ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ

Ήταν 1985. Ο νιου γουέηβ ήχος κυριαρχούσε (στα τελευταία του κι αυτός) ως απείκασμα του πανκ κινήματος που μας είχε αφήσει χρόνους, ήδη από το μακρινό ΄80. Μέσα στη γλυκιά ανάμνηση από τσιγάρα, μπύρες, Πανελλήνιες, φροντιστήρια με ωραίες γκόμενες και σχολεία με σκρόφες καθηγήτριες, ξεχωριστή θέση έχει το χέβυ μέταλ και ξεχωριστή θέση στο χέβυ μέταλ έχουν οι Μότορχεντ, δηλαδή, (σχεδόν) ο Λέμμυ.

Ο Λέμμυ πέθανε και βγήκαν οι αναμνήσεις στο δρόμο. Teenage, backstage, sex and outrage, που έλεγε και ο συχωρεμένος. Η εφηβεία ενός χεβυμεταλλά στα έητις δε διαφέρει ως πρότζεκτ αναμνήσεων από την εφηβεία γενικά. Τώρα, αυτή η περίοδος έχει χάσει την ομορφιά της εν εξελίξει δράσης, τότε που κάθε φλώρος που άκουγε Ντουράν Ντουράν μας φαινόταν πολύ μαλάκας και κάθε μαλλιάς με παραμορφωμένη κιθάρα μας φαινόταν πολύ άτομο. Σήμερα, οι Εurythmix και η Νena έχουν την ίδια γοητεία με τους Μaiden και τους Metallica, ενώ ανατριχίλα προκαλεί το άκουσμα στο αυτοκίνητο για τη δουλειά και του It's a sin και του Ace of Spades.

Παρόλ' αυτά, ο Λέμμυ έχει και μια άλλη θέση στο πάνθεον των αναμνήσεων. Είναι ο τύπος που ξέφυγε από το σταρ σίστεμ, το εκτός μέινστριμ σταρ σίστεμ, γιατί ήταν τόσο αληθινός που ήταν ένα σταρ σίστεμ μόνος του. Απ΄ όσα θυμάμαι από τον κύριο, υπάρχει κάτι που έχει ξεχωριστή θέση. Δεν είναι ούτε οι δύο συναυλίες του στην Αθήνα (΄88 και ΄90) ούτε η μνημειώδης φάτσα του, με την μουστάκα και τις κρεατοελιές. Ήταν μια δημοσιευμένη στο Ποκ και Ροκ συνέντευξη, κάπου στα μέσα των έητις, όταν τα ποπ περιοδικά και οι πιο ψαγμένοι(;) συνεργάτες τους άκουγαν μέταλ και ξερνούσαν. Τον Λέμμυ, όμως, τον γούσταραν, γιατί "είχε πανκ ήχο" ή έτσι είχαν ακούσει ότι έλεγαν στην Αγγλία. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, θέτει, σε αυτό το πλαίσιο, το ζήτημα του πανκ και του Σιντ Βίσιους, ξέροντας ότι ο Λέμμυ τον γνώριζε, αναμένοντας, περίπου, μία πανκάτη εξομολόγηση. Η απάντηση ήταν αποστομωτική. Σύμφωνα με τον Λέμμυ, δεν είχε ιδέα γιατί έρχονταν πανκιά στις συναυλίες των Μότορχεντ, ενώ ο Σιντ ήταν ένας μικροντήλερ, πρεζάκιας  και ψιλομαλάκας που δεν ήξερε ούτε πώς να κρατήσει το μπάσο που, υποτίθεται, έπαιζε. 

Είναι προφανές γιατί ήταν πραγματικός πανκ: Ήταν απλά και αυθόρμητα ροκ εν ρολ.