Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΤΙ ΣΑΠΙΟ

Μέσα σε ένα περιβάλλον ανασφάλειας οι υπαρκτοί κίνδυνοι αντιμετωπίζονται σαν τετελεσμένες καταστροφές, ενώ απλές σκιές γίνονται απειλητικά φαντάσματα. Κατανοητά όλα αυτά και μάλλον αναμενόμενα. Αυτό που σίγουρα ξεπερνάει το αναμενόμενο είναι οι τζουτζέδες που ξεμυτίζουν ξετσίπωτα απ'τις τρύπες τους σε τέτοιες συνθήκες. Η εν υπνώσει, σε καιρό ειρήνης, γλίτσα τους,  ξεχειλίζει υπερηφάνως, η εν αναμονή δηλητηριώδης επιθετικότητά τους, γίνεται απροκάλυπτο, βίαιο δάγκωμα, η μπόχα που αναδίδει η ανάσα και τα λόγια τους πραγματικά ξεπερνούν το σύνηθες διασκεδαστικό και όπως σε πιάνουν και σένα να ψάχνεσαι για το τομάρι σου, σε οδηγούν στην αγανακτισμένη πολεμική κραυγή των Manowar

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ


Ο Τζούλιαν Άσσαντζ, εκ των βασικών υπευθύνων του Wikileaks


Διαρροή απόρρητων εγγράφων από αμερικανικές υπηρεσίες στο Wikileaks. Από το BBC μέχρι τα εγχώρια blogs το γεγονός σχολιάζεται ως απόδειξη της δύναμης του διαδικτύου, ενώ κάποιοι, πιο ενθουσιώδεις, κάνουν λόγο για το τέλος της μυστικής διπλωματίας και των κρατικών στεγανών γενικότερα. Χωρίς να θέλω να φανώ μικρόψυχος απέναντι στους σταυροφόρους της ιντερνετικής διαφάνειας, θα ήθελα να διατυπώσω κάποιες σοβαρές επιφυλάξεις.
Πρώτα απ' όλα, σιγά τις αποκαλύψεις. Τα περισσότερα, αν όχι όλα, από αυτά που "αποκαλύπτονται" είναι ήδη γνωστά ή τουλάχιστον τα υποψιάζονται πολύ περισσότεροι από αυτούς που θα διαβάσουν τα κατεβατά στο Wikileaks. Αυτό περιμέναμε για να μάθουμε, για παράδειγμα, ότι ο Αχμαντινεζάντ παρομοιάζεται με τον Χίτλερ ή ότι οι Αμερικάνοι βομβαρδίζουν κάθε τρεις και λίγο αμάχους στο Αφγανιστάν; Ακόμη όμως και οι πιο σοβαρές αποκαλύψεις  τι επίδραση μπορεί να έχουν στην παγκόμια πολιτική σκηνή. Στην πιο προχωρημένη εκδοχή άντε και να πέσει ένας πρόεδρος. Επάναληψη δηλαδή της πτώσης Νίξον, που ως γνωστόν άλλαξε τον ρου της ιστορίας (μπουχαχα). Με άλλα λόγια, η όλη διαδικασία μπορεί πολύ απλά να εξυπηρετεί τα παιχνίδια ανταγωνισμού μέσα στους ίδιους κύκλους εξουσίας, την οποία υποτίθεται χτυπάνε οι ατρόμητοι διαχειριστές του Wikileaks.

Σε ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης η εξύμνηση της δύναμης του διαδικτύου, που γίνεται η δύναμη κρούσης εναντίον του κλειστού συστήματος εξουσίας, μάλλον δίνει άλλοθι ακριβώς σε αυτό το σύστημα. Κακά και στραβά υπάρχουν σίγουρα, όμως αυτά επιδέχονται επιδιόρθωση και σε καμία περίπτωση δεν απαλλασσόμαστε από το ίδιο το πλαίσιο εκδήλωσής τους, αφού αυτό ακριβώς είναι που επιτρέπει στους τολμηρούς να ξεμπροστιάζουν τις παρεκτροπές. Έχουμε, με άλλα λόγια άλλη μια ευκαιρία "αντισυμβατικού" ύμνου στην ελευθερία του δυτικού κόσμου και τη δεδομένη ηθική υπεροχή των φιλελεύθερων αξιών.

Συμπέρασμα:
Οι αποκαλύψεις δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα, όταν δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για το σύστημα που καταγγέλλεται. Συνιστούν απλά έφραση αυτοαναφορικότητας. Κάτι παρόμοιο με τα μεσημεριανάδικα που αποκαλύπτουν ποιος την έπεσε σε ποια και γιατί χώρισε ο Ρέμος από την Μακρυπούλια. Άσε που η Τατιάνα είναι χάρμα ιδέσθαι, σε αντίθεση με το ξέπλυμα τον Τζούλιαν Άσαντζ

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο!

Είχα διαβάσει παλαιότερα ένα βιβλίο κάποιου Ολλανδού συγγραφέα με περίεργο όνομα. Σε αυτό ο ήρωας χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως απόλυτα προσαρμόσιμο σε διαφορετικές καταστάσεις και σχέσεις. Λέει μάλιστα ότι είναι σαν το υγρό που παίρνει το σχήμα του μπουκαλιού.
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός περί τα πολιτικά. Πάντα έβλεπα με κατανόηση οποιαδήποτε άποψη κι αν υποστήριζαν οι όποιοι συνομιλητές μου. Γενικά είμαι άνθρωπος που ψάχνει εναγωνίως σημεία επαφής και συμφωνίας εκεί όπου άλλοι θεωρούν δεδομένη τη ρήξη. Για κάποιους αυτό υποδηλώνει ανασφάλεια, για άλλους απλά βαρεμάρα. Εγώ ακόμα δεν έχω καταλήξει για τα αίτια.
Τους τελευταίους μήνες όμως, η περιρρέουσα κατάσταση αναμονής της Αποκάλυψης με έχει σαφώς επηρεάσει. Παίρνω ανάποδες ακόμη και με τους γραφικούς φασίζοντες εθνικιστές, που μέχρι πρόσφατα μόνο θυμηδία μου προκαλούσαν. Τρελαίνομαι με τους ψύχραιμους φιλελεύθερους που βρίσκουν (επιτέλους) στο μνημόνιο την οδό προς την μετεξέλιξη της δύσμορφης ελληνικής κοινωνίας σε Θατσεριστάν. Αγριεύομαι με τους βολεμένους αριστερούς, που ρίχνουν μερικά πυροτεχνήματα (από τον παλιό καλό καιρό) στον αέρα και εμφανώς την ψάχνουν για να συνεχίσουν την "επανάσταση" εκ του ασφαλούς, νοούμενη βέβαια ως ομφαλοσκοπούμενη μαρξίζουσα φαντασίωση στο αστικό σαλόνι τους ή στο ρουστίκ εξοχικό τους. Αναγουλιάζω με τους δήθεν αριστερούς, επί της ουσίας φασίζοντες, μπλόγκερ, και τους αντίστοιχους φασίστες αριστερίζοντες,  που θεωρούν ότι με μερικές απλές κινήσεις θα καταρρεύσει το εκδοτικό κατεστημένο, θα δώσουν ένα μάθημα στις τράπεζες, θα στήσουν κρεμάλες για τους "προδότες πολιτικούς" και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα τους. Μέσα σε αυτόν το ορυμαγδό έχουμε και τη σύγκλιση Παπαχελά, Αλέκου Παπαδόπουλου (περαστικά - καθόλου ειρωνικά) και Κουρδιστού Πορτοκαλιού όσο αφορά την ανάγκη ταχύτατης εφαρμογής των φιλελεύθερων συνταγών για δραστικό περιρισμό του κράτους. Μύλος.
Μέσα σε αυτό τον καταιγισμό κυνισμού, ηλιθιότητας και αναισθησίας έπρεπε να διαβάσω τη συνέντευξη ενός Άγγλου συγγραφέα, του Τζόναθαν Κόου, για να βρω μία λογική προοπτική. Λέει λοιπόν ο συνονόματος του μεγάλου Σεμπάστιαν ότι η ακινησία, η απουσία ουσιαστικής αντίδρασης, ουσιαστικής αριστερής αντιπρότασης είναι φυσιολογική. Ο κόσμος δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει τι επίκειται. Όταν συμβεί αυτό, προσθέτω εγώ, θα θυμηθούμε μάλλον την Ρόζα και θα σαρκάσουμε την προβαλλόμενη από τον κύριο Παπαχελά αυτονόητη κατάληξη της επώδυνης προσαρμογής :
"Τάξη επικρατεί στο Βερολίνο"!. ... Η "τάξη" σας είναι χτισμένη πάνω στην άμμο.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΠΡΟΣ ΜΠΑΜΠΗ


Τι πήγε στραβά στην Ιρλανδία; Ο άκρατος κρατικισμός; Ο διογκωμένος δημόσιος τομέας; Το ασφυκτικο για την επιχειρηματικότητα πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων; Ζούσαν οι Ιρλανδοί πιο πάνω από τις δυνάμεις τους; Και αν είναι έτσι, μας κοροϊδευαν τόσο καιρό με τους Κέλτικους τίγρεις, το πρότυπο φιλελεύθερης πολιτικής και ανάπτυξης και το ιρλανδικό θαύμα; Ο Μπάμπης (του Σκάι) παρακαλείται να δώσει διευκρινίσεις.
ΥΓ. Καλά, αυτή η σκατόφατσα, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός, δεν υπάρχει!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΕΒΔΟΜΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

«Πολιτικές ηγεσίες, νομπελίστες, ακαδημαϊκοί, παγκόσμιοι τραπεζίτες, διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί επέδειξαν μια εντυπωσιακή ανικανότητα να προβλέψουν την επερχόμενη κρίση».

Ένα από τα αντικείμενα διδασκαλίας στη Νεοελληνική Γλώσσα της Γ´ Λυκείου είναι τα χαρακτηριστικά της προπαγάνδας. Η προβολή μίας αναπόδεικτης θέσης ως δεδομένης αλήθειας είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα του προπαγανδιστή. Δεν χρειάζεται να έχεις ιδιαίτερη ευφυία για να διαπιστώσεις ότι αυτή η τεχνική εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες κατά κόρον σε σχέση με τη θεώρηση του κόσμου μας, του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος. Με το πρόσχημα της χρεοκοπίας του "υπαρκτού σοσιαλισμού", πολλά χρόνια πριν την τυπική ληξιαρχική πράξη θανάτου του στα τέλη της δεκαετίας του '80, οικονομολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, ακόμη και σταρ του σινεμά προβάλλουν το "τέλος της Ιστορίας", ξεμπερδεύοντας μια κι έξω με την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού. Καλό παιδί και έξυπνο, λένε με άλλα λόγια, ο Μαρξ, παρασύρθηκε όμως από τις παιδικές ασθένειες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, γενίκευσε τα αδιέξοδα που παρήγαγε στον 19ο αιώνα και δεν κατάφερε να συλλάβει τη δυνατότητά του να αναπροσαρμόζεται, να υπερβαίνει τις αντιφάσεις του και τελικά να θριαμβεύει νυν και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αν κάποιοι προσάπτουν, ως κατηγορία, στον Μαρξ μία μεταφυσικού σχεδόν τύπου πρόβλεψή του για το τέλος του καπιταλισμού με την προλεταριακή επανάσταση, οι ίδιοι αυτοί κατήγοροι του Μεγάλου Μουσάτου μετατρέπονται σε Τειρεσίες και Βιβλικούς Προφήτες, θεωρώντας ότι έν το σύστημα εστί και ουδέν πέραν αυτού έξεστι είναι. Ένας από αυτούς τους σχετικά νεόκοπους  ιεροφάντες της μίας και μοναδικής αλήθειας είναι και ο Μίμης Ανδρουλάκης. Στο τελευταίο συγγραφικό αριστούργημά του Έβδομη Αίσθηση, αφού υπενθυμίζει ότι αυτός μας τα είχε πει για τα χάλια μας εδώ και κάνα χρόνο, αλλά βλακωδώς δεν τον ακούσαμε, προχωράει σε μία πραγματικά εντυπωσιακή διαπίστωση.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, λέει, τους έπιασε όλους στον ύπνο. Τραπεζίτες, πολιτικοί, αναλυτές (πλην του Μίμη υποθέτω) και πάει λέγοντας πιάστηκαν με τις πυτζάμες μία ωραία πρωία πριν δυο χρόνια που ξεκίνησε το πανηγύρι. Αυτό κατά Μίμη είναι δεδομένο και με αφετηρία αυτήν την πραγματικότητα χτίζει όλη την υπόλοιπη συλλογιστική του για το τι δέον γενέσθαι. Κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης στα καθ' ημάς κλπ. κλπ. Η περίπτωση να έχει δρομολογηθεί αυτή η κρίση από τους ως άνω εκπεπληγμένους απορρίπτεται ασυζητητί και πάμε παρακάτω.
Αφού λοιπόν ο καθένας λέει ό,τι θέλει, διεκδικώντας όμως το αλάθητο, κι εγώ θεωρώ ως προϊόν δεδομένης πλάνης το πόνημα του Μίμη. Ο Eric Hobsbawm, ένας παλιός σύντροφός του, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Βημαγκαζίνο ότι εξακολουθεί να απορρίπτει το σύστημα, χωρίς όμως να είναι πλέον βέβαιος για το πώς θα αλλάξει. Προφανώς έχει μία πιο σκεπτικιστική θεώρηση για το κύμα του αναθεωρητισμού από τους Ταλιμπάν του φιλελευθερισμού νέας κοπής, όπως ο Μίμης. 
Τι να περιμένει κανείς άλλωστε από έναν διανοούμενο που διατείνεται ότι θα μπορούσε να λιώσει σε τηλεοπτική αντιπαράθεση την Πετραλιά, αλλά έδειξε μεγαλοψυχία και της χαρίστηκε. Δεν κάνω πλάκα, το άκουσα με τα αυτιά μου σε ραδιοφωνική του εμφάνιση πρίν τις εκλογές του περασμένου χρόνου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Hobsbawm δεν είναι ούτε υπήρξε βουλευτής φιλελεύθερων κομμάτων. Αντίθετα ο Μίμης είναι βουλευτής ενός τέτοιου wannabe κόμματος. Δεν το θέλει βέβαια και τόσο, αλλά τον παρακαλάνε και τον τραβολογάνε διάφοροι, με αποτέλεσμα να εισπράττει εκτός από τα συγγραφικά του δικαιώματα και τη βουλευτική αποζημίωση. Κουράγιο σύντροφε.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Πότε;

Σήμερα, μεταξύ εσπρέσσο και καπουτσίνο, μιλούσαμε με έναν φίλο σχετικά με την προοπτική να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Πριν λίγο άκουσα αυτό το τραγούδι. Όταν χιλιάδες άνθρωποι θα πορεύονται και αντί για συνθήματα το τραγουδάνε (χωρίς φάλτσα, έτσι;) θα έχουμε ελπίδες.




Στὸ στῆθος μου ἡ πληγὴ ἀνοίγει πάλι
ὅταν χαμηλώνουν τ᾿ ἄστρα καὶ συγγενεύουν μὲ τὸ κορμί μου
ὅταν πέφτει σιγὴ κάτω ἀπὸ τὰ πέλματα τῶν ἀνθρώπων
Αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βουλιάζουν μέσα στὰ χρόνια ὡς ποῦ θὰ μὲ παρασύρουν;
Τὴ θάλασσα τὴ θάλασσα, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ τὴν ἐξαντλήσει;
Βλέπω τὰ χέρια κάθε αὐγὴ νὰ γνέφουν στὸ γύπα καὶ στὸ γεράκι
δεμένη πάνω στὸ βράχο ποὺ ἔγινε μὲ τὸν πόνο δικός μου,
βλέπω τὰ δέντρα ποὺ ἀνασαίνουν τὴ μαύρη γαλήνη τῶν πεθαμένων
κι ἔπειτα τὰ χαμόγελα, ποὺ δὲν προχωροῦν, τῶν ἀγαλμάτων.
Γ. Σεφέρης Μυθιστόρημα

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΗΤΑΝΕ ΝΕΟΙ




Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Οι δρόμοι ήταν σκοτεινοί και λασπωμένοι
το πιάτο στο τραπέζι λιγοστό,
το φιλί στο κατώφλι ήταν κλεφτό
και έρωτες μέσα στις καρδούλες κλειδωμένοι

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Τα βράδια ξενυχτούσαν στα υπόγεια,
και σβάρνα ολημερίς στις γειτονιές
αχ! τα σοκάκια εκείνα κι οι γωνιές
σφιχτά που φυλάξαν τα τίμια λόγια

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Δεν ξέρανε πατέρα, μάνα σπίτι, μάνα σπίτι
έναν δεν δίναν για το σήμερα παρά
δε ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά
δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη

Ήτανε νέοι ήτανε νέοι, ήταν παιδιά
και έτυχε να ‘ναι και καλή σοδειά

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΛΟΓΧΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΙ



Την έπεσαν λοιπόν στο Σάο Πάολο ένοπλοι, ληστές πιθανότατα, στον Τζένσον Μπάτον, οδηγό της Φόρμουλα 1 (ΜcLaren). Το συμβάν έδωσε αφορμή στους δημοσιογράφους που καλύπτουν το γκραν πρι της Βραζιλίας να αναφερθούν στην εγκληματικότητα και τις ακραίες οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις της αχανούς αυτής χώρας, που είναι στην πρωτοπορία της επιταγής των καιρών "Κάντε τον Τρίτο και τον Πρώτο Κόσμο Δεύτερο και βλέπουμε". 
Δεν είναι τυχαίο ότι χρόνο με το χρόνο οι αγώνες της Φόρμουλα σε εξωτικές, μέχρι πρότινος, περιοχές του πλανήτη αυξάνονται. Τουρκία, Μαλαισία, Κίνα, Ινδία και ο κατάλογος γίνεται όλο και μεγαλύτερος. Το χαμηλότερο κόστος της διοργάνωσης σε αυτές τις χώρες είναι βέβαια βασικό αίτιο αυτής της στροφής, δεν είναι όμως το μοναδικό. Αυτοκινητοβιομηχανίες, εταιρείες πετρελαιοειδών, ελαστικών κ.ο.κ. βρίσκουν σε αυτές τις αναδυόμενες αγορές το μέλλον, που δεν μπορούν να διασφαλίσουν πλέον οι κορεσμένοι καταναλωτές της προηγμένης Δύσης. Η φάρμα μεγαλώνει και μαντρώνουμε και τ' αδέσποτα ή αυτά που αρμέγαμε και σφάζαμε με εκτροφή ελευθέρας βοσκής.
Εννοείται ότι το όλο εγχείρημα έχει και τις αναταράξεις του. Στην πρώτη φάση του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, στον ύστερο 19ο αιώνα, τη νύφη, ενίοτε, την πλήρωναν οι στρατιώτες του βρετανικού αυτοκρατορικού στρατού (π.χ. Λογχοφόροι της Βεγγάλης - αγαπημένη σειρά περιπέτειας στα 70s). Σήμερα αυτοί που ρισκάρουν είναι λιγότεροι, με πυρίμαχες φόρμες και πολύ πιο καλοπληρωμένοι, αν και οι μάχες που δίνουν δεν υστερούν, από άποψη ντεσιμπέλ τουλάχιστον, από τις κανονικές μάχες των αποικιακών στρατευμάτων πριν 100 χρόνια.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

Πριν από τρεις δεκαετίες περίπου ήμασταν οικογενειακώς για διακοπές στην Κρήτη. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν (και είναι) τρελαμένος με το σινεμά και απαιτούσε κάθε τρεις και λίγο να κατεβαίνουμε από το χωριό στο Ρέθυμνο, για να βλέπουμε ό,τι ταινία κυκλοφορούσε στα δυο-τρία θερινά της πόλης. Ήταν γενικά αυτό που λένε μια άχαρη φάση του παρελθόντος μου, όπως και πολλών άλλων παιδιών στην αρχή της εφηβείας τους. Πολύ βαρεμάρα, γκρίνια και γενικά αυτό που λέμε δεν ξέρω τι μου φταίει. Αυτές οι κάθοδοι στο Ρέθυμνο όμως ήταν καλή φάση.
Ένα βράδυ λοιπόν σκάω με τον σινεφίλ αδελφό στο σινεμά του δημοτικού κήπου, όπου και έπαιζε μια ισπανική ταινία ονόματι "Γκουέρνικα". Αμέσως ξίνισα, καθώς οτιδήποτε πλην των αγγλόφωνων ταινιών στην Α' Γυμνασίου μου φαινόταν χειρότερο και από την παρακολούθηση σχολικού μαθήματος. Λίγες μέρες πριν είχα άλλωστε υποχρεωθεί στην παρακολούθηση του "Αγγίρε, η μάστιγα του Θεού" με τον Κλάους Κίνσκι ως Ισπανό κονκισταδόρ να σφάζει ιθαγενείς στον Αμαζόνιο, ομιλώντας άπταιστα γερμανικά. Μια γαλλόφωνη ταινία παραέπεφτε βαριά στο καπάκι. Τεσπά, αν και θα προτιμούσα το "Ζόμπι εναντίον κανιβάλλων", που παιζόταν σε κοντινό σινεμά, εξαναγκάστηκα σε άλλη μία κουλτουροκατάσταση.
Παρ'όλα αυτά ο μεγάλος αδελφός δικαιώθηκε. Το κλίμα της ταινίας ήταν νοσηρό και σου ανακάτευε το στομάχι σαφώς περισσότερο από  εκατό ξεντεριασμένα ζόμπι στα χέρια των κανιβάλλων (παρεμπιπτόντως, το ιταλικό, αγγλόφωνο όμως, αριστούργημα το είδα δυο - τρεις μέρες μετά). Θυμάμαι κάτι φασίστες να βασανίζουν σαδιστικά διαφόρους υπό τα επιδοκιμαστικά βλέμματα των παπάδων ενός ισπανικού χωριού κοντά στην Γκουέρνικα. Ο αρχηγός τους μάλιστα, πριν αρχίσουν οι εκτελέσεις έπινε ωμό αυγό από ποτήρι κολωνάτο (μπλιαχ). Οι παπάδες αισθάνονταν δικαιωμένοι με τη φασιστική βία, καθώς αρκετά μέτρα σελιλόντ πριν είχαν φάει κάτι φάπες (και κλοτσιές) από τους εξαθλιωμένους χωρικούς, που απαλλοτρίωσαν κάπως αυθόρμητα, είναι αλήθεια, την τοπική εκκλησιαστική περιουσία.
Ήμουν παντελώς άσχετος περί τον ισπανικό εμφύλιο και εξακολούθησα να είμαι για αρκετό καιρό μετά την ταινία. Παρ' όλα, αυτά από τότε είχα την εντύπωση ότι η εκκλησία στην όλη υπόθεση είχε πολύ άσχημη ανάμειξη. Εντύπωση απολύτως ορθή, όπως διαπίστωσα αργότερα, όταν διάβασα πέντε πράγματα σχετικά. 
Ωραίο πάντως το Ρέθυμνο του '80...Είμαι λοιπόν στον καναπέ, αγκαλιά με το λάπτοπ μετά από μια απλή εγχείρηση (τίποτα σοβαρό - μην ανησυχείς αναγνώστη μου) τριάντα χρόνια από τότε, εβδομήντα από τη νίκη του Φράνκο. Η βαρεμάρα χτυπάει στα ίσια την αντίστοιχη του 13άρη σε διακοπές με τους γονείς, ο πόνος της τομής με κάνει να θυμάμαι τις τομές των μονίμων κατοίκων Αμαζονίου στους αεροναυαγούς της τροπικής ζούγκλας και τότε...τσούπ, μεταξύ facebook και μελέτης των προεκλογικών εξαγγελιών του Θανάση Χειμωνά (όποιος δεν ξέρει ποιες είναι, να πάει να μάθει) μπαίνω στο σάιτ του BBC. Στις πρώτες ειδήσεις η επίσκεψη του γερμανοραμολί πάπα στην Ισπανία και η φοβερή του δήλωση: "Σήμερα στη Ισπανία η εκκλησία αντιμετωπίζει επιθετικότητα αντίστοιχη με αυτήν της δεκαετίας του '30". Λίγο ακόμη και ο Μπένυ ο 16ος θα ζητήσει από τον συνομήλικό του στρατηγό Φράνκο, να (ξανα)επιβάλει την τάξη. Ρε, δεν είμαστε καλά. Σήκω Χριστόδουλε να δεις τον κολλητό σου να χαρείς.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

ΑΛΚΗΣ ΣΤΕΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

Η ανάλυση-παρλάτα του Λαζόπουλου συνιστά διαχρονική αξία. Είναι ο μόνος διαχρονικός Υπουργός Προπαγάνδας. Επί προσφάτου διακυβερνήσεως από την επάρατον δεξιά (με εσάνς παλαιοπασόκ) αυτό ήταν φανερό, γιατί ήταν πιο ξεκάθαρες οι προοπτικές. Στηρίζουμε την ηθική μυγοσκοτώστρα Κωστάκη, μην γίνει καμιά πλάκα και τον φύγουν πριν το προβλεπόμενο.
 Τώρα, επί "σοσιαλισμού", παίζει το "κολυμπάμε σε θολά νερά" και διασφαλίζουμε ότι σε λίγο κανείς δεν θα βλέπει τίποτα από τη θολούρα. Ψιλοβρίζουμε Γιωργάκη, επί της ουσίας όμως τι λέμε στον συντηρητικό και βολεψάκια, κατά βάση, μέσο τηλεθεατή; Τα πράγματα είναι χάλια και η καταστροφή είναι δρομολογημένη, οπότε; Άντε να εκτονωθούμε με την κριτική του κώλου (στην κυριολεξία, καθώς οι κλανιές και η σκατολογία είναι must για τον Λάκη) και μετά, ανεξαρτήτως τι θα ψηφίσουμε (ή και χωρίς να ψηφίσουμε), να συνεχίσουμε την απέλπιδα προσπάθεια να πιαστούμε από "ρεαλιστικές" λύσεις, συνεχώς, βεβαίως, αναμορφούμενες επί το ρεαλιστικότερον, όπως επιτάσσουν οι "ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό", που λέει και ο Χατζηνικολάου.
Κατά καιρούς, βέβαια, πετάει κάτι ηρωικά "Ο κόσμος θα σας διαλοστείλει όλους", "Ο κόσμος βράζει", τα οποία όμως είναι άσφαιρα εκ προμελέτης.  Ποιος κόσμος; Αυτοί που μέχρι τώρα ήταν βολεμένοι και το μόνο που θέλουν είναι να συνεχίσουν ατσαλάκωτοι, ακόμη κι αν ο διπλανός τους βουλιάζει; Είναι σαν να λέει διεκπεραιωτικά ο δάσκαλος σε μαθητές που μισούν το σχολείο ότι πρέπει να είναι προσεκτικοί στη διάρκεια του άνευρου και βαρετού μαθήματος. Είναι προφανές ότι δεν έχει σημασία μόνο τι λες, αλλά και σε ποιους το λες και σε ποιες συνθήκες.
Δεν ξέρω αν στο νέο σκηνικό που ετοιμάζεται ο Λάκης θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του. Γιατί όχι όμως; Μιλάμε για τον Άλκη Στέα της πολιτικής σάτιρας. Ευτυχείτε!

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Ε ΡΕ ΘΑΤΣΕΡ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

 Οι ενδιάμεσες εκλογές για τη Γερουσία ήταν  οι τίτλοι τέλους για τη σοσιαλίζουσα (λέμε τώρα) πολιτική Ομπάμα. Ας θυμηθούμε πώς ξεκίνησαν όλα πριν δύο, περίπου, χρόνια. Οικονομική κρίση, αύξηση της ανεργίας και μας προκύπτει ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος, ψελλίζοντας κάτι περί ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και φωνάζοντας για μεταρρύθμιση (δημιουργία από την αρχή ουσιαστικά) του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, κυρίως σε σχέση με τη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ως γνωστόν, ακόμη και για απλές περιπτώσεις προβλημάτων υγείας, όποιος δεν έχει ιδιωτική ασφάλεια, μάλλον πηγαίνει άκλαφτος in the land of the free. Κατά τ' άλλα, στην εξωτερική πολιτική, το ίδιο βιολί με τους προκατόχους του. Κλιμάκωση του πολέμου στο Αφγανιστάν, διασφάλιση των αμερικανικών συμφερόντων στο Ιράκ με κυβέρνηση Κουίσλινγκ κλπ.
Γιατί θα μου πείτε τα αναφέρω τα γνωστά και αυτονόητα; Μα γιατί ακριβώς, για κάποιους δεν είναι αυτονόητα. Ενώ ο καπιταλισμός διέρχεται από βαθιά κρίση, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση από τις αναταράξεις της ολοκλήρωσης πλέον της ενσωμάτωσης του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και, κυρίως, του Τρίτου Κόσμου (λέγε με Κίνα και Ινδία), τα περίφημα think tanks έχουν έτοιμες τις απαντήσεις σε όσους επαναφέρουν την "παλιομοδίτικη" μαρξική και μαρξιστική κατάδειξη των αδιεξόδων της "ελεύθερης" οικονομίας. Τα προβλήματα της ελεύθερης οικονομίας, λένε τα tanks, έχουν τη ρίζα τους στην απουσία επαρκούς ελευθερίας. Εννοούν, βεβαίως ότι πρέπει να σαρωθούν τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους και στην Ευρώπη, ακολουθώντας το αμερικάνικο πρότυπο. Χαρακτηριστικά επ' αυτού είναι τα κρωξίματα του όψιμου φιλελευθερολιγούρη Ανδρουλάκη, στα καθ' ημάς. Με άλλα λόγια, το μήνυμα συνοψίζεται στο ότι το φάρμακο για τα προβλήματα του ανεξέλεγκτου μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι να γίνει πιο ανεξέλεγκτος. Είναι σαν λέμε ότι η λύση για τον χρήστη ηρωίνης είναι να αυξήσει τις δόσεις του.
Ερχόμαστε λοιπόν στον Μπαράκ. Πλήρης αποτυχία της πολιτικής του καταπολέμησης της ανεργίας, χαμηλός ρυθμός ανάκαμψης, ηθικά απαράδεκτο χαρακτηρίστηκε από τους "δεξιούς" το νέο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Τον στείλαμε άκλαφτο και επιβεβαιώσαμε ότι η κρίση χρειάζεται την Θάτσερ της. Πού 'σαι ρε βαρώνη;