Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ ΛΕΝΕ ΟΧΙ

Σφοδρές αντιδράσεις προκλήθηκαν, για άλλη μια φορά, λόγω της σημαιοφόρου σε μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, στη Χερσόνησο του Ηρακλείου Κρήτης αυτήν τη φορά. Τα αγόρια, μάλιστα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, απείχαν από την παρέλαση.

Ως γνωστόν, κάθε καλοκαίρι γίνεται εκεί κάτω του κουτρούλη ο αγγλικός γάμος (aka γαμήσι στους δρόμους). Η ελευθεριότης των Χερσονησιωτών είναι παροιμιώδης, αλλά σε ορισμένα θέματα δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ο Άγγλος που μετατρέπει κάθε καλοκαίρι τη μαγευτική Χερσόνησο σε απέραντη μεταμεσονύχτια παρτούζα είναι λίγο ενοχλητικός, αλλά τη σημαία στην παρέλαση θα την σηκώσει γνήσιος Έλλην κι ας είναι τούβλο και μπετόν μαζί.

Βεβαίως, οι Άγγλοι που βλέπετε εδώ, κάνουν ό,τι κάνουν, αλλά αφήνουν και κάνα φράγκο στα μαγαζά. Δεν είναι και τόσο άσχημος ο κώλος τους, τελικά, σκέφτονται οι υπερήφανοι Χερσονησιώτες, και στο φινάλε σε όποιον δεν αρέσει, ας κάνει ότι δεν τον βλέπει.
 
Άλλωστε πολλοί Έλληνες, γενικώς, έδωσαν τη δυνατότητα σε άλλους γνήσιους Έλληνες με αρχαιοελληνική κατατομή να κρατάνε γερά βουλευτικές έδρες και σημαίες και να είναι και ήρωες, επειδή ο αρχηγός τους κάνει μία σύντομη (να με θημηθείτε) περατζάδα από την μπουζού. Ας θαυμάσουμε εδώ έναν κύριο (με τα όλα του) που ποζάρει μπροστά σε δάσος από γαλανόλευκες.

Ας δούμε και την ξετσίπωτη που είναι Αλβανίδα και θέλει να σηκώσει και σημαία, επειδή, αντί να κωλοβαράει όλη μέρα στις καφετέριες και να λέει για το πόσο υπερήφανη είναι που η Χρυσή Αυγή θα ξεβρομίσει τον τόπο, διαβάζει και παίρνει βαθμούς, αν είναι δυνατόν, σε ελληνικό σχολείο.


Είναι προφανές ποια δικαιούται και ποιος δε δικαιούται. Προφανές; Δε νομίζω. Στη Χερσόνησο τ' αγόρια έχουν άλλη γνώμη.



Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

ΑΣΕ ΜΑΣ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Η προστακτική αορίστου του "αφήνω" σε β' ενικό μετά του α' πληθυντικού της προσωπικής αντωνυμίας στον αδύνατο τύπο της, ακολουθούμενη από ουσιαστικό δηλούν οικειότητα μετά κτητικής αντωνυμίας (αγάπη μου, αγόρι μου, κοριτσάκι μου, κουκλίτσα μου) μου είναι απωθητική. Δηλώνει το μονίμως ειρωνικό, υποτιμητικό (μέχρι περιφρονήσεως) στυλάκι του μέσου Έλληνα και δη του κεντροαριστερού, της χειρότερης πολιτικής φάρας, δηλαδή, εξαιρουμένων των ναζί.

Παρ' όλα αυτά, βλέποντας στο φέισμπουκ το παρακάτω στάτους της (ψιλο)γνωστής δημοσιογράφου Βένας Γεωργακοπούλου από σπόντα (δεν είμαστε φίλοι), παρέβην τις αρχές μου και ανέκραξα "Άσε μας, ρε κουκλίτσα μου". Δείτε:
Εν έτει 2013, μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη κουβεντιάζουμε στα σοβαρά για τα καλά της βίας. Μόνοι μας σε όλη τη δημοκρατική Ευρώπη αμφισβητούμε τους νόμους και βάζουμε στη θέση τους τις διαθέσεις της κοινωνίας. Ξεχνώντας, όταν μας συμφέρει, ότι μεγάλο μέρος αυτής της κυρίαρχης, πάνω από Σύνταγμα και νόμους, κοινωνίας θεωρεί θεάρεστο έργο τις δολοφονίες της Χρυσής Αυγής.


H Βένα τόσα χρόνια στην ανανεωτική Αριστερά δεν είναι περίεργο που μονίμως αδυνατεί να πιστέψει όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά αδυνατεί και να δει τι συμβαίνει στην Ευρώπη. Όταν όλο αυτό το καραβάνι των χαρούμενων ρηγάδων μετέβη από τα Πανεπιστήμια (εγχώρια και της αλλοδαπής) των σέβεντις (και έητις - μην της προσθέτω και χρόνια, αν και δε νοιάζονται για τέτοια οι κεντροαριστερές) στην "πραγματική ζωή", ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να κατανοήσουν ποια είναι η ζωή αυτή. Δεν πρέπει να υπάρχουν πιο στενοκέφαλοι άνθρωποι, με προκαθορισμένα ερμηνευτικά σχήματα για τις κοινωνικές σχέσεις και δομές, από αυτούς τους αντιδογματικούς νεοδιαφωτιστές.


Το πλέον χτυπητό παράδειγμα αυτής της αντίληψης είναι η πεποίθησή τους ότι μόνο στην Ελλάδα εξακολουθούμε να συζητάμε για τα "αυτονόητα".
Βεβαίως, στην Αγγλία είναι αυτονόητο ότι η άρχουσα τάξη δε διανοείται να είναι τόσο ξετσίπωτη, όσο η αντίστοιχη ελληνική, με τους επιχειρηματίες της απάτης και τα τσιράκια τους, τους εκδότες και καναλάρχες, να μας δείχνουν τ' αρχίδια τους κι εμείς να πρέπει να το παίζουμε βρετανικό φλέγμα, χωρίς να μπαίνουμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι θα έπρεπε να τους σπάσουμε την κεφάλα. Όσο κι αν ο καπιταλισμός είναι βάρβαρος και στην Ευρώπη, έχουν τουλάχιστον καλύτερους τρόπους οι κεφαλαιοκράται.

Και κάτι άλλο. Πόσο χωριατιά είναι να λες ότι στην Ευρώπη η βία έχει οριστικά απορριφθεί ως πολιτικό όπλο; Σαν κάτι μαγεμένους φτωχοδιαβόλους που μπαίνουν στο πλουσιόσπιτο και αδυνατούν να δουν τι παίζει πίσω από τους καλούς τρόπους. Η βία είναι παρούσα στην Ευρώπη περισσότερο από ποτέ. Μία στραβή να γίνει, που θα γίνει,  και η "Οικογενειακή Γιορτή" θα παίζεται στους δρόμους και τις πλατείες, από Τραφάλγκαρ μέχρι Κονκόρντ.


Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ (HASTA LA VITORIA SIEMPRE)

Ο Βαγγελάκης σκούπιζε με το μανίκι του τις μύξες και τα δάκρυα. Έκλαιγε σιωπηλά στη γωνία του προαυλίου. Λίγα μέτρα πιο κει ο Αντωνάκης αγόρευε με ύφος δέκα καρδιναλίων σε μια πολυπληθή παρέα και φορώντας τα γυαλιά  με το μαύρο σκελετό έμοιαζε άντρας σωστός. Επαναλάμβανε τις σοφίες που είχε ακούσει από τον κλα(σ)μένο συμμαθητή του, τις περνούσε για δικές του και μάζευε όλα τα βλέμματα θαυμασμού από τα δεκάχρονα κοριτσάκια και φθόνου από τα αγόρια της Ε' Δημοτικού. 

Όλοι οι μικροί μαθητές είχαν μαγευτεί από τον Αντώνη και δίπλα του, σαν σωματοφύλακας, φούσκωνε από περηφάνια ο πιστός του φίλος, ο Γαρούφαλος. Όλοι; Όχι όλοι. Υπήρχαν και κάποια παιδιά που δεν είχαν ξεχάσει τον σοφό-παχουλό συμμαθητή τους. Ήταν παιδιά με ευαισθησία και οξυδέρκεια πρωτόγνωρη για την ηλικία τους. Θα έλεγες ότι είναι πνευματικοί άνθρωποι σε σώματα δεκάχρονων. Πρώτη πήρε την πρωτοβουλία η Σωτούλα: "Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τον Βαγγέλη μόνο του, χωρίς φιλία και αναγνώριση. Είναι ο καλύτερος συμμαθητής μου, ο πιο έξυπνος". Ο μικρός Αρίστος, αυτός που είχε πρωταγωνιστήσει και σε παλαιότερη προσπάθεια να αμφισβητηθεί ένα άλλος λαοπλάνος αναθάρρησε και πήρε το λόγο: "Μπράβο, Σώτη. Έτσι είναι οι σωστοί φίλοι. Δε μας φτάνει ο μορφονιός, η ψωνάρα ο Αλέξης, που έχει πάρει με το μέρος του όλη την τάξη - και τα τέσσερα τμήματα - τώρα έχουμε κι αυτόν τον Καλαματιανό να το παίζει αρχηγός. Πάμε να του μιλήσουμε".

- Βαγγέλη, τι κάνεις;
- Τίποτα. Σκέφτομαι πώς θα διεξάγεται πιο αποτελεσματικά το μάθημα, τους απάντησε με αξιοπρέπεια και καινοφανή ωριμότητα.
- Βαγγέλη, ξέρουμε ότι εσύ είσαι ο αρχηγός μας. Με σένα θα πάμε τις καλύτερες εκδρομές και θα κάνουμε τα καλύτερα πάρτυ Αποκριών. Βγες μπροστά.
- Μα πρέπει να δώσω ψεύτικες υποσχέσεις και δεν το μπορώ. Είμαι τίμιος. Ο μπαμπάς μου ήταν σοσιαλιστής και με μεγάλωσε με αρχές.

Η Σώτη, ο μικρός Αρίστος, ο Αλιβίζος και ο Μπεζάτος, δυο άλλοι νοήμονες δεκάχρονοι, έμειναν αποσβολωμένοι. Ένωσαν τα χέρια, αγκάλιασαν τον Βαγγέλη και έδωσαν τον όρκο: "Πάντα μαζί. Μέχρι τη νίκη".

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

ΕΝΑΣ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ

Ας το πούμε στα ίσα. Τα κάναμε μουνί. Ο στρατηγός Χειμώνας θα κρίνει τα πάντα. Αν η μέση θερμοκρασία στην Αθήνα είναι κάτω από 5 βαθμούς στο διάστημα Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου, πρέπει να συνεννοηθούμε με τη βάση της Χρυσής Αυγής, ίσως και με τον ταξίαρχο Παππά, αν βέβαια κριθεί αθώος από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

ΤΣΕ

Δύο μεγάλους νέους επαναστάτες είπαν ότι ανέδειξε η δεκαετία του '60.

Ο ένας αποδείχθηκε επαναστάτης πραγματικός. Ήταν ο λενινιστής Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Συμμετείχε και νίκησε σε μία πραγματική επανάσταση και προσπάθησε να ξεκινήσει κι άλλες πραγματικές επαναστάσεις. Για τα τεκμήρια ας κοιτάξουμε ξανά τη φωτογραφία από τη Βολιβία τον Οκτώβρη του '67.


Ο άλλος αποδείχθηκε επαναστάτης της πλάκας. Συμμετείχε σε μια επανάσταση για τις αστικές εφημερίδες και για στίχους ποπ τραγουδιών ως αριστερός οπορτουνιστής. Τα τεκμήρια βρίσκονται σε πλήθος φωτογραφιών από το Στρασβούργο από το 1994 έως σήμερα.




Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΥΧΕΣ (ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ)




Παιδιά πηγαίνουν νυσταγμένα στο σχολείο, δημόσιοι παραϋπάλληλοι συλλαμβάνονται από δημοσίους υπαλλήλους, μία γάτα τρέχει να γλυτώσει από την λοχία Σουλτς, ο Βενιζέλος κοιτάει με απορία το είδωλό του στα καθάρια νερά του Χάτσον, δέκα τάγματα εφόδου με επικεφαλής τον Ρεμ  συμπαρίστανται έξω από τα κολαστήρια της ΓΑΔΑ, κυνηγώντας Πακιστανούς και δέρνοντας τραβεστί, ο Σαμαράς βλέπει τον κόσμο μέσα από μακαρόνι αταλάντευτος, χωρίς δεξιά κι αριστερά μπαταρίσματα, τον συγχαίρει ο καπετάν Άγρας στην καλύβα του στα Γιαννιτσά, ενώ το γκρα του παππού του Φαήλου αντηχεί μέχρι την Κωνσταντινούπολη, τον αζέρικο αγωγό κι ακόμα πιο πέρα μέχρι τις παρυφές της Μόμπιλ, τα παιδιά έπεσαν πάλι για ύπνο.

Τα παιδιά ξυπνάνε και πάλι, οι σύντροφοι βρίζουν μέσα από τα δόντια τους, οι σύντροφοι παίρνουν το λεωφορείο για τη δουλειά, οι σύντροφοι μοιράζουν τον Ριζοσπάστη με λιγότερες σελίδες, αυτοί όμως δεν είναι λιγότεροι ούτε το όνειρό τους γίνεται λιγότερο ούτε η μνήμη των συντρόφων είναι λιγότερη. Τα παιδιά έπεσαν πάλι για ύπνο.

Θύελλες, άνεμοι γύρω μας πνέουν
Τέκνα του σκότους εμάς κυνηγούν,
Σ' ύστερες μάχες μπλεκόμαστε τώρα,
Κι άγνωστες τύχες εμάς καρτερούν

Κι όμως ψηλά τη σημαία κρατώντας
Πάντα περήφανοι, πάντα εμπρός
Πέφτοντας κάπου, μα πάντα νικώντας
Σώζουμε έθνη και δούλους λαούς.

Λιώνουν, πεινούν οι εργάτες μπροστά μας
Ως πότε αδέρφια αυτές οι σκηνές
Ήρωες νέοι μη σας τρομάζουν
Δίκες, κρεμάλες και άλλες ποινές.

Κι όμως ψηλά τη σημαία κρατώντας
Πάντα περήφανοι, πάντα εμπρός
Πέφτοντας κάπου, μα πάντα νικώντας
Σώζουμε έθνη και δούλους λαούς.

Μίσος κι εκδίκηση σε κάθε κλέφτη
Σε κάθε τύραννο της εργατιάς
Θάνατος σ' όλους τους μπουρζουάδες
Ήρθε η ώρα της λευτεριάς

Στη μάχη, στην πάλη, στον τίμιο αγώνα
Κείνοι που πέσανε θα δοξαστούν
Κι οι απόγονοι στις συγκεντρώσεις
Τα ονόματά τους θα διαλαλούν.