ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ

Τα τζιτζίκια τραγουδάνε επίμονα, καλύπτοντας το χώρο και το χρόνο, χωρίς κενά, χωρίς δισταγμούς. Ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο και όσο κι αν τρέχεις νομίζεις ότι είσαι σταματημένος. Το τζιτζίκισμα συνεχίζεται, έχεις φτάσει. Κατεβαίνεις από το ποδήλατο και είσαι στη θάλασσα του '88 πολλά χιλιόμετρα ανατολικά. Απέναντι, στο Μποντρούμ τα τζιτζίκια δεν τα έχεις ακούσει, αλλά είσαι βέβαιος ότι κι εκεί συνεχίζουν το βιολί τους και τα άκουγε κι ο μικρός Ηρόδοτος όταν βαριόταν τα μεσημέρια στην Αλικαρνασσό. Τότε, βεβαίως, το Μποντρούμ λεγόταν Αλικαρνασσός και δεν ήταν από τις χαμένες πατρίδες που ο Μιχαλολιάκος λέει ότι θα τις κάνει ξανακερδισμένες. Κάτι τέτοια έλεγε κι ο λοχαγός που είχες στο τάγμα απέναντι από το Μποντρούμ, αλλά δεν άκουγες καλά, γιατί τα τζιτζίκια έδιναν ρέστα νωρίς-νωρίς, στην πρωινή αναφορά. Το μεσημέρι, βέβαια, είχαμε κρεσέντο, τις πολύ ζεστές νύχτες ήταν σαν να 'ναι μεσημέρι. Από το Πούντο ακούς τα τζιτζίκια του '96 από τα παρκάκια της Αργυρούπολης και σε λίγο κατεβαίνεις τη Φορμίωνος, μπαίνεις στο πλοίο και έφτασες στη Σαντορίνη, για ν' ακούσεις κι εκεί τα τζιτζίκια μαζί με τη Μαρία. Κάποτε τα παιδιά θα μεγαλώσουν και τα τζιτζίκια θα είναι πάλι νέα, πάλι επίμονα, πάλι ξεροκέφαλα. Μεγάλη ιστορία τα τζιτζίκια. Η ιστορία μας.