ΠΟΤΑΜΙ-ΣΕΛΦΙΣ-ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στο λιτό γραφείο του Σταύρου η ατμόσφαιρα ήταν κάτι παραπάνω από βαριά. Δύο μπροστάρηδες της κατάκτησης της θέσης του τρίτου δημοκρατικού κόμματος, ο κατά συνθήκην αρχηγός και η καθηγήτρια με τα ατελείωτα πόδια που αγαπάει αλλά δε δεσμεύεται από τις ιδεολογίες, είχαν βάλει στη μέση τον καραφλό ποδηλάτη και τον αγαπημένο του κοινού Κίτσο, που εξέθεσαν το Ποτάμι με τα χαχανητά και τις σέλφις τους στην παρθενική βουλευτική τους εμφάνιση.

- Είστε τελείως νούμερα, γαμώ το ξεσταύρι μου;
- Σταύρο, εγώ....
- Σκάσε!!! Νομίζεις ότι είσαι με την Τσιτσιμπίκου  στην ΕΡΤ; ΕΡΤ γιοκ, αγοράκι μου! Το ψωμάκι σου τώρα το βγάζεις στη Βουλή και χωρίς εμένα ακόμα θα έβριζες τον Σαμαρά που σε έβαλε στην ευρωπολιτική.

Ο Γιώργος είχε λουφάξει και κοίταξε με δακρυσμένα (και καλά) μάτια την Παναγιά της μεταμοντέρνας διανόησης, την Αντιγόνη. Μάταια.

- Καλά σου λέει, ρε γκάου! Σε λίγο θα αρχίσετε να παίζετε και μπουκάλα με την Έλενα Ράπτη, ενώ κάνω επερώτηση για τις προοπτικές επέκτασης της Αττικής Οδού μέχρι τη Θήβα.

Ο Νίκος Ορφανός δεν έλεγε τίποτα. Με σκυμμένο το κεφάλι έκανε ότι υπέμενε στωικά το μπαράζ. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η καρδιά του πετάριζε χαρούμενα. Μόλις είχε λάβει ειδοποίηση με εσεμές ότι στον τραπεζικό του λογαριασμό είχε μπει η πρώτη του βουλευτική αποζημίωση. Είχε να νιώσει έτσι από τότε που έφαγε την πρώτη του ΙΟΝ αμυγδάλου. Ο Σταύρος το τζιμάνι τον πήρε  γραμμή.

- Τι χαμογελάς, ρε, σαν να έκλεισες συμβόλαιο για σίριαλ του ΜΕΓΚΑ; Εδώ, ρε, είναι Βουλή. Μας βλέπει κόσμος, μας βλέπει ο κύριος Ψυχάρης, ο κύριος Μπόμπολας, η Σώτη. Όλοι αυτοί περιμένουν από εμάς να σώσουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας κι εσείς γελοιοποιείτε το ποτάμι της νέας ευρωπαϊκής Ελλάδας, που ξεκίνησε στις 25 του Γενάρη.
- Ιανουαρίου, τον διόρθωσε η Αντιγόνη, που δεν ανεχόταν την αριστερή κουλτούρα και ιδιόλεκτο.

Ο Σταύρος ετοιμάστηκε να της ρίξει μερικά γαμωσταυρίδια, εκτός εαυτού, σχετικά με την άποψή του για όσους το παίζουν ξερόλες με διδακτορικά.

- Αντιγόνη, θυμάσαι τι είχα πει για τον Μαζάουερ; Ξέρεις πώς τους λέω τους διδάκτορες, ε;
- Πώς, Σταύρο μου;

Η ειρωνική και κοφτερή σαν λεπίδα χροιά αυτού του "Σταύρο μου" δημιούργησε συνθήκες εκρηξης μεγατόνων. Την ηλεκτρισμένη σιγή έσπασε ένα λυτρωτικό ρινγκτόουν. Το γνωστό παπαροθέμα των Γκαλέξικο. Ο Σταύρος απάντησε χωρίς να δει τον καλούντα.

- Ναι!...Γιάνη, μην ανησυχείς. Αν την κάνει καμιά Βαλαβάνη, εμείς είμαστε εδώ.

Έκλεισε το τηλέφωνο. Κοιτάχτηκαν και οι τέσσερις. Είχαν πια βουρκώσει.

- Συγγνώμη, αρχηγέ. Μην ανησυχείς. Η Ευρώπη μπορεί να στηριχθεί πάνω μας, είπε ο Αμυράς ρουφώντας τις μύξες του.

Σκοτείνιαζε.