Τρίτη 26 Μαΐου 2015

ΓΙΑ 400 ΕΥΡΩ

Τιμή του και καμάρι του και μπράβο του του παιδιού που προσπαθεί να επιβιώσει με 4οο ευρώ. Να του πούμε όμως, επίσης, ότι καλό θα είναι να αγωνιστεί για την ανατροπή του καπιταλισμού, γιατί ούτε θα επιβιώσει με τα 400 ευρώ (χωρίς τη βοήθεια του μπαμπά του) ούτε θα τα έχει για πολύ τα 400 ευρώ, αν σαν ηλίθιος τρώει το παραμύθι για κοινά συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών. Θα πάει στα 300 και μετά σπίτι του ή φυλακή, όταν φέρει κάνα σκαμνί στο κεφάλι του εργοδότη του που θα του προτείνει 200, γιατί έχει "δέκα που περιμένουν να δουλέψουν με εκατό".

Βεβαίως, όταν ένα συριζοπολιτικάντης, όπως ο Φίλης, του λέει να μη φοβάται μήπως χάσει τα 400 ευρώ, ακούγεται χυδαίο. Όχι γιατί πρέπει να σκύβεις το κεφάλι μήπως χάσεις έναν τέτοιο μισθό πείνας, αλλά γιατί σου το λέει ένας τύπος που αναπαράγει τη συνταγή του καπιταλιστικού μονοδρόμου, στολισμένη με κοινωνικές ευαισθησίες και άλλες συριζιές. Σε βάζει, μαζί με τα φιλελεύθερα καθάρματα, να αποδέχεσαι την ειμαρμένη και μετά σου πετάει κιόλας ένα επαναστατικό, για να αισθανθείς και μαλάκας από πάνω.

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, τα πράγματα είναι απλά. Όσο κι αν ορθολογιστές προσπαθούν να αποδείξουν το πλέον ανορθολογικό πράγμα στον κόσμο, ότι δηλαδή το αδηφάγο κεφάλαιο τελικά καταλήγει στην κοινωνικά δίκαιη κατανομή πλούτου και ευτυχίας ή (όπως λένε οι πιο ψύχραιμοι ορθολογιστές) στην καλύτερη δυνατή κατανομή, κάθε ηλίθιος ρομαντικός βλέπει αυτό που ένας ακόμη πιο ηλίθιος μαρξιστής έβλεπε και έλεγε μετά τη συντριβή του ναζισμού, 70 χρόνια πίσω:

"Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό". Μπέρτολτ Μπρεχτ

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ

Ο Νίκος Μπακογιαννόπουλος ήταν αγαπημένη φιγούρα στην τηλεόραση των παιδικών μου χρόνων. Το πατρικό μουστάκι, ο ήρεμος, αργός λόγος του, το τεράστιο γυαλί, η επανάληψη της τελευταίας λέξης στην αρχή της επόμενης περιόδου με είχαν κάνει να τον λατρέψω, όταν ήμουν στο Δημοτικό, κι ας μην καταλάβαινα ούτε τα μισά από τα κουλτουριάρικα που μπουμπούνιζε για να προλογίσει τις εξαιρετικές, κατά κανόνα, ταινίες της "Κινηματογραφικής Βραδιάς".

Ένα παρόμοιο κόνσεπτ εκπομπής και (μικρότερο) μουστάκι είχε και ο Νίκος Δήμου. Η διαφορά ήταν ότι πριν την ταινία (ή μετά, δε θυμάμαι κι ακριβώς) δε μιλούσε μόνος του, αλλά έφερνε και κάτι άλλους τύπους και πλακώνονταν σε συζητήσεις, όχι για την ταινία, αλλά για διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και γενικώς ευρωπαϊκά. Ήταν άλλωστε η εποχή που ο Εθνάρχης ήταν όλο σούρτα-φέρτα, για να πείσει (και καλά) τον Σμιτ και τους άλλους ευρωηγέτες ότι πρέπει να μπούμε στην ΕΟΚ και ο ευρωδήμου είχε αναλάβει κι αυτός να μας πει πόσο καλό είναι να είμαστε Ευρώπη.

Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο μουστάκηδων ήταν ότι ο Μπακογιαννόπουλος έδινε την εντύπωση του αγαπημένου θείου που ξέρει πολλά, αλλά ως γνήσια σοφός, δε λέει ούτε τα μισά, γνωρίζοντας ότι όσο λιγότερα λες, τόσο περισσότερα ξέρεις. Ο άλλος μουστάκιας, ο Ευρωπαίος, ήταν πάντα αντιπαθητικός και, κυρίως, αφόρητα βαρετός. Και οι ταινίες που έδειχνε ήταν, συνήθως, μάπα.

Χρόνια μετά έμαθα ότι είχε γράψει ένα μπεστ σέλερ, που μας έλεγε πόσο κακό είναι να μην μπορούμε να γίνουμε Ευρώπη, ενώ πρόσφατα έμαθα ότι πήγε στη Γερμανία να σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία (δεν κάνω πλάκα) κι έτσι κατάλαβε πόσο κακός είναι ο μαρξισμός, αφού σε άρθρο του γράφει σήμερα ότι εκεί έζησε από κοντά την "εξέγερση" στην Ουγγαρία του ΄56 και την "Άνοιξη" της Πράγας του ΄68. (Καλά, πόσα χρόνια ήταν φοιτητής στη Γερμανία;)

Ένας άλλος διαφημιστής, πιο νέος αυτός, χωρίς πτυχίο, ούτε από Γερμανία ούτε από Ελλάδα, ο Θάνος Τζήμερος, μας είχε πει προσφάτως ότι όχι μόνο απέρριψε το μαρξισμό από μικρός, αλλά ότι ο Μαρξ, αυτοπροσώπως, είναι ένας άσχετος που ποτέ δεν κατανόησε τους νόμους της αγοράς.

Λοιπόν, και οι δύο αυτοί αντιμαρξιστές θεωρούνται από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες της διαφήμισης στην Ελλάδα των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών. Καταλάβατε ότι είναι μεγάλη δυστυχία να είσαι Έλληνας στην Ελλάδα.

Τρίτη 5 Μαΐου 2015

ΑΦΩΝΗ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ


Στα 1929, ολόκληρη η Γερμανία συγκλονίστηκε από την υπόθεση που έμεινε στην Ιστορία ως "Ο Δράκος του Ντύσελντορφ". Ένας τύπος ονόματι Πέτερ Κύρτεν δολοφόνησε και βίασε καμιά δεκαριά γυναίκες και κορίτσια, ακόμη κι ένα οχτάχρονο. Συνελήφθη, η κοινή γνώμη έφριξε και, κατ' απαίτησή της εν πολλοίς, εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα.

Ικανοποιήθηκε το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Τρία χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ είχε το πρώτο σε ψήφους κόμμα στη Γερμανία.

Τέσσερα χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ ήταν φύρερ της Γερμανίας.

Δέκα χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ έκανε ολόκληρη τη Γερμανία να παραληρεί, οδηγώντας την Αρία φυλή στην ιστορική της δικαίωση.

Δεκαέξι χρόνια μετά το ΄29, ο Χίτλερ είχε αυτοκτονήσει, αφού ο αγαπημένος του λαός, (ο φρίττων προ του εγκλήματος του ΄29) είχε εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχους, Εβραίους, Ρώσους, Ουκρανούς, Έλληνες, Σέρβους, Τσιγγάνους, Λευκορώσους, γυναίκες και μωρά παιδιά.

Να μην αμφιβάλλετε καθόλου ότι και ο ΕςΕς που σκότωσε το βρέφος ημερών στο Δίστομο με ξιφολόγχη θα έιχε φρίξει στο άκουσμα της περίπτωσης του ειδεχθούς εγκληματία, αυτού του τύπου από το Ντύσελντορφ.

Πανούση, παραιτήσου.