Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Άλλο ένα θλιβερό, όσο και εξοργιστικό, περιστατικό προστέθηκε στη μακρά ιστορία του αίματος που εδώ και πάνω από έξι δεκαετίες γράφεται στην περιοχή της Παλαιστίνης. Πριν από λίγες ώρες έγινε γνωστό ότι υπήρξαν πολλοί νεκροί και τραυματίες από την επίθεση Ισραηλινών καταδρομέων στα πλοία της αποστολής βοήθειας για τη Γάζα. Δεν είναι βέβαια πρωτοφανής η τακτική των Ισραηλινών να τονίζουν με εντυπωσιακό, όσο και αποκρουστικό βέβαια, τρόπο την πρόθεσή τους να εξαφανίσουν έστω και την υπόνοια αμφισβήτησης των επιλογών τους για το μέλλον της περιοχής. Αυτή είναι μία πραγματικότητα που, δυστυχώς, έχει γίνει ρουτίνα. Αυτό που πραγματικά είναι ανήκουστο όμως, είναι η στάση των κυβερνήσεων και των Μ.Μ.Ε. ανά την υφήλιο, που κυμαίνεται από την "αντικειμενική" προσέγγιση μέχρι τη χλιαρή καταδίκη. Τι να λέμε όμως; Όταν για τον ισραηλινό στρατό, οι κανόνες εμπλοκής προβλέπουν τη χρήση πυροβόλων όπλων εναντίον όποιου προβαίνει σε επίθεση με ράβδους και άλλα παρόμοια αντικείμενα, τα λόγια περιττεύουν. Παλιότερα τέτοια συμβάντα με εξόργιζαν και για έναν άλλο λόγο. Έδιναν τροφή στα φασιστάκια, για να κάνουν φανερή ή κρυφή αντισημιτική προπαγάνδα. Τώρα πλέον ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει. Πρόκειται για κοκορομαχίες μεταξύ φασιστών.
ΥΓ1. Κάποιοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι μεταξύ των ακτιβιστών ήταν ισλαμιστές φονταμενταλιστές, ακραία στοιχεία γενικότερα κ.ο.κ. Δεν με ενδιαφέρει, επίσης. Στο βαθμό που δεν έφεραν πυροβόλα όπλα είναι, απλά, θύματα βάρβαρης εγκληματικής ενέργειας.
ΥΓ2. Πολλοί φίλοι μού την είπαν άσχημα, καθώς θεώρησαν ότι χαρακτηρίζω ως φασίστες το σύνολο του ισραηλινού λαού. Προφανώς δεν εννοώ κάτι τέτοιο, προφανέστατα όμως πιστεύω ότι πάρα πάρα πολλοί Ισραηλινοί εμφορούνται από φασιστικές ιδέες, όπως άλλωστε και πάρα πολλοί Έλληνες. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι, προς το παρόν, τα θύματα των Ελλήνων φασιστών μετριούνται σε μερικές δεκάδες, ενώ των Ισραηλινών σε αρκετές χιλιάδες.
Με την ευκαιρία θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό από την Ίο προ εικοσαετίας, για να καταλάβετε ότι ο ακραίος ρατσισμός δεν είναι ξένος για το μέσο Ισραηλινό. Παρέα εικοσάρηδων (και βγάλε) Ισραηλινών τα πίνει συντροφικότατα με πλήθος άλλων ημεδαπών και αλλοδαπών συνομηλίκων έξω από κλαμπ περί την πέμπτη πρωινή. Ενώ η συζήτηση κινείται σε επίπεδο μπλαζέ καμάκι, ένας Ολλανδός κάνει το λάθος να αναφερθεί στην καταπίεση των Παλαιστινίων (μάλλον γιατί δεν είχε τίποτ' άλλο πλέον να πει). Ξανθό ισραηλινό μωρό αντιδρά με πάθος , ουρλιάζοντας "We fucked Arabs in the past and and we 'll fuck them forever!!!". Υπό την επήρεια του αλκοόλ η νεαρά Ισραηλινή, συνέχισε με μία σύντομη εξιστόρηση των νικηφόρων πολέμων του ένδοξου ισραηλινού στρατού. Αν λοιπόν στην Ίο, ξημερώματα, ακούς τέτοιες ιστορίες για αγρίους, κάτι σοβαρό συμβαίνει στην ισραηλινή κοινωνία.

THE GREAT PRETENDER

Θέλω ν' αγιάσω, αλλά ο Πρετεντέρης δεν μ' αφήνει. Είχα αποφασίσει να απόσχω, για λίγο έστω, από την ενασχόληση με "αυτό που ονομάζεται ελληνική πολιτική ζωή", μετά και από τη δικαιολογημένη ανησυχία που εξέφρασε για την εμμονή μου συγγενικό πρόσωπο. Πάνω λοιπόν που ήμουν έτοιμος να ακολουθήσω τις διαδρομές της επιστροφής στις μνήμες από τις ένδοξες μέρες των πάρτυ και της εφηβείας, ήρθε ο ασπρομάλλης (πλέον) Γιάννης να με ξαναβάλει στο τριπάκι της αναμόχλευσης των πολιτικών παθών. Ήταν πράγματι κωμικό, ακόμη και για τους μη γνωρίζοντες, το θέαμα του εξανιστάμενου δικηγόρου (δήθεν δημοσιογράφου) να ρητορεύει από παραθύρου εναντίον όσων τολμούν να στοχοποιούν τις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (και τα κόμματα εν γένει), άκουσον άκουσον, για εμπλοκή στο σκάνδαλο με τις μίζες της SIEMENS. Προφανώς, ως βασικός στυλοβάτης του πολιτικού οικοδομήματος, λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Τα κόμματα, κατά Πρετεντέρη, είναι σάπια, στελεχωμένα από ανίκανους, όμως αυτά έχουμε, τουτέστιν αφήστε τις παπαριές περί αμφισβήτησης και αποδόμησής τους.
Όπως πολύ σωστά, βέβαια, μου επισήμανε έτερο συγγενικό πρόσωπο (ας είναι καλά η ελληνική οικογένεια) ο Γιαννάκης ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Ο αναξιοπρεπής μέσος χαχόλος που τον παρακολουθεί, ακούει αυτή ακριβώς την "αλήθεια" που αντέχει, αυτήν ακριβώς που γουστάρει. Μόλις καβατζάρουμε τον κάβο, σου λέει ο περήφανος Έλλην, και αρχίσει πάλι το πανηγύρι των παροχών στους ίδιους παπάρες θα προστρέξουμε πάλι.
Εις επίρρωσιν των σκέψεων αυτών ήλθε και η θλιβερή εικόνα του προέδρου της Βουλής να αγορεύει από το βήμα (έχοντας εγκαταλείψει την έδρα του) υπέρ του χωριού του και του δικαιώματός του να παραμείνει αυτόνομος δήμος. Τι άλλο θα δούμε; Προφανώς, πολλά ακόμη...

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ;

Eugène Delacroix Η ελευθερία οδηγεί το λαό

Άλλη μια πορεία χτες και άλλη μια σε λίγες μέρες, φαντάζομαι. Αυτονόητο θεωρώ ότι, έστω μόνο για το γαμώτο, πρέπει να κατεβαίνω για τη γνωστή διαδρομή Μουσείο - Βουλή. Δυστυχώς, προς το παρόν, μόνο το γαμώτο δικαιολογεί αυτή την εμμονή μου.
Ακόμη κι αν είχαμε πάνω από 200.000 κόσμο στο δρόμο, ακόμη κι αν δεν είχε παγώσει το κλίμα λόγω των τριών θανάτων, ακόμη κι αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, πάλι δύσκολα θα έβλεπα ένα φως από τη μαζική διαμαρτυρία, με τον τρόπο που αυτή εκφράστηκε τις τελευταίες εβδομάδες.
Φαινομενικά οι συνθήκες προσδιορίζουν μια ριζική αμφισβήτηση του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου που κυριάρχησε μετά το 1974. Επί της ουσίας όμως, αυτό που βλέπω είναι ένα ξαναμοίρασμα της ίδιας τράπουλας σε νέους και παλιούς παίκτες, που θα παίξουν με αναμορφωμένους, όχι όμως ριζικά αλλαγμένους κανόνες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετική η κατάσταση, όταν η πολιτική έκφραση του κινήματος, που φάνηκε να διαμορφώνεται αυτές τις μέρες, βρίσκεται σε κατάσταση αφασίας ή είναι ανύπαρκτη.
Δεν χρειάζεται να είσαι μάντης ούτε ιδιαίτερα οξυδερκής, για να καταλάβεις ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες δύο είναι οι δρόμοι για όσους κατεβαίνουν στο δρόμο ή απλά παρακολουθούν φοβισμένοι και οργισμένοι τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Αν βγει το "καλό" σενάριο και ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης διατηρήσει ένα ανεκτό επίπεδο ζωής, τότε οι πάντες θα πάνε σπίτι τους, ακόμη και αν κάποιοι δεν θα έχουν πλέον σπίτι. Αν όμως καταρρεύσει πλήρως το σύστημα (απίθανο το βλέπω), τότε θα πληρώσουμε στα φανερά ό,τι τρώμε αδιόρατα και καθημερινά στη μάπα . Ο μικρός, καθημερινός φασισμός του Έλληνα θα γίνει δύναμη εξουσίας. Πώς να δεις την εξαθλίωση της μάζας ως προϋπόθεση κοινωνικής αλλαγής, όταν απουσιάζει η κοινωνική παιδεία και η ανάλογη συνείδηση, ενώ αντίθετα κυριαρχεί το βίαιο ένστικτο της ατομικής επιβίωσης και οι απλουστευτικές λογικές της ισοπέδωσης; Πώς να περιμένεις, για παράδειγμα, ανάληψη κοινωνικής ευθύνης και δράσης από έναν λαό που σε πολύ μεγάλα ποσοστά εκφράζει τα ρατσιστικά του απωθημένα σε κάθε έρευνα, αλλά και σε κάθε καθημερινή συζήτηση; Ας μη γελιόμαστε. Με αυτές τις συνθήκες και την αριστερά σε βαριά ενοχική νάρκη εδώ και δεκαετίες, ο δρόμος είναι ανοιχτός για απροκάλυπτες ή συγκεκαλυμμένες φασιστικές λύσεις.
Η διαπίστωση αυτή κάθε άλλο παρά δικαιώνει όσους, καταλήγοντας στα ίδια συμπεράσματα, απείχαν από κάθε μορφή διαμαρτυρίας ή ακόμη χειρότερα λοιδορούσαν ή επιτιμούσαν με συγκατάβαση τις διαδηλώσεις. Πολλοί απ' αυτούς προέρχονται από μία αντισυμβατική και χωρίς αγκυλώσεις κουλτούρα, η οποία τους επιτρέπει να διακρίνουν τόσο τις αβελτερίες και την υποκρισία της αριστεράς, όσο και την πραγματική κοινωνική δυναμική, πίσω από προπαγάνδα και συναισθηματισμούς. Πλην όμως, η απομυθοποίηση των οραμάτων τους έχει οδηγήσει, εν πολλοίς, στη μυθοποίηση της a priori ορθότητας - αναγκαιότητας του κυρίαρχου κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου. Η χρεοκοπία του οράματος που μετατράπηκε σε πραγματικότητα μετά το 1917, αναπόφευκτα δημιουργεί προβληματισμό για το μέλλον, δεν νομίζω όμως ότι δικαιολογεί την αναθεώρηση του προφανούς: της βαρβαρότητας και του αδιεξόδου που παράγει η υφιστάμενη κατάσταση.
Τι γυρεύω λοιπόν στο δρόμο; Τα όμορφα χαμόγελα και την αίσθηση ότι αυτή η πόλη λειτουργεί ακόμη ως ενεργός κοινωνικός ιστός και όχι ως Νέα Υόρκη εν αναμονή (στο διηνεκές). Το ξύπνημα της παιδικής αφέλειας ότι αν φωνάξω πολύ μπορεί και να ακουστώ. Καληνύχτα.

DIO R.I.P.

Χτες εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο ένας από τους εφηβικούς μου ήρωες. Ronnie James Dio, ετών 67. Όχι ακριβώς πλήρης ημερών ούτε όμως και κάποιος "τραγικά" χαμένος (και καμένος) της μυθολογίας του ροκ. Ούτε άσημος ούτε όμως και σούπερ σταρ. Ούτε φιλόσοφος ούτε και ανεγκέφαλος. Ούτε αναγνωρισμένος από τη σοφιστικέ κριτική ούτε και στα ενδιαφέροντα όμως ενός Αργύρη Ζήλου για να πυροβολήσει από την εισαγγελική έδρα. Δεν ήταν ψηλός, αντίθετα ήταν πολύ κοντός. Δεν ήταν ωραίος, ήταν όμως μια συμπαθητική φάτσα. Καμία σχέση με τρικυμιώδη ερωτική ζωή, καθώς ήταν σταθερά αφοσιωμένος στη δεύτερη γυναίκα του τα τελευταία 30 (τουλάχιστον) χρόνια. Με τον Όζυ οι Sabbath έβαλαν φωτιά στη Μαλακάσα, με τον Dio ξύπνησαν μόνο σπίθες νοσταλγίας. Καθώς λοιπόν αφήνει τα ουράνια τόξα αυτής της ζωής τι μένει από τον Ιταλό εκ Νέας Υόρκης; Η ανατριχίλα από αυτή την ανεπανάληπτη φωνή, καθώς ζητάμε έναν χορό από τη συμμαθήτρια-όνειρο στο γυμνασιακό πάρτυ μόλις ακoυγεται το Temple of the King και η οργισμένη θλίψη αυτού που πέφτει από την άκρη του κόσμου. Ακούστε και αποχαιρετήστε τον ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ.

O JELLO ΣΤΗ ΣΤΕΝΗ ΕΥΒΟΙΑΣ

Μετά από την υπέρ το δέον ενασχόλησή μου με τα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα των τελευταίων εβδομάδων, μπαίνω σε φάση αποσυμπίεσης. Είναι άλλωστε σώφρον να μην μπλέκομαι στα πόδια του Μπάμπη (ένας είναι ο Μπάμπης) και των άλλων μουτζαχεντίν του φιλελευθερισμού σε αμπαλάζ Σκάι, τώρα που επιτέλους βρήκαν το δρόμο προς τον παράδεισο μέσω του autobahn που διανοίγει το ΔΝΤ. Ας δούμε λοιπόν κάποια πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Jello Biafra in Athens. Την είδηση μου την έστειλε φίλος, ιδιαίτερα κολλημένος με το ανεξάρτητο ροκ και ιδιαίτερα την πάνκ σκηνή των 8Ο's. Μόλις διάβασα το mail μπήκε σε λειτουργία η μηχανή του χρόνου. 1983, εκδρομή Β Λυκείου στη Στενή Ευβοίας. Στο πούλμαν γίνεται της μουρλής, καθώς από ένα τεράστιο κασσετόφωνο ακούγεται το California uber alles. Οι αγριοφωνάρες μας στο ρεφρέν είναι αποκρουστικές, στο υπόλοιπο τραγούδι όμως το βουλώνουμε, καθώς δεν ξέρουμε τους στίχους. Κάπως έτσι γνώρισα τους Dead Kennedys. Ποτέ δεν πήραν για μένα τις μυθικές διαστάσεις των Black Sabbath (η πρώτη σου αγάπη είναι και η μοναδική), όπως άλλωστε ποτέ δεν γοητεύτηκα τόσο από το ψαγμένο ροκ σε σχέση με το ανεγκέφαλο μέταλ. Τα πράγματα είναι απλά. Αν θέλεις να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να ψάξεις τις ευαισθησίες σου, υπάρχουν οι αντίστοιχες γνήσιες εμπειρίες. Προβληματισμός και ευαισθησία με παραμόρφωμένη κιθάρα και ατελείωτες μπύρες πάντα μου έμοιαζαν κάπως στημένη κατάσταση ή έστω προϊόν αισθητικού εκβιασμού. Οι Dead Kenndys πάντως, ήταν μία ιδιαίτερη περίπτωση. Ο Jello είχε καταφέρει μέσα από τη φαινομενικά υστερική του εμφάνιση επί σκηνής, να κινητοποιήσει τη σκέψη και να ξυπνήσει την ευαισθησία νεαρών Καλιφορνέζων, που μέχρι να έρθουν σε επαφή με τους Kennedys ταύτιζαν την καθημερινότητά τους με τα δήθεν αντισυμβατικά σκουπίδια που τους τάιζε η (και καλά) ανεξάρτητη σκηνή.

Συμπέρασμα: Στο Gagarin θα περάσουμε όμορφα!

ΔΙΚΟΠΗ ΖΩΗ

Σαββατοκύριακο, μετά από μία εβδομάδα ψευδαίσθησης επιστροφής στη νιότη. Τα επόμενα σαββατοκύριακα περιβάλλονται από εσχατολογικές προβλέψεις, με τις οποίες θα φρίκαρε ακόμη και το παλληκάρι που έγραψε τις γνωστές ιστορίες εκεί στη σπηλιά της Πάτμου. Εννοείται ότι βρίσκομαι στη γνωστή μου κατάσταση: "ναι μεν αλλά" και "αν δεν βρέξει, θα χιονίσει", με άλλα λόγια βλέπω να πέφτουν γύρω μου οι πληροφορίες και οι αναλύσεις σαν σφαίρες και ως συνήθως δεν ξέρω πού να καλυφθώ. Ποτέ δεν χαρακτηριζόμουν για τις βεβαιότητές μου, πόσο μάλλον σήμερα που τα πάντα βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. Για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος. Αν κάποιος έχει καταφέρει να βγάλει το κεφάλι του, έστω και λίγο, έξω από το βάλτο της αμορφωσιάς και της χυδαιότητας, δεν θα έχει σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα και πιθανόν θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα και το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης.
Εννοείται ότι η παραπάνω πρόβλεψη σχετίζεται με ανθρώπους και όχι με το πλήθος των ανθρωπόμορφων ζώων που θα επιστρατεύσουν το μόνο πράγμα που πάντα διέθεταν σε αφθονία: τη ζωώδη απληστία. Αυτοί εννοείται ότι θα ζήσουν μέρες δόξης, ανάλογες με αυτές των μαυραγοριτών της κατοχής. Κάποιοι μάλιστα το δηλώνουν ήδη, απερίφραστα, ότι η κρίση είναι ευκαιρία, εκλαμβάνοντας το συγκεκριμένο εθνεγερτικό κάλεσμα του πρωθυπουργού (ναι, κάνει και τέτοια) ως προτροπή να τινάξουν τώρα τη μπάνκα στον αέρα. Καθημερινά έρχομαι σε επαφή με τέτοια αστέρια. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός τύπου, ο οποίος, αφού ξέχεσε το πολιτικό σύστημα, τους δημοσίους υπαλλήλους, τον αντιπαραγωγικό χαρακτήρα της οικονομίας κ.ο.κ, κατέληξε με τη θριαμβευτική διαπίστωση ότι ο ίδιος δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, καθότι των φρονίμων τα παιδιά κ.λπ. Τέτοια ξετσιπωσιά πραγματικά σοκάρει. Όχι μόνο είμαστε έτοιμοι να τρωγοπίνουμε με φόντο μια χώρα-νεκροταφείο, αλλά θεωρούμε επιπλέον πολύ φυσιολογικό να το διαλαλούμε προκαταβολικά.
Αντί επιλόγου, ένα τραγούδι

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ...

Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Άλλες ερμηνείες: Κώστας Θωμαΐδης

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα.
Έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω,
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε,δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους,
τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία.
Καρφώστε τες εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής. Θα πέσει η πόλις