Αι θερμαί ακτίνες του
ηλίου έπιπτον επί του δαπέδου του
δωματίου διαπερνώντας το μικρόν
παράθυρον. Η πρώιμος άνοιξις, η προσφιλής
εποχή της παιδικής αθωότητος του από
ετών εν Ψυρή διαβιούντος, κατέκλυσεν
τους οφθαλμούς και την καρδίαν του νησιώτου
μεσηλίκου ανδρός. Η θαλπωρή των αναμνήσεων
των εκπηγαζόντων της αγαπημένης νήσου,
της Σκιάθου, παρέσχον παραμυθία τω
συγγραφεί της Γυφτοπούλας. Η είδησις
του θανάτου του Καρόλου Μαρξ προ ολίγων
λεπτών περιήλθε εις γνώσιν του, κατά
την ανάγνωσιν του “Figaro”. Εις την πρώτην
σελίδαν της γαλλικής εφημερίδος, κάτωθι
του κυρίου πηχιαίου τίτλου διά το νέον
σκαδαλον με τας εταίρας τας συνευρισκομένας
μετά του συνόλου του γαλλικού υπουργικού
συμβουλίου, ανέγνωσε, μεγαλοφώνως, την
φοράν αύτην: Marx est mort.
Έρριψεν
επί του τραπεζίου την εφημερίδαν και
λαβών το εφθαρμένον καπέλλον του εξήλθεν
εις τον στενόν δρομίσκον. Επί ήμισυν της ώρας
εβάδιζεν γοργώς. Η μουσική εκ της
λατέρνας, οι γέλωτες των παιδίων παρά
τη πλατεία του Συντάγματος, οι
εφημεριδοπώλαι οι αγγέλλοντες εν
εκ των πολλών εκτάκτων παραρτημάτων,
δεν εδύναντο να αποσπάσουν τον Αλέξανδρον
από τας ζοφεράς σκέψεις του. Ανηφορίζων
προς την πλατείαν της Δεξαμενής είχεν
πλέον λάβει τας αποφάσεις του. Ο Μαρξ
έπρεπε να καταστεί γνωστός εις την
Ελλάδαν. Εις οργανικός διανοούμενος,
ούτως ειπείν, είχεν γεννηθεί.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου