TWO DAYS TO REMEMBER

Ρωτάνε οι δήθεν ανθρωπιστές φιλελεύθεροι γιατί οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι (όσοι έχουμε μείνει) δεν καταδικάζουν τα εγκλήματα του Στάλιν και μονομερώς φρίττουν με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Κατ' αρχήν, δεν έχουν δικαίωμα να μιλάνε οι υποστηρικτές μιας πολιτικής που οδηγεί στην εξαθλίωση μάζες του πληθυσμού με την υπόσχεση ότι είναι το επώδυνο φάρμακο πριν την ανάπτυξη και την ευημερία. Αν μη τι άλλο, οι κομμουνιστές λένε ότι θα σε πάμε κωλοφεράτζα, αλλά μας περιμένει η αταξική κοινωνία της αλληλεγγύης. Το όραμα των κομμουνιστών είναι βγαλμένο από την Ουτοπία. Το όραμα των φιλελεύθερων, για να δικαιολογήσουν τη δική τους πολιτική, είναι βγαλμένο από το βόθρο. Σκατά έδωσες, σκατά θα λάβεις.

Το πλέον εξοργιστικό όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα όλος ο δυτικός κόσμος, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, όχι μόνο δεν έχει ζητήσει συγγνώμη για την ατομική βόμβα και την εξολόθρευση εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων, αλλά αντίθετα την προβάλλει ως αναγκαία επιλογή για την ήττα της Ιαπωνίας. Η δικαιολογία είναι βγαλμένη από τους αρχαίους σοφιστές, πασπαλισμένη με Λαυρέντη (Μπέρια). Γλυτώσαμε πολλαπλάσιους θανάτους δικών μας στρατιωτών, ήτοι σκοτώνουμε βρέφη του εχθρού, για να μην σκοτωθούν οι στρατιώτες μας, ενώ βάλαμε και γρήγορο τέλος στα βάσανα των Ιαπώνων. Το τέλος, βέβαια, πολλαπλά ερμηνευόμενο.

Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε. Εν τοις πράγμασι πλήρωσε ανεπάρκειες, λάθη, εγκλήματα, πραγματικά και χαλκευμένα. Σε καμία περίπτωση δε θα εξισώσω την κριτική για όλα αυτά με την κριτική για τα εγκλήματα του "ελεύθερου κόσμου". Όχι μόνο θεωρώ τα τελευταία απεχθέστερα και πιο επικίνδυνα για το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά, πολύ λογικά, δεν εξισώνω τον Νταβέλη με τον ληστή που μπαίνει στο σπίτι μου με το Καλάσνικοφ. Ο πρώτος έχει φιλολογικό ενδιαφέρον, ενώ ο δεύτερος είναι έτοιμος να με καθαρίσει, λέγοντάς μάλιστα, πριν μου την ανάψει, ότι και ο Νταβέλης ήταν πολύ σκληρός ληστής.