Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ


 ΚΥΡΙΕ, Ο ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΟΥ ΕΚΛΕΨΕ ΤΗΝ ΚΑΣΕΤΙΝΑ ΜΟΥ.

Γενικά είμαι εναντίον των περικοπών της αμοιβής οποιουδήποτε εργαζόμενου, ακόμη και των προνομιούχων των ΔΕΚΟ στα καθ' ημάς. Θεωρώ ότι το δίκαιο, ρεαλιστικό και επωφελές για όλους μας θα ήταν η αύξηση των αποδοχών όλων των πολιτών του κόσμου σε επίπεδα που θα διασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή, διασκέδαση, διακοπές (σε παραλίες με άμμο, κατά προτίμηση), μόρφωση, εξανθρωπισμό με την πλατωνική-φιλοσοφική σημασία του όρου.

Η άποψη ότι αυτό είναι μη ρεαλιστικό προέρχεται από αυτούς που εκμεταλλεύονται τον πλούτο και στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους στη βάση του "Είμαστε αυτοί που ξέρουν, θέλουν και μπορούν να δουλέψουν τη μηχανή. Χωρίς εμάς θα πεινάσετε". Από εκεί και πέρα, βεβαίως, η εκμετάλλευση παρουσιάζεται ως αναγκαιότητα υπέρβασης κρίσεων, προϋπόθεση για συνέχιση της ανάπτυξης και λοιπά ελευθεραγοραία. Είναι προφανές ότι η λογική τους παραπέμπει σε προαγωγό που διαχειρίζεται τα μέσα παραγωγής, καρπούμενος την υπεραξία της εργασίας των κοριτσιών, επισείοντας την απειλή ότι χωρίς αυτόν θα τα φάει η μαρμάγκα.

Εδώ ερχόμαστε στα κορίτσια. Σε όλους εμάς, δηλαδή, τους πολίτες, εργαζόμενους ή δυνάμει εργαζόμενους, ήτοι ανέργους. Πόσο θέλουμε να εξανθρωπιστούμε; Πόσο νοιώθουμε την εκμετάλλευση ως καταπίεση και πόσο την εκτιμούμε ως ασφαλές καταφύγιο μέσα στη φουρτούνα που σηκώνει η προσωπική ευθύνη; Είμαστε κι εμείς, οι πολλοί εκμεταλλευόμενοι, καταδικασμένοι να κυνηγάμε την ουρίτσα μας, χτίζοντας προσωπικά μικρά και γελοία, αδιάφορο, φέουδα, αναζητώντας δουλοπάροικους ή ελεύθερους εργάτες προς άντληση κέρδους από τη δουλειά τους; Είναι ο άνθρωπος καταδικασμένος να παραμείνει ζώον εσαεί; Θα συνεχίσει ο αέναος κύκλος των κρίσεων του καπιταλισμού ως  πεδίο βελτίωσής του ή θα τον στείλει εν τέλει στο διάολο; Θα συνεχίσουν οι συδικαλιστές ν' ακούνε σκυλάδικα και να ανοίγουν φιάλες στα μπουζούκια; Θα είναι ο Τσοβόλας της επόμενης δεκαετίας ο Αλέξης Μητρόπουλος; Η αριστερή σκέψη του Έλληνα θα σταματάει στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΟΚ; Θα γίνουμε Ευρώπη, όπως την οραματίζεται ο Δήμου, χωρίς Φωτόπουλους και Τρενοσέ;

Ξεκάθαρα, διαλεκτικά και απολύτως υλιστικά, Όχι. Δεν μπορεί. Και στο φεουδαλισμό υπήρχαν άτομα και κάστες, έξω από την κυρίαρχη τάξη, που έβρισκαν τρούπες κι έτρωγαν καλά. Φανταστείτε τους αστούς να επικεντρώνουν τα πυρά τους στους ελεύθερους χωρικούς που εκμεταλλεύτηκαν την άνοδο της τιμής των προϊόντων τους μετά τις Ανακαλύψεις. Αυτούς και τις τιμές τους τους σαρώσανε για πλάκα. Πρώτα όμως γκρέμισαν και ενσωμάτωσαν το Παλαιό Καθεστώς. Απλή λογική. Η ζωή θα δείξει ότι “Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα” και όσο κι αν κάνουμε “Ένα βήμα μπροστά και δυό πίσω” θα τη βρούμε την άκρη. Καλό χειμώνα να 'χουμε.

Η φωτογραφία από το μπλογκ του Καλαμπακίου Δράμας.  http://dramacity-mailxart.blogspot.gr/2010_04_22_archive.html

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

ΟΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ


Μήνες και χρόνια τώρα ξεκατινιάζομαι, στο facebook κυρίως, με φιλελεύθερους, ψιλοφασίστες, ρεφορμιστές της παλιάς σχολής, νεοαριστερούς με την αμερικάνικη έννοια (φιλελεύθεροι και υπέρ των αμβλώσεων), σταλινικούς. Εννοείται ότι οι πλέον συμπαθείς είναι οι τελευταίοι, παρά την κάπως εκνευριστική τάση τους να επιμένουν σε μια αντιμαρξιστική αγιοποίηση του Τζο με το μουστάκι. 

Πίσω, βέβαια, από αυτές τις πολιτικές ταυτότητες βρίσκονται άνθρωποι. Εννοώ ότι έχουμε να κάνουμε με βαρετούς, συναρπαστικούς, ενδιαφέροντες, ψιλο(και χοντρο)μαλάκες, ισορροπημένους, τσιτωμένους, ανισόρροπους, κοινωνικούς, ερημίτες. Πολύ συχνά η πολιτική μου ταύτιση δε συμπίπτει με τη θετική ή αρνητική γνώμη μου για όλους αυτούς. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούργιο. Από τους πιο αγαπημένους μου θείους ήταν ένας καραχουντικός, που αφηγούνταν με σπαρταριστή παραστατικότητα πώς "ένας λοχαγός λεβέντης, μέχρι 'κει πάνω, μπούκαρε στο Καστρί και είπε στον Ανδρέα που κρυβόταν στην ταράτσα τρέμοντας: "Κατέβα κάτω, ρε κερατά". Χρόνια αργότερα άκουσα από τον Γιωργάκη μια κάπως διαφορετική εκδοχή, αλλά η αφήγηση του συχωρεμένου του θείου μού άρεσε περισσότερο, ανεξαρτήτως της αλήθειας που περιείχε. Τα 'λεγε ωραία ο μπαγάσας (και ήταν ωραίος), ενώ για τον πρωτότοκο του Ανδρέα τα σχόλια είναι περιττά.

Έβλεπα χτες τον Μιχαλολιάκο να ωρύεται με το σύνηθες ψιλοϋστερικό ύφος ως νέος (πιο γεμάτος, χωρίς γραμμωμένους κοιλιακούς) Λεωνίδας για την πατρίδα και να απευθύνει ένα "Μολών λαβέ", και καλά,  στον Δένδια, που όλο επιβάλλει τη νομιμότητα και όλο ΕΛΑΣ και ΧΑ καταλαβαίνονται. Είδα προχτές και τον κύριο Παναγιώταρο να μιλάει για μετανάστες-απόβλητα (που προφανώς πρέπει να καθαριστούν) έξω από την πύλη του στρατοπέδου της Κορίνθου. Ποιος άνθρωπος μπορεί να βρίσκεται πίσω από αυτήν τη δημόσια εικόνα; Ποια πολιτική ταυτότητα μπορεί να προτάξει ένας Παναγιώταρος;

Ποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα κάνει την ακροδεξιά αυτού του απεχθούς τύπου να αποτελεί την αυτονόητη επιλογή για μάζες απελπισμένων, απογοητευμένων ή απλά κακομαθημένων ανθρώπων. Αυτό που εκπροσωπεί και υπερασπίζεται ο κύριος Δένδιας. Αυτό που προτάσσουν ως μονόδρομο και υπερασπίζονται ο πράγματι τίμιος και ειλικρινής κύριος Καμίνης και ο αγαπημένος (βλ. δεύτερη παράγραφο) Πάσχος.

Κάτω από την επιφάνεια των βαθέων ανθρώπινων αισθημάτων βρίσκεται ο βυθός του πολιτικού και κοινωνικού κουβαριού. Θέλουμε δε θέλουμε, ήρθε η ώρα για μακροβούτι. Τέρμα οι ξένοιαστες απλωτές.




Πέμπτη 16 Αυγούστου 2012

Κ.Ο.Βα. ΣΚΑΪ



Όταν λες στους νεοφιλελεύθερους για τα αδιέξοδα του φιλελευθερισμού, σου λένε ότι όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί δεν εφαρμόζεται ο φιλελευθερισμός, αλλά επικρατεί, αντιθέτως, ο κορπορατισμός, ο προστατευτισμός, τα συντεχνιακά συμφέροντα και το μπιπ της μάνας του Φρίντμαν.

Κάτι τέτοιες μαλακίες έλεγαν και οι αναθεωρητές, ρεφορμιστές, (ευρωκομ)μουνιστές για τα αδιέξοδα του υπαρκτού σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Αυτός, έλεγαν, δεν είναι κομμουνισμός, είναι κρατικός καπιταλισμός, ολοκληρωτισμός και πάει λέγοντας. Κατέληξαν, βέβαια, τα χρυσά μου να αγανακτήσουν που δεν εφαρμοζόταν ο καλός ο κομμουνισμός και επικρατούσε ο κακός και όταν πήρε ο διάολος το τείχος του αίσχους, συνετάχθησαν με τους φιλελεύθερους, βλέποντας το φως το εωσφορικό.

Μπορούμε, λοιπόν, να είμαστε αισιόδοξοι εμείς οι παλαιοκομμουνιστές. Εν ευθέτω χρόνο, όλοι αυτοί οι ανησυχούντες για τη μη ορθή και πλήρη εφαρμογή του φιλελευθερισμού, θα κατανοήσουν ότι αναζητούν μια ανέφικτη ουτοπία και θα γίνουν οι υποστηρικτές της οικοδόμησης της νεοκομμουνιστικής κοινωνίας, του μονοδρόμου που βρίσκεται "Τέλος της Ιστορίας" και "Μαύρης Βίβλου του Καπιταλισμού" γωνία.

Πάσχο, κάποτε θα σε λέω κομισσάριο. Ψηλά τις κοκκινες σημαίες.


Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΕ, ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ

Είμαστε σίγουρα μια ανεπανάληπτη χώρα. Το λάδι μας, το ούζο μας, τη θάλασσά μας δε θα τα βρεις πουθενά αλλού. Δε θα βρεις επίσης πουθενά αλλού στην Ευρώπη τόσες αθλητικές εφημερίδες, κινητά ανά κάτοικο, αυθαίρετα με αυθαίρετες πισίνες, ναζί που δεν κωλώνουν να λένε ότι είναι ναζί, φιλελεύθερους που έχουν κάνει τον Φρίντμαν γλάστρα για ξανθιές παρουσιάστριες και βέβαια πολιτικούς με τόσο ανεπτυγμένη την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης.

Τελευταία ευρωπαϊκή και παγκόσμια πρωτοτυπία είναι το βιβλίο του Θεόδωρου Πάγκαλου, επί σειρά δεκαετιών βουλευτή και κορυφαίου υπουργού καμιά δεκαριά κυβερνήσεων. Πολύ φυσιολογικά, ο ευτραφής σοσιαλφιλελεύθερος, ενώ καταρρέει το οικονομικό και κοινωνικό σύμπαν μάς κάνει "τσα" μέσα από τα ερείπια, και μας λέει ότι "Μαζί τα φάγαμε", ήτοι μαζί, πολιτικοί που διόριζαν και πολίτες που διορίζονταν, οδηγήσαμε τη χώρα στο αδιέξοδο. Αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι πρέπει να ξαναφήσουμε την τύχη μας στους ίδιους πολιτικούς ή μάλλον αυτούς που, όπως ο Θόδωρος, ενώ γινόταν γύρω-γύρω του Άκη το κάγκελο, δεν απέστησαν του καθήκοντος και της πολιτικής ηθικής, αρνούμενοι να διορίσουν, να μιζωθούν, να εκμαυλίσουν και να εκμαυλιστούν.

Δεν έχω κανέναν λόγο να αμφισβητήσω την τιμιότητα του Πάγκαλου, καθώς δε μου δίνει την εντύπωση του αρπακτικού, που εκμεταλλεύεται πολιτικές θέσεις για εύκολο πλουτισμό. Η οικογενειακή του παράδοση άλλωστε και η εξ αυτής οικονομική του κατάσταση υποθέτω ότι δεν τον κατατάσσει στους πράσινους γύπες που έπεσαν πεινασμένοι και δεν άφησαν τίποτα όρθιο μετά το '81. Να δεχτώ επίσης ως αληθή και την απάντηση περί "Περίεργου ζώου", σαν να λέμε ειδικής περίπτωσης, στην ερώτηση-απορία γάλλου δημοσιογράφου για το πώς ο ίδιος εκλεγόταν βουλευτής σε ένα σάπιο - πελατειακό πολιτικό σύστημα.

Προσωπικά, μάλιστα, τον Πάγκαλο τον συμπαθώ. Πώς είναι όμως δυνατόν ένας εκ των πρωταγωνιστών του ελληνικού μεταπολιτευτικού, θαύματος να μας λέει ότι το θαύμα το κάναμε όλοι μαζί; Ο Ναζωραίος δε θα έγραφε ποτέ ότι "Τα θαύματα μαζί τα κάναμε". Λίγη θρησκευτική ορθότης δε θα έβλαπτε.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

TWO DAYS TO REMEMBER




Ρωτάνε οι δήθεν ανθρωπιστές φιλελεύθεροι γιατί οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι (όσοι έχουμε μείνει) δεν καταδικάζουν τα εγκλήματα του Στάλιν και μονομερώς φρίττουν με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Κατ' αρχήν, δεν έχουν δικαίωμα να μιλάνε οι υποστηρικτές μιας πολιτικής που οδηγεί στην εξαθλίωση μάζες του πληθυσμού με την υπόσχεση ότι είναι το επώδυνο φάρμακο πριν την ανάπτυξη και την ευημερία. Αν μη τι άλλο, οι κομμουνιστές λένε ότι θα σε πάμε κωλοφεράτζα, αλλά μας περιμένει η αταξική κοινωνία της αλληλεγγύης. Το όραμα των κομμουνιστών είναι βγαλμένο από την Ουτοπία. Το όραμα των φιλελεύθερων, για να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική, είναι βγαλμένο από το βόθρο. Σκατά έδωσες, σκατά θα λάβεις.



Το πλέον εξοργιστικό όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα όλος ο δυτικός κόσμος, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, όχι μόνο δεν έχει ζητήσει συγγνώμη για την ατομική βόμβα και την εξολόθρευση εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, αλλά αντίθετα την προβάλλει ως αναγκαία επιλογή για την ήττα της Ιαπωνίας. Η δικαιολογία είναι βγαλμένη από τους αρχαίους σοφιστές, πασπαλισμένη με Λαυρέντη (Μπέρια). Γλυτώσαμε πολλαπλάσιους θανάτους δικών μας στρατιωτών, ήτοι σκοτώνουμε βρέφη του εχθρού, για να μην σκοτωθούν οι στρατιώτες μας, ενώ βάλαμε και γρήγορο τέλος στα βάσανα των Ιαπώνων. Το τέλος, βέβαια, πολλαπλά ερμηνευόμενο.



Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Εν τοις πράγμασι πλήρωσε ανεπάρκειες, λάθη, εγκλήματα, πραγματικά και χαλκευμένα. Σε καμία περίπτωση δε θα εξισώσω την κριτική για όλα αυτά με την κριτική για τα εγκλήματα του "ελεύθερου κόσμου". Όχι μόνο θεωρώ τα τελευταία απεχθέστερα και πιο επικίνδυνα για το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά, πολύ λογικά, δεν εξισώνω τον Νταβέλη με τον ληστή που μπαίνει στο σπίτι μου με το Καλάσνικοφ. Ο πρώτος έχει φιλολογικό ενδιαφέρον, ενώ ο δεύτερος είναι έτοιμος να με καθαρίσει, λέγοντάς μάλιστα, πριν μου την ανάψει, ότι και ο Νταβέλης ήταν πολύ σκληρός ληστής.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ

Είχα χτες μία συζήτηση με ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι, βεβαίως, βρίζουν τη Νέα Δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, την (ξανα)ψήφισαν όμως, για να μη χάσουν τις καταθέσεις, τους μισθούς και τις συντάξεις τους, όπως τους έχει πει ο Άρης Πορτοσάλτε. Ακούστηκαν εννοείται τα στερεοτυπικά περί κακών και ανίκανων πολιτικών που δεν αφήνουν, δεκαετίες τώρα, τους άξιους και δημιουργικούς επιχειρηματίες να φτιαχτούν (περισσότερο) και να φτιάξουν και την έρμη την Ελλάδα στο δημιουργικό τους πέρασμα. Διαπλοκή, μίζες, διαφθορά, έφοροι που εκβιάζουν και πνίγουν την επιχειρηματικότητα, συνδικαλιστές λαμόγια που την θάβουν και γενικά όλα τα παραμύθια με τους κακούς δράκους που έπνιξαν τον έλληνα επενδυτή.

Είναι ψέματα όλα αυτά; Όχι, βέβαια. Μας διαφεύγει όμως μία λεπτομέρεια. Δεν είναι το πολιτικό σύστημα που παράγει πρωτογενώς την οικονομική στρέβλωση, αλλά το αντίστροφο. Πολύ απλά, στην Ελλάδα βρήκε έδαφος και αναπτύχθηκε ο παρασιτικός καπιταλισμός, που εχει τα μύρια όσα στραβά, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση μη αναμενόμενος σε σχέση με τα αντικειμενικά δεδομένα. Η πλήρης ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην υπό γερμανικό έλεγχο Ευρώπη δεν μπορούσε παρά να μεγιστοποιήσει όλο το εξ ορισμού έλλειμμα παραγωγικής προοπτικής μιας οικονομίας που αναπτύχθηκε ακριβώς πάνω στο ευκαιριακό, κερδοσκοπικό κεφάλαιο, με μία αστική τάξη που ποτέ δεν πίστεψε στη μακρά προοπτική της χώρας, αλλά στη σίγουρη προοπτική της εξαγωγής των κερδών από την επιχειρηματική της δράση στο εξωτερικό.

 Με άλλα λόγια, η επίρριψη της ευθύνης στους κακούς πολιτικούς, τους άθλιους συνδικαλιστές ή γενικώς στην εκ γενετής ρέπουσα στην πουστιά φύση του Έλληνος είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Η εν αγωνία τελούσα Ελλάδα του σήμερα είναι η ευημερούσα Ελλάδα του χτες και η ερειπωμένη Ελλάδα του αύριο σε μια Ευρώπη που ακολουθεί με τους δικούς της ρυθμούς και ιδιομορφίες την ελληνική ιδιόμορφη πορεία προς την άβυσσο. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα σοφό όταν το πλοίο πλησιάζει στο παγόβουνο εμείς να εξακολουθούμε να λέμε ότι μόνο αυτό το πλοίο υπάρχει και για όλα φταίνε οι μούτσοι.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

ΑΓΝΩΣΤΑΙ ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ


Θύελλες, άνεμοι γύρω μας πνέουν
Τέκνα του σκότους εμάς κυνηγούν,
Σ' ύστερες μάχες μπλεκόμαστε τώρα,
Κι άγνωστες τύχες εμάς καρτερούν

Ο τελευταίος στίχος αίρει τις χυδαίες και ανυπόστατες κατηγορίες για φτηνό ντετερμινισμό εκ μέρους του Μαρξ. Θα νικήσουμε, όχι όμως απαραιτήτως εμείς.
Να πούμε εδώ και κάτι άλλο. Ο Μαρξ, ως γνωστόν, θεμελίωσε τον επιστημονικό σοσιαλισμό, που καμία σχέση δεν έχει με τις αρλούμπες των ουτοπιστών, πριν απ' αυτόν, και των χαζοχαρούμενων παιδιών των κοινοβίων με χασίσι κι αγάπη, πολλές δεκαετίες μετά απ' αυτόν.

Παρ'όλα αυτά, στα τελευταία χρόνια της ζωής του έβλεπε μια χαραμάδα ελπίδας για την Επανάσταση, όχι από το βιομηχανικό προλεταριάτο της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης, αλλά από τις αγροτικές μάζες της εν πολλοίς προκαπιταλιστικής Ρωσίας.

Τι ήταν αυτό που τον έκανε να έρθει σε σύγκρουση, μέχρις ενός βαθμού, με την επιστημονική προσέγγιση της Επανάστασης, κάτι που δε διανοήθηκε ποτέ το έτερον πολιτικό και πνευματικό του ήμισυ, ο Ένγκελς; Ο πείσμων κομμουνιστής ιστορικός γέρο-Έρικ δίνει μία εξήγηση. Είχε σιχαθεί τη σαπίλα του καπιταλισμού και ήθελε να πιαστεί από την πιο εύκαιρη ελπίδα.

Όταν διάβασα τη σχετική προσέγγιση του Χόμπσμπαουμ, αμέσως θυμήθηκα ότι ο Μαρξ είχε ζήσει το θάνατο της μικρής κόρης του από υποσιτισμό και κρύο σε ένα παγωμένο σπίτι στο Λονδίνο.

Ο κομμουνιστής είναι ψυχρός και βράχος. Πιο πολύ όμως είναι ένας πατέρας που έχει χάσει την κορούλα του στο βιομηχανικό Λονδίνο.