Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ

Είχα χτες μία συζήτηση με ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι, βεβαίως, βρίζουν τη Νέα Δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, την (ξανα)ψήφισαν όμως, για να μη χάσουν τις καταθέσεις, τους μισθούς και τις συντάξεις τους, όπως τους έχει πει ο Άρης Πορτοσάλτε. Ακούστηκαν εννοείται τα στερεοτυπικά περί κακών και ανίκανων πολιτικών που δεν αφήνουν, δεκαετίες τώρα, τους άξιους και δημιουργικούς επιχειρηματίες να φτιαχτούν (περισσότερο) και να φτιάξουν και την έρμη την Ελλάδα στο δημιουργικό τους πέρασμα. Διαπλοκή, μίζες, διαφθορά, έφοροι που εκβιάζουν και πνίγουν την επιχειρηματικότητα, συνδικαλιστές λαμόγια που την θάβουν και γενικά όλα τα παραμύθια με τους κακούς δράκους που έπνιξαν τον έλληνα επενδυτή.

Είναι ψέματα όλα αυτά; Όχι, βέβαια. Μας διαφεύγει όμως μία λεπτομέρεια. Δεν είναι το πολιτικό σύστημα που παράγει πρωτογενώς την οικονομική στρέβλωση, αλλά το αντίστροφο. Πολύ απλά, στην Ελλάδα βρήκε έδαφος και αναπτύχθηκε ο παρασιτικός καπιταλισμός, που εχει τα μύρια όσα στραβά, δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση μη αναμενόμενος σε σχέση με τα αντικειμενικά δεδομένα. Η πλήρης ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στην υπό γερμανικό έλεγχο Ευρώπη δεν μπορούσε παρά να μεγιστοποιήσει όλο το εξ ορισμού έλλειμμα παραγωγικής προοπτικής μιας οικονομίας που αναπτύχθηκε ακριβώς πάνω στο ευκαιριακό, κερδοσκοπικό κεφάλαιο, με μία αστική τάξη που ποτέ δεν πίστεψε στη μακρά προοπτική της χώρας, αλλά στη σίγουρη προοπτική της εξαγωγής των κερδών από την επιχειρηματική της δράση στο εξωτερικό.

 Με άλλα λόγια, η επίρριψη της ευθύνης στους κακούς πολιτικούς, τους άθλιους συνδικαλιστές ή γενικώς στην εκ γενετής ρέπουσα στην πουστιά φύση του Έλληνος είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Η εν αγωνία τελούσα Ελλάδα του σήμερα είναι η ευημερούσα Ελλάδα του χτες και η ερειπωμένη Ελλάδα του αύριο σε μια Ευρώπη που ακολουθεί με τους δικούς της ρυθμούς και ιδιομορφίες την ελληνική ιδιόμορφη πορεία προς την άβυσσο. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα σοφό όταν το πλοίο πλησιάζει στο παγόβουνο εμείς να εξακολουθούμε να λέμε ότι μόνο αυτό το πλοίο υπάρχει και για όλα φταίνε οι μούτσοι.

4 σχόλια:

  1. ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ6 Αυγούστου 2012 στις 7:21 μ.μ.

    Η βασική διαφορά που εχω με τον Μανώλη είναι ότι διαφωνεί οταν υποστηρίζω ότι χωρίς τους επιχειρηματίες(καλούς και κακούς) δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα που είναι η θα έπρεπε να είναι η κύρια πηγή προσφοράς εργασίας στην χώρα μας αφου αποδείχτηκε περίτρανα οτι οι κρατικές επιχειρήσεις λειτούργησαν για να βολευτούν και να πλουτήσουν τα κομματόσκυλα.Οσο για την ευθύνη των πολιτικών στην διαφθορά η γνώμη μου ειναι οτι απο το κεφάλι βρωμάει το ψάρι, οι αλλοι ειναι απλά συνένοχοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αβάσταχτα συντηρητικός, πλέον, ο πεθερός μου, πάντα όμως αξιαγάπητος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΒΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ6 Αυγούστου 2012 στις 9:28 μ.μ.

    Αχ, Μανώλη, καταλαβαίνω οτι ονειρευεσαι ενα αλλο οικονομικό μοντέλλο που κάποτε υπήρξε, αλλά τώρα σ ολο τον κόσμο ακόμα και στην Κινα ισχύουν τα ιδια δηλαδή ελευθερη οικονομία με όλα τα πλεονεκτηματα και μειονεκτήματα που έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή