Οι δύο κοντοκουρεμένοι νέοι άνδρες πέρασαν την πόρτα του ΥΠΟΙ φορώντας μαύρα γυαλιά Ρέιμπαν-καθρέφτες. Σίγουρα ξένιζε κάτι τέτοιο, αφού η ώρα ήταν δύο το πρωί. Στάθηκαν μπροστά στα ασανσέρ.
- Ηλία, σε ποιον όροφο είναι ο Γιάννης;
- Δεν ξέρω, Ηλία. Δεν έρχομαι κάθε μέρα εδώ στη φωλιά του σιωνισμού. Χαχαχα!
- Χαχαχα, Ηλία πού το βρίσκεις τόσο κέφι αξημέρωτα.
Εκείνη τη στιγμή τα δυνατά γέλια, χάχανα, θα έλεγε κάποιος φλώρος αριστερούλης, διακόπηκαν από μία ζεστή, σχετικά ψιλή, φωνή.
- Καλημέρα, παιδιά. Συγγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, αλλά μόνο έτσι θα αποφύγουμε σχόλια που θα βάλουν επιπλέον εμπόδια στον κοινό στόχο μας.
- Καλημέρα, Γιάννη. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα. Ας πουν ό,τι θέλουν τα ορφανά του Στάλιν.
- Σας κατανοώ. Σκεφτείτε όμως, ότι ακόμη και άνθρωποι που στηρίζουν την προσπάθειά μας, ξινίζουν όταν ακούνε ότι είμαστε σε συνεχή επαφή για τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.
- Ποιοι είναι αυτοί, γαμώ το σπίτι τους;
Η σκαιά ύβρις αντήχησε σε όλο το ισόγειο και έκανε τον φρουρό στην είσοδο να λουφάξει περισσότερο. Ο Γιάννης απέφυγε να απαντήσει.
- Περάστε από εδώ. Πάμε στο γραφείο μου.
Βγήκαν από το ασανσέρ. Ο πιο εύσωμος Ηλίας κατόπτευσε το διάδρομο και σαν ρέιντζερ σε αποστολή στο Αφγανιστάν έδωσε το ΟΚ στον συνονόματό του να προχωρήσει. Βγήκε και ο Γιάννης, προσπαθώντας να συγκρατήσει το γέλιο που θα έκανε τους οικονομολόγους του Λαϊκού Συνδέσμου να στραβώσουν. Δεν ήταν ώρα για άχρηστες εντάσεις.
- Υπάρχει πολλή σκόνη εδώ, είπε ως επιθεωρητής στο υπόγειο της καγκελαρίας ο πρώην (και αεί) καταδρομέας. Αλλοδαπή είναι η καθαρίστρια; Με 400 ευρώ ένα ελληνόπουλο θα καθάριζε πολύ καλύτερα.
- Γι΄ αυτό ακριβώς θα ήθελα να μιλήσουμε. Περάστε. Ο Βαγγέλης μας περιμένει.
Πέρασαν. Η πόρτα έκλεισε με θόρυβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου