Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΟ ΣΙΚΑΓΟ




Μέσα από την ομίχλη και τον καπνό, καθώς οι ευέλπιδες έριχναν τις τελευταίες σφαίρες τους πριν παραδοθούν, οι βροντές από το Aurora τράνταζαν συθέμελα το στούντιο της ΕΡΤ. Οι εργάτες του Σικάγο σαν να αναθάρρησαν και είπαν να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια να σπάσουν τον κλοιό των αστυνομικών, που είχαν λίγο πριν ξαπλώσει κάμποσους απεργούς. Όλα όμως πάγωσαν όταν η Έλλη Στάη, η πρώτη σοσιαλίστρια εκφωνητής ειδήσεων στην ελληνική τηλεόραση, μας υπενθύμισε ότι Αριστερά και Δεξιά, πλέον, δεν υπάρχουν και ο κύριος Φελέκης αναρωτήθηκε αν οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται για το πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, εκτός ευρώ, εκτός Ευρώπης, εκτός εαυτού, τέλος πάντων, αν κάνουμε το σύστημα που μας ταϊζει. Οι προδομένοι από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες και στοιχισμένοι σε γραμμές μελλοθανάτων ισπανοί δημοκρατικοί έπεφταν μπροστά από τοίχους στις μαζικές εκτελέσεις του κοντού στρατηγού, μετά από χρόνια όμως θα άκουγαν κι αυτοί ότι για την απώλεια των θέσεων εργασίας και της ζωής τους, πιθανόν, φταίνε αυτοί που εργάζονται, αλλά συχνά πυκνά, το είπε και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, δεν εργάζονται, αντιθέτως απεργούν και απεργώντας κλείνουν τα εργοστάσια όπου εργάζονται και τα έχουν αυτοί που εργάζονται, για να πλουτίσουν από αυτούς που εργάζονται. Ο Σπάρτακος δεν μπορούσε, βέβαια να φανταστεί ότι σε θερμοκρασίες πολύ κάτω από το μηδέν μια ομάδα ποδοσφαίρου θα είχε τ' όνομά του ούτε βέβαια ότι θα τον θυμόντουσαν η Ρόζα και ο Καρλ πριν τους στείλουν να δουν τα ραπανάκια ανάποδα, γιατί παραλόγως, ενάντια στην κοινή λογική, απετόλμησαν το αδιανόητο. Να ξεκινήσουν μια επανάσταση στο Βερολίνο, που είχε γονατίσει το '19 από την πείνα, αλλά ήρθε η ανάκαμψη, μετά ξανά η πείνα, μέχρι που με τον Αδόλφο βρήκαν πια οι Βερολινέζοι το δρόμο για την ευτυχία στα ερείπια του Ράιχσταγκ. Και ήρθαν καιροί καλοί, με όμορφες πέντε μέρες δουλειάς για όλους αν και ο εργάτης πια δεν υπάρχει, πήγε στη χώρα του Μάο, που έγινε όμως το νεκροταφείο της Φόξκον. Κι εσείς που μείνατε πίσω ανοίξτε τ' αυτιά σας και σφίξτε τη ζώνη σας. Μόνο που θα χρειαστεί να την σφίξετε στο λαιμό σας.

Τι χυδαίο που είναι να ακούς ότι πρέπει να σκύψεις το κεφάλι, για να μη στο κόψουν. Χυδαία όμορφο να στο λένε αυτοί που βλέπεις να εκλιπαρούν για λίγες στιγμές ακόμη, πριν γίνει αύριο.

Η πιο μαύρη νύχτα θα φέρει το φως.
Μπέρτολτ Μπρεχτ

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Έχουν ξελυσάξει τα φιλελεύθερα αγόρια και κορίτσια, στο Ίντερνετ κυρίως, με την ταύτιση κομμουνιστών και ναζί-φασιστών. Παλιά ιστορία, θα μου πείτε, τι σας πρήζω τώρα, τρεις μέρες πριν την Πρωτομαγιά, που δεν είναι αργία, είναι απεργία; 

Αυτό που με εντυπωσίασε, είναι η ερμηνεία της ανόδου της Χρυσής Αυγής από τους Δραστήριους, με αναφορές στην Αριστερά, που υπονομεύει την αξιοπιστία των θεσμών, που δεν έχει θετικές προτάσεις για το οικονομικό αδιέξοδο και πάνω απ' όλα στην Αριστερά που δεν απορρίπτει ξεκάθαρα τη βία ως μέσο πολιτικής πάλης.

Με άλλα λόγια, οι ανησυχούντες φιλελεύθεροι, οι οποίοι αποδίδουν τη θρυλούμενη κατάρρευση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού μπουρδέλου στις πελατειακές σχέσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ  και στα επιδόματα που παίρνουν οι ρεμαλοσυνδικαλιστές της ΔΕΗ, αντιλαμβάνονται την άρνηση των αριστερών να αποδεχτούν την αναγκαιότητα φιλελεύθερης μεταρρύθμισης ως αιτία κοινωνικής ρηγμάτωσης και ως υπονόμευση του ρεαλιστικού τρόπου προσέγγισης της οικονομίας. Ως εκ τούτου, οι κομμουνιστές γίνονται οι τροφοδότες του μανιχαϊσμού, που πάντα ευνοεί τους πλέον ηλίθιους και μισαλλόδοξους του πολιτικού φάσματος, ήτοι τους φασίστες. Αυτό το σκεπτικό, όμως, φίλοι μου φιλελεύθεροι, είναι πολύ χειρότερη βία από τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, που εμποδίζουν τα τσιράκια των εργοδοτών να σπάσουν την απεργία των ναυτεργατών ή των χαλυβουργών.

Φρέσκιες ιδέες από τον προηγούμενο αιώνα. Όπως αυτές που προβάλλουν οι οικονομικοί φωστήρες της Δράσης για την αντιμετώπιση των οικονομικών αδιεξόδων. Θα κάνουμε, θα δείξουμε, θα προσθέσουμε, θ' αφαιρέσουμε, θα διαιρέσουμε (έχουν και τον Δοξιάδη, βλέπεις) και τσουπ, έτοιμη η Ελεύθερη Οικονομία, να'σου οι θέσεις εργασίας να αυγατίζουν και οι εξαγωγές να απογειώνονται και η Θάτσερ να ξανανοιώνει εκεί που έλεγες ότι σάπιζε. Όλοι αυτοί οι ν/φ κινδυνεύουν να γίνουν γραφικοί, πριν καν τριφτούν με τον κόσμο που αποδίδει τέτοιους τίτλους. Εναντίον του ισοπεδωτικού λόγου της Αριστεράς ή της Δεξιάς δεν μπορείς να αντιδράς με ισοπεδωτικές αντιλήψεις. Θα γίνεις ο Μπουλντόζας (R.I.P. Μιλτιάδη Έβερτ) της φιλελεύθερης σκέψης εν Ελλάδι. 

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

ΕΠΕΣΕ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ


Το άκουσα σήμερα στην εκπομπή της Τζίνας Μοσχολιού στον 9.84 και εκουφάθην. Ο Μανώλης Κοττάκης, δημοσιογράφος υπέρ το δέον κοντά στη ΝΔ, σαφέστατα πρότυπο "ρεαλιστή" δεξιού, με ύφος "μάγκες, δεν έχετε πάρει πρέφα τι παίζεται - θα σας πω εγώ", υποστήριξε ότι η στρατηγική επιλογή να παραμείνουμε στο ευρώ είναι ορθή, καθώς σε κάνα-δυο χρόνια (έτσι ακριβώς το 'πε) η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα κόψει χρήμα, θα διαγραφεί το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους μας (ανώδυνα προφανώς δι' ημάς) και τότε, καθώς θα 'μαστε μέσα στη βάρκα, θα φάμε (πάλι) με χρυσά κουτάλια (τα χρυσά κουτάλια είναι δική μου έκφραση, όλα τ' άλλα του συνονόματου. Μα την Παναγιά, που λέει κι ο αρχηγός). 

Όταν ακούς τέτοια, αντιλαμβάνεσαι ότι η κρίση είναι πολύ χειρότερη απ' ό,τι φανταζόσουν μέχρι τώρα. Οι εκπρόσωποι του ρεαλισμού το ρίχνουν στην Λίτσα Πατέρα και τον Κώστα Λεφάκη (οι πιο παραδοσιακοί) ή στον Πητ Παπαδάκο (οι πιο λαϊκοί). ΘΑ κόψει, λέει, χρήμα η ΕΚΤ. Το ενδεχόμενο, βέβαια, να κόψει λάσπη η Γερμανία και να πάρουμε από τα τρία το μακρύτερο (χέρι ευρωπαϊκής αλληλεγγύης) είναι μόνο στο μυαλό αρρωστημένων οικονομολόγων (κάθε άλλο παρά αριστερών, σημειωτέον).

Όταν ήμουν ένας μικρός, απονήρευτος και άβγαλτος (φιλο)κομμουνιστής, άκουγα ότι από μήνα σε μήνα, από βδομάδα σε βδομάδα, από μέρα σε μέρα, θα κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση. Μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευα ότι κάτι θα γίνει και το κόμμα θα πάρει και θα δώσει νέα πνοή σε μια τελειωμένη υπόθεση. Όταν έγινε η τελευταία υποστολή της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο ήμουν φαντάρος στο Μπέλες. Ήταν χειμώνας και με είχε στείλει ο αξιωματικός υπηρεσίας να φέρω ξύλα για την ξυλόσομπα. Όταν μπήκα στο εποπτείο, ήταν ανοιχτή η τηλεόραση και είδα τον διαφημιστή της Πίτσα Χατ να μιλάει για τελευταία φορά ως πρόεδρος της ΕΣΣΔ και μετά τη σημαία να κατεβαίνει. Μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Μα τον Τουτάτη, έχει ο καιρός γυρίσματα.

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

ΠΑΤΑΤΟΦΑΓΟΙ


Προφανώς η λιτότητα στην Ολλανδία δεν είναι "άλλη μία ελληνική ιστορία στο βορρά", όπως θα βιαστούν να πουν κάποιοι. Φυσιολογική φάση στον κύκλο της κανονικότητας, θα πουν οι απέναντι και θα προσθέσουν ότι εκεί η κοινωνία έχει συνοχή, το κράτος λειτουργεί, η επιχειρηματικότητα είναι υγιής κ.λπ.

Σίγουρα η Ολλανδία δεν είναι Ελλάδα, είναι όμως επίσης βέβαιο ότι, στο πλαίσιο της γενικευμένης κρίσης της ευρωζώνης και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα νέα από την Ολλανδία δεν μπορούμε να τα ξεπετάξουμε στη λογική "business as usual". Μιλάμε για μία από τις τρεις ευρωπαϊκές χώρες-υποδείγματα της δημοσιονομικής υγείας, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ζωντανής απόδειξης, ρε παιδί μου, ότι η Ιστορία τίναξε τα πέταλα. Λες ο Βαν Γκογκ να είχε δει ό,τι δεν έβλεπαν οι υπόλοιποι βαρεμένοι προτεστάντες πίσω από τα φράγματα που έχτιζαν;

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ

Η Ε.Ε. έδωσε, λέει, το πράσινο φως για να συνεχιστούν τα παγωμένα μεγάλα έργα στην Ελλάδα. Σύμφωνα μάλιστα με το in.gr, τα χρήματα θα αρχίσουν να εκταμιεύονται από Ιούνιο. Ένας συνταξιούχος ΔΕΚΟ μου εκμυστηρεύτηκε ότι θα ψηφίσει Βενιζέλο, γιατί εμπνέει εμπιστοσύνη και τα πράγματα από δω και πέρα θα στρώσουν. Πριν λίγες μέρες γύρισα από τις πασχαλινές ολιγοήμερες διακοπές μου και ασυναίσθητα με έπιασα να οραματίζομαι τις πολυήμερες καλοκαιρινές. Μυστακοφόρος, συμπαθέστατος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (όχι της φλωροΔΗΜΑΡ), λέει ότι βασικός στόχος είναι η παραμονή στο ευρώ, γιατί το ευρώ είναι και γαμώ (τα νομίσματα) και στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα μικρά κλωσσόπουλα θα γίνουν μεγάλες και υγιείς κότες (για σφάξιμο, θα προβόκαρα). Και εννοείται ότι και φέτος τον Μάη (όπως κάθε Μάη) θα 'ναι ωραία με την κούπα στον Περαία .

Μήπως όλα ήταν ένα κακό όνειρο; Ποια χρεοκοπία, ποιο κούρεμα, ποια κρίση χρέους της ευρωζώνης; Εντάξει, μας έχουν κόψει κάτι ψωροευρώ, μας πέταξαν και κάτι ξεκούδουνους φόρους, αλλά ας μην είμαστε μίζεροι. Βρέθηκε στην ανάγκη αυτό το Γιούνκερ και μας είπε να του σταθούμε. Τι διάολο; Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι. Είμασταν και λίγο τσαχπινογαργαλιάρηδες, ψιλοδιεφθαρμένοι, αλλά τώρα όλα καλά. Ο Άκης στην μπουζού και μεις σαν τον αλκοολικό κρύβουμε το Καγιέν πίσω από την πλάτη και λέμε στον κύριο Ρεν ότι δε θα ξανακάνουμε μαλακίες. Λίγο νοικοκύρεμα, λίγο ξεσκόνισμα και όλα καλά. Στην καλύτερη γειτονιά ζούμε, στη ζώνη Σέγκεν, ευρώ και δυτικού πολιτισμού (να μην ξεχνιόμαστε), μαλάκες είμαστε να την ψάχνουμε γι' αλλού; 
-----------------------------------------------------------
Υπάρχουν όμως στιγμές που η Αποκάλυψη μοιάζει να έρχεται, όταν ολόκληρη η δομή του κράτους και της υφιστάμενης κοινωνίας μοιάζει πράγματι έτοιμη να καταρρεύσει, και το μικροσκοπικό φως της ελπίδας γίνεται φως μιας πιθανής χαραυγής.
Eric Hobsbawm, "Ληστές"




ΕΡΧΟΝΤΑΙ



Η φίλη Λιάνα Γερασοπούλου έγραψε το εξής στο fb: Η τυχόν είσοδος ΧΑ στη Βουλή θα είναι απλώς το outing ενός καλοκρυμένου μυστικού. Κάτι σαν τη μοιχεία των γυναικών.Εφτασφράγιστα. Μέχρι πρότινος...

Στη χώρα που έδωσε συχωροχάρτι στους εγκληματίες πολέμου που σφαγίασαν τον πληθυσμό της.
Στη χώρα που οι συνεργάτες των Ναζί έγιναν οι μπράβοι και τα καμάρια της μεταπολεμικής άρχουσας τάξης.
Στη χώρα που χιλιάδες άνθρωποι για χρόνια διαβάζαν Αυριανή και εκδότες από το πουθενά ανέλυαν την πολιτική κατάσταση σε editorial μεταξύ κώλου και Μυκόνου.
Στη χώρα που δεν υπάρχει σχολείο, παρά μόνο φροντιστήριο και το Πανεπιστήμιο είναι τα πάρτι της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ.
Στη χώρα που η πειθώ ταυτίζεται με τη μόδα - κάποτε το λέγαν σοσιαλισμό, τώρα οικονομία της αγοράς, πάντα μέσα στα σκατά, εννοείται.
Στη χώρα που ο ιδιοκτήτης μεζονέτας και Καγιέν πουλάει μούρη σαν Ωνάσης, θέλει όμως να έχει και μια καβάτζα λαϊκότητας.
Στη χώρα μας, τέλος πάντων, έχει δημιουργηθεί, από χρόνια, ένας τεράστιος βόθρος που όσο υπήρχε χρήμα τον εκκένωνε το βυτιοφόρο της λήθης, της ανεμελιάς, της μαλακίας, ρε παιδί μου. Τώρα όμως; Χρυσή Αυγή, κύριοι.



Τρίτη 17 Απριλίου 2012

ΜΟΝΟΙ

Είμαστε και πάλι μπροστά στο (ψευτο)δίλημμα. Συνεργασία της Αριστεράς ενόψει εκλογών, για να απαλλαγεί η χώρα από τους κακούς γαλάζιους, πράσινους και μαύρους δεξιούς, ή χώρια τα κουκουέδικα τσανάκια μας; Χωρίς περιστροφές λέω χώρια. 

Δεν απορρίπτω τη συνεργασία μόνο στη βάση της χυδαίας γελοιότητας κάποιων καιροσκοπικών σχημάτων τύπου Καζάκη, στα οποία χωράνε από Παπαθεμελήδες μέχρι πρώην στελέχη του ΛΑΟΣ, υπό τη σκιά της γαλανόλευκης. Θεωρώ γελοίο να συζητάμε για πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες με συνθήματα βγαλμένα από τα (αγαπημένα μου) βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα.

Δεν απορρίπτω τη συνεργασία εξαιτίας της (πολιτικής) αλλεργίας μου για τα ντροπαλά παιδιά που δε θέλουν να λένε ότι είναι ΠΑΣΟΚ και μας λένε να τους φωνάζουμε ΔΗΜΑΡ, μέχρι να έρθει πάλι ο πράσινος καιρός.

Κυρίως απορρίπτω τη συνεργασία με τους "αληθινούς" αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ. Μα γιατί; Όσα λένε παραπέμπουν σε επανάσταση. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε όσα λένε ειλικρινή, ακόμη κι αν τους θεωρήσουμε συνεπείς, ακόμη κι αν παραβλέψουμε τις χαώδεις διαφορές μεταξύ προσώπων και συνιστωσών που τον απαρτίζουν, όσο ακόμη πιπιλάνε την καραμέλα για την Ευρώπη που θ' αλλάξει και θα γίνει των λαών, μόνο τερηδόνα προκαλούν. Ας την πάθουν μόνοι τους. 

Μόνοι μας. Τελεία.

ΥΓ. Δεν είμαι μέλος του ΚΚΕ, ένας απλός συνοδοιπόρος είμαι και όσα λέω εκφράζουν εμένα, χωρίς καμία κομματική γραμμή.

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

ΛΜΑΤ



Σύντροφοι, γράφω αυτές τις τελευταίες γραμμές από το λημέρι μου στην ορεινή Αρκαδία. Η επίπονη και επικίνδυνη αποστολή μου ολοκληρώθηκε. Κατέγραψα Καγιέν, Τσερόκι, Μερτσέντες, με εντολή του κόμματος, προκειμένου να εξαχθούν πολύτιμα συμπεράσματα με τη συγκριτική μελέτη των δεδομένων από τα πασχαλινά τριήμερα των αστών κατά την τελευταία τριετία. Ένα είναι το βασικό, ανεπεξέργαστο, βεβαίως εισέτι, αποτέλεσμα της έρευνας: Η ταχεία προλεταριοποίηση των μπουρζουάδων αφήνει αμετάβλητο το στοιχείο της λούμπεν καφρίλας τους. Ακόμη κι όταν μένει μόνο με τις αλυσίδες του, ο μαλάκας που έκανε ζημιές στην Γιαγκούση με τη νεκροφόρα παρκαρισμένη απόξω, πάλι ζώον παραμένει. 
ΥΓ. Ακούω μαλακίες για επανεκκίνηση της οικονομίας μας. Ποιας οικονομίας; Της κομπίνας και της μίζας, προφανώς, αφού αυτά είναι τα μόνα προϊόντα που παρήγε εν αφθονία αυτή η γη για δεκαετίες. Βλέποντας τα SUV να αλωνίζουν με τη βενζίνη στα 2 ευρώ, διέκρινα στο θολό μάτι των οδηγών τους ότι την έχουν σίγουρη την επανεκκίνηση.

Από αύριο θα γράφω πάλι γραμμές στην πόλη της Επανάστασης (της 3ης Σεπτεμβρίου).

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ ΑΕ


Όταν άκουγα στο Δημοτικό την ιστορία των Παθών, μου έκανε πάντα εντύπωση η αντίθεση μεταξύ της πάνδημης θριαμβευτικής υποδοχής του Ιησού στα Ιεροσόλυμα και της σφοδρής επιθυμίας του πλήθους, λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, να τον δει στο σταυρό. Αργότερα, παρόμοιες απορίες συνέχισαν να με απασχολούν. Στο Γυμνάσιο, για παράδειγμα, απορούσα με τις μαζικές φιλοεαμικές εκδηλώσεις τον Οκτώβριο του '44 και την αποδοχή της λογικής του αστικού κόσμου, του βασιλιά, των δοσίλογων και των Άγγλων λίγους μήνες αργότερα. 

Τι είναι αυτό που καθορίζει την κατεύθυνση που θα πάρουν οι πολλοί σε συγκεκριμένες συγκυρίες; Ο φόβος και η συνήθεια, νομίζω. Σήμερα είμαστε σε μια φάση που η συνήθεια έχει πάει περίπατο. Η συνήθης κλωτσοπατινάδα γαλάζιων και πράσινων δεν επηρεάζει πια ούτε τους πολύ κοντινούς στους κομματικούς πυρήνες των δύο πλευρών. Το ξεβόλεμα από την υπερτριακονταετή ραστώνη είναι πλέον δεδομένο, οπότε η σύμβαση της πολιτικής αντιπαλότητας δε μπορεί πλέον να καλύψει την πραγματική μάχη για την κουτάλα, αυτή η μάχη όμως εμφανώς αφορά πολύ λιγότερους από τα συνήθη ποσοστά των κομμάτων εξουσίας.

Ο φόβος όμως; Εδώ μάλιστα. Έχουμε θέμα. Δεν είμαστε Εβραίοι που επείσθησαν ότι κινδυνεύουν οι ιερές παραδόσεις τους από τον Ναζωραίο, σαφώς όμως είμαστε τρομοκρατημένοι, όπως οι Έλληνες του '45. Και να φανταστείτε ότι αυτοί ήταν κωλοπετσωμένοι από πόλεμο και κατοχή. Εμείς βγαίνουμε από το Μall φορτωμένοι γκάτζετ και μας λένε ότι χάνουμε τη δουλειά μας, ενώ το ΑΤΜ θα δείξει σε λίγο μηδέν. Οι συνθήκες ωριμάζουν σαν σφαίρα, για ποιους όμως; Ας ελπίσουμε.

ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΙΚΗ


Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

O αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Καρυωτάκης. Θα ήταν αγαπημένος μου ποιητής, αν δεν είχε αυτοκτονήσει και θα είχε αυτοκτονήσει, αν δεν αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας που τον είχαν οδηγήσει σε οριακή ψυχολογική κατάσταση ή μήπως θα είχε αποφευχθεί το μαιραίο, αν δεν είχε πάρει δυσμενή μετάθεση στην Πρέβεζα; Και τι θα γινόταν αν κάθε Κυριακή δεν έπαιζε η μπάντα κι αν δεν καθάριζαν κρεμμύδια οι γυναίκες; 

Αυτά τα ερωτήματα δε χρειάζονται, βεβαίως, απάντηση, καθώς, εν τέλει, η αρρώστια του, ο καταδικασμένος του έρωτας, το δημοσιοϋπαλληλίκι, η Πρέβεζα, ο κύριος Διευθυντής, είναι τα ποίηματά του και η ποίησή του είναι ο κόσμος αυτός και ο κόσμος αυτός είναι μαζεμένος πάνω στο δείχτη που πατάει τη σκανδάλη. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν ας ακούσουν στο παραπάνω τραγούδι τι παθαίνουν "όσοι δεν είναι ποιητές".


Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

ΓΙΑΤΡΕ, ΠΑΛΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΙΠΑΝ

Απεργείς, ενώ η χώρα τρώει τροϊκανές σφαλιάρες μέσα στη χειρότερη μεταπολεμική κρίση; Διεκδικείς αμοιβή που θα σου επιτρέπει να ζεις εσύ και τα παιδιά σου; Θεωρείς ότι σε κοροϊδεύουν όσοι επαγγέλλονται τη σωτηρία σου, ενώ μέχρι τώρα σου έλεγαν ότι είσαι σε μία ισχυρή Ελλάδα, όπου λεφτά υπάρχουν; Αμφισβητείς την άποψη περί ελληνικής ιδιαιτερότητας που μας οδηγεί στο βυθό; Βλέπεις πια το τέλος του ευρωπαϊκού μονοδρόμου και δεν είναι άλλο από το τείχος, πολύ πιο ψηλό από του Βερολίνου;

Είσαι αφελής, αναζητάς το χαμένο παράδεισο του δανεικού χρήματος, είσαι μετενσάρκωση του Μπέρια, μάλλον εσφαξες καμιά δεκαριά Πολωνούς στο Κατίν, γονατίζεις την τουριστική βιομηχανία που περιμένει τη Μεγάλη Εβδομάδα για ν' ανασάνει, είσαι παρτάκιας που θυμήθηκες την απεργία τώρα που σφίξαν οι κώλοι, πρόδωσες τον Μπελογιάννη που αν ζούσε θα ήταν στη ΔΗΜΑΡ, είσαι ό,τι πρέπει για το Δαφνί, αν και είμαστε, ως φιλελεύθεροι, υπέρ της αποασυλοποίησης.

Ρε, δεν πάτε στο διάολο, λέω 'γω, μοιραίοι ρεαλιστές (του κώλου).

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟΙ


Πέρυσι τον Μάιο είχα γράψει για την πέμπτη δόση και τις "θυσίες" που έφερνε μαζί της, θεωρώντας ως δεδομένο ότι πολύ περισσότερες θυσίες έρχονται με τις επόμενες δόσεις. Δεν ήμουν μάντης, βέβαια, απλά επαναλάμβανα το προφανές, που είχαν ήδη αναφέρει πλήθος σχετικών και ασχέτων αναλυτών, από την εποχή του πρώτου Μνημονίου ήδη.

Έκτοτε, έχουν πέσει κι άλλες δόσεις, δεύτερο μνημόνιο, αναλύσεις επί αναλύσεων και κυρίως όλο και πιο δυσοίωνες προβλέψεις για τον Ιούνιο του 2012, το τέλος του 2014, το Διάστημα 1999 και την θεά Έλενα Ράσελ. Το μότο είναι βέβαια το ίδιο με μικρές παραλλαγές, είτε το τραγουδάει ο Βενιζέλος είτε ο Σαμαράς. Θα παλέψουμε, θα θυσιάσουμε, θα επαναδιαπραγματευτούμε (Αντώνης) και θα γλυτώσουμε το χειρότερο, που συνοψίζεται στην έκλειψη καυσίμων, τροφίμων και κυρίως προφυλακτικών.

Είναι προφανές ότι κανείς πλέον δεν πιστεύει τίποτα απ' όσα λένε οι πολιτικοί μας ηγέτες. Αυτό, βέβαια δε σημαίνει αυτόματη απόρριψή τους. Πρώτα πρέπει ο Έλληνας να αλλάξει σεξουαλικές συνήθειες και κυρίως να δει πιο θετικά την προοπτική της τεκνοποίησης. Φυσικά, καλύτερα.