день Победы

Πάνε πια εβδομήντα οκτώ χρόνια από την καθόλου αποφράδα εκείνη μέρα του Απρίλη του '45 που ο Χίτλερ τίναξε τα μυαλά του στον αέρα και αποτεφρώθηκε (στο καπάκι) από τους πιστούς του ΕςΕς, με τη βοήθεια της δυσεύρετης, τις μέρες εκείνες,  βενζίνης. Τον περιέλουσαν (μετά της Εύας Μπράουν) σε έναν άθλιο λάκκο έξω από την καγκελαρία, που την είχε κάνει καλοκαιρινή το πυροβολικό του Κόκκινου Στρατού.

Σήμερα είναι η Μέρα της Νίκης, που έχει εμπνεύσει το παραπάνω τραγούδι. Γράφτηκε το '75 επί τη τριακονταετία από το τέλος του πολέμου. Χαρακτηριστικό των στίχων είναι ότι εκπέμπουν ένα απλοϊκό, συγκινητικό όμως, μήνυμα ειρήνης, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τον πολεμικό θρίαμβο που δηλώνει ο τίτλος.

Δέκα χρόνια μετά, το '85, ο Κλίμοφ γύρισε το "Ελα και δες" για τα σαράντα χρόνια της νίκης επί του Χίτλερ. Πολλά και πικρά θα μπορούσε να πει κάποιος για το άθλιο τέλος ενός άθλιου καθεστώτος, όπως του χιτλερικού. Από τότε που είδα την ταινία του Κλίμοφ και το τέλος της, ιδιαίτερα το τέλος της, κατάλαβα ότι ο θρίαμβος πάνω στη βαρβαρότητα του ναζισμού δεν μπορεί να είναι αφορμή για κηρύγματα μίσους. Δείτε τις παρακάτω σκηνές και κυρίως την αντίδραση του μικρού στη σουρεαλιστική σκηνή με τους πυροβολισμούς και την αντίστροφη διαδρομή του Χίτλερ στο χρόνο. Το μίσος σε ένα ανθρώπινο καθεστώς, όπως το σοβιετικό, έχει όρια. Τα όρια είναι ο άνθρωπος. Σοβιετική Ένωση, δε σε ξεχνάμε.