WASTED SUNSETS

Άκουγα χτες στο ραδιόφωνο το τραγούδι με την υπέροχη φωνή της Μοσχολιού που λέει για τη ζωή που 'ναι σαν τρένο και η γραμμή όλο τελειώνει ή κάπως έτσι. Η πιο εντυπωσιακή εικόνα των στίχων είναι αυτή με τους σταθμούς στο σούρουπο που για λίγο γεμίζουν από κόσμο και μετά μένουν πάλι άδειοι. Γενικά με τα σούρουπα έχω ένα θέμα. Ήμουν εφτά χρονών όταν είχα νιώσει για πρώτη φορά το σοκ της δύσης. Ήμουν σε παιδική κατασκήνωση στον Άγιο Ανδρέα και έπεφτε ο ήλιος, για να νιώσω ότι έπεφτε αυλαία στη ζωή. Τι μοναξιά, τι ματαιότητα. Μπορεί να 'ναι η παραμορφωτική μνήμη των παιδικών χρόνων, αλλά ένιωθα ότι ήμουν απόλυτα μόνος, με την υπαρξιακή σημασία της λέξης. Από τότε πολλά σούρουπα, το τελείωμα αυτού που ξέρεις ότι θα μένει πάντα μισοτελειωμένο και ποτέ δε θα προλαβαίνεις κ.λπ. κ.λπ. Τέλος πάντων, τα ηλιοβασιλέματα συνεχίζονται, απλά χρειάζονται πλέον τραγούδια για να μελαγχολήσουμε. Μάλλον γερνάμε.

ΔΗΜΗΤΡΗ, ΣΥΝΕΛΘΕ.

Τον Δημήτρη Δανίκα τον εκτιμώ απεριόριστα από την εποχή που έγραφε κριτική κινηματογράφου στον "Ριζοσπάστη". Πολύ γούσταρα την αξιολόγηση, για παράδειγμα, του Ε.Τ., με βάση τη μαρξιστική αντίληψη περί εποικοδομήματος. Πολύ καλός και σε γενικές γραμμές από τους λίγους κριτικούς που εμπιστεύομαι πριν πάω σινεμά. Προσφάτως όμως, για δύο πράγματα πήρα ανάποδες με την περίπτωσή του. Το ένα ήταν οι ύμνοι για τον "Κυνόδοντα". Έλεος! Τέλος πάντων, αντιπαρέρχομαι το συμβάν ως ατυχές, άσε που οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι λένε Κυνόδοντας και κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια το υπερπέραν εκστασιασμένοι. Τέχνη είναι (λέμε τώρα), υπάρχει περιθώριο διαφοροποίησης και μάλιστα ριζικής.

Έλα όμως που ο ανήσυχος πρώην κομμουνιστής και εισέτι (υποθέτω) μαρξιστής έχει πλέον και μόνιμη στήλη σχολιασμού της επικαιρότητας στο "Βήμα". Ωραία τα λέει, κατά βάση, και ορθώς τα χώνει σε πρόσωπα και πράγματα της ελληνικής  πραγματικότητας. Στο τελευταίο του άρθρο μάλιστα περιλαμβάνει τα λαμόγια τους Ελληναράδες, που φοροδιαφεύγουν και χτίζουν σπίτια κι από πάνω ξελυσσάνε τώρα επειδή πρέπει να πληρώσουν το χαράτσι για την ακίνητη περιουσία.

Ένσταση 1η: Πάρα πολλοί Έλληνες δε φοροδιαφεύγουν, ενώ ακόμη περισσότεροι, φοροδιαφεύγοντες και μη, πλήρωναν, πληρώνουν και θα πληρώνουν για πολλά χρόνια ακόμη τις δόσεις του στεγαστικού δανείου για την αγορά της χαρατσωμένης οικίας τους.

Ένσταση 2η: Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα συνιστά διαχρονικό άξονα και επιλογή της οικονομικής πολιτικής που χαράζουν οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα μιλάνε για ανάγκη φορολογικής εξυγίανσης και βέβαια επιβάλλουν κεφαλικούς φόρους επί δικαίων και αδίκων.

Ένσταση 3η: Οι σοβαροί φοροφυγάδες δεν περιορίζονται σε αγορά ακινήτων στην Ψωροκώσταινα, αλλά έχουν εγκατασταθεί από καιρό στην Ελβετία μαζί με τις καταθέσεις τους ή ακόμη καλύτερα έχουν ακουμπήσει το μαύρο χρήμα σε κάτι ωραιότατα funds και μη τους είδατε.

Ένσταση 4η (και σημαντικότερη): Έχω κι εγώ κράξει τη φοροδιαφυγή και ακόμη περισσότερο την αδιαφορία της Αριστεράς να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα, σαν να μας λέει ότι θα το λύσουμε μια κι έξω με την ανατροπή του καπιταλισμού. Άλλά ρε φίλε, είσαι σοβαρός; Μέσα στο σοκ που περνάει η ελληνική κοινωνία, με τη χρεοκοπία βεβαιωμένη από 49 κατασκευαστές αστρονομικών επιτοκίων, έρχεσαι εσύ, ο αριστερός με τις μαρξιστικές καταβολές, για να μου πεις ότι για την κατάντια μας φταίει η παραδοσιακή λαμογιά του Έλληνα που τώρα ζητάει και τα ρέστα για τα χάλια του; Τι μου λες; Τα 'μαθες τα νέα; Κατά διαόλου πάνε και οι συνεπείς φορολογούμενοι της Ιρλανδίας και οι λιγότερο διεφθαρμένοι από εμάς Πορτογάλοι. Άσε που ακούγεται ότι έρχεται κανόνι και στις χώρες του σκληρού πυρήνα. Λες παντού να έχουν διεισδύσει αυτά τα καθήκια από τη νότια Βαλκανική; 

Ωραία η υπέρβαση του χυδαίου μαρξισμού, που παραβλέπει τη σημασία του εποικοδομήματος στην πορεία της οικονομίας, αλλά οι παραγωγικές σχέσεις προσδιορίζονταν και προσδιορίζονται από τη θεμελιώδη αδηφάγο όρεξη του καπιταλισμού που φτάνει τώρα στο σημείο να τρώει και τις σάρκες του (ελπίζω). Μη με τρελαίνεις Δημήτρη.  

Ωραία η κοινωνική ψυχολογία και η λαογραφία, υπάρχει όμως και η πολιτική οικονομία.

ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

 Νέα μέρα, νέα μέτρα. Δεδομένο ότι θα 'χουμε κι άλλες νέες μέρες και πολλά νεότερα μέτρα. Το 'χω ξαναπεί, μη γίνομαι λοιπόν κουραστικός.

Αντιπαρέρχομαι και τις εμμονές μου και δε γράφω τίποτα για αναπόδραστη κατάληξη και αδιέξοδα του "θριαμβεύσαντος" καπιταλισμού που αυτοκαταστρέφεται, ως ανεμένετο άλλωστε από του 1848 ήδη.

Ας μην πιάσουμε και την κουβέντα περί ωρίμανσης των συνθηκών, οργάνωσης του πολιτικού αγώνα στους χώρους δουλειάς και του προτσές (αχ, τι ωραία λέξη).

Ας μην μπούμε και στη μεταμαρξιστική προσέγγιση περί στρέβλωσης, ιδιομορφίας, εν γένει μαλακίας, ρε παιδί μου, του ελληνικού καπιταλισμού.

Απλά, ας πούμε αυτό: "Δεν είμαι καθήκι και νοιάζομαι". Νομίζω φτάνει και περισσεύει.

ΥΓ. Εννοείται ότι νοιάζομαι και για το προτσές.

ΑΡΧΕΣ

Πολύ μου αρέσουν τα αμπέλια της φιλοσοφίας, της φιλολογίας και της δραματουργίας. Μάλαξ μέγας ο Κρέων, αλλά είχε πει τις καλύτερες ατάκες στην "Αντιγόνη", κάτι σαν τον Τζόκερ στον "Μπάτμαν". Μία από τις κορυφαίες είναι και η παρακάτω:

Μισῶ γε μέντοι χὤταν ἐν κακοῖσί τις

ἁλοὺς ἔπειτα τοῦτο καλλύνειν θέλῃ.

Δηλαδή (σε κάπως ελεύθερη απόδοση), την έκανες τη μαλακία σου και το παίζεις και μάγκας από πάνω.

Ως γνωστόν η όμορφη Ελλάς, ποτέ δεν διέπρεπε στην κοινωνική συνείδηση, στο αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και σε άλλα αυτονόητα για κάθε πολιτισμένη κοινωνία. Ειδικά τώρα, με την κατάρρευση να μην είναι πλέον προ των πυλών, αλλά να έχει ρίξει και πύλες και παράθυρα, η παραπάνω διαπίστωση δαγκώνει αγρίως. Δυστυχώς όμως, η ηλιόλουστη μπουζουκερί δεν διαπρέπει μόνο στο "αμύνεσθαι περί πάρτης". Αυτό πες ότι είναι ή γίνεται πλέον γνώρισμα του σύγχρονου κόσμου, του οποίου η Ιστορία, ως γνωστόν, τελείωσε προ εικοσαετίας. Το ακόμη πιο συναρπαστικό είναι η βλαχομπαρόκ κουτοπονηριά, ενδεδυμένη μάλιστα το ράσο της ηθικής και του πατριωτισμού ή του εκσυγχρονισμού και της αξιοκρατίας - απ' όλα έχει ο μπαξές. Στη μικρή οθόνη είδαμε προσφάτως τους γνωστούς κομματικούς χαχόλους να χειροκροτούν Παπανδρέου και Σαμαρά όταν έβγαζαν τσιρίδες για σκληρή προσπάθεια και τη βοήθεια του Θεού, για να ξεπεραστεί η κρίση. Όλοι αυτοί βεβαίως, το μόνο που σκέφτονται είναι η ευκαιρία που θα τους δώσει το κόμμα να φάνε, αξιοκρατικά πάντα, ακόμη περισσότερα. Όταν έχεις όραμα δεν έχεις όρια, δεν έχεις πάτο.
Δεν έχουμε όμως μόνο τη μικρή οθόνη να μας υπενθυμίζει εμφατικά την ξεφτίλα μας. Έχουμε και τις μικρές στιγμές της μικρής μας καθημερινότητας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αρχές που υψώνονται "σαν ατσάλινο τείχος" στους χώρους δημιουργίας και αυτοπραγμάτωσης που λένε και οι εκθεσάδες. Στους χώρους δουλειάς. Χαρακτηριστική περίπτωση, η αποφυγή συμπαράταξης με απολυόμενο συνάδελφο, με τη δικαιολογία ότι "κι εσύ κάπου, κάπως, κάποτε, κάτι έκανες, άρα τι τα θέλεις; Πάρε των οματιών σου και άσε μας κι εμάς στην ησυχία μας". 

Εντυπωσιακό. Άμα είσαι ασυμβίβαστος, δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο. Θα πέσεις ηρωικά, αλλά οι αρχές είναι αρχές...

ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΣΕ Η ΒΙΣΣΗ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ;

                                                               Ανέβηκε και ο έφεδρος πρωθυπουργός μας στη ΔΕΘ, για να πει τις αναμενόμενες αρλούμπες. Δεν έχω δει ούτε ένα πλάνο, δεν έχω διαβάσει ούτε μία από τις σχετικές "αναλύσεις" της πρωθυπουργικής ομιλίας. Στο άκουσμα όμως της ΔΕΘ ξυπνάνε φοβερές και τρομερές μνήμες. Ραδιόφωνο με λυχνίες στο διαμέρισμα στου Ζωγράφου και ακούμε Διαγωνισμό Τραγουδιού. Αναγνωστικό Γ' ή Δ' Δημοτικού (θα σας γελάσω - μεταπολίτευση πάντως), στο οποίο η Διεθνής Έκθεση παρουσιαζόταν περίπου ως το πλαίσιο γέννησης κάθε τεχνολογικής καινοτομίας και ο πυρήνας της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης. Επίσκεψη Κωνσταντίνου "Είμαι μέγας ηγέτης" Καραμανλή με κουστωδία υπουργών, στρατιές θαυμαστών - χειροκροτητών και αξέχαστα, παλιομοδίτικα σχετικά επίκαιρα με αφήγηση Κώστα Σερέζη, νομίζω.  Από Ανδρέα και μετά δεν θυμάμαι και πολλά. Σταμάτησα βλέπετε να παρακολουθώ ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε στη μαυρόασπρη τηλεόραση των ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Έπαψαν να είναι συναρπαστικές οι εκπομπές για τους αγρότες, τις Ένοπλες Δυνάμεις κ.λπ. κ.λπ. Ενηλικιωνόμουν, άσχετο αν η ενηλικίωση δεν ολοκληρώθηκε εισέτι. Εννοείται βεβαίως ότι οι ΔΕΘ και οι σχετικές επισκέψεις Παπανδρέου, Μητσοτάκη και λοιπών συνεχίζονταν και όπως ακούμε συνεχίζονται. Τελικά ούτε η χώρα ενηλικιώθηκε. Απλά γέρασε και περιμένει να πεθάνει. Υπάρχει, άραγε, ΔΕΘ μετά θάνατον;

Η ΧΡΥΣΗ ΕΦΕΔΡΕΙΑ

 

Σας παρακαλώ, κύριοι, σε μένα να απευθύνεστε. Ο κύριος δίπλα μου ακούει φωνές και τον θέσαμε σε καθεστώς εφεδρείας.

ΓΑΜΩ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ.

Αγαπημένο τσιτάτο των ποικιλώνυμων υπερασπιστών της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης (βλ. περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης και άνοιγμα στην ιδιωτική τοιαύτη), της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων (βλ. απολύσεις με τη σέσουλα), της εξυγίανσης του Δημοσίου (βλ. στείλτε στο χωριό τους τους Δημόσιους Υπαλλήλους να βόσκουν πρόβατα) κ.λπ. είναι η αναφορά τους στη λεγόμενη αξιοκρατία. Η ελληνική πραγματικότητα, λένε, κυριαρχείται από ρεμπεσκέδες φοιτητές, ταβανοσκόπους εργαζόμενους, κομματικούς μανδαρίνους. Ποία η λύσις; Δώσε ελεύθερη αγορά και όλα θα στρώσουν. Η επίλυση των ελληνικών ιδιομορφιών-προβλημάτων ταυτίζεται λοιπόν με την ισοπεδωτική επιβολή ενός οικονομικού μοντέλου και από 'δω πάνε κι οι άλλοι.

Η αντιμετώπιση όμως σύνθετων κοινωνικών φαινομένων με όρους ατομικής-ηθικολογικής αξιολόγησης δεν περιορίζεται σε αναλυτές, πολιτικούς και λοιπούς. Την τρως στη μάπα και καθημερινά γύρω σου. Γιατί να απεργήσω, αφού οι συνδικαλιστές είναι πουλημένοι; Γιατί να υποστηρίξω τον απολυθέντα συνάδελφο, αφού κι αυτός μόνο την πάρτη του σκέφτεται; Εμ, έλα ντε. Γιατί;