Οργίζονται κάποιοι άπειροι στα κόλπα των αστών, επειδή βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται και ταυτόχρονα ακούνε τον Άδωνη, τσαμπουκαλεμένο, να τους λέει ότι είναι τυχεροί που έχουν τον Αντώνη πρωθυπουργό και τον ίδιο υπουργό.
Καλό πράγμα η οργή, αρκεί να συνοδεύεται από τη γνώση. Δε φταίει ο Άδωνης για όσα παθαίνουν. Τι να φταίει, τι να φταίει; Αδωνάκο, πόσο άδικα σε μισούν.
Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σπάνε φορτούνες
κι άγριος ενάντιά μου καιρός.
Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μια αράδα σκοτεινή.
Δεν δίνω λέξεις παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου