ΚΟΣΚΟ

Ο Βασίλειος Β', ο και Βουλγαροκτόνος αποκληθείς, είναι σίγουρα μέσα στους τρεις βυζαντινούς αυτοκράτορες που μαθαίνουμε στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο και θυμόμαστε και στο υπόλοιπο του βίου μας. Λόγω, προφανώς, του εντυπωσιακού, μπλακ μέταλ αισθητικής, προσωνυμίου του, εντυπώνεται άμεσα στο υποσυνείδητο του 10χρονου και σε συνδυασμό με την περίφημη τύφλωση των βουλγάρων αιχμαλώτων μετά τη μάχη στο Κλειδί, εύκολα κατανοούμε γιατί είναι σιγουράκι η επιβίωσή του στη μνήμη μας, σε αντίθεση με εκατοντάδες άλλα ονόματα, γεγονότα, νόμους της Φυσικής και θεωρήματα των Μαθηματικών, που είναι πλέον ανύπαρκτα, ως να μην τα ακούσαμε ποτέ.

Ο εκ των μακροβιοτέρων αυτοκράτωρ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όμως, είναι πολύ λιγότερο γνωστός για μία ενέργεια που προσδιόρισε μάλλον πιο καθοριστικά από την ανάκτηση των Βαλκανίων την τύχη του κράτους του. Έχοντας ανάγκη το ισχυρό βενετικό ναυτικό, παραχώρησε, ως αντάλλαγμα, εμπορικά προνόμια στους Ιταλούς, τα οποία στις επόμενες, μετά το θάνατό του, δεκαετίες επεκτάθηκαν, με αποτέλεσμα, στο 12ο πια αιώνα, να έχουν πάρει υπό τον απόλυτο έλεγχό τους το εμπόριο στην Ανατολική Μεσόγειο, με πλήθος ελεύθερων ζωνών στα βυζαντινά λιμάνια. Αυτή η εξέλιξη, μαζί με το ξεπουπούλιασμα των ελεύθερων γεωργών, συνέτεινε στην οικονομική κατάρρευση του Βυζαντίου και βέβαια στην πολιτική του εκμηδένιση στη συνέχεια.

Αυτά να τα έχουμε κατά νου. Σίγουρα ο σύγχρονος μονοπωλιακός καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός που έλεγε και μια ψυχή, δεν έχει σχέση με τις οικονομικές δομές του ύστερου Μεσαίωνα. Από την άλλη, βέβαια, ούτε ο Βασίλειος ο Β' είναι συγκρίσιμος με τον Αντώνη Σαμαρά.

WHEN THE SMOKE IS GOING DOWN

Από συνέντευξη του Γιάννη Πλούταρχου στο Πρώτο Θέμα (26/5/2013)
"Παρότι δεν είμαι άνθρωπος των άκρων, θα ήθελα να σας ρωτήσω τι χειρότερο θα μπορούσε να κάνει ένα ακραίο δεξιό κόμμα ή ένα ακραίο αριστερό κόμμα από αυτούς που μας κυβερνούν. Τα δημοκρατικά κόμματα δεν είναι αυτά που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τους πολίτες, υποχρεώνοντάς τους να δουλεύουν για 400 ευρώ και να λένε κι ευχαριστώ; Μιλάμε για τη φασιστική Χρυσή Αυγή και δεν μιλάμε για τον φασισμό του να σου παίρνουν με το έτσι θέλω τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής! Αυτό τι είναι; Δεν είναι χούντα ή για την ακρίβεια μία καπιταλιστική χούντα; Ο κόσμος είναι τόσο αποπροσανατολισμένος και τόσο φοβισμένος που να θέλει να δώσει ευκαιρία στα άκρα. Εγώ προσωπικά τα σλογκανάκια του στυλ «ακραία δεξιά» ή «ακραία αριστερά» που χρησιμοποιούν κάποιοι για να εκφοβίσουν τον κόσμο τα ακούω βερεσέ.Κι εγώ αν αυτά τα κόμματα διαχειριστούν με σωστό τρόπο και σεβασμό τα προβλήματα των Ελλήνων, είμαι ο πρώτος που θα τα ψηφίσει. Σήμερα κρίνω τις πράξεις των κομμάτων και δεν με ενιαφέρουν οι χαρακτηρισμοί όπως κουκουλοφόροι ή τραμπούκοι. Ας είναι ο,τι θέλουν. Φτάνει να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο... Μετα λύπης μου στα 3 χρόνια διαπιστώνω ότι η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα μη εφαρμόσιμο από τον άνθρωπο. Είναι ένα έξυπνο ψέμα στημένο που καλύπτει με τρόπο αριστοτεχνικό τη διαφθορά των πολιτικών".

Ερημιά. Τα φώτα είχαν πια σβήσει. Η τεράστια αίθουσα που πριν μόλις λίγα λεπτά ήταν ομιχλώδης και λουλουδιασμένη, βρομούσε πλέον μόνο ιδρώτα και τσιγαρίλα. Τρεις φιγούρες διακρίνονταν σε ένα γωνιακό τραπέζι, κοντά στην άδεια πίστα. Η συζήτηση είχε ανάψει (κι όλα ήταν συνειδητά).

- Γιάννη, μπράβο. Δεν είσαι μόνο το καλύτερο παιδί, είσαι και πραγματικός Έλληνας.
- Νότη, είπα μόνο αυτό που αισθανόμουν. Γιατί να ψέγουμε τη Χρυσή Αυγή, όταν ο λαός μας υποφέρει και, σίγουρα, δε φταίει γι' αυτό ο Κασιδιάρης;
- Παιδιά, τι σημαίνει ψέγουμε;

Οι δύο διανοούμενοι του ελληνικού πενταγράμμου κοίταξαν τον Σάκη, ο οποίος δεν κατάλαβε Χριστό, εννοείται, και ανταπέδωσε την επιτιμητική σιωπή τους με ένα αστραφτερό χαμόγελο, συμπληρώνοντας:

- Τα είπες τέλεια, ρε συ. Χειρότερη είναι η Χρυσή Αυγή; Τι εννοούσες όμως λέγοντας ότι δεν είσαι κατά των άκρων; Ποια είναι τα άκρα, ρε Γιάννη;
- Άκρα λέει ο Στέλιος Ράμφος και ο Νάνος Βαλαωρίτης τους χρυσαυγίτες και τους κομμουνιστές. Ο Αρίστος, νομίζω, λέει άκρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων, τα ανέφερα για το ξεκάρφωμα. Μερικά γκομενάκια που έρχονται στο μαγαζί δεν είναι έτοιμα να δεχτούν ακόμη έναν εθνικιστή διασκεδαστή.

"Ξεκάρφωμα" και "γκομενάκια" ήταν οι μόνες λέξεις που κατανόησε ο Σάκης, που έμεινε να κοιτάζει σαν χάνος το εντρυφήσαν στη νεοελληνική φιλοσοφία και πολιτική σκέψη καλύτερο παιδί. Ο Νότης έσπασε την αμήχανη σιωπή:

- Έχεις δίκιο. Ο ελληνικός λαός είναι απαίδευτος, να 'ούμε, και δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν έχει σημασία ποιος κυβερνάει, αν δεν του δίνει τη δυνατότητα να βγαίνει κάθε βράδυ στα μαγαζά και να δίνει ψωμί στον κόσμο. Γκαρσόνια, μετρ, παρκαδόροι, λουλουδούδες τι θα γίνουν, άμα δεν πέσει χρήμα στην αγορά; Ο Μιχαλολιάκος είναι ό,τι είναι, αλλά γιατί να τον λέμε χειρότερο από τους πολιτικούς που κατέστρεψαν τη χώρα και τη νύχτα;

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό του Γιάννη. Ήταν ο Αντώνης Σαμαράς. Ο Γιάννης πάτησε την ανοικτή ακρόαση

- Γιάννη, άψογη η ταύτιση Χρυσής Αυγής και ΚΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω να σου πω ότι τόσο εγώ, όσο και ο Φώτης κι ο Βαγγέλης κατανοούμε την πικρία σου, όμως μη διολισθαίνεις στα άκρα. Εκπονήσαμε σχέδιο δράσης. Μαζί με Σάκη και Νότη θα περιοδεύσετε σε όλη την Ελλάδα το καλοκαίρι, για να τραφεί με γνήσια ελληνική μουσική ο Έλληνας που υποφέρει μακριά από τα αγαπημένα του ινδάλματα. Το εισιτήριο θα έχει κρατική επιδότηση. Τι λες;

Ο Σάκης και ο Νότης κουνούσαν σαν τρελοί καταφατικά το κεφάλι τους. Ο Γιάννης απάντησε στον πρωθυπουργό:

- Μην ανησυχείτε. Όλα θα πάνε καλά για τη χώρα μας και το λαό μας. Δε θα περάσει ο ολοκληρωτισμός.

ΕΤΣΙ ΣΩΣΑΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Είναι ο Άδωνις δημοκράτης; Βεβαίως, θα σου απαντήσουν οι νεοδημοκράτες, οι αριστεροδημοκράτες και οι βενιζελο(πρώην σοσιαλ)δημοκράτες. Ομνύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, ομιλεί στο πλαίσιο του πολιτικού μας (τους) πολιτισμού, καταγγέλλει τα άκρα, ενώ, εσχάτως, έχει γίνει η αιχμή του δημοκρατικού δόρατος εναντίον της Χρυσής Αυγής.

Ταυτόχρονα, βέβαια, μαζί με Μπίστη, Χατζησωκράτη, Ψαριανό και άλλους δημοκράτες του δημοκρατικού τόξου εξαπολύει βέλη εναντίον του συνδικαλισμού, των κοινωνικών δαπανών, της αναδιανομής του πλούτου μέσω της φορολογίας του μεσαίου και μεγάλου κεφαλαίου και όλων αυτών των ολοκληρωτικών και παρωχημένων, βέβαια, καταλοίπων της σοβιετικής μας Ελλάδας. Ουπς, συγγνώμη, ο Χατζησωκράτης, απλά τα ψηφίζει στη Βουλή διαφωνώντας, ενώ ο Άδωνις τα 'χει κορώνα στο κεφάλι του.

Ταυτόχρονα, βεβαιότατα, καταπολεμάει το ρατσισμό, υπερασπιζόμενος τον Κωνσταντίνο Πλεύρη στην αντιδικία του με κάτι σιωνιστές για το περίφημο λαογραφικό του πόνημα "Εβραίοι. Όλη η αλήθεια". Να υπενθυμίσουμε, βεβαίως, ότι προ ολίγων μόλις ετών είχε προμοτάρει, με διακριτικότητα είναι αλήθεια, αυτό το αριστούργημα της παγκοσμίου "αντισιωνιστικής" βιβλιογραφίας μέσω της εκπομπής του. Καμαρώστε παρακάτω. Είναι τόσο ντροπαλό αγόρι που δε θέλει να δείξει ούτε το εξώφυλλο.

Απόσπασμα από το σχετικό με το θέμα βίντεο που μπορείτε να δείτε ολόκληρο  εδώ http://www.youtube.com/watch?v=ZJ9bYnrnCNE

Εννοείται ότι σε λίγο θα βγει ο Άδωνις και θα τραγουδήσει με τον Γρηγόρη αγκαλιά στην εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη "Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον". Δεν είναι μόνο δημοκράτης. Είναι βαθύτατα αριστερός. 

ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ

Ο Γιάννης Πρετεντέρης συγκλονιζόταν ολόκληρος από τους σπασμούς που του είχε προκαλέσει το γοερό, με αναφιλητά, κλάμα. Τρομαγμένη η Όλγα, που περνούσε έξω από τις ανδρικές τουαλέτες του Μέγκα, άνοιξε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό την πόρτα και μπούκαρε. Aυτή η παλιά κομμουνίστρια δεν ήταν πια κομμουνίστρια, αλλά εξακολουθούσε να περιφρονεί το αστικό δέον γενέσθαι.

- Γιάννη, τι συμβαίνει; Τι χάλια είναι αυτά; Σε δέκα λεπτά βγαίνουμε. Είσαι το ατσάλινο, κοφτερό ξυράφι του δελτίου. Αν υποψιαστεί κανείς ότι είσαι ένας κλαψιάρης, θα μας περάσει κι ο Παπαγιάννης.

- Ολγα έχεις δίκιο, απάντησε σκουπίζοντας τα δάκρυα και τις μύξες και δένοντας τη γραβάτα του, ο μετρ της υπόγειας, αλλά και της απροκάλυπτης, ειρωνείας. Απλά,έρχονται κάποιες στιγμές που λυγίζει και τ' ατσάλι. Δες.

Της έδωσε το I-Pad. Στην οθόνη ήταν μία σελίδα του ΒΒC.

- Δεν καταλαβαίνω. Γιατί σε τσάκισε η αποχώρηση Μπέκαμ;
- Δεν περίμενα να καταλάβεις. Εδώ δεν είχες καταλάβει ποια κασέτα μας είχαν δώσει στην υπόθεση Ζαχόπουλου.
- Σταμάτα, τις κακοήθειες Γιάννη. Ξέρεις πολύ καλά ότι ποτέ δεν είδα αυτήν την κασσέτα που λες. Επρόκειτο για ΝτιΒιΝτι.

Γέλασαν και οι δύο δυνατά. Αφού το ευφρόσυνο γέλιο χαλάρωσε και τους δύο δημοσιογράφους, η Όλγα επανήλθε.

- Λοιπόν, τι συμβαίνει; Ούτε αν είχε αποχωρήσει προώρως ο Παπαδήμος δε θα 'κανες έτσι.
- Όλγα, δεν πρόκειται για έναν απλό ποδοσφαιριστή. Είναι ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης παράδοσης, μια ολόκληρης αυτοκρατορίας, αυτής που νίκησε την αυτοκρατορία του κακού. Χωρίς την Αγγλία και τις αποικίες της στην Αμερική, το '44-'49 θα 'χαμε γίνει Αλβανία.
- Χαλάρωσε, ρε συ. Μη με τρελαίνεις τώρα.
- Δες αυτό και θα καταλάβεις τι ήταν για μένα ο Μπέκαμ.

Της έδειξε ένα άρθρο του από το καλοκαίρι του '98, τότε που η ομάδα του Ντέηβιντ είχε πάρει για πολλοστή φορά από τα τρία το μακρύτερο στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Το είχε γράψει πριν τα λιονταράκια συναντήσουν τη συνήθη μουντιαλική μοίρα τους. Η Όλγα διάβαζε τώρα μεγαλοφώνως:

Διδάγματα της ιστορίας. Οταν οι Αργεντίνοι έκαναν εκείνη την αλητεία στα Φόκλαντ, κανείς δεν περίμενε (και προφανώς όχι οι ίδιοι οι Αργεντίνοι...) ότι η Αγγλία θα αντιδράσει. Πού να τρέχουν, σκέφτονταν, και πού να σκοτώνονται για κάτι σχεδόν ακατοίκητα νησάκια στην άλλη άκρη του πλανήτη. Αυτή θα ήταν η σκέψη ενός Μπατιστούτα ή ενός Βερόν, σκέψη σωστή για έναν Μπατιστούτα και για έναν Βερόν. Η Αγγλία, όμως, είναι Αγγλία, και αυτή είναι η διαφορά της από τους άλλους. Μάζεψε ό,τι σαπιοκάραβο είχε απομείνει από τα προγράμματα περικοπής αμυντικών δαπανών, σήκωσε στην πρύμνη τον Union Jack, βροντοφώναξε, άλλη μια φορά, ότι ο Θεός σώζοι τη βασίλισσα, και ξεχύθηκε στους ωκεανούς. Οι θρασύδειλοι Αργεντίνοι έτρεχαν να κρυφτούν, και από τότε σώζονται μόνο με κάτι χέρια του Μαραντόνα και κάτι στημένες διαιτησίες, όπως αυτή της Τρίτης. Ο λογχοφόρος Οουεν, ο ακατάβλητος Σίρερ, ο επιλοχίας Ανταμς και ο λοχίας Κάμπελ (τι νομίζετε, με τέτοιους υπαξιωματικούς κατέλαβαν οι άνθρωποι την Ινδία!), ο ήρωας Ινς, ο ρωμαλέος Σίμαν, ο αγγελικός Μπέκαμ, ο ακαταπόνητος Σκόουλς, δεν ξέρω αν παίζουν μεγάλη μπάλα, είναι σίγουρα όμως η μεγαλύτερη ομάδα που είδαμε σε αυτό το Μουντιάλ.

Η μεγάλη ομάδα, ενός μεγάλου έθνους. Διότι το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο. Καλές ομάδες μπορεί να υπάρξουν πολλές. Μεγάλες ομάδες, όμως, είναι αυτές που βγαίνουν απευθείας από την ιστορική παράδοση και το συλλογικό υποσυνείδητο των εθνών. Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, βεβαίως, το κέρδισε η Αγγλία. Απομένει πλέον να μάθουμε το όνομα της ομάδας που θα κερδίσει το Μουντιάλ.

Η Όλγα γούρλωσε τα μάτια της. 
- Ρε πας καλά; Αν το δούνε αυτό από την "Αυγή" στην παρούσα συγκυρία, θα βγούνε και θα πούνε ότι υποστηρίζεις το Νάσιοναλ Φροντ. Ξέρεις τι ζημιά μπορείς να προκαλέσεις στην κυβέρνηση;

Ο Γιάννης την κοίταξε και χαμογέλασε.

- Ας πούνε ό,τι θέλουν τα τσόλια. Εγώ δεν έχω τατουάζ Sieg Heil ούτε στο μπράτσο ούτε πουθενά αλλού. Πάμε, σε ένα λεπτο βγαίνουμε, είπε, έχοντας ανακτήσει πλήρως πλέον την παροιμιώδη αυτοκυριαρχία του.

ΑΤΕΝΙΣΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ

Άλλη μία έκρηξη της βίας, με δεκάδες νεκρούς χτες στο Ιράκ και βόμβες να σκάνε σαν βαρελότα δεξιά κι αριστερά. Έκρηξη, τρόπος του λέγειν, καθώς εδώ και χρόνια η βία και οι βόμβες δεν έχουν εκλείψει από την καθημερινότητα των Ιρακινών. Στη Λιβύη, σκοτώνονται οι δημοκρατικές φρατρίες μεταξύ τους για το πώς θα λειτουργήσει η δημοκρατία, ενώ στο Αφγανιστάν η "δημοκρατία" είναι το ίδιο εύθραυστη με το φιλοσοβιετικό καθεστώς προ 25ετίας, ήτοι, αν αποχωρήσουν οι Αμερικάνοι, ο Καζράι δεν είναι απίθανο να έχει το τέλος του Νατζιμπουλαχ.

Όλο αυτό το σκηνικό της βίας στην περιοχή που οι επίγονοι του Τζέφερσον θέλουν να φέρουν τη Δημοκρατία με έκανε να χαμογελάω σαρδόνια και κομμουνιστικά, βλέποντας προχτές (σε επανάληψη) μια από τις περιηγητικές τηλεοπτικές εκδρομές της Μάγιας Τσόκλη στη γη των Ταλιμπάν. Θυμίζω ότι έχουν ήδη περάσει 11 χρόνια (και βάλε) από τότε που οι Αμερικάνοι με τους συμμάχους τους (και μεις μαζί) επενέβησαν στη χώρα. Η ελληνίς ακτιβίστρια των Καμπουλίστας περιερχόταν, προ πενταετίας, νομίζω, την αφγανική πρωτεύουσα (και όχι μόνο) με το γνωστό ύφος της δυτικής  που δείχνει ενδιαφέρον και σεβασμό για την παράδοση του λαού μαζί με τον (συγκρατημένο) ενθουσιασμό για την εμπέδωση των δυτικών αξιών, νοουμένων ως ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η θεματολογία αναμενόμενη: Οι γυναίκες δε φοράνε πια μπούργκα, αν δεν τους το επιβάλλει η οικογένειά τους (χα), ο νεαρός αφγανός κομπιουτεράς άνοιξε κέντρο εκμάθησης χειρισμού Η/Υ (δημιουργικό επιχειρείν) κ.λπ. κ.λπ. Μέσα σ' όλα αυτά, να και ο ηθοποιός Μιχάλης Μανιάτης, πρέσβης του υπουργείου πολιτισμού (!) τότε,  με μια κελεμπία να υποδέχεται την Μάγια και να της λέει κι αυτός τις εμπειρίες του από έναν λαό που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του. 

Γιατί, θα μου πεις, τα βάζω με την συμπαθέστατη (χωρίς πλάκα) Μάγια; Θα προτιμούσα να μην μπορεί η χαρά του πολιτιστικού τουρισμού να πλησιάσει την κατεχόμενη από τους βάρβαρους Ταλιμπάν Καμπούλ; Προφανώς, οι Ταλιμπάν ήταν (και είναι) ό,τι πιο βάρβαρο και αναχρονιστικό έχει γνωρίσει το Αφγανιστάν, στη νεότερη Ιστορία του, τουλάχιστον. Τι κατέστρεψαν όμως, οι φανατικοί ισλαμιστές; Την προσπάθεια να βγει η αφγανική κοινωνία από τα δεσμά του θρησκευτικού φανατισμού και της εξαθλίωσης, μιας προσπάθειας που είχε ξεκινήσει από το κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο κατέρρευσε (και) λόγω της βοήθειας που παρείχαν στους φανατικούς μουτζαχεντίν οι νυν υποστηρικτές της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δεν είναι να απορεί κανείς που, και σήμερα ακόμη, ο αφγανός που δε γουστάρει Ταλιμπάν θεωρεί βέβαιη την επάνοδό τους άμα τη αποχωρήσει των "απελευθερωτών". Με άλλα λόγια, είναι προφανές ότι με φιλελεύθερες πορδές δε βάφονται δημοκρατικά αυγά. Φιλελευθερισμός και δημοκρατία έχουν πάρει διαζύγιο ήδη από το μακρινό 1789.

ΑΝΤΩΝΗ ΓΕΛΤΣΙΝ, ΦΕΡΕ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.

Ως γνωστόν, στο σιδηρούν παραπέτασμα δεν υπήρχαν απεργίες, ενώ δεν μπορούσες να βγείς στην Ερυθρά Πλατεία και να φωνάξεις "Ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας". Επίσης, ο κόσμος δεν κυκλοφορούσε με ιδιωτικά αυτοκίνητα και στα στερνά της κομμουνιστικής Ρουμανίας ο Ρουμάνος υπέφερε για να αποπληρωθεί το χρέος της χώρας. Ο δημόσιος βίος κυριαρχούνταν από τη διαφθορά, την κατάχρηση εξουσίας και, βέβαια, το νεποτισμό. Μην ξεχνάμε ότι ο Γέλτσιν ξεπήδησε με τη βότκα στο χέρι από τα σπλάχνα του ΚΚΣΕ, όπως και ο Γκόρμπι, βεβαίως.

Υπήρχε, βέβαια, ένα ιδεολόγημα, προβαλλόμενο ως συνεκτικός αρμός: Η σοσιαλιστική οικοδόμηση με απόληξη την αταξική κοινωνία. Επίσης, υπήρχε στην ΕΣΣΔ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έδινε την ευκαιρία σε όλους τους σοβιετικούς πολίτες να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους, υπήρχε διασφαλισμένη δουλειά για όλους, δωρεάν παροχή ιατρικών υπηρεσιών και νοσηλείας, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς επαρκή, καλλιτεχνική παραγωγή, που σήμερα σε κάνει να θλίβεσαι, βλέποντας την κατάντια των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, οι πρόεδροί των οποίων ανάγουν σε μείζον πολιτιστικό γεγονός τη συμμετοχή της Ρουσλάνα στη Γιουροβίζιον.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν απεργίες, αν πεις κάποιον κλέφτη πολιτικό κλέφτη, θα σου πάρει και τα σώβρακα, τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν όλο και λιγότερο, λόγω βενζίνης και αδυναμίας συντήρησής τους, μας πάνε καροτσάκι και θα συνεχίσουμε έτσι για απροδιόριστο χρονικό διάστημα, προκειμένου να αποπληρώσουμε το χρέος, ενώ είμαστε η πρώτη, πλέον, χώρα σε διαφθορά (ξεπεράσαμε και τη Βουλγαρία). Ο νεποτισμός, δόξα τω θεώ, έχει χτυπηθεί καίρια.

Υπάρχει όμως κι εδώ ένα συνεκτικό ιδεολόγημα. Όσο πιο σκουλήκι γίνεις, τόσο πιο πολλές ελπίδες έχεις να επιβιώσεις και, αν το λέει η καρδιά σου, να τους πατήσεις όλους χάμω. Υπάρχει κι ένα μεγάλο συλλογικό όραμα: Να γίνουμε Ταϊβάν.

ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Το πολύ μοδάτο ιδεολόγημα των πάλαι ποτέ αριστερών, αλλά και των μηδέποτε ασχοληθέντων με τον Μαρξ αριστερών φιλελεύθερων (παρ' τ' αυγό και κούρευτο) είναι ότι δεν είναι φιλελεύθεροι, απλά είναι εκφραστές της Κοινής Λογικής. Τι είναι αυτή η Κοινή Λογική; Η συνισταμένη κοινωνική αντίληψη, το "κοινώς" αποδεκτό, το "αυτονόητο" ντε, του οποίου θυμάστε και τη σχετική επανάσταση που κηρύχθηκε εν Ελλάδι από τον ΓΑΠ στο Καστελλόριζο.

Ο Γκράμσι, αυτός ο παλιοδογματικός λενινιστής, αναφέρεται στον Κοινό Νου, αξιολογώντας τον ως ένα αντικειμενικά υπαρκτό δεδομένο, καθοριστικό για τον προσδιορισμό της σύλληψης της πραγματικότητας ως Ιστορίας, παρελθούσας και εν τη γενέσει της, από τον διανοούμενο, ήτοι τον φιλόσοφο, νοούμενο, με τη σειρά του, ως συλλαμβάνοντα τις ορατές και αδιόρατες συνάψεις του γίγνεσθαι κατά τρόπο συστηματικό και με απώτερο σκοπό όχι μόνο να επεξηγήσει, αλλά και να παραγάγει ένα όραμα για το παρόν και το μέλλον. Αυτός λοιπόν ο γαμάω τύπος, ο απόγονος του Σωκράτους, σύμφωνα με τους φιλελεύθερους αριστερούς, πρέπει να αρκείται στην αποδοχή, άντε και την ανάλυση του Κοινού Νου.

Τι είναι όμως η κοινή λογική, παρά μία φωτογραφία της πραγματικότητας και ως εκ τούτου, νοείται ως αληθινή (και πανίσχυρη) συναρτώμενη από τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν και σκέφτονται οι φορείς της. Οι συνθήκες αυτές όμως μεταβάλλονται, μεταβάλλεται λοιπόν και η Κοινή Λογική, που θεωρούμενη στη διαχρονία παύει να είναι κοινή και γίνεται της κοινής, όπερ μεθερμηνευόμενον, όποιος θέλει να παρουσιάσει την κοινωνική δομή και την ένταξη του ατόμου σε αυτήν μέσα από την οπτική γωνία ενός Αλέκου Σακελλάριου στο "Οι Γερμανοί ξανάρχονται" θα μας δώσει πολλές ευχάριστες στιγμές με τον Λογοθετίδη εκφραστή (και θύμα) του αυτονόητου. Αν όμως θέλουμε να καταλάβουμε τι μας γίνεται πρέπει να δούμε τον Στάλκερ. Και να θυμόμαστε ότι ο Ταρκόφσκι δεν ήταν μόνο Ρώσος και βαθύς γνώστης του ορθόδοξου μυστικισμού. Είχε διαβάσει και Μαρξ.

день Победы

Πάνε πια εβδομήντα οκτώ χρόνια από την καθόλου αποφράδα εκείνη μέρα του Απρίλη του '45 που ο Χίτλερ τίναξε τα μυαλά του στον αέρα και αποτεφρώθηκε (στο καπάκι) από τους πιστούς του ΕςΕς, με τη βοήθεια της δυσεύρετης, τις μέρες εκείνες,  βενζίνης. Τον περιέλουσαν (μετά της Εύας Μπράουν) σε έναν άθλιο λάκκο έξω από την καγκελαρία, που την είχε κάνει καλοκαιρινή το πυροβολικό του Κόκκινου Στρατού.

Σήμερα είναι η Μέρα της Νίκης, που έχει εμπνεύσει το παραπάνω τραγούδι. Γράφτηκε το '75 επί τη τριακονταετία από το τέλος του πολέμου. Χαρακτηριστικό των στίχων είναι ότι εκπέμπουν ένα απλοϊκό, συγκινητικό όμως, μήνυμα ειρήνης, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον πολεμικό θρίαμβο που δηλώνει ο τίτλος.

Δέκα χρόνια μετά, το '85, ο Κλίμοφ γύρισε το "Ελα και δες" για τα σαράντα χρόνια της νίκης επί του Χίτλερ. Πολλά και πικρά θα μπορούσε να πει κάποιος για το άθλιο τέλος ενός άθλιου καθεστώτος, όπως του χιτλερικού. Από τότε που είδα την ταινία του Κλίμοφ και το τέλος της, ιδιαίτερα το τέλος της, κατάλαβα ότι ο θρίαμβος πάνω στη βαρβαρότητα του ναζισμού δεν μπορεί να είναι αφορμή για κηρύγματα μίσους. Δείτε τις παρακάτω σκηνές και κυρίως την αντίδραση του μικρού στη σουρεαλιστική σκηνή με τους πυροβολισμούς και την αντίστροφη διαδρομή του Χίτλερ στο χρόνο. Το μίσος σε ένα ανθρώπινο καθεστώς, όπως το σοβιετικό, έχει όρια. Τα όρια είναι ο άνθρωπος. Σοβιετική Ένωση, δε σε ξεχνάμε.

ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΟΜΠΕΛ

Το κινητό του Νίκου χτυπούσε επίμονα, βασανιστικά. Ο άνδρας με τα λαμπερό κρανίο, τελικά, ξύπνησε.

- Παρακαλώ.
- Νίκο, πού σε βρίσκω;
- Κική, εσύ; Στο υπουργείο είμαι. Τι συμβαίνει; Ακόμη δεν έχει ξημερώσει.

Ανήσυχος σηκώθηκε από το ράτζο που έτριξε ανατριχιαστικά μέσα στην ησυχία του υπουργικού γραφείου. Ο Νίκος κοιμόταν τα περισσότερα βράδια στο ΥΠΡΟΠΟ, στο πλαίσιο της παροιμιώδους επί των ημερών του αυξημένης επιχειρησιακής ετοιμότητας. Η ελληνίς ποιήτρια ακούστηκε ασθμαίνουσα:

- Το ξέρω, αλλά δεν μπορούσα να περιμένω. Ξύπνησα μέσα στο φως του σκοτεινού μου ονείρου και παρόρμηση σαν αλογόμυγας το τσίμπημα με έκανε να σε πάρω στο κινητό σου, που ξέρω πως πάντα κοντά σου το 'χεις.

Ο υπομονετικός υπουργός την άφησε με τη στοργή που θα έδειχνε και στην γιαγιά του να ολοκληρώσει την ποιητική της καλικατζούρα. Ήταν άλλωστε συνηθισμένος.

-  Ξέρεις ότι για μένα καμία ώρα δεν είναι ακατάλληλη.
- Ακατάλληλη, μια λέξη που σε χρόνια μακρινά με πάει, τότε που τα γιασεμιά στα σινεμά, τα λέγανε και θερινά, θαρρώ, παίζανε Δύο Έργα, στο Μεταξουργείο, στην Ομόνοια, εκεί που τώρα μετανάστες τα παγκάκια μας γεμίζουν και τους τοίχους κατουρούν, το αττικό τοπίο μολεύοντας.

"Τι θέλω και μιλάω, γαμώ την ατυχία μου; Αυτή θα μ' έχει στο έτσι καμιά ώρα με το "Ακατάλληλη" που είπα", είπε από μέσα του ο επικεφαλής των ΜΑΤ και των ΜΕΑ που δεν τα λένε πλέον ΜΑΤ και ΜΕΑ.

- Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω, αγαπημένη μου Κική; την διέκοψε κάπως άκομψα.

Η αισθαντική Κική, κατάλαβε ότι ο Νίκος είχε αρχίσει να παίρνει ανάποδες και μπήκε στο ψητό.

- Ζέστη του Μάη με ξύπνησε παράωρα και στο απέναντι παγκάκι, κάτω από το παραθύρι μου σχεδόν, μετανάστες δυο, όχι ένας, κουλουριασμένοι σαν γατιά κοιμούνται. Ροχαλίζουν και σαν ν'ακούω και κλανιές μου εφάνη. Νίκο, κάνε κάτι.
- Δυο διμοιρίες θα σου στείλω, Κική μου, ανέφελο ύπνο να 'χεις.
- Ευχαριστώ σε, φίλε ανεκτίμητε και σε σένα το λέω: Την Χρυσή Αυγή, τους άθλιους ρατσιστές, να τους σκοτώσω θέλω.
- Μαζί, Κική, θα νικήσουμε το ρατσισμό. Καλό σου πρωί.

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΕΓΚΑ

Από τους πλέον αντιπαθείς πρωϊνοενημερατζήδες είναι, βέβαια, αυτοί που εργάζονται στο πλέον αντιπαθές κανάλι. Ο Καμπουράκης με τον Οικονομέα τις καθημερινές, που κάνουν σκάντζα τα σαββατοκύριακα με το άλλο ντουέτο, τον Χασαπασοκόπουλο και τον Αναγνωστάκη. 

Τα αγαπημένα τους θέματα είναι τα εξής δύο:

- Γιατί να μην απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, σε μια εποχή που οι ιδιωτικοί παίρνουν τον πούλο κατά χιλιάδες (όπως είναι φυσιολογικό για μια Οικονομία που αναδιαρθρώνεται, για να εξορθολογιστεί);

- Η καινοτόμος επχειρηματικότητα δίνει διεξόδους. Άνοιξε κι εσύ μαγαζί για πεντικιούρ σκύλων και θα δεις τι καλά που θα (την) φας (στον κώλο).

Το στυλ παρουσίασης της ως άνω θεματολογίας είναι από γελοίο έως τζημεροίο. Βλέπονας την προσέγγισή τους, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι και απευθύνονται σε χρυσαυγίτες που δε θέλουν να τους λένε ναζί. Εξηγούμαι: 

- Όλη η "κριτική" τους έχει ως βάση τη δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη καπιταλιστική δομή της Οικονομίας. Είναι πολλά τα βάσανα που περνάς, μαλάκα τηλεθεατή, αλλά για όλα φταίει η λαμογιά του Έλληνα, οι χαραμοφάηδες του Δημοσίου, οι κακοί πολιτικοί (όχι όλοι, βέβαια, καθότι υπάρχουν και καλοί, όπως ο Πάγκαλος), το σπάταλο κράτος, η διαφθορά (γενικώς, αλλά κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων), τα κόμματα (γενικώς), οι συνδικαλιστές (γενικώς, επίσης), οι διαδηλωτές που δεν αφήνουν τον κόσμο να κατέβει στην Αθήνα να ψωνίσει και πάει λέγοντας. Με άλλα λόγια, κάνουν μία σούμα όλων των κοινοτυπιών που ακούγονται στα καφενεία και την πετάνε στη μούρη όσων είναι έτοιμοι, ακόπως και εκ του ασφαλούς, να πουν "Να και κάποιοι που τα λένε". Ο μέσος χρυσαυγίτης τα λέει επίσης "πολύ καλά" για τους "προδότες πολιτικούς και τους μετανάστες και τους Εβραίους τραπεζίτες", χωρίς, βεβαίως κι αυτός, όπως ο μέσος Καμπουράκης, να διανοείται να αμφισβητήσει την ίδια τη δομή του συστήματος που παράγει την απελπισία του ακροατηρίου τους.

- Κυρίως όμως, η ομοιότητα με τη Χρυσή Αυγή έχει να κάνει με την εικόνα που περνάνε στον τηλεθεατή. Μαγκιά, τσογλανιά, περιφρόνηση (υφέρπουσα ή απροκάλυπτη) όποιου αρθρώνει διαφορετική άποψη και πάνω απ' όλα άγνοια, αμορφωσιά, ξερολίαση. 

Για να το πάμε παραπέρα, η εικόνα τους είναι ίδια με τους χειρότερους δημοσίους υπαλλήλους, εναντίον των οποίων ξιφουλκούν με την τσίμπλα στο μάτι. Οι τύποι ενσαρκώνουν το δημοσιοϋπαλληλίκι που αποτέλειωσε τον Καρυωτάκη. Δημόσιος Υπάλληλος δεν είναι μόνο όποιος είναι στο Υπουργείο ή στο ΙΚΑ. Έχει και το Μέγκα μπόλικους.

ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ

Ο Αντώνης Σαμαράς, σε ένα προπασχαλινό σόου, επισκέφτηκε την ηγεσία της Αστυνομίας και υπό το γοητευτικό χαμόγελο του Νίκου Δένδια απένειμε τα εύσημα στους αστυνομικούς για την εμπέδωση του κλίματος ασφάλειας και εν γένει του νόμου και της τάξεως.

Ο Νίκος δίπλα καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, ενώ οι αξιωματικοί από κάτω εμφανώς μεν, σιωπηρώς δε, σιχτίριζαν για την ομιλία αυτού που τους έκοψε τα μισθά, αλλά θα τους τα ξαναδώσει, όπως είπε, μόλις ανακάμψει η Οικονομία. Ο μέσος ταξίαρχος της ΕΛ.ΑΣ. μπορεί να μην είναι και διανοούμενος, δεν είναι όμως και ηλίθιος, για να μην καταλαβαίνει ότι η ανάκαμψη θα έρθει του αγίου λούτσου ανήμερα.

Και όμως, αυτό το κακοστημένο σόου, βγαλμένο από τις αλήστου μνήμης επισκέψεις του απέθαντου εκ Χανίων στα χεντκουόρτερς της Αστυνομίας με το "Εσείς είστε το κράτος", είναι ό,τι πιο αληθινό έχει να παρουσιάσει αυτή η κυβέρνηση. Ακόμη και άνθρωποι καθόλου βλάκες και ουδόλως φασίστες επαινούν αυτήν την κυβέρνηση για τη βελτίωση της κατάστασης όσο αφορά την επιβολή του νόμου, είτε αυτό σημαίνει τον περιορισμό της εγκληματικότητας είτε, βεβαίως, την αποτροπή όσων παρεμποδίζουν τους εργαζόμενους να εργαστούν πριν τεθούν σε διαθεσιμότητα (Χαλυβουργία Μάνεση) και τους ανέργους να πάνε ανεμπόδιστοι από διαδηλωτές τη βόλτα τους στην Ερμού για ψώνια.

Ποιος είναι ο περιορισμός της εγκληματικότητας; Σαφώς έχουν αυξηθεί τα πήγαιν' έλα των εικοσάρηδων που διατρέχουν (με κίνδυνο της ζωής τους) με μηχανές, σε τετράδες, την Αθήνα για τρεις κι εξήντα. Η δράση τους δε φαίνεται να έχει αναχαιτίσει την εγκληματικότητα εν συνόλω, σίγουρα όμως κάποιες περιοχές βλέπουν να αραιώνουν τα πρεζόνια, οι έμποροι ναρκωτικών και λοιποί κακοί λύκοι του αστικoύ δάσους. Όλως τυχαίως αυτές είναι περιοχές που έχει ξεκινήσει ή είναι στα σκαριά η "ανάπλαση" η "ανάπτυξη" η "αναβάθμιση". Εννοείται ότι όλα αυτά τα ανατέτοια υλοποιούνται με ιδιωτικά κεφάλαια που αντικαθιστούν το αναποτελεσματικό και χρεοκοπημένο (μην ξεχνάμε) κράτος.

Προφανώς, πρέπει να είναι κάποιος ιδιαιτέρως προκατειλημμένος για τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού καπιταλισμού, για να συνδέσει αυτά τα δύο γεγονότα ή μάλλον τα τρία: Περιοχές που επί μία δεκαετία (και βάλε) προκλητικά αφήνονται να καταρρεύσουν (μαζί με τις τιμές των ακινήτων τους), ενώ όταν πια έχουν πιάσει πάτο (σε μια χώρα που έχει πάει πιο κάτω από τον πάτο), αρχίζει η επενδυτική και αστυνομική εκστρατεία, εκ παραλλήλου. Σε μια χώρα που εκκρεμοδικεί ακόμη η περίπτωση του χαρακτηριζόμενου ως μεγαλύτερου αυθαιρέτου στην Ευρώπη, εκεί δίπλα στο ΟΑΚΑ, είναι αδιανόητο να κάνουμε τέτοιες σκέψεις για τους επενδυτές και τη σχεση τους με το κράτος. Αδιανόητο επίσης, είναι να λέμε ότι ο καπιταλισμός μας δεν είναι κρατικοδίαιτος, αλλά ότι οι καπιταλιστές μας κόβουν και ράβουν το κράτος στα μέτρα τους, όπως παντού άλλωστε. Απλά, εδώ στην Ελλάδα, η λεγόμενη σχετική αυτονομία του κράτους είναι ολίγον υπό αίρεση. 

Καλή Ανάσταση.