Στις ταινίες του Χόλιγουντ, αλλά και τις πιο κουλτουριάρικες, ευρωπαϊκές, στα μυθιστορήματα του σωρού, αλλά και του Ντοστογιέφσκι, ο συγγραφέας, ο σεναριογράφος και μέσω αυτού ο ο σκηνοθέτης και μέσω αυτού ο θεατής εστιάζει στον κεντρικό ήρωα, στην μοιραία γκόμενα, στον μυστηριώδη Μπόγκι, στον δαιμονισμένο Ρασκόλνικοφ, στην Τζίλντα που βγάζει βασανιστικά τα γάντια της, στον ανακρινόμενο που απολογείται για το άδειο κιβώτιο.
Γύρω τους όλοι πλέουν ανέμελα, ανεπαίσθητα, εν τέλει ανύπαρκτα κι εμείς παραμυθιαζόμαστε ότι έχουμε λίγο από τούτο και λίγο από τ' άλλο του μάγκα του πρωταγωνιστή, άντε και του δεύτερου βιολιού. Ο Λένιν στα βιβλία του, τα πιο παθιασμένα επιστημονικά μυθιστορήματα της Ιστορίας, μας βάζει όλους ως ενεργά υποκείμενα και όχι ως φαντασιακές αντανακλάσεις της ιστορίας και της Ιστορίας. Ο Λένιν, αν δεν έπαιρνε τη Ρωσία, έπαρεπε να πάρει το Νόμπελ, αν το Νόμπελ ήταν αυτό που φανταζόμαστε ότι είναι και αν ο Νόμπελ, δεν ήταν ένας εγκληματίας αστός με την ψευδαίσθηση ότι με βραβεία μετά θάνατον, από άλλους αστούς για κάποιους αστούς, θα έσβηνε την εγκληματική του φύση.
Τι έγινε με το παιδί της Νανά; Πώς αισθάνθηκε ο διευθύνων σύμβουλος της επιχείρησης που ανατίναξε ο μηδενιστής στο Ζερμινάλ; Ακόμη και ο νατουραλιστής υποκλίνεται στον λενινιστή, υποκλίνεται στον Λένιν. Αυτός μας έβαλε όλους στο έργο. Δεν υπάρχει ριγμένος σ' αυτήν την παρέα. Λενινισμός, νατουραλιστικός μαρξισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου