Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

ΑΝΟΙΞΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

 Μέχρι την Ε΄ Δημοτικού πήγαινα σε ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο, καθώς και οι δύο γονείς δούλευαν και δεν υπήρχε τότε ολοήμερο στο δημόσιο.
Μέναμε στου Ζωγράφου και κάθε πρωί κατεβαίναμε, εγώ με τον μικρό αδελφό μου, στο θυρωρείο για να περιμένουμε το σχολικό. Ο θυρωρός κοιμόταν ακόμη, αφού, αν και δεν θυμάμαι ώρα, ήταν σίγουρα πολύ νωρίς, αξημέρωτα.

Το άγχος εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν μεγάλο. Συνήθως δεν έγραφα ούτε τα μισά από όσα μας έβαζε η δασκάλα και πάντα είχα το φόβο ότι θα με τσακώσουν.

Μια μέρα, μάλιστα, ο πατέρας μου ήταν σπίτι και με ρώτησε αν είχα γράψει τις ασκήσεις της Αριθμητικής. Εγώ φυσικά δεν τις είχα γράψει και φυσικότατα του είπα ψέματα ότι είχε τελειώσει το τετράδιο. Με πίστεψε (την έχω την πειθώ) και άρχισε να ψάχνει σε μια ντουλάπα. Μόλις ντύθηκα, είδα ένα τετράδιο, από αυτά με τα τετραγωνάκια, ανοιχτό πάνω στο γραφείο. "Ορίστε, έχεις είκοσι λεπτά. Κάτι προλαβαίνεις να γράψεις", μου είπε.

Αγχωμένος, λοιπόν, τα πρωινά έμπαινα στο σχολικό και η αγωνία πήγαινε περίπατο, γιατί είχαμε οδηγό στο παλιό κίτρινο Φολκσβάγκεν τον μαλλιά με τη σαγιονάρα (χειμώνα καλοκαίρι, από αυτές τις παλιές καφετί που είχαμε και στο στρατό), που έλεγε για τον Ολυμπιακό, τα ψάρια που έπαιρνε για την ταβέρνα (είχε και ταβέρνα), ενώ τσακωνόταν και με την αριστερή δασκάλα που παίρναμε (έμενε κι αυτή Ζωγράφου) σχετικά με το αν είχε δίκιο ο Παπαδόπουλος (συμπαθέστατος μου φαινόταν τότε ο οδηγός, αλλά πρέπει να ήταν ακροδεξιός, τουλάχιστον). Αυτά με τον Παπαδόπουλο, μετά το ΄74, γιατί μέχρι τότε λέγανε μόνο για τα ψάρια και τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή. Αγαπημένος οδηγός. Αγαπημένη Δασκάλα.

Περνώντας από κάτι οικοδομές που χτίζονταν, ζήλευα τους εργάτες που έκαναν κάτι ενδιαφέρον και δεν είχαν το φόβο μην τους τσακώσουν άγραφους και αδιάβαστους. Δεν είχα ακόμη καταλάβει τι σημαίνει εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας τους ούτε είχα διαβάσει στατιστικά για τα εργατικά ατυχήματα και μου φαινόταν γαμάτη και προνομιακή η δουλειά του οικοδόμου.

Τέλος πάντων, μετα από μια μεγάλη γύρα σε Ζωγράφου και Αμπελοκήπους φτάναμε πριν τις 8 στο σχολείο και μάλιστα πρέπει να φτάναμε από τους πρώτους, καθώς θυμάμαι πάντα σκοτεινή και άδεια την αίθουσα.

Έμαθα ότι το σχολείο έκλεισε πριν δυο χρόνια. Ο πατέρας μου μας άφησε πριν δυο βδομάδες. Ο οδηγός και η δασκάλα δεν ξέρω τι κάνουν. Και μέσα σ΄ όλα, δεν θυμάμαι τι έγινε και με αυτές τις ασκήσεις στην Αριθμητική.

1 σχόλιο:

  1. Μάνο αδερφέ μου, έτσι αυθόρμητα, θέλω να κάνω έναν παραλληλισμό:
    Η οικοδομή ήταν το παιχνίδι, η Αριθμητική ο χρόνος, η δασκάλα ο καταπιεσμένος σου εαυτός, ο οδηγός η εξουσία και ο πατέρας σου το μέλλον σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή