Επί τη ευκαιρία των επερχομένων εκλογών ενεθυμήθην τους λόγους περί αυτοκτονιών. Πόσες είναι οι αυτοκτονίες λόγω κρίσης; Καμία; Καμιά κατοστή; Τρεις χιλιάδες; Δέκα χιλιάδες;
"Ώπα, σε πιάσαμε", σου λένε, αν ξεπεράσεις το ψυχολογικό όριο των "μερικών εκατοντάδων". "Λαϊκίζεις, προσθέτουν, και, στο φινάλε, αν δεν είχαμε τον Παπανδρέου να μας πρωτοσώσει, τον κύριο Παπαδήμου να μας σώσει και τον Σαμαρά να μας αποσώσει, οι αυτοκτονίες, οι καταθλίψεις, οι φτωχοί θα ήταν περισσότεροι, θα είχαμε γίνει Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν".
Όλα αυτά δεν τα λένε πρώην δαπίτες του '80, που ρητόρευαν για τους συμμορίτες, τους εαμοβούλγαρους και άκουγαν Ρόπμπερτ Γουίλιαμς ούτε δαπίτες του 21ου αιώνα που άκουγαν Κώστα Καραμανλή να μιλάει για ποδόσφαιρο και χώνονταν στα κόλπα μαζί με τους πασόκους.
Τα λένε ευαίσθητοι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που μάχονται για δικαιώματα, γενικώς, παραβλέποντας το βόθρο του καπιαλισμού στον οποίο πρέπει να τα προστατεύσουμε. Και μέσα στο ρεαλισμό τους βρίσκουν τα ωραία τους άλλοθι. Άλλος θυμάται τον αρχικνίτη που έκανε μπίζνες στη Μόσχα που είχε πάει να σπουδάσει, άλλος τη ρηγού που ούρλιαζε υπέρ του δημοκρατικού σοσιαλισμού και ετοίμαζε βαλίτσες για Βρυξέλλες, στην ΚομιΣιόν, ντε, ενώ οι πιο ακραίοι ανεβοκατεβάζουν τα εκατομμύρια που εξόντωσε ο Στάλιν, οπότε Κατίν και κολύμπα.
Καληνύχτα σας και όνειρα σταθερά και απονήρευτα. Παρατήστε μας.
Εμείς έχουμε άλλο ένα ξενύχτι μπροστά μας.
Στον τοίχο του Περ Λασέζ αφήνουν ακόμη λουλούδια. Στους δρόμους του Παρισιού τα πιτσιρίκια το φωνάζουν: Δεν τα παρατάμε.
"Ώπα, σε πιάσαμε", σου λένε, αν ξεπεράσεις το ψυχολογικό όριο των "μερικών εκατοντάδων". "Λαϊκίζεις, προσθέτουν, και, στο φινάλε, αν δεν είχαμε τον Παπανδρέου να μας πρωτοσώσει, τον κύριο Παπαδήμου να μας σώσει και τον Σαμαρά να μας αποσώσει, οι αυτοκτονίες, οι καταθλίψεις, οι φτωχοί θα ήταν περισσότεροι, θα είχαμε γίνει Συρία, Λιβύη, Αφγανιστάν".
Όλα αυτά δεν τα λένε πρώην δαπίτες του '80, που ρητόρευαν για τους συμμορίτες, τους εαμοβούλγαρους και άκουγαν Ρόπμπερτ Γουίλιαμς ούτε δαπίτες του 21ου αιώνα που άκουγαν Κώστα Καραμανλή να μιλάει για ποδόσφαιρο και χώνονταν στα κόλπα μαζί με τους πασόκους.
Τα λένε ευαίσθητοι πνευματικοί άνθρωποι, αυτοί που μάχονται για δικαιώματα, γενικώς, παραβλέποντας το βόθρο του καπιαλισμού στον οποίο πρέπει να τα προστατεύσουμε. Και μέσα στο ρεαλισμό τους βρίσκουν τα ωραία τους άλλοθι. Άλλος θυμάται τον αρχικνίτη που έκανε μπίζνες στη Μόσχα που είχε πάει να σπουδάσει, άλλος τη ρηγού που ούρλιαζε υπέρ του δημοκρατικού σοσιαλισμού και ετοίμαζε βαλίτσες για Βρυξέλλες, στην ΚομιΣιόν, ντε, ενώ οι πιο ακραίοι ανεβοκατεβάζουν τα εκατομμύρια που εξόντωσε ο Στάλιν, οπότε Κατίν και κολύμπα.
Καληνύχτα σας και όνειρα σταθερά και απονήρευτα. Παρατήστε μας.
Εμείς έχουμε άλλο ένα ξενύχτι μπροστά μας.
Στον τοίχο του Περ Λασέζ αφήνουν ακόμη λουλούδια. Στους δρόμους του Παρισιού τα πιτσιρίκια το φωνάζουν: Δεν τα παρατάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου