ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ

Ο Γιάννης Πρετεντέρης συγκλονιζόταν ολόκληρος από τους σπασμούς που του είχε προκαλέσει το γοερό, με αναφιλητά, κλάμα. Τρομαγμένη η Όλγα, που περνούσε έξω από τις ανδρικές τουαλέτες του Μέγκα, άνοιξε χωρίς τον παραμικρό δισταγμό την πόρτα και μπούκαρε. Aυτή η παλιά κομμουνίστρια δεν ήταν πια κομμουνίστρια, αλλά εξακολουθούσε να περιφρονεί το αστικό δέον γενέσθαι.

- Γιάννη, τι συμβαίνει; Τι χάλια είναι αυτά; Σε δέκα λεπτά βγαίνουμε. Είσαι το ατσάλινο, κοφτερό ξυράφι του δελτίου. Αν υποψιαστεί κανείς ότι είσαι ένας κλαψιάρης, θα μας περάσει κι ο Παπαγιάννης.

- Ολγα έχεις δίκιο, απάντησε σκουπίζοντας τα δάκρυα και τις μύξες και δένοντας τη γραβάτα του, ο μετρ της υπόγειας, αλλά και της απροκάλυπτης, ειρωνείας. Απλά,έρχονται κάποιες στιγμές που λυγίζει και τ' ατσάλι. Δες.

Της έδωσε το I-Pad. Στην οθόνη ήταν μία σελίδα του ΒΒC.

- Δεν καταλαβαίνω. Γιατί σε τσάκισε η αποχώρηση Μπέκαμ;
- Δεν περίμενα να καταλάβεις. Εδώ δεν είχες καταλάβει ποια κασέτα μας είχαν δώσει στην υπόθεση Ζαχόπουλου.
- Σταμάτα, τις κακοήθειες Γιάννη. Ξέρεις πολύ καλά ότι ποτέ δεν είδα αυτήν την κασσέτα που λες. Επρόκειτο για ΝτιΒιΝτι.

Γέλασαν και οι δύο δυνατά. Αφού το ευφρόσυνο γέλιο χαλάρωσε και τους δύο δημοσιογράφους, η Όλγα επανήλθε.

- Λοιπόν, τι συμβαίνει; Ούτε αν είχε αποχωρήσει προώρως ο Παπαδήμος δε θα 'κανες έτσι.
- Όλγα, δεν πρόκειται για έναν απλό ποδοσφαιριστή. Είναι ο εκπρόσωπος μιας ολόκληρης παράδοσης, μια ολόκληρης αυτοκρατορίας, αυτής που νίκησε την αυτοκρατορία του κακού. Χωρίς την Αγγλία και τις αποικίες της στην Αμερική, το '44-'49 θα 'χαμε γίνει Αλβανία.
- Χαλάρωσε, ρε συ. Μη με τρελαίνεις τώρα.
- Δες αυτό και θα καταλάβεις τι ήταν για μένα ο Μπέκαμ.

Της έδειξε ένα άρθρο του από το καλοκαίρι του '98, τότε που η ομάδα του Ντέηβιντ είχε πάρει για πολλοστή φορά από τα τρία το μακρύτερο στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Το είχε γράψει πριν τα λιονταράκια συναντήσουν τη συνήθη μουντιαλική μοίρα τους. Η Όλγα διάβαζε τώρα μεγαλοφώνως:

Διδάγματα της ιστορίας. Οταν οι Αργεντίνοι έκαναν εκείνη την αλητεία στα Φόκλαντ, κανείς δεν περίμενε (και προφανώς όχι οι ίδιοι οι Αργεντίνοι...) ότι η Αγγλία θα αντιδράσει. Πού να τρέχουν, σκέφτονταν, και πού να σκοτώνονται για κάτι σχεδόν ακατοίκητα νησάκια στην άλλη άκρη του πλανήτη. Αυτή θα ήταν η σκέψη ενός Μπατιστούτα ή ενός Βερόν, σκέψη σωστή για έναν Μπατιστούτα και για έναν Βερόν. Η Αγγλία, όμως, είναι Αγγλία, και αυτή είναι η διαφορά της από τους άλλους. Μάζεψε ό,τι σαπιοκάραβο είχε απομείνει από τα προγράμματα περικοπής αμυντικών δαπανών, σήκωσε στην πρύμνη τον Union Jack, βροντοφώναξε, άλλη μια φορά, ότι ο Θεός σώζοι τη βασίλισσα, και ξεχύθηκε στους ωκεανούς. Οι θρασύδειλοι Αργεντίνοι έτρεχαν να κρυφτούν, και από τότε σώζονται μόνο με κάτι χέρια του Μαραντόνα και κάτι στημένες διαιτησίες, όπως αυτή της Τρίτης. Ο λογχοφόρος Οουεν, ο ακατάβλητος Σίρερ, ο επιλοχίας Ανταμς και ο λοχίας Κάμπελ (τι νομίζετε, με τέτοιους υπαξιωματικούς κατέλαβαν οι άνθρωποι την Ινδία!), ο ήρωας Ινς, ο ρωμαλέος Σίμαν, ο αγγελικός Μπέκαμ, ο ακαταπόνητος Σκόουλς, δεν ξέρω αν παίζουν μεγάλη μπάλα, είναι σίγουρα όμως η μεγαλύτερη ομάδα που είδαμε σε αυτό το Μουντιάλ.

Η μεγάλη ομάδα, ενός μεγάλου έθνους. Διότι το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο. Καλές ομάδες μπορεί να υπάρξουν πολλές. Μεγάλες ομάδες, όμως, είναι αυτές που βγαίνουν απευθείας από την ιστορική παράδοση και το συλλογικό υποσυνείδητο των εθνών. Το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, βεβαίως, το κέρδισε η Αγγλία. Απομένει πλέον να μάθουμε το όνομα της ομάδας που θα κερδίσει το Μουντιάλ.

Η Όλγα γούρλωσε τα μάτια της. 
- Ρε πας καλά; Αν το δούνε αυτό από την "Αυγή" στην παρούσα συγκυρία, θα βγούνε και θα πούνε ότι υποστηρίζεις το Νάσιοναλ Φροντ. Ξέρεις τι ζημιά μπορείς να προκαλέσεις στην κυβέρνηση;

Ο Γιάννης την κοίταξε και χαμογέλασε.

- Ας πούνε ό,τι θέλουν τα τσόλια. Εγώ δεν έχω τατουάζ Sieg Heil ούτε στο μπράτσο ούτε πουθενά αλλού. Πάμε, σε ένα λεπτο βγαίνουμε, είπε, έχοντας ανακτήσει πλήρως πλέον την παροιμιώδη αυτοκυριαρχία του.