. Η φωτογραφία αυτή γέμισε πολλούς φεϊσμπουκικούς τοίχους σήμερα, γιατί το πιτσιρίκι είναι μπρούμυτα στην άμμο και το κύμα. Τα χεράκια κολλημένα στο σώμα, με τις παλάμες προς τον ουρανό, παραδομένο. Αυτό ησύχασε.

Αντιθέτως, δεν ησύχασαν όλα τα σκυλιά που ξελυσσάνε για την οικονομική σταθερότητα, τη  Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και όλα τα συναφή. Είναι τα καθάρματα που προκάλεσαν και αυτήν την τραγωδία. Από μία άποψη, βέβαια, θα έπρεπε να τους ευχαριστήσουμε. Με όσα προκάλεσαν και προκαλούν στη Μέση Ανατολή έβγαλαν τη βρώμα τους στη φόρα και μεις δεν μπορούμε (και να θέλαμε) να μην την την νιώσουμε.

Όλα τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμους Μαύρων Βίβλων και η καταμέτρηση των θυμάτων ξεπερνάει ακόμη και τα πιο ευφάνταστα αντικομμουνιστικά παραμύθια. Έχουν όμως κάτι το ιδιαίτερο αυτά τα εγκλήμτα. Κατ΄ αρχάς, υπάρχει διαφάνεια, σου λένε. Δείχνουμε τα πτώματα, λέμε το τι έγινε, ελευθερία λόγου, βλέπεις. Βεβαιότατα, με τη διαφορά ότι τα λένε σε ένα κοινό που το έχουν αποβλακώσει, αποκτηνώσει και εκχυδαΐσει σε βαθμό που η συναισθηματική φόρτιση κρατά όσο ένα διαφημιστικό σποτάκι.

Και ακόμη χειρότερα, η αιτία για όσα βλέπει ο πολίτης των δημοκρατικών χωρών είναι όσα θα πει η φωνή του ορθού λόγου, όπως τον αντιλαμβάνεται ο Μαζάουερ, στην καλύτερη των περιπτώσεων, και η Σώτη Τριανταφύλλου, στη χειρότερη. Ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, καπιταλιστική μηχανή που αλέθει ανθρώπους, είναι πια ξεχασμένα, γραφικά. Δείχνε εγκλήματα, αλλά τον εγκληματία μην τον αγγίζεις.

Τα πιτσιρίκια με το μουτράκι στο κύμα και τα χεράκια παραδομένα όμως, είναι πια δίπλα μας. Δίπλα πια στον ελεύθερο κόσμο. Δε δουλεύει η μηχανή κάπου μακριά για να είμαστε εμείς χαζεμένοι στην ψευδαίσθηση μιας ευημερίας που δεν πηγάζει από το αίμα του συστήματος που υπηρετούμε. Δεν μπορούμε, όπως λέει ο Μπρεχτ, να τρώμε το κρέας, αλλά να μη θέλουμε να βλέπουμε τη σφαγή και το γδάρσιμο. Θες δε θες, θα δεις. Τι θα κάνεις, είναι πια δική σου επιλογή. Ευχαριστούμε, αστική δημοκρατία για την αποκάλυψη. Θα σου ανταποδώσουμε.

ΑΛΛΑΞΑΝΕ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Το καλοκαίρι οδεύει στο πέρας του και ήρθαν και οι τελευταίες μέρες με τα τζιτζίκια να μας ρίχνουν σε μια νοσταλγική νάρκη μας θερινής ευτυχίας που είμαστε βέβαιοι ότι ζήσαμε κάπου πολύ παλιά, ενώ, βεβαίως το μόνο πραγματικά ευτυχισμένο καλοκαίρι είναι αυτό που ζούμε, το καρπούζι που μόλις τελειώσαμε και η θάλασσα τη στιγμή που εξερχόμεθα ταύτης.

Εξερχόμενοι, λοιπόν, είδαμε τον Λαφαζάνη να κάνει ρήξη, εκμεταλλευόμενος τη μόνιμη θερινή ραστώνη του μη συνειδητοποιημένου και οργανωμένου λαού, που αρέσκεται σε μπαρούφες επαναστατικές εκ του ασφαλούς, του αφελούς, δηλαδή, που πάντα έχει έτοιμη τη ρήξη με τους καπιταλιστές, αρκεί να μην κινδυνεύσει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, λες και το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι ξεκούδουνο και δεν έχει μπαμπά την ΕΕ και μαμά το ΝΑΤΟ.

Βεβαίως, τα ίδια έκανε και ο Ανδρέας με τις βάσεις του θανάτου, που θα τις έδιωχνε και είχε κάνει μια συμμαθήτριά μου στο Λύκειο, που γούσταρε Αμερικανό από τη βάση του Ελληνικού, ενώ ο μπαμπάς της ψήφιζε ΠΑΣΟΚάρα, να λέει ότι θέλει να φύγουν οι βάσεις, αλλά να μείνουν οι Αμερικανοί.

Υπάρχουν, είχε πει ο Χόμπσμπάουμ, εποχές που δεν είναι η εναλλαγή των εποχών η φυσιολογική, αλλά έχει αλλάξει το ρολόι του κόσμου, έχει μετακινηθεί ο άξονας της γης, έχει γίνει της μουρλής, με άλλα λόγια. Αυτό έχει γίνει και τώρα, αλλά δεν έχουμε κάτι να θυμόμαστε και να αξιολογήσουμε αναλογικά το πράμα. Νομίζουμε ότι θα γίνει το γνωστό σούρτα-φέρτα και πάμε παρακάτω. Αμ δε. Ήλθεν η ώρα μας. Δε θέλουμε άλλους μετεωρολόγους να μας λένε ότι όλα θα πάνε καλά, όπως χτες. Όλα θα πάνε ταραγμένα και τρικυμισμένα.
Όλα θα πάνε θαυμάσια, όπως αύριο.

 ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΕΡΗ

Αν θυμάστε, στην αρχή της κρίσης η βλαχοφιλελεύθερη ερμηνεία της συνοψίστηκε στο "Μαζί τα φάγαμε". Από ποιους τα φάγαμε; Μα από τους Ευρωπαίους, προφανώς, τους οποίους εξαπατούσαμε επί σειρά δεκαετιών, καθώς μας έδιναν πακέτα κι εμείς τα κάναμε διορισμούς, πολυκατοικίες, καταθέσεις δεκάδων χιλιάδων, οφ σορ, εξοπλιστικά με τις μίζες να τρέχουν, αυτοκινητόδρομους με κόστος όσο των δρόμων όλης της ΕΕ και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο ευφάνταστος απατεών Έλλην.

Όλα τα παραπάνω τα βάζει ο φιλελές ορθολογιστής στο ίδιο καλάθι, εκ του πονηρού, διότι, εξισώνοντας τον αγράμματο με μισθό 2.000 ευρώ από τη ΔΕΚΟ (στην οποία τον έχωσε το κυβερνών κόμμα) με τον μεγαλοεργολάβο που έπαιρνε δημόσια έργα, ρίχνει στα μαλακά τον μεγαλομπετατζή που έκανε την παραδοσιακή ελληνική μίζα μιζάρα κίνγκ σάιζ. Βάζοντας στην ίδια μοίρα τον καταθέτη των εκατό χιλιάδων ευρώ σε ελληνική τράπεζα με το σαΐνι που τα ΄χει κρυμμένα σε δίκτυο υπεράκτιων εταιρειών, αθωώνει τον δεύτερο.

Σύμφωνα με αυτήν την αφήγηση η ΕΕ είναι ένα κλαμπ ηλιθίων, στους οποίους πήγαμε εμείς, τα βλαχαδερά, και, μιλώντας τους για την κληρονομιά του Αριστοτέλους, αποσπούσαμε την προσοχή τους, σουφρώνοντας τα δις από την τσέπη τους. Πολύ αληθοφανές, δε νομίζετε;

Η αλήθεια, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική. Η ΕΕ, ως ένωση που αποβλέπει στη διαφύλαξη και προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών που βρίσκονται εντός της, έδινε το χρήμα στην Ελλάδα της διαφθοράς, ούσα η ίδια πιο διεφθαρμένη, όπως διεφθαρμένος και σάπιος είναι ο ιμπεριαλισμός, εν συνόλω. 

Όσα συμβαίνουν τα τελευταία πέντε χρόνια στη χώρα μας είναι απλά η πληρωμή των "ευεργετών" Η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους, με τη σφραγίδα, πλέον, και του ΣΥΡΙΖΑ, το ξεπούλημα των φυσικών πόρων και κάθε δημόσιας περιουσίας, η ισοπέδωση μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων είναι αυτή ακριβώς η με πολύ ψηλό τοκο πληρωμή.

Και οι καταθέσεις; Θα γίνει κούρεμα; Ουδείς γνωρίζει. Αν γίνει, πάντως, θα αφορά τους αφελείς που δε φρόντισαν ή δεν μπορούσαν να κάνουν τα λεφτά τους αόρατα σε υπερπόντιους ή ευρωπαϊκούς παραδείσους. Γιατί "Όλοι μαζί τα φάγαμε", αλλά δε θα πληρώσουμε κι όλοι μαζί. Κάποιοι πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν μπίζνες με τον κύριο Σόιμπλε. Είναι εθνική επιταγή.

ΣΥΝΤΡΙΒΗ

Η απόδοση της συντριβής στο πρόσωπο του "σατανικού Σόιμπλε" και της "διψασμένης για κυριαρχία Γερμανία", εν συνόλω,  είναι άκρως παραπλανητική και καταφανώς συνιστά προσπάθεια αθώωσης της οπορτουνιστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, γενικώς, και του Τσίπρα, ειδικώς.

Το ίδιο ισχύει και με την απόδοση της συντριβής στους Τσίπρα - Βαρουφάκη - ΣΥΡΙΖΑ, εν συνόλω. Για την ακρίβεια η δεύτερη άποψη δεν είναι προϊόν απλώς επιδερμικής ανάγνωσης της πραγματικότητας των πέντε, τουλάχιστον, τελευταίων ετών, αλλά, επιπλέον, συνιστά ακούσια ή εκούσια αθώωση των κυρίως υπαίτιων της σημερινής κατάντιας. Με τη σειρά:

1. Ο ιμπεριαλισμός με τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις του στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι οποίες συνυφαίνονται με τις απολύτως κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές θέσεις και πρακτικές.
2. Η διαπλοκή του παραπάνω με το εγχώριο αστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, που δεν είναι μία εξαίρεση από τον ορθό ευρωπαϊκό κανόνα, αλλά η νομοτελειακά προσδιορισμένη έκφρασή του εντός αυτού του κανόνα.
3. Η αδυναμία, επί του παρόντος, το κομμουνιστικό κίνημα, πανευρωπαϊκά, να δώσει πειστικές απαντήσεις και εναλλακτικές στις εκμαυλισμένες από την ψεύτικη ευημερία δεκαετιών και φοβισμένες από το "Τέλος της Ιστορίας" μάζες.

Στο 1 και 2 βρίσκονται οι αιτίες, στο 3 έχουμε και την προοπτική της λύσης. Ψηλά τις κόκκινες σημαίες.

ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

"Είναι αδιαπραγμάτευτη η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και αυτή είναι η βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού".

Αυτή η εμβληματική της πολιτικής μας αυτοακύρωσης φράση βουίζει στ΄ αυτιά μας, καθώς την επαναλαμβάνουν πολιτικοί, δημοσκοπήσεις, τρολ στα σόσιαλ μίντια, καθηγητές του ΠΑΠΕΙ (η παράθεση με σειρά αξιολόγησης των γνωμοδοτούντων περί την Ευρώπη).

Όλοι αυτοί εκφράζουν τη φωνή της λογικής, του ρεαλισμού, στα πάνελ και ξεπετάνε την αντίθετη άποψη με ένα γελάκι ειρωνείας ή με ένα "Εντάξει, καλή η πλάκα, αλλά ας δούμε τώρα σοβαρά τι μπορεί να γίνει".

Τι μπορεί να γίνει και πού; Η στάση των ορθολογιστών, περιέργως, αποπνέει μεταφυσική πίστη, δογματική εμμονή στο εξω-λογικό. Η Ευρώπη γι΄ αυτούς είναι ένα ιερό τοτέμ, στο οποίο οφείλουμε πίστη. Δεν είναι ένα πλέγμα οικονομικών συμφερόντων και ανταγωνισμών που αντανακλώνται στις αντίστοιχες πολιτικές που εφαρμόζουν οι θεσμοί της.

Και ποιες είναι αυτές οι πολιτικές εν προκειμένω και όχι μόνο εν προκειμένω, αλλά από τις αρχές, τουλάχιστον, της δεκαετίας του ΄90; Νεοφιλελευθερισμός, αγνός, φριντμανικός, πασπαλισμένος με γερμανική μέριμνα, όχι πλέον για ένα κοινωνικό κράτος τύπου Βίσμαρκ-Αντενάουερ-Βίλυ Μπραντ, αλλά για ένα κράτος πτωχοκομείο, που δε θα διασφαλίζει τη ζωή, αλλά την επιβίωση των ανέργων και ημιαπασχολούμενων.

Πώς κι έτσι; Επισήμως, διότι η Ευρώπη γερνάει και πρέπει να γίνει ανταγωνιστική έναντι Κίνας, Ινδίας, Βραζιλίας και λοιπών αναδυόμενων από το βυθό του ιμπεριαλισμού. Άλλη μία μεταφυσική ερμηνεία, που εμφανώς αγνοεί τα λογικά δεδομένα. Οι παραγωγικές δυνατότητες στις αρχές του 21ου αιώνα έχουν αναπτυχθεί, ο παραγόμενος πλούτος έχει πολλαπλασιαστεί, αλλά συζητάμε τώρα για το αν πρέπει ο Ιταλός να αποδεχτεί τις συνθήκες εργασίας του Κινέζου, αντί να συμβεί το αντίστροφο.

Όλος αυτός ο παραλογισμός, βέβαια, έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται "καπιταλιστική νομοτέλεια". Όσο αυξάνονται οι παραγωγικές δυνατότητες, τόσο (και περισσότερο) αυξάνεται η προσπάθεια αύξησης της κερδοφορίας, τόσο πιο αδηφάγοι και αδίστακτοι γίνονται οι καπιταλιστές.

Ήδη στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στις μάζες των νέων εργαζόμενων της Γερμανίας όλα αυτά δεν είναι μόνο λόγια, αλλά γίνονται οδυνηρή, καθημερινή εμπειρία. Αυτή η εμπειρία είναι που πρέπει να αναδειχθεί και, κυρίως, να γίνει η βάση για την οικοδόμηση της μόνης ρεαλιστικής διεξόδου: Ενός νέου εργατικού κινήματος, με στόχο την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τη λαϊκή εξουσία. Ένα ΟΧΙ μπορεί να σημαίνει πολλά, μία μόνο ερμηνεία του όμως δείχνει την κατεύθυνση για το ΝΑΙ στην πραγματική ζωή.

"Δεν έχει εξουσιοδοτήσει κανένας κανέναν να πάει να υπογράψει νέα μνημόνια, νέα επώδυνα μέτρα για το λαό μας". Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ ΚΚΕ

ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Ένα από τα πολλά ψέματα που ακούστηκαν την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα είναι η βεβαιότητα πως με τέτοια δημοψηφίσματα επέρχεται ο διχασμός. 

Καταρχάς, ένα δίλημμα είναι διχαστικό, αν είναι δίλημμα. Στην περίπτωσή μας και οι δύο πλευρές διακηρύσσουν ότι θα εφαρμόσουν την καλύτερη πολιτική, για να ευημερήσουμε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή να χρεοκοπήσουμε και επίσημα με λιγότερες απώλειες, λέω εγώ και κάθε σοβαρός άνθρωπος που διάβασε το Μνημόνιο του ΄10.

Κατά δεύτερον, όσοι τα λένε αυτά ανήκουν στην παράταξη του ΝΑΙ. Ποιοι είναι οι επικεφαλής αυτής της παράταξης; Είναι τα όργανα του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου που διασφάλισαν για τους εαυτούς τους μια θέση πολιτικής και (σε πλείστες περιπτώσεις) οικονομικής ελίτ, αλήτ, δηλαδή, ελληνιστί, που όμοιά της δεν υπάρχει σε κανένα μέρος του δυτικού, λεγόμενου, κόσμου, που κατά τ΄ άλλα είναι το πρότυπό τους. Με αυτούς, ναι, νιώθω ένα διχασμό, να τον πεις.

Βεβαίως, επειδή οι κώλοι έχουν σφίξει πολύ, στις τελευταίες διαδηλώσεις υπέρ του ΝΑΙ έκαναν την εμφάνισή τους (με μπράβους και τον μπάτλερ τους) και οι εκπρόσωποι του χρήματος, του κεφαλαίου, ντε, που βόλταραν με σημαιάκια με τα κίτρινα αστεράκια. Κατέβηκαν με Τζάγκουαρ από την Εκάλη. Ναι, με αυτούς παθαίνω έναν διχασμό.

Από δίπλα και όλος ο στρατός των φοβισμένων δημοσίων υπαλλήλων που φτιάχνονται να ακούν για την καταπολέμηση του κρατισμού, καθώς η πελατειακή τους διασύνδεση τους καθιστά ασφαλείς και θεωρούν, βέβαια, ότι όταν έρθει η ώρα του εξορθολογισμού και της συρρίκνωσης θα "σφυρίξουν τα δρεπάνια στ΄ άλλο χωράφι". Με αυτούς, ναι, τον νιώθω το διχασμό.

Αντιθέτως, κανέναν διχασμό δε νιώθω για τους οπαδούς του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, τους φοβισμένους μικροκαταθέτες ή τους "ηρωικούς υπερασπιστές της εθνικής αξιοπρέπειας", που δουλεύουν τρελά ωράρια για τρεις κι εξήντα, είναι απολυμένοι, είναι νέοι 30 χρονών που ακόμη δεν έχουν καταφέρει να κολλήσουν ένα ένσημο, είναι συνταξιούχοι που ζουν με 400 ευρώ το μήνα, είναι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έγλειψαν, δεν έκαναν τουμπεκί "όταν έπρεπε" και, βεβαίως, δεν είδαν άσπρη μέρα κι ας ήταν δέκα φορές καλύτεροι από τα βλαμμένα που ανελίχθηκαν δίπλα τους. Κανένας διχασμός γι΄ αυτούς. Είναι δικοί μας.

Οργανωθείτε, παλέψτε και διχαστείτε συνειδητά με αυτούς που η ζωή σας διχάζει κι ας μην το νιώθετε.

ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΤΑΓΗ

Επειδή, για πολλοστή φορά σε πέντε χρόνια μέσα, ακούμε απίστευτες ηλιθιότητες για το αναγκαίο των μέτρων που είναι δικαιότερα, αντιαναπτυαξιακότερα, εξυπνότερα, κοινωνικότερα ή φιλελευθερότερα, να πούμε κι εμείς, για άλλη μια φορά ποια είναι η ουσία.

 Η ΕΕ βρίσκεται από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας σε διαδικασία βαθιών αλλαγών.

Η ενσωμάτωση των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, με τους καθημαγμένους λαούς, από την κατάρρευση της δεκαετίας του ΄90 (την καταστροφή των σοσιαλιστικών επιτευγμάτων, δηλαδή), σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της καπιταλιστικά νοουμένης (να τονίσουμε το "καπιταλιστικά") ανταγωνιστικότητας έναντι των αναδυόμενων οικοκονομιών είχε προδιαγεγραμμένο τέλος για τη χώρα μας.

Εξέλιπαν όλοι οι λόγοι για να μας ταΐζουν με ευρωδανεικά (και καθόλου αγύριστα, ως απεδείχθη), για να καταστρέψουμε την παραγωγική βάση μας, ε, συγγνώμη, να την προσαρμόσουμε στις ανάγκες τις ευρωοικογένειας.

Όλα αυτά μέσα σε ορυμαγδό προπαγάνδας για την a priori απόρριψη του σοσιαλιστικού δρόμου, με τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, την αποσιώπηση των επιτευγμάτων του, σε οικονομικό, πολιτιστικό και, κυρίως, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Καμία εναλλακτική, αφενός, το όραμα μιας βλακώδους αφήγησης για μικρά παιδιά, περί τρικλ ντάουν και ελεύθερου κόσμου και όλοι πάμε να πιάσουμε τη σύγκλιση. Την θυμάστε τη σύγκλιση; Τι ωραία η σύγκλιση! Πόσο αγαπώ το ευρώ! Μένουμε Ευρώπη.

Εννοείται ότι μένουμε Ευρώπη και πολύ πιο σύντομα απ΄ ό,τι φαντάζονται ορισμένοι, θα χτίσουμε τη σοσιαλιστική Ευρώπη που αξίζει να λέγεται Ευρώπη.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΠΟΤΑΚΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΚΗ

Όπως και πολλά άλλα οφθαλμοφανή πράγματα που η αστική προπαγάνδα τα κάνει αόρατα ή αγνώριστα, έτσι και το Common People, το κομμάτι, η κομματάρα, δηλαδή, των Pulp έτυχε της απόλυτης διαστρέβλωσης από τα δελτία παραπληροφόρησης.

Μέσα στη βαρουφακειάδα των τελευταίων μηνών μετατράπηκε και αυτό σε μία ψηφίδα στην αγιογραφία του ήρωα-αντιήρωα Γιάνη. Ήταν ή δεν ήταν η Δώρα (Στράτου, aka Βαρουφάκαινα) η πλούσια γόνος ελληνικής ζάμπλουτης οικογένειας που "μάγεψε τον τραγουδιστή των Pulp";

Για όποιον έχει ρίξει μία ματιά σε όλους τους στίχους του τραγουδιού κατανοεί ότι, όχι μόνο δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το συγκεκριμένο "πρόβλημα", αλλά, πολύ περισσότερο, ότι η ταύτιση της οποιασδήποτε πλουσιογκόμενας που σπουδάζει Arts στην Αγγλία με την ηρωίδα των στίχων κάθε άλλο παρά κολακευτική είναι.

Το νόημα έχει ως εξής: Είσαι από τον κόσμο των πλουσίων, ψάχνεις εμπειρίες, γενικώς, μέσα στις οποίες είναι και η επιθυμία να ζήσεις όπως οι "απλοί άνθρωποι". Απλός άνθρωπος στην Αγγλία, βέβαια, δεν είναι αυτό που φαντάζεται ή λέει ότι φαντάζεται ο μέσος Νίκος Δήμου.

Άθλια σπίτια, σε άθλιες συνοικίες, σε άθλια συναισθήματα, σκοτωμένα από το αλκοόλ και τη βία για τη βία, που σαρώνει τις συνοικίες των αγγλικών πόλεων κάθε Σαββατόβραδο.

Λέει, λοιπόν, το τραγούδι: "Έλα να γνωρίσεις τους απλούς ανθρώπους, σαν εμένα, αλλά όταν εγώ θα βλέπω τις κατσαρίδες στο δωμάτιό μου, εσύ θα γυρίσεις στον μπαμπά σου".

Έτσι είναι, φίλοι μου. Πολλοί είναι αυτοί που σηκώνουν το λάβαρο της επανάστασης, της αλληλεγγύης (πιο μοδάτο αυτό, τελευταία), αλλά πάντα καβατζωμέμοι. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία ή, για να το πούμε πιο καθαρά, με ψευτολυγμούς δε βάφονται κόκκινες καρδιές.

ΤΙΝΑ

Πλησιάζει η κρίσιμη μέρα, αφού είχε πλησιάσει και μια βδομάδα πριν, ένα μήνα πριν και ένα τρίμηνο πιο πριν. Εμφανές το παιχνίδι της φασιστοΕΕ και των τσιπρορτουνιστών, για να πούμε στο τέλος "Επιτέλους" και να μας φορέσουν το Μνημόνιο 3 αριστερότατα και δημοκρατικότατα.

Σε όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι, βέβαια, για άλλη μια φορά δίνουν τα ρέστα τους και οι "αντίπαλοι" του Τσίπρα, οι φιλελέδες, ντε, οι ορθολογιστές, οι διαφωτιστές της μαύρης νύχτας.

Τι ακούσαμε κι ακούμε για "καταστροφή που έρχεται", τι για "τούνελ που βγαίναμε και ήρθε το τσογλάνι και μας ξαναέχωσε", πόση η ανάγκη για "μεταρρυθμίσεις", για "προσρμογές", για ό,τι δεν είχε φανταστεί ούτε η Θάτσερ στις δόξες της.

Όλη η βεβαιότης τους για το τι θα έπρεπε να γίνει, βεβαίως, πηγάζει από τις μάσες και τις καταθέσεις τους που φοβούνται μη χάσουν, αλλά υπάρχουν και οι αγνοί ιδεολόγοι.

Είναι αυτοί που έχουν το δόγμα ΤΙΝΑ (There is no alternative) κορώνα στην ευρωκεφάλα τους. Κι αυτοί ακόμη όμως, ολίγον τσουτσέκια είναι, όπως και να το πεις. Αντί να βγουν θαρρετά, θατσερικά, μάγκΥκα, να πουν "Απολύστε, καταργήστε ρυθμίσεις, ξεκωλώστε τα συνδικάτα, απελευθερώστε την αγορά, κόψτε συντάξεις", αναμασάνε τα πούστικα περί "Μεταρρυθμίσεων".

Αφήνουν κάτι γραφικούς σαν τον Τζήμερο και πρώην αριστερούς αφιονισμένους του φέις να τα λένε στα ίσα, ενώ αυτοί, σαν νυφίτσες (κουφαλίτσες), πίσω από τις "Μεταρρυθμίσεις" και το "Ρεαλισμό".

Λέτε, λέτε ό,τι θέτε. Τα κανόνια της Ουκρανίας, της ευρωπαϊκιάς, ακούγονται πια δίπλα μας. Ξανανοίξτε τον Λένιν και θα δείτε ότι δεν ήσασταν τόσο ηλίθιοι στα νιάτα σας, όσο μερικοί αυτοαξιολογήστε ετεροχρονισμένα. Νούμερα.

ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ

Τιμή του και καμάρι του και μπράβο του του παιδιού που προσπαθεί να επιβιώσει με 4οο ευρώ. Να του πούμε όμως, επίσης, ότι καλό θα είναι να αγωνιστεί για την ανατροπή του καπιταλισμού, γιατί ούτε θα επιβιώσει με τα 400 ευρώ (χωρίς τη βοήθεια του μπαμπά του) ούτε θα τα έχει για πολύ τα 400 ευρώ, αν σαν ηλίθιος τρώει το παραμύθι για κοινά συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών. Θα πάει στα 300 και μετά σπίτι του ή φυλακή, όταν φέρει κάνα σκαμνί στο κεφάλι του εργοδότη του που θα του προτείνει 200, γιατί έχει "δέκα που περιμένουν να δουλέψουν με εκατό".

Βεβαίως, όταν ένα συριζοπολιτικάντης, όπως ο Φίλης, του λέει να μη φοβάται μήπως χάσει τα 400 ευρώ, ακούγεται χυδαίο. Όχι γιατί πρέπει να σκύβεις το κεφάλι μήπως χάσεις έναν τέτοιο μισθό πείνας, αλλά γιατί σου το λέει ένας τύπος που αναπαράγει τη συνταγή του καπιταλιστικού μονοδρόμου, στολισμένη με κοινωνικές ευαισθησίες και άλλες συριζιές. Σε βάζει, μαζί με τα φιλελεύθερα καθάρματα, να αποδέχεσαι την ειμαρμένη και μετά σου πετάει κιόλας ένα επαναστατικό, για να αισθανθείς και μαλάκας από πάνω.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, τα πράγματα είναι απλά. Όσο κι αν ορθολογιστές προσπαθούν να αποδείξουν το πλέον ανορθολογικό πράγμα στον κόσμο, ότι δηλαδή το αδηφάγο κεφάλαιο τελικά καταλήγει στην κοινωνικά δίκαιη κατανομή πλούτου και ευτυχίας ή (όπως λένε οι πιο ψύχραιμοι ορθολογιστές) στην καλύτερη δυνατή κατανομή, κάθε ηλίθιος ρομαντικός βλέπει αυτό που ένας ακόμη πιο ηλίθιος μαρξιστής έβλεπε και έλεγε μετά τη συντριβή του ναζισμού, 70 χρόνια πίσω:

"Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό". Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ

Ο Νίκος Μπακογιαννόπουλος ήταν αγαπημένη φιγούρα στην τηλεόραση των παιδικών μου χρόνων. Το πατρικό μουστάκι, ο ήρεμος, αργός λόγος του, το τεράστιο γυαλί, η επανάληψη της τελευταίας λέξης στην αρχή της επόμενης περιόδου με είχαν κάνει να τον λατρέψω, όταν ήμουν στο Δημοτικό, κι ας μην καταλάβαινα ούτε τα μισά από τα κουλτουριάρικα που μπουμπούνιζε για να προλογίσει τις εξαιρετικές, κατά κανόνα, ταινίες της "Κινηματογραφικής Βραδιάς".

Ένα παρόμοιο κόνσεπτ εκπομπής και (μικρότερο) μουστάκι είχε και ο Νίκος Δήμου. Η διαφορά ήταν ότι πριν την ταινία (ή μετά, δε θυμάμαι κι ακριβώς) δε μιλούσε μόνος του, αλλά έφερνε και κάτι άλλους τύπους και πλακώνονταν σε συζητήσεις, όχι για την ταινία, αλλά για διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και γενικώς ευρωπαϊκά. Ήταν άλλωστε η εποχή που ο Εθνάρχης ήταν όλο σούρτα-φέρτα, για να πείσει (και καλά) τον Σμιτ και τους άλλους ευρωηγέτες ότι πρέπει να μπούμε στην ΕΟΚ και ο ευρωδήμου είχε αναλάβει κι αυτός να μας πει πόσο καλό είναι να είμαστε Ευρώπη.

Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο μουστάκηδων ήταν ότι ο Μπακογιαννόπουλος έδινε την εντύπωση του αγαπημένου θείου που ξέρει πολλά, αλλά ως γνήσια σοφός, δε λέει ούτε τα μισά, γνωρίζοντας ότι όσο λιγότερα λες, τόσο περισσότερα ξέρεις. Ο άλλος μουστάκιας, ο Ευρωπαίος, ήταν πάντα αντιπαθητικός και, κυρίως, αφόρητα βαρετός. Και οι ταινίες που έδειχνε ήταν, συνήθως, μάπα.

Χρόνια μετά έμαθα ότι είχε γράψει ένα μπεστ σέλερ, που μας έλεγε πόσο κακό είναι να μην μπορούμε να γίνουμε Ευρώπη, ενώ πρόσφατα έμαθα ότι πήγε στη Γερμανία να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία (δεν κάνω πλάκα) κι έτσι κατάλαβε πόσο κακός είναι ο μαρξισμός, αφού σε άρθρο του γράφει σήμερα ότι εκεί έζησε από κοντά την "εξέγερση" στην Ουγγαρία του ΄56 και την "Άνοιξη" της Πράγας του ΄68. (Καλά, πόσα χρόνια ήταν φοιτητής στη Γερμανία;)

Ένας άλλος διαφημιστής, πιο νέος αυτός, χωρίς πτυχίο, ούτε από Γερμανία ούτε από Ελλάδα, ο Θάνος Τζήμερος, μας είχε πει προσφάτως ότι όχι μόνο απέρριψε το μαρξισμό από μικρός, αλλά ότι ο Μαρξ, αυτοπροσώπως, είναι ένας άσχετος που ποτέ δεν κατανόησε τους νόμους της αγοράς.

Λοιπόν, και οι δύο αυτοί αντιμαρξιστές θεωρούνται από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες της διαφήμισης στην Ελλάδα των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Καταλάβατε ότι είναι μεγάλη δυστυχία να είσαι Έλληνας στην Ελλάδα.

ΑΦΩΝΗ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Στα 1929, ολόκληρη η Γερμανία συγκλονίστηκε από την υπόθεση που έμεινε στην Ιστορία ως "Ο Δράκος του Ντύσελντορφ". Ένας τύπος ονόματι Πέτερ Κύρτεν δολοφόνησε και βίασε καμιά δεκαριά γυναίκες και κορίτσια, ακόμη κι ένα οχτάχρονο. Συνελήφθη, η κοινή γνώμη έφριξε και, κατ' απαίτησή της εν πολλοίς, εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα.

Ικανοποιήθηκε το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Τρία χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ είχε το πρώτο σε ψήφους κόμμα στη Γερμανία.

Τέσσερα χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ ήταν φύρερ της Γερμανίας.

Δέκα χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ έκανε ολόκληρη τη Γερμανία να παραληρεί, οδηγώντας την Αρία φυλή στην ιστορική της δικαίωση.

Δεκαέξι χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει, αφού ο αγαπημένος του λαός, (ο φρίττων προ του εγκλήματος του ΄29) είχε εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχους, Εβραίους, Ρώσους, Ουκρανούς, Έλληνες, Σέρβους, Τσιγγάνους, Λευκορώσους, γυναίκες και μωρά παιδιά.

Να μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι και ο ΕςΕς που σκότωσε το βρέφος ημερών στο Δίστομο με ξιφολόγχη θα έιχε φρίξει στο άκουσμα της περίπτωσης του ειδεχθούς εγκληματία, αυτού του τύπου από το Ντύσελντορφ.

Πανούση, παραιτήσου.

ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ

Αυτές τις μέρες πάντα θυμάμαι τη Μάχη του Βερολίνου. Λίγες μέρες πριν αυτοκτονήσει ο Αδόλφος σχεδίαζε επιχειρήσεις τανάλια εναντίον των σοβιετικών στρατιών που τον είχαν περικυκλώσει. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιοι εξ ημών που έχουμε κανονικούς μισθούς και ικανοποιητικά εισοδήματα γενικώς, νομίζουμε ότι θα την βγάλουμε καθαρή και στις παρούσες συνθήκες. Ή ο Βαρουφάκης θα κάμει το θάμα του και θα τρέψει σε φυγή τους κακούς ή θα αναλάβει κάνας Ψαριανός τη διαπραγμάτευση της επιστροφής στην κοινή λογική,να τρέξει το χρήμα από Ντράγκι μεριά, να γεμίσουν πάλι τα ΑΤΜ, σου λένε.

Όπως και να το δεις, όμως, το πράγμα είναι προαποφασισμένο. Μισθοί, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα πάνε άκλαφτα. Αντί να ελπίζουμε ότι θα την σκαπουλάρουμε, ενώ γύρω γίνεται της μουρλής, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε. Το ζητούμενο δεν είναι η διάσωση των συντάξεων, των μισθών, των ΣΣΕ, μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και της Ε.Ε. Αυτά τελείωσαν. Αν θέλουμε να έχουμε κάποιον πολιτικό και κοινωνικό στόχο, δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιβολή σοσιαλιστικής οικονομίας με κεντρικό σχεδιασμό, έξω από τις μυλόπετρες της Ε.Ε.

Είναι βέβαιο ότι αυτός θα είναι ο στόχος σε πολύ λίγα χρόνια και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, που όλο και περισσότερο νιώθουν τη χαζοχαρουμενιά του κοινού ευρωπαϊκού τους σπιτιού να γίνεται ανησυχία και αγωνία για το μέλλον. Καθόλου παράξενο, βέβαια, με σπιτονοικοκύρη τους μονοπωλιακούς ομίλους και το χρηματοπιστωτικό σύστημα που ζητάει όλο και υψηλότερα νοίκια. Μπορεί να φαίνεται ακραίο να δούμε εμείς, οι Έλληνες,  οι ταυτισμένοι με τον ατομικισμό, την κοινωνική αμορφωσιά και τις διαλυμένες κοινωνικές σχέσεις, έναν τέτοιο δρόμο αγώνα. Είμαστε και μικρή χώρα, δεν έχουμε παραγωγική βάση, δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Σωστά. Αλλά η νύχτα είναι βέβαιη. Αν δεν ονειρευτείς το ξημέρωμα, ήλιο δε θα δεις.

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ

Νοτίως της Ιταλίας πνίγηκαν χτες (άλλοι) 400 μετανάστες που προσπαθούσαν να μπουν στην Ευρώπη. Στις μέρες μας δεν υπάρχει τείχος του Βερολίνου, για να σκοτώνονται οι αφελείς που επιζητούσαν ένα σκαραβαίο αντί για Τράμπαντ και το δικαίωμα στη διατροφή των Μακντόναλντς, πλην όμως υπάρχουν άλλα τείχη: Φρόντεξ, λιμενικοί που ρυμουλκούν πίσω στην Τουρκία τα πλοία της απελπισίας, φράχτες συρμάτινοι και, πάνω απ' όλα, όλο το αστικό νομικό οπλοστάσιο περί προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων που κατατείνει στο δικαίωμα της αστικής τάξης να αναπαράγει την οικονομική και πολιτική κυριαρχία της, ρυθμίζοντας, μεταξύ άλλων, τις μεταναστευτικές ροές, μέσα στη φούρια της δήθεν απορρύθμισης της Οικονομίας, βεβαίως.

Όποιος είναι τίμιος άνθρωπος θα πρέπει να μιλήσει γι' αυτό το αίσχος. 

Όποιος είναι λογικός άνθρωπος, ας ρίξει μία ματιά στα στατιστικά στοιχεία. Πόσοι έχασαν τη ζωή τους σε μερικές δεκαετίες ύπαρξης του τείχους του Βερολίνου και πόσοι κατέληξαν στον πάτο της Μεσογείου στους τελευταίους μόνο λίγους μήνες;

Όποιος είναι ακόμη πιο λογικός, διαφωτιστής ούτως ειπείν, ας κάνει έκκληση αυστηροποίησης των μέτρων αποτροπής της εισόδου στην Ελλάδα. Αν δεν πνιγούν μερικά μωρά ακόμα, θα μας έρθουν κι άλλοι, θα αποσταθεροποιηθεί η Οικονομία, θα διαρραγεί ο κοινωνικός ιστός, θα πάρουν το πάνω χέρι οι φασίστες. Γιατί άλλωστε να αφήσουμε να επιβάλουν οι χρυσαυγίτες μία ναζιστική πολιτική, αφού μπορούμε εμείς να την επιβάλουμε καλύτερα;

Ο ρομαντισμός, για κάποιους, πάει γάντι με το ναζισμό. Ο ρομαντισμός πάει χέρι-χέρι με τον ιδεαλισμό. Ο ιδεαλισμός δε θα υπήρχε αν δεν είχε προηγηθεί ο Διαφωτισμός. Απλά τα πράγματα. Ο καθένας βλέπει ό,τι θέλει να δει.

ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΖΩΗ

Θεωρώ ότι κάποιοι από τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές είναι μικρονταβατζήδες που πουλάνε προστασία σε μαγαζιά και μούρη σε αφελείς, ηγούμενοι ομάδων από παιδάκια 16-18 ετών, που ψάχνουν κάτι διαφορετικό από Πάολα και Παντελίδη στη ζωή τους. Η μικροκοινωνία των Εξαρχείων ξέρει πολύ καλά σε ποιους αναφέρομαι. Αυτοί είναι μία περίπτωση. Προσωπικά, έχω δει μία εξ αυτών των ηγετικών φυσιογνωμιών, λίγο πριν από πορεία το φθινόπωρο του '10, να συμπεριφέρεται ως πασάς στα Γιάννενα σε φαστφουντάδικο της Πατησίων, ενώ τα πιτσιρίκια τού πήγαιναν νερό, σάντουιτς κ.λπ.

Παρ' όλα αυτά, στο χώρο υπάρχουν πραγματικοί αγωνιστές που, πλανεμένοι, εννοείται, όπως οι άλλοι στην Κροστάνδη, επιμένουν να τα βάζουν με τις αρχές, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος και χωρίς καμία προοπτική, βέβαια. Θεωρώ υγιές κάποιοι απ' αυτούς να πάνε στο προαύλιο της Βουλής και να πετάξουν προκηρύξεις υποστήριξης των συντρόφων τους, που είναι φυλακισμένοι και κάνουν απεργία πείνας. Στο βαθμό που δεν έφεραν οπλισμό, δεν είχαν καλυμμένα πρόσωπα και δεν έκαναν την παραμικρή επιθετική ενέργεια, ούτε καν εκστόμισαν υβριστικά συνθήματα, το μόνο που έχω να πω είναι μπράβο τους και μπράβο και στην Ζωή Κωνσταντοπούλου που δε βρήκε τίποτα μεμπτό στην περίπτωσή τους.

Αντιθέτως, είναι εξαιρετικά προσβλητικό για τη νοημοσύνη μου και την προσωπική μου αξιοπρέπεια να ξέρω ότι χιλιάδες συμπολίτες μου εξακολουθούν να ψηφίζουν και να στέλνουν μέσα στο Κοινοβούλιο κάτι απίθανους τύπους που κινούνται ανάμεσα στο γελοίο και το χυδαίο, υπηρετώντας με συνέπεια και τα δύο.

ΕΝ ΟΔΩ ΑΡΑΒΑΝΤΙΝΟΥ

Στην παλαιά πολυκατοικία, λίγα μέτρα από το Λύκειο όπου ο Αριστοτέλης φιλοσοφούσε περιπατών, ο γηραιός, πλην ακμαίος, κοτσονάτος, ούτως ειπείν, Κρης εκ Χανίων ανεγίγνωσκε την αυτοβιογραφία του, το τελευταίο κεφάλαιο συγκεκριμένα. "Το κεφάλαιο αυτό το έχω ξεχειλώσει. Αχ, Θεέ μου, δε λες να με πάρεις και έχω κάνει τον επίλογο μεγαλύτερο από το κύριο μέρος". Ένα πικρό, χαρακτηριστικό, χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Τον εμβριθή στοχασμό του φιλοσοφούντος παλαιμάχου πολιτικού διέκοψε ο χαρακτηριστικός ήχος κλήσης του Σκάιπ. Στην οθόνη του λάποπ (δώρο του Κυριάκου) ενεφανίσθη ο Κυριάκος.

- Μπαμπά, έχω εδώ έναν κύριο που έχει καταπληκτικές ιδέες. Σε θαυμάζει και θέλει να τις μοιραστεί μαζί σου.

Ο ψηλός ταράχτηκε. Την τελευταία φορά που το στερνοπαίδι του τού είχε εμφανίσει κάποιον στην οθόνη ήταν ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, αναγκάζοντάς τον να επικαλεστεί αδιαθεσία, αφού τον Μπάμπη δεν τον είχε ούτε για στημένη συνέντευξη, όχι για ιδιωτική συνομιλία.

- Κυριάκο,σου 'χω πει...

Πριν ολοκληρώσει τη φράση του ο Θάνος Τζήμερος ήταν χαμογελαστός μπροστά του. Το σοκ ήταν μεγάλο. Πόσα μπορεί ν' αντέξει ένας ενενηνταπεντάρης;

- Εξοχότατε...
- Παιδί μου, δεν είμαι η Μέρκελ.
- Χεχε. Τι χιούμορ. Είστε πάντα αξεπέραστος. Λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Τώρα που οι ηλίθιοι του Τσίπρα καταστρέφουν τη χώρα, ετοιμάζεται το τέλειο έδαφος για να σπείρουμε τον φιλελεύθερο σπόρο μας. Για να δημιουργήσουμε ξανά!
- Κυριάκο, ήπιατε από την ανωγιανή τσικουδιά; Σου 'χω πει ότι αυτή δεν κάνει για ...
- Χεχε. έκτακτος. Λοιπόν, πρέπει να ετοιμάσουμε την αντεπίθεσή μας, ξεκινώντας από την Τζια.
- Πώς;
- Στην Κέα των αρχαίων μας προγόνων οι γέροι που ήταν βάρος για την οικογένεια και την κοινωνία θεωρούσαν καθήκον τους να αυτοκτονήσουν. Οι αβελτηρίες του κοινωνικού σοβιετικού μας κράτους έχουν ως κορυφαία έκφρασή τους τη χρηματοδότηση των συνταξιούχων από τα λεφτά του εργαζόμενου πληθυσμού. Αν κόψουμε τις συντάξεις στα 200 ευρώ ταβάνι, θα μπορούσε το κράτος να επιδοτεί τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα με 50 ευρώ μηνιαίως, να δίνει ο επιχειρηματίας άλλα 150 μάξιμουμ και όλη η οικονομία θα απογειωνόταν.
- Δηλαδή, μου προτείνετε να αυτοκτονήσω;
- Χεχε. Εξαιρετικός. Λοιπόν, τι λέτε;

Ο Μητσοτάκης πάτησε την αποσύνδεση κι άφησε τον Θάνο με την ιδέα ξεκρέμαστη.

Κοίταξε το βιβλίο. Έπεσε το μάτι του στο κεφάλαιο "Το '89 που δεν ήταν βρόμικο".

- Χαρίλαε, πόσο δίκιο είχες.

Έκλεισε το βιβλίο. Ήταν ώρα για ύπνο.

ΤΟ ΜΙΣΟ ΕΥΡΩ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΤΟΥΦΕΚΙΖΕΤΑΙ

Ψιτ, εσύ που μας ζαλίζεις ακόμη με την πιπίλα του ευρωπαίου δημοκράτη που είναι ασφαλής και διάγει βίον ειρηνικό, τρεις απλές υπενθυμίσεις:

1. Όραμα της Ευρώπαϊκής Ένωσης είναι να δημιουργήσει συνθήκες Κίνας στα φτωχά μέλη και ΗΠΑ στον σκληρό πυρήνα, για να παραμείνει "ανταγωνιστική", ήτοι για να συνεχίσουν να τρώνε καλά οι μονοπωλιακοί όμιλοι και στην "κρίση", όπως τρώγανε και στην "ανάπτυξη". Κοινωνικά κράτη και τέτοιες αηδίες του Βίσμαρκ και του Αντενάουερ ξεχάστε τα. Ήταν για αφελείς που πηδούσαν το τείχος να ζήσουν το όνειρο της Δύσης.

2. Η Ευρωπαϊκή Ένωση απροκάλυπτα προκάλεσε τον πιο αιματηρό πόλεμο στην Ουκρανία από την εποχή της ναζιστικής εισβολής στη δεκαετία του '40. Ακόμη και λοβοτομημένος ευρωπαϊστής βλέπει ότι αν δεν είσαι έτοιμος να μπεις στην ευρωπαϊκή οικογένεια, υπάρχει και η τζιχάντ η ευρωπαϊκιά, με μπροστάρηδες τα ναζιστικά αποβράσματα.

3. Αν θεωρείς ότι η Ελλάδα δεν έχει παραγωγική βάση, σκέψου ποιο είναι το χρονικό διάστημα που η παραγωγική βάση ισοπεδώθηκε. Αν ακούς τον Τζήμερο που σου γανώνει το μυαλό με τη διαφθορά και τον κρατισμό που δεν άφησαν την Ελλάδα να αναπτυχθεί, δες την ανάπτυξη της Βουλγαρίας και της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας και θυμήσου ποιος αφήνει τον Χριστοφοράκο να βολτάρει στο Μόναχο και για ποιον προφανή λόγο.

Δίδαγμα: Όποιος εξακολουθεί να μιλάει για Ευρώπη της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας σε λίγο θα μοιάζει με την Λουκά. Βεβαίως, ελλοχεύει ο κίνδυνος της Ευρώπης των Λαών με την Λούκα. Έχει πολλά ποδάρια ο ευρωκαπιταλισμός.

ΠΟΤΑΜΙ-ΣΕΛΦΙΣ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στο λιτό γραφείο του Σταύρου η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από βαριά. Δύο μπροστάρηδες της κατάκτησης της θέσης του τρίτου δημοκρατικού κόμματος, ο κατά συνθήκην αρχηγός και η καθηγήτρια με τα ατελείωτα πόδια που αγαπάει αλλά δε δεσμεύεται από τις ιδεολογίες, είχαν βάλει στη μέση τον καραφλό ποδηλάτη και τον αγαπημένο του κοινού Κίτσο, που εξέθεσαν το Ποτάμι με τα χαχανητά και τις σέλφις τους στην παρθενική βουλευτική τους εμφάνιση.

- Είστε τελείως νούμερα, γαμώ το ξεσταύρι μου;
- Σταύρο, εγώ....
- Σκάσε!!! Νομίζεις ότι είσαι με την Τσιτσιμπίκου  στην ΕΡΤ; ΕΡΤ γιοκ, αγοράκι μου! Το ψωμάκι σου τώρα το βγάζεις στη Βουλή και χωρίς εμένα ακόμα θα έβριζες τον Σαμαρά που σε έβαλε στην ευρωπολιτική.

Ο Γιώργος είχε λουφάξει και κοίταξε με δακρυσμένα (και καλά) μάτια την Παναγιά της μεταμοντέρνας διανόησης, την Αντιγόνη. Μάταια.

- Καλά σου λέει, ρε γκάου! Σε λίγο θα αρχίσετε να παίζετε και μπουκάλα με την Έλενα Ράπτη, ενώ κάνω επερώτηση για τις προοπτικές επέκτασης της Αττικής Οδού μέχρι τη Θήβα.

Ο Νίκος Ορφανός δεν έλεγε τίποτα. Με σκυμμένο το κεφάλι έκανε ότι υπέμενε στωικά το μπαράζ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η καρδιά του πετάριζε χαρούμενα. Μόλις είχε λάβει ειδοποίηση με εσεμές ότι στον τραπεζικό του λογαριασμό είχε μπει η πρώτη του βουλευτική αποζημίωση. Είχε να νιώσει έτσι από τότε που έφαγε την πρώτη του ΙΟΝ αμυγδάλου. Ο Σταύρος το τζιμάνι τον πήρε  γραμμή.

- Τι χαμογελάς, ρε, σαν να έκλεισες συμβόλαιο για σίριαλ του ΜΕΓΚΑ; Εδώ, ρε, είναι Βουλή. Μας βλέπει κόσμος, μας βλέπει ο κύριος Ψυχάρης, ο κύριος Μπόμπολας, η Σώτη. Όλοι αυτοί περιμένουν από εμάς να σώσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας κι εσείς γελοιοποιείτε το ποτάμι της νέας ευρωπαϊκής Ελλάδας, που ξεκίνησε στις 25 του Γενάρη.
- Ιανουαρίου, τον διόρθωσε η Αντιγόνη, που δεν ανεχόταν την αριστερή κουλτούρα και ιδιόλεκτο.

Ο Σταύρος ετοιμάστηκε να της ρίξει μερικά γαμωσταυρίδια, εκτός εαυτού, σχετικά με την άποψή του για όσους το παίζουν ξερόλες με διδακτορικά.

- Αντιγόνη, θυμάσαι τι είχα πει για τον Μαζάουερ; Ξέρεις πώς τους λέω τους διδάκτορες, ε;
- Πώς, Σταύρο μου;

Η ειρωνική και κοφτερή σαν λεπίδα χροιά αυτού του "Σταύρο μου" δημιούργησε συνθήκες εκρηξης μεγατόνων. Την ηλεκτρισμένη σιγή έσπασε ένα λυτρωτικό ρινγκτόουν. Το γνωστό παπαροθέμα των Γκαλέξικο. Ο Σταύρος απάντησε χωρίς να δει τον καλούντα.

- Ναι!...Γιάνη, μην ανησυχείς. Αν την κάνει καμιά Βαλαβάνη, εμείς είμαστε εδώ.

Έκλεισε το τηλέφωνο. Κοιτάχτηκαν και οι τέσσερις. Είχαν πια βουρκώσει.

- Συγγνώμη, αρχηγέ. Μην ανησυχείς. Η Ευρώπη μπορεί να στηριχθεί πάνω μας, είπε ο Αμυράς ρουφώντας τις μύξες του.

Σκοτείνιαζε.

ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΧΑΡΤΙΩΝ

Ξέρετε γιατί, με τη φορά που έχουν πάρει τα πράγματα και αν αυτή συνεχίσει ως έχει, σε ενδεχόμενο δημοψήφισμα το "Έξω από την ΕΕ" θα πάρει πάνω από 60%;

Διότι όλο και περισσότερο η ΕΕ φαίνεται ως μία ετοιμόρροπη κατασκευή που κανείς σοβαρός άνθρωπος δε θεωρεί ότι έχει μέλλον.

Διότι, μετά τα γεγονότα της Ουκρανίας, έγινε φανερό και στον πιο ευρωκαλόπιστο ότι ΕΕ σημαίνει αδίστακτη χειραγώγηση πολιτικών σε τρίτες χώρες και άνοιγμα του δρόμου για τοπικούς και γενικευμένους πολέμους.

Διότι όλο και περισσότερο η νεοφιλελεύθερη συνταγή που αποτελεί το μονόδρομο της ΕΕ φαίνεται ότι δεν έχει μέλλον, παρά μόνο για αυτούς που την έφτιαξαν: Τους καπιταλιστές και τα ποικιλώνυμα τσιράκια τους, πολιτικούς, θινκ τανκ και λοιπά τσογλάνια.

Διότι, πάνω απ' όλα, φιλοευρωπαϊστής για έναν κανονικό άνθρωπο στην Ελλάδα σημαίνει κάποιο τυπάκι που κονομάει από τα ευρωπρογράμματα, ως επιχειρηματίας ή ως τσιράκι του επιχειρηματία ή κάποιο χάπατο που πιστεύει ότι δε θα έχει κωλόχαρτο, αν βγει από την ΕΕ.

Εν κατακλείδι, το ρεύμα υπέρ της εξόδου από την ΕΕ διογκώνεται σε βαθμό ανάλογο της προβολής της ως προϋπόθεσης να καταναλώνουμε χαρί υγείας. Όταν η πολιτική στηρίζεται σε κωλοεπιχειρήματα, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.

ΝΕΑΝΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ

«Σε αυτό προσβλέπουν οι άνεργοι νέοι; Να γίνουμε μια εστία σοσιαλισμού στη νοτιοανατολική γωνία της Ευρώπης;», αναρωτήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Προφανώς, ο κύριος Μητσοτάκης, έχοντας αντίληψη των επιθυμιών της νεολαίας από το οικείο και ευρύτερο φιλικό του περιβάλλον, θεωρεί ότι κάποιοι έλληνες νέοι προσβλέπουν στο να τους στείλει ο μπαμπάς τους στο Χάρβαρντ, να παίξουν για πολύ λίγο το ρόλο στελέχους πολυεθνικής και μετά να γίνουν υπουργοί και πρωθυπουργοί.

Κάποιοι άλλοι έλληνες νέοι που ξέρει ο κύριος Μητσοτάκης προσβλέπουν στο να κληρονομήσουν τον μπαμπά τους, τον επιχειρηματία, και να επιχειρήσουν κι αυτοί μέσα σε μια ακόμη πιο ελεύθερη αγορά που θα απελευθερώσει κι άλλο τις καινοτόμες ιδέες τους.

Κάποιοι άλλοι νέοι που ξέρει ο κύριος Μητσοτάκης, απ' όσα του λένε τα πληρωμένα από το Δημόσιο υπαλληλάκια του, που διαχειρίζονται τα της εκλογικής του περιφέρειας, θα πουλούσαν και τη μάνα τους και, προφανώς, θα ψήφιζαν και Μητσοτάκη, αν είχαν μια αμυδρή ελπίδα να βρουν θέση στη νέα Ελλάδα των σταρτ απ και οι πιο παραδοσιακοί και βολικοί σε κάνα ΕΣΠΑ του πεντάμηνου με πεντακόσα ευρώ. Και όλα αυτά, για να τα ακουμπάνε στην Πάολα και τον Παντελίδη.

Δυστυχώς, ο κύριος Μητσοτάκης, τώρα που το σκέφτομαι, ξέρει καλά τους έλληνες νέους. Ελπίζω, σύντομα, οι έλληνες νέοι να μάθουν καλύτερα τους εαυτούς τους από τον κύριο Μητσοτάκη.

ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ - ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΑΣ

Επί τη ευκαιρία των επερχομένων εκλογών ενεθυμήθην τους λόγους περί αυτοκτονιών. Πόσες είναι οι αυτοκτονίες λόγω κρίσης; Καμία; Καμιά κατοστή; Τρεις χιλιάδες; Δέκα χιλιάδες;

"Ώπα, σε πιάσαμε", σου λένε, αν ξεπεράσεις το ψυχολογικό όριο των "μερικών εκατοντάδων". "Λαϊκίζεις, προσθέτουν, και, στο φινάλε, αν δεν είχαμε τον Παπανδρέου να μας πρωτοσώσει, τον κύριο Παπαδήμου να μας σώσει και τον Σαμαρά να μας αποσώσει, οι αυτοκτονίες, οι καταθλίψεις, οι φτωχοί θα ήταν περισσότεροι, θα είχαμε γίνει Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν".

Όλα αυτά δεν τα λένε πρώην δαπίτες του '80, που ρητόρευαν για τους συμμορίτες, τους εαμοβούλγαρους και άκουγαν Ρόπμπερτ Γουίλιαμς ούτε δαπίτες του 21ου αιώνα που άκουγαν Κώστα Καραμανλή να μιλάει για ποδόσφαιρο και χώνονταν στα κόλπα μαζί με τους πασόκους.

Τα λένε ευαίσθητοι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που μάχονται για δικαιώματα, γενικώς, παραβλέποντας το βόθρο του καπιαλισμού στον οποίο πρέπει να τα προστατεύσουμε. Και μέσα στο ρεαλισμό τους βρίσκουν τα ωραία τους άλλοθι. Άλλος θυμάται τον αρχικνίτη που έκανε μπίζνες στη Μόσχα που είχε πάει να σπουδάσει, άλλος τη ρηγού που ούρλιαζε υπέρ του δημοκρατικού σοσιαλισμού και ετοίμαζε βαλίτσες για Βρυξέλλες, στην ΚομιΣιόν, ντε, ενώ οι πιο ακραίοι ανεβοκατεβάζουν τα εκατομμύρια που εξόντωσε ο Στάλιν, οπότε Κατίν και κολύμπα.

Καληνύχτα σας και όνειρα σταθερά και απονήρευτα. Παρατήστε μας.
 
Εμείς έχουμε άλλο ένα ξενύχτι μπροστά μας.
Στον τοίχο του Περ Λασέζ αφήνουν ακόμη λουλούδια. Στους δρόμους του Παρισιού τα πιτσιρίκια το φωνάζουν: Δεν τα παρατάμε.